پاورپوینت کامل در مسیر تربیت ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در مسیر تربیت ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در مسیر تربیت ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در مسیر تربیت ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

۴۲

تربیت عبادی کودکان(۲)*

اشاره

یکی از مهم ترین ابعاد تربیت دینی در دوره کودکی، تربیت عبادی است. این نوع تربیت که شامل پرورش بعد معنوی و ایجاد زمینه ارتباط با خداوند است، بسیار مورد تأکید پیشوایان دینی(ع) می باشد.

تربیت عبادی، مکمل تربیت اعتقادی است و تربیت اعتقادی بدون آن بار ارزشی ندارد. براساس سنت و رهنمودهای معصومان(ع)، آموزش دینی و عبادی از هنگام تولد شروع می شود؛ زیرا تربیت در دوره کودکی پایه و اساس رشد و بالندگی معنوی در دوره های بعدی خواهد بود. در مقاله پیشین به یکی از مهم ترین ابعاد اصول تربیت دینی کودک یا همان مسئله “زمینه سازی” کودکان و ایجاد آمادگی روحی، روانی و عاطفی آن پرداخته شد؛ زیرا این زمینه سازی، نقش مهمی در تقویت روحیه عبادی و آمادگی برای “تکلیف پذیری” کودکان داشته و در رشد و کمال معنوی آنان تأثیر مستقیم دارد. اینک به ادامه بحث و به شمردن برخی از روش های این زمینه سازی می پردازیم.

توجه دادن متربی به نعمت های الهی

یادآوری و ذکر نعمت های الهی از جمله شیوه هایی است که در ایجاد انگیزه برای توجه دادن فطرت پاک کودک به صاحب نعمت و سپاس گزاری از او بسیار مؤثر است. ذکر نعمت ها می تواند زمینه بسیار مناسبی برای رشد و تعمیق بینش الهی کودکان و در نتیجه، گرایش به صاحب نعمت و زمینه های شکرگزاری را در آنان فراهم سازد.

در آیات[۱] و روایات زیادی به این روش توجه داده شده است؛ چنان که خداوند متعال به حضرت موسی(ع) وحی فرستاد: «مردم را به من علاقه مند کن و آنان را نیز نزد من محبوب ساز. عرض نمود: چگونه؟ وحی آمد: نعمت های مرا برای آنان بازگو کن، آنان خود عاشق من خواهند شد».[۲]

بنابراین باید کاری کنیم که محبت خدا در دل کودک جای بگیرد. در این صورت، او با عشق درونی به احکام و تکالیف الهی عمل می کند. برای رسیدن به این هدف، ضروری است از نعمت ها، مهربانیت، بخشندگی و توجه خاص خداوند به بندگانش سخن بگوییم و او را بهترین دوست انسان ها معرفی کنیم. همچنین باید محبت خداوند به کودکان را نیز برای آنان بیان کنیم.

نقل داستان های جذاب درباره عبادات به ویژه نماز

یکی از روش های مفید در آموزش معارف دینی، استفاده از داستان و مثال است. علاقه زیادی که کودکان به داستان دارند، موجب می شود تا بتوان بخش عمده معارف دینی به ویژه احکام، اعمال و شرایط عبادی را از این رهگذر در اختیار آنان قرار داد.

یکی از وسایل آموزشی که قرآن نیز به کار گرفته است، داستان و بیان سرگذشت گذشتگان است. قرآن کریم بسیاری از مباحث اعتقادی، اخلاقی و فرهنگی را در قالب داستان مطرح کرده است. در تربیت عبادی نیز برای مأنوس کردن کودکان و نوجوانان به مفاهیم و تکالیف عبادی، بهتر است از داستان ها و قصه هایی که در مورد عبادات و اهمیت آن است، استفاده کرد. تأثیر این نوع آموزش افزون بر سادگی آن و انتقال سریع تر محتوا، فهم مسائل انتزاعی را برای دانش آموزان آسان تر می سازد.

