پاورپوینت کامل مسافر حقیقی حریم عشق ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مسافر حقیقی حریم عشق ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مسافر حقیقی حریم عشق ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مسافر حقیقی حریم عشق ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۶

سفر حج از مهم ترین رزق های کریم خداوندی است که کریمانه به مسلمانان عطا شده است؛ آن هم تنها یک بار در عمر. این باور عمیق ماست که با یک سفر حقیقی می توان گمشده خویش را یافت؛ زیرا «الحِکمَه ضالَّه المُؤمِن[۱]؛ گمشده مؤمن، حکمت و فهم عمیق است»… و حج، سفری است برای یافتن و دریافتن آن. سال های درازی است که حاجیان بار سفر بسته و با اشتیاقی وصف ناپذیر راهی کوی جانان می شوند، گِرد خانه دوست طواف می کنند و برای یافتن جرعه ای عشق، میان صفا و مروه سعی بی دریغ می کنند و….

اما این سفر کوتاه ولی پر بار را می توان از افق دیگری هم نگریست؛ افقی نزدیک تر از افق سفر! افقی که شاید از مقدمات سفر آغاز می شود و ما را برای دریافتن لحظه های ناب این سفر آماده تر می سازد. شاید بتوان گفت وجه تمایز و امتیاز این نگاه بر دیگر دیدگاه ها این باشد که از این افق، سفر حاجی مدت ها پیش از بستن بار سفر آغاز می شود و قبل از آنکه پای حاجی به سرزمین مقدس مکه و کنار بیت الله برسد، اندیشه اش سفر آغاز کرده و به خدای یگانه ـ و نه فقط خانه او ـ نزدیک می شود. احرام اندیشه و طواف فکر و عقل گِرد حقایق هستی و یافتن و دریافتن، اولین حرکت در این سفر است. سپس احرام قلب و طوافِ آن گِرد نور عظیم وحدت و سعی در دانسته ها و یافته ها برای یافتن جرعه ای معرفت و سرانجام احرام جوارح و عمل.

از جمله موضوعات اساسی این اثر، نوشتاری است که به مسافران حرم الهی و نبوی تقدیم می شود؛ باشد که امیر و سیدالحاج، حضرت مولا صاحب الزمان(عج) عطر لبخند رضایتش را بر ما افشانده و دعای خیرش را بدرقه راهمان سازد.

گام اول؛ اِحرام اندیشه

این اولین گام است؛ اندیشیدن و خویشتن را در گردونه هستی یافتن. به راستی که آنچه بشر را بر دیگر آفرینه های الهی برتری داد و بر قله خلقت نهاد، قدرت اندیشه و تعقل و تخلّق او بود. پس هر چه اندیشمندتر، انسان تر و هر چه انسان تر، متخلّق تر. سفر «حج»، بستری است برای خوب اندیشیدن و از فاصله ای دورتر خویشتن را دیدن. در این سفر بیش از پیش باید اندیشید و با فکری عرق ریزان به معبود رسید. ممکن است ابتدای راه از خویش پرسیم که:

به چه بیاندیشیم و چگونه؟ کجا و تا به کی؟

محدوده اندیشه ما را پرسش هایی فراهم می سازد که سالیانی دراز در سرزمین ذهن ما بذرافشان شده بود و در خلوت ها و با دیدن یک جلوه از حقیقت هستی همچون تولد یک نوزاد و یا خاکسپاری انسانی دیگر و پدیده هایی که نمایانگر جلوه جمال و جلال اوست و به هنگام ناکامی ها، وحشت زدگی ها و تنهایی ها رخ می نمایاند و برای لحظه هایی نه چندان طولانی ما را به ژرفای اندیشه فرو می برد.

آری، هرگاه در فرصت های زرّین زندگی خویش، «حال» خوشی می یافتیم و در پی آن «تحولی»، سر به زانو نهاده و غرقه در اندیشه و تفکر می شدیم و باز همان پرسش های دیرینه و اینک، زمان پاسخگویی به این پرسش هایی است که سال ها پشت درهای بسته به انتظار پاسخ بوده اند.

در این سفر، بی آنکه در پی پرسش های فلسفی و استدلالی با رنگ و لعاب روشنفکر مآبانه باشیم، در کمال سادگی و بی تکلّفی به درون و بیرون خویش می نگریم؛ یک نگاه تازه برای دیدن آنچه باید دید و ما نمی دیدیم و یا دیده و به سرعت می گذشتیم. بار دیگر و نگاهی دیگر (فَارْجِعِ الْبَصَرَ)[۲]…

بهترین زمان ها را باید برای ناب ترین اندیشه ها برگزید. می انگارم که سحر و بین الطلوعین، بهترین زمان ها و پاک ترین لحظه ها برای آغاز این مسیر و سفر ذهنی و عقلی است. نگاهی به گستره هستی می اندازیم؛ به آسمان و پایه های ناپیدای آن، به زمین و شالوده های پنهان آن، به ستاره ها و چینش بی پایان آن ها، به حرکت کلی آفرینش و به همه زیبایی ها و تناسب ها که اگر زیباتر و کامل تر از آن قابل تصور بود، آفریننده بزرگ، همان گونه می آفرید؛ زیرا (الّذی أحْسَنَ کلّ شَی ءٍ خَلَقَهُ).[۳]

