پاورپوینت کامل گوهر شهادت در نگاه عرفانی حضرت امام خمینی(ره) ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گوهر شهادت در نگاه عرفانی حضرت امام خمینی(ره) ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گوهر شهادت در نگاه عرفانی حضرت امام خمینی(ره) ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل گوهر شهادت در نگاه عرفانی حضرت امام خمینی(ره) ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

امام خمینی(ره) از شخصیتی همه جانبه با مراتب و کمال انسانی برخوردار بودند. بدون شک، وجهه عرفانی ایشان یکی از بارزترین ابعاد این شخصیت الهی بود. این نکته را از ملاحظه تعداد آثار عرفانی آن بزرگوار و نیز از مجموعه کلام ها و پیام هایشان، به ویژه آن ها که در مورد شهدا بیان شده اند، می توان دریافت؛ زیرا همگی رنگ و بویی عرفانی دارند و نشان دهنده بینش عرفانی خاص آن بزرگوارند؛ عرفانی از نوع سیاسی ـ اجتماعی، مبارزه و جهاد، شهادت پرور و حماسه آفرین، نه عرفان انزوا دوست، عزلت طلب و خانقاهی پرور.

حضرت امام(ره)، جهاد و شهادت در راه خدا را مقامی اسرارآمیز می دانند و آن ها را از مختصات انسان کامل به شمار می آورند؛ مقامی که حتی ملکوتیان با آن فاصله ها دارند و با دیدگاه امکانی نمی توان به آن پی برد و یافتن ارزش آن نیازمند دیدی ربوبی است. [۱]

امام(ره) در توصیف مقام شهادت و بیان منزلت شهدا، حسرتی عارفانه و تواضعی خالصانه ابراز می دارند و این، در حالی است که به لسان عرفان در باب شهادت از این زیباتر و رساتر نتوان گفت؛ آنجا که می فرمایند: «افتخار و آفرین بر شهدای حوزه و روحانیت که در هنگامه نبرد رشته تعلقات درس و بحث مدرسه را بریدند و عقال تمنیات را از پای حقیقت علم برگرفتند و سبکبالان به میهمانی عرشیان رفتند و در مجمع ملکوتیان شعر حضور سروده اند… یکی چون من، عمری در ظلمات حصار و حجاب ها مانده است… و دیگری در اول شب یلدای زندگی، سینه سیاه هوس ها را دریده و با سپیده سحر عشق عقد وصال و شهادت بسته است و حال، من غافل که هنوز از کتم عدم ها به وجود نیامده ام، چگونه از وصف قافله سالاران وجود وصفی کنم».[۲]

از دیدگاه عرفانی امام(ره)، جوهره اصلی شهادت چیزی جز عشق به خدا و شوق به لقاء الله نیست؛ «عشق به محبوب حقیقی که همه چیز را محو می کند»[۳] و از همین روست که می فرمایند: «حل این معما جز به عشق میسر نگردد که بر ملت ما آسان شده است»[۴] و بسیجیان را که فداییان عاشق پیشه اسلامند، مصداق کاملی از ایثار و خلوص و عشق به ذات مقدس حق می شمارند، بسیج را مدرسه عشق می خوانند[۵] و شهدا را جرعه نوشان وصل یار از شهد شهادت.[۶]

اما به راستی پیوند میان عشق الهی و کشته شدن در راه معشوق چگونه است؟

تعبیر عشق در روایات فقط سه بار به کار رفته است؛ یکی در روایت «أفضلُ الناسِ مَن عَشِقَ العِباده، فعانَقَها»[۷]، دیگری از زبان امیرالمومنین(ع) که هنگام عبور از سرزمین نینوا چشمانش به اشک نشست و درباره آن زمین فرمودند: «قُتِلَ فیها مِائَتَا نبی و مِائَتَا سِبْطٍ کُلُّهم شُهداءُ و مُناخُ رِکابٍ و مَصارِعُ عُشّاقٍ شُهداءَ»[۸] و سومی حدیث قدسی مشهور است: «من طلبنی وجدنی من وجدنی عرفنی و من عرفنی احبنی و من احبنی عشقنی و من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فعلی دیته و من علی دیته فأنا دیته».[۹] در این حدیث، مراحل عشق الهی و سیر و سلوک عرفانی بیان شده که عبارتند از: طلب، یافتن (جده)، معرفت، محبت، عشق و شهادت.