ارتباط کودکان با اماکن مذهبی

حضور کودکان در اماکن و برنامه های مذهبی به ویژه نماز جماعت، مخصوصاً اگر با تشویق همراه باشد، آنان را به حضور در مسجد و اقامه نماز ترغیب می کند. شهید مطهری(ره) با توجه به نقش مسجد در تشویق کودکان به عبادت معتقد است: «بچه را باید در محیط مشوق نماز خواندن برد. به تجربه ثابت شده است که اگر بچه به مسجد نرود، اگر در جمع نباشد و نماز خواندن جمع را نبیند، به این کار تشویق نمی شود؛ چون اصلاً حضور در جمع مشوق انسان است. آدم بزرگ هم وقتی خودش را در جمع اهل عبادت می بیند، روح عبادت بیشتری پیدا می کند، بچه که دیگر بیشتر تحت تأثیر است. متأسفانه کم رفتن ما به مسجد معابد و مجالس دینی و اینکه بچه ها کمتر در مجالس مذهبی شرکت می کنند، سبب می شود که این ها از ابتدا رغبت به عبادت پیدا نکنند…. ما خودمان که از بچگی با مساجد و معابد آشنا بودیم، در این اوضاع و احوال امروز چقدر به مسجد می رویم که بچه های ما که هفت ساله شده اند، به دبستان رفته اند و به دبیرستان و بعد به دانشگاه، ولی اصلاً پایشان به مساجد نرسیده است، بروند! خوب، این ها قهراً از مساجد فراری می شوند».[۳]

باهنر بر این باور است که: «هرچه میزان شرکت کودک و فعالیت های او در [این] محیط ها بیشتر باشد، به نگرش های دینی والاتری دست خواهد یافت. نکته جالب دیگر در این زمینه آن است که میزان علاقه مندی کودک به این محیط های مقدس نیز با میزان شرکت او و ارتباط و فعالیتش در این محیط ها رابطه مستقیمی دارد».[۴]

البته برای موفقیت در این کار لازم است برای کودکان، در کنار عبادت و نماز برنامه های متنوع و جذابی وجود داشته باشد؛ مانند اهدای جوایز، کارت تشویق، پخش شیرینی و شکلات در بین کودکان که زمینه جذب آنان را به عبادت فراهم می کند. از امام حسن(ع) نقل شده است که فرمود: «نماز ظهر یا عصر را در محضر رسول خدا(ص) خواندم؛ همین که حضرت سلام دادند به ما فرمودند: بر جایتان بمانید و آن گاه برای تقسیم ظرف حلوایی در میان نمازگزاران از جا برخاستند و به هر کدام مقداری حلوا می خوراندند تا اینکه به من رسیدند. من کودک بودم. آن حضرت قدری حلوا به من خوراندند، سپس فرمودند: باز هم بدهم؟ عرض کردم: آری؛ آن حضرت به خاطر خردسال بودنم باز هم مقداری به من خورانیدند و بدین حال بودند تا آنکه به همگان حلوا خوراندند».[۵]

شرفی نقل می کند: «در وقف نامه یکی از عالمان بزرگ که حدود یک قرن پیش می زیسته آمده است که فرمود: آنچه از من به جا مانده، آن را گردو بخرید و در مسجد نگه داری نمایید تا آن گاه که کودکانی همراه با والدینشان به مسجد می آیند، به آن ها هدیه دهید تا عشق و علاقه به خدا، مسجد و منبر از ابتدا در آن ها جوانه زند و در بزرگ سالی هم اهل مسجد و معنویت شوند».[۶]

گاهی متأسفانه رفتار و برخوردهای دور از انتظار مؤمنان نسبت به کودکانی که با اشتیاق برای نماز جماعت به مسجد آمدند، موجب سرخوردگی و شاید انحراف کودک از مسیر دین و خواندن نماز شود. شخصی می گوید: «در کوچکی همیشه سعی می کردم نماز خود را در مسجد بخوانم. روزی در حال نماز متوجه شدم پیرمردی مراقب من است. نمازم که به پایان رسید، پیرمرد به من گفت: نمازت درست نیست و سپس با سخنان نیشدار خود مرا ملامت کرد. من غرق در سکوت بودم؛ هرگاه می خواستم از او بپرسم کجای نماز من اشتباه است، اجازه نمی داد و پیوسته می گفت: نمازت درست نیست و امثال تو حق ندارند به مسجد بیایند. از آن به بعد تصمیم گرفتم دیگر به مسجد نروم و در منزل هم نماز نخوانم؛ این نخستین قدم برای ترک کامل نماز و انحرافم از طریق اسلام بود».[۷]