همه چیز می چرخد، می گردد و می تابد و در هر چرخش و گردش و تابشی، پیام بلند و شگفت انگیزی برای انسان ـ این مخلوق متفکر و جستجوگر ـ ارسال می شود. راز آفرینش انسان، درک و دریافت این پیام است، نه وجود؛ نه آنکه در عالم تکوین این پیام هست و ارتباط ها برقرار، اما دریافت و درک آن، هنرِ انسان، اولین میقات برای ملاقات با او است. باید اندیشید به این همه عظمت و شکوه و باید رابطه این جان هستی و خویش را با آفریننده هستی بخش یافت.

در یک کلام، حاجی احرام می بندد و حتی حلال بر او حرام می شود تا مَحرم شود و این پیام را با گوش جان بشنود. او این حقیقت جویی و حرکت و سفر معنوی را نه از ذی الحجه که باید از روزها و ماه ها پیش آغاز کند تا در عرفات به مقصد رسد. می توان چهل روز پیش از سفر بیرونی «حج»، سفر درونی را آغاز نمود و خویشتن را مهیای احرام و طواف و سعی و تقصیر در سرزمین عشق کرد؛ شاید بهترین نقطه آغاز ماه مبارک رمضان باشد.

نقطه آغاز سفر

زمان: سحرهای نورانی ماه مبارک رمضان و یا دست کم چهل روز پیش از آغاز سفر حج

مکان: در خلوتکده ای ویژه که دیگری راه نیاید؛ در دل زمان و دنج ترین گوشه زمین

ابزار: اندیشه و تفکر عقل

موضوع: تفکر در جهان هستی، خویشتن، آفریننده گیتی و ادراک روابط و ضوابط در نظام هستی.

نتیجه: درک فقر و ناتوانی من در برابر غنا و قدرت الهی و سرانجام سردادن زمزمه «و هَلْ یرْحَمُ الْفَقِیرَ إلاَّ الغَنِی»[۴] از ژرفای وجود. * * *

گفتم سحر؛ زیرا:

شب خیز که عاشقان به شب راز کنند گـرد بـر و بام دوست پرواز کنند

هر جا کـه دری بـود به شـب بر بندند الاّ درِ دوست را که شب باز کنند[۵]

گفتم در خلوتکده ای که خاص تو باشد و سرزمینی که مِلک ویژه تو و آن «دل» است، زیرا:

قدم بیرون مَنِه تا ممکن است از گوشه عزلت که عمر شمع، صرفِ اشک و آه انجمن ها شد[۶]

گفتم اندیشه و تعقل اولین حرکت است؛ زیرا اولین مخلوق الهی عقل بود: «اوّلُ مَا خَلَقَ اللهُ العَقْلُ»[۷] و باید این ودیعه الهی را که پیشوای افکار[۸] است برای یافتن حقیقت فرا راه خویش قرار داد.

اینک از خود می پرسم که چرا عالم هستی آفریده شد؟ چرا انسان را آفریدند؟ رابطه آفرینش انسان و عالم هستی چیست؟

هدف خدا از آفرینش جهان و انسان چه بوده است؟ آیا او نیازی به این مخلوقات دارد؟

چه انتظاری از انسان به عنوان شریف ترین آفرینه می رود؟ به کجا باید برسد سالک راه خدا؟ و…؟

اگر بخواهیم فهرستی از پرسش های بی پاسخ خویش تهیه کنیم، باید روزها و ماه ها و سال ها نشسته و بنویسیم. هر پرسشی ده ها و صدها پرسش دیگر در دل خویش دارد که حاجی با پاسخ به آن ها، اندیشه اش را گرد حقایق بلند طواف می دهد و سعی می کند میان فهم عمیق هستی و درک وجود خویش و دریافت و ادراک ربط این دو با خدای هستی بخش. اینجاست که حقیقت را می یابد و از زمزم درون و با توجه به آیات «آفاق و انفس»، آب معرفت را جرعه جرعه می نوشد و پیش از آنکه در بیرون سفر کند و حاجی شود، اندیشه اش حجت می گردد و حاجی. سپس باید پرسید:

الف خدا کیست؟ صفات او کدامند؟ در کدامین نام تجلی می کند؟ آیا می توان با او ارتباطی متعالی داشت؟

اینجا و در این مرحله حساس که اندیشه و قلب مالامال از پرسش هایی در مورد یکتای بی همتاست، دعای جوشن کبیر زیباترین و بهترین سرمشق خواهد بود و فانوسی نورانی برای یافتن گمشده ای که از ابتدای تولد با ما و همراه ما بوده است.

هزار اسم از اسامی خدا که هر یک گوشه ای از عظمت آن بزرگ هستی بخش را یادآور می شود. «ای خدای صحراها و خشکی ها؛ ای خدای دریاها و درختا