بنابراین خواست معشوق ازلی ـ چون جمال بی مثال خود را نمود و دل از کف عاشق ربود ـ بر قتل وی تعلق گرفت:

جلوه معشوق شورانگیز شد

خنجر عاشق کشی خونریز شد[۱۰]

این معنا به صورت های مختلفی در اشعار عرفانی جلوه گر شده است:

ای که از کوچه معشوقه ما می گذری

در زلف چون کمندش، ای دل مپیچ کانجا

آنچه جان عاشقان از دست زلفت می کشد

***

***

با خبر باش که سر می شکند دیوارش

سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

کس ندیدست در جهان جز کشتگان کربلا[۱۱]

اما به راستی ماهیت عشق چیست که به جان عاشق بسته است و مگر عشق چه آتشی است که چون به جان عاشق افتد تا آن را نستاند، فرو ننشیند؟… عشق چیزی نیست، جز محبت که چون فزونی گیرد، عشق خوانده شود و نزد عارفان نهایت محبت، غلیان دل است در اشتیاق لقای محبوب[۱۲] و «عشق آتشی است که در قلب واقع شود و جز محبوب را بسوزد و قیام قلب است با معشوق بلاواسطه».[۱۳]

در اشعار عرفانی، مفهوم عشق همیشه با مفهوم می و مستی آمیخته است؛ زیرا می آن چیزی است که آدمی را از خود بستاند و از خود به در کند و این، همان عملکرد عشق است که عاشق را به مقام فنا یا مقام بی خودی می رساند و مراد از می عشق، حالت جذبه و شیفتگی در نتیجه تجلیات ربانی و مراد از میخانه، باطن عارف کامل است که سرشار از عشق و مملو از معرفت الهی می باشد و هر که عارف تر است، عاشق تر و هر که عاشق تر است، می خوارتر و مخمورتر؛ بر همین اساس است که شاهنشاه عشق، سر حلقه عاشقان و سر خیل مخموران حسین بن علی(ع) است که:

چون به موقع ساقیش درخواست کرد

زینت افزای بساط نشأتین

پیر میخواران ز جا قد راست کرد

سرور و سر خیل مخموران حسین[۱۴]

نشانه غلیان می عشق در قلب سرور شهیدان، شوق وافر او به نماز است؛ نماز که به تعبیر امام راحل(ره) عشقبازی یا معاشقه با خداست، از آنجا که تنها خواسته حسین بن علی(ع) در شب مصاف با دشمن، مهلت یک شب دیگر برای نماز و مناجات با خدا و تلاوت کتاب او ـ یا به تعبیر امام راحل(ره) نامه محبوب ـ بود؛ زیرا «فهو یعلم انی احب الصلوه و تلاوه کتابه». عشق رابطه ای دو سویه است که همواره دو طرف دارد و هر عاشقی به نوبه خود معشوق است:

هر که عاشق دیدیش معشوق دان

کو به نسبت هست هم این و هم آن

این امر در عشق الهی نیز صادق است: (یحِبّهُمْ وَ یحِبّونَهُ)[۱۵] و حب خدای – تعالی – که در سوره مبارک صف آمده: (إِنّ اللّهَ یحِبّ الّذینَ یقاتِلُونَ فی سَبیلِهِ)[۱۶]، همان اجر عظیمی است که در انتظار مجاهدان در راه خداست.[۱۷]

شهادت، وصال با محبوب و ملاقات با خداست؛ ملاقاتی که برای هر انسانی چون سرنوشتی مقدر، حتمی است: (یا أیهَا اْلإِنْسانُ إِنّک کادِحٌ إِلی رَبِّک کدْحًا فَمُلاقیهِ)[۱۸] و هر که امید دیدار پروردگارش را برد، باید عمل صالح انجام دهد و در عبادت او شریکی برنگیرد: (فَمَنْ کانَ یرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیعْمَلْ عَمَلاً صالِحًا وَ لا یشْرِک بِعِبادَه رَبِّهِ أحَدًا)[۱۹] و آنان که عاشقانه خدا را دوست دارند، بی صبرانه در انتظار لقایش می سوزند و به فرموده امام راحل(ره)، «عشاق جمال حق، غایت افعالشان وصول به باب الله و رسیدن به لقاءالله است».[۲۰] مرگ و شهادت لحظه سرآمد این انتظار و تحقق وصال است. سالار شهیدان در خطبه غرّایی که در مکه ایراد فرمود، به لزوم مرگ و چاره ناپذیری آن برای فرزندان آدم اشاره می کند و از آمادگی برای لقاء الله سخن می گوید[۲۱] و در خطبه دیگری در کربلا که در آن، علت قیام و انگیزه شهادت جویی خود را ـ که همانا عمل نشدن به حق و باز نداشتن از باطل است ـ بیان می دارد، رغبت مؤمن به لقاءالله را یادآوری می کند.[۲۲] در شب عاشورا در میان خیمه ها، جنب و جوش عشق و شوق وصال به پا بود و فردای آن شب ـ روز شهادت ـ روز ترکتازی عشق و لقاء الله بود؛ روز عید قربان عاشقان و به تعبیر امام، با «آن برداشتی که اهل معرفت از عید می کنند… روز عید، روز لقای آن هاست».[۲۳] از همین روست که سیدالشهدا(ع)، روز عاشورا هر چه به ظهر و به لحظه شهادت نزدیک تر می شد، رویش افروخته تر می گشت: [۲۴]

چون گلشن تن، هر چه گشتی ریشتر

چشم بر دیدار و گوشش بر ندا

سرخوش از اتمام و انجام عهود

غنچه اش را بُد تبسم بیشتر

تا کند جان را فدا جانش فدا

شاهد عیش و هماغوش شهود[۲۵]