این در حالی است که سیره معصومان(ع) کاملاً با این شیوه برخورد مخالف است. جابربن عبدالله می گوید: از امام باقر(ع) در مورد حضور بچه ها در نماز جماعت پرسیدم. امام(ع) فرمود: «بچه ها را در صف آخر در کنار هم قرار ندهید؛ بلکه آنان را در بین صف ها جدا جدا بنشانید (و با ایستادن بزرگ ترها در میانشان جدایی بیفکنید)».[۸] شاید یکی از علت های آن این باشد که کودکان احساس بی توجهی و بی احترامی نکنند و با این شیوه، هم احترام کودکان را حفظ کرده و به آنان شخصیت داده ایم و هم انگیزه حضور آنان در مسجد و نماز جماعت بیشتر شده و در عین حال به نماز جماعت نیز نظم خاصی بخشیده ایم. البته مختصر برگزار کردن نماز جماعت نیز از جمله سفارش های معصومان(ع) می باشد که در جذب و تشویق کودکان به نماز جماعت نقش اساسی دارد. بنابراین، چگونگی برخورد با کودکان و حتی نوجوانان و جوانان نیز باید توأم با محبت، احترام و تشویق باشد.

توجه به مسائل عبادی توسط والدین و مربیان و مشاهده عینی کودک

اسلام به مشاهده و تجربه اهمیت فراوانی می دهد؛ زیرا «مشاهده، تجربه، تفکر و تعلیم، وسایلی هستند که به انسان قدرت تشخیص می دهد».[۹] قرآن کریم به سیر در طبیعت و مشاهده نعمت های الهی برای تفکر در آن ها بسیار تشویق می کند؛ آیات زیادی در این باره در قرآن کریم آمده است.[۱۰]

حال اگر عبادت به ویژه اقامه نماز در معرض دید و مشاهده کودک انجام گیرد، اثر تربیتی و سازنده ای را به دنبال دارد. افزون بر تأثیر روحی و روانی، موجب تشویق و ترغیب کودک به یادگیری و انجام آن عمل عبادی نیز می شود. امام صادق(ع) در روایتی می فرماید: «امام علی(ع) در خانه خود اتاق متوسطی را به نماز اختصاص داده بود و در آن اتاق عبادت و راز و نیاز می کرد. هر شب که طفلی به خواب نمی رفت، امام او را به آن اتاق می برد و نماز می خواند».[۱۱]

کودکان اولین و بهترین درس دین داری و ارتباط معنوی با خدا را در محیط خانه از طریق مشاهده عملکرد والدین به ارث می برند. در این زمینه مروجی طبسی می نویسد: «وقتی که کودکان و نوجوانان مشاهده می کنند که پدر و مادرشان نسبت به امور مذهبی حساسیت و دقت نظر دارند و به عبادات اهمیت فراوان نشان می دهند و در اوقات نماز با اشتیاق به سوی عبادت می شتابند و در مناسبت های مذهبی و مراسم عبادی شرکت فعال دارند، خود به خود به این قبیل امور احساس علاقه و نشاط می کنند و مجذوب حالات ملکوتی دعا و مناجات می شوند».[۱۲]

بر این اساس اگر در محیط خانه و مدرسه، تکریم به ارزش های دینی جنبه عملی پیدا کند، زمینه گرایش به اعمال عبادی در کودکان به صورت آگاهانه شکل می گیرد. حضور معلمان در نماز جماعت مدرسه و اقامه اعمال عبادی، مخصوصاً نماز توسط والدین در منزل از جمله عوامل ایجاد انگیزه در گرایش کودکان و نوجوانان به اعمال عبادی است. در واقع، کودک درس دین داری به طور عام و عبادت به ویژه نماز به طور خاص را با مشاهده اعمال و رفتار دیگران، مخصوصاً والدین به ارث می برد. وقتی کودک می بیند پدر و مادر به امور عبادی حساسیت نشان می دهند و در اوقات نماز با اشتیاق به سوی عبادت می شتابند، خود به خود در این مسیر قرار می گیرد و بدان علاقه مند می شود.

شیر دادن به کودک با وضو

از جمله اقدامات تربیتی برای زمینه سازی و آماده سازی کودک برای گرایش به معنویت