در تفکر عرفانی امام(ره)، جهاد و شهادت فی سبیل الله، منطبق بر سیر و سلوک الی الله است. ساده ترین تعریفی که امام(ره) از سیر و سلوک عرفانی بیان می کند، تهذیب نفس است که آن را نوعی سیر و سلوک معنوی و حقیقت جهاد اکبر ـ که همان مجاهده باطنی است ـ به شمار می آورند[۲۶] و می فرمایند: «… میدان جهاد اکبر با نفس و جهاد اصغر با خصم، واقعیت پیروزی خون بر شمشیر و غلبه اراده انسان را بر شیطان مجسم کردند». [۲۷] اما عمده ترین تعریفی که امام(ره) از سیر و سلوک عرفانی ارائه می دهند، خروج از خانه نفس و هجرت الی الله است.[۲۸] این هجرت به نحو درونی و بیرونی بیش از همه در میدا ن های جنگ و سنگرهای جهاد ـ که به تعبیر امام(ره)، مراکز عرفان و توحیدند ـ[۲۹] به دست مجاهدانی تحقق می یابد که «از بیت مظلم طبیعت به سوی حق ـ تعالی ـ و رسول اعظمش هجرت نموده اند».[۳۰] این گونه است که به فرمایش امام(ره)، شهیدان آنچه را که فلاسفه و عرفا «با قدم های علمی و استدلالی و عرفانی یافته اند، اینان با قدم عینی به آن رسیده اند»[۳۱] و همچون سالکان مجذوبی هستند که به یک جذبه، ره صد ساله را یک شبه می پیمایند.

از نظر امام(ره)، شهادت مصداق حقیقی «قیام لله» است که خود مساوی با بیداری یا یقظه که اولین منزل و قدم اول در سیر و سلوک الی الله است، می باشد.[۳۲] «قیام لله» مضمون موعظه واحده ای است که خدا به رسولش(ص) فرمود تا به مردم ابلاغ کند: (قُلْ إِنّما أعِظُکمْ بِواحِدَه أنْ تَقُومُوا لِلّهِ مَثْنی وَ فُرادی)[۳۳] و این موعظه آنچنان در جان و دل امام(ره) مؤثر افتاد که مفاد آن، یعنی قیام لله به صورت یکی از ارکان تفکر و مفاهیم کلیدی در نظام تفکر آن بزرگوار درآمد؛ به گونه ای که حضورش را می توان در تمامی حوزه های تفکر امام(ره) اعم از سیاسی، اجتماعی، عرفانی و… مشاهده کرد. کاربرد دو جانبه و دو لبه سیاسی ـ عرفانی این موعظه ـ که خود نشان دهنده آمیزش عرفان و سیاست در ساختار تفکر امام(ره) است ـ بسیار جاذب و گیراست، ایشان درباره این آیه شریف می فرمایند: «خدای ـ تعالی ـ در این کلام شریف از سر منزل تاریک طبیعت تا منتهای سیر انسانیت را بیان کرده…، این کلمه تنها راه اصلاح در جهان است؛ قیام برای خداست که ابراهیم خلیل الرحمن را به منزل خلت رساند…، قیام لله است که موسی کلیم را با یک عصا بر فرعونیان چیره کرد و تمام تخت و تاج آن ها را به باد فنا داد و نیز او را به میقات محبوب رساند…، قیام برای خداست که خاتم النبیین(ص) را یک تنه بر تمام عادات و عقاید جاهلیت غلبه داد و بت ها را از خانه خدا برانداخت و به جای آن توحید و تقوا را گذاشت و نیز آن ذات مقدس را به مقام قاب قوسین او ادنی رساند».[۳۴]

آنچه در قیام لله اهمیت دارد، جزء دوم عبارت است؛ یعنی «برای خدا» که نشان دهنده انگیزه قیام می باشد و اهمیت عرفانی آن به گونه ای است که کشته شدن برای خدا را در نظر اولیای خدا زیبا می نمایاند. حضرت امام(ره) با استشهاد به این سخن زیبای حضرت زینب(س) که فرمود: «ما رایتُ الا جمیلا»، می فرمایند: «شهادت یک انسان کامل در نظر اولیاء خدا جمیل است، نه برای اینکه جنگ کرده و کشته شده، برای اینکه جنگ برای خدا بوده است، قیام برای خدا بوده است».[۳۵]

مهم ترین ویژگی قیام لله از دیدگاه امام(ره)، شکست ناپذیری آن می باشد و از این روست که هر چند شهادت در ظاهر شکست است، اما بر حسب واقع و در باطن پیروزی می باشد؛ بلکه پیروزی حقیقی همان توفیق به قیام لله است[۳۶] و امام بزرگوار(ره) درس قیام همگانی و الفبای نهضت اسلامی را از کنار هم گذاشتن آیه مذکور و قیام سیدالشهدا(ع)، این گونه فرا می گیرد: «وقتی که دیدید که دین خدا در معرض خطر است، ب