پاورپوینت کامل سنت های الهی در پاداش ها و کیفرهای دنیوی قسمت سوم و پایانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سنت های الهی در پاداش ها و کیفرهای دنیوی قسمت سوم و پایانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سنت های الهی در پاداش ها و کیفرهای دنیوی قسمت سوم و پایانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سنت های الهی در پاداش ها و کیفرهای دنیوی قسمت سوم و پایانی ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

بی تردید پدیده ها و مسائل تاریخی دارای قوانین خاص خود می باشد که گریز از آن ها امری اجتناب ناپذیر است؛ و خداوند متعال در عالم تکوین و تشریع، اصول و قوانینی دارد که برخلاف قوانین ساخته دست بشر دستخوش دگرگونی و تغییر نمی شود. این قوانین که از آن به سنت های الهی نام برده می شود هم بر اقوام گذشته حاکم بوده و هم بر اقوام کنونی و آینده.

سنت امتحان و بلا، ارسال رسل، پیروزی مؤمنان و شکست کفار، لزوم عمل به فرامین الهی، مقبول نشدن توبه به هنگام نزول عذاب و… از سنت های جاویدان و غیر قابل تغییر خداوند است. خداوند متعال برای همه مخلوقات در این عالم، سنت هایی قرار داده است که بر آن ها حاکم بوده و تخلف از آن ها، تخلف از اراده ذات باری تعالی به شمار می رود. در زمینه اعمال انسان ها نیز علاوه بر پاداش یا کیفر اخروی، پاداش ها یا کیفرهایی نیز در دنیا قرار داده است. در شماره قبل کیفرهای تکوینی مادی را مورد بررسی قرار دادیم و اینک در ادامه بحث، کیفرهای تکوینی معنوی و سپس کیفرهای تشریعی را مورد مطالعه و بررسی قرار می دهیم.

کیفرهای معنوی تکوینی

پس از بیان مصادیقی از کیفرهای مادی تکوینی، اینک به بیان پاره ای از مصادیق کیفرهای معنوی تکوینی می پردازیم:

املاء و استدراج

یکی از مصادیق کیفرهای معنوی، کیفر«املا و استدراج» است که در دنیا شامل حال مترفین و گناهکاران شده و به ظاهر برای آنان نعمت تلقی می شود، اما در باطن و حقیقت، نوعی عذاب است. قرآن کریم می فرماید: ((وَ الّذینَ کذّبُوا بِایاتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیثُ لا یعْلَمُونَ * وَ أُمْلی لَهُمْ إِنّ کیدی مَتینٌ)).[۱]؛ «و آن ها که آیات ما را تکذیب کردند، به تدریج از جایی که نمی دانند، گرفتار مجازاتشان خواهیم کرد و به آن ها مهلت می دهیم؛ همانا طرح و نقشه من قوی (و حساب شده) است».

«استدراج» از ماده «درج» گرفته شده که از نظر راغب[۲] دو معنا دارد: یکی اینکه چیزی را به تدریج بگیرند؛ بنابراین هرگاه چیزی را به تدریج و مرحله به مرحله بگیرند یا گرفتار سازند، به این عمل« استدراج» گفته می شود. دیگر اینکه به معنای «پیچیدن» است، همان گونه که یک طومار را درهم می پیچند. با اندک دقتی می توان دریافت که هر دو معنا به یک مفهوم کلی و جامع، یعنی انجام تدریجی بر می گردد.

«املاء» از «ملأ» گرفته شده و به معنای «اطاله مدت» و «ملی» به معنای «زمان طویل» و «ملاء» به معنی «دهر» است. «اطاله» عبارت اخری «مهلت دادن» می باشد.[۳]

از آیات قرآن و احادیث استفاده می شود که خداوند، گناهکاران و طغیان گران جسور و زورمند را طبق یک سنت، به سرعت گرفتار مجازات نمی کند؛ بلکه در مقابل گناهانی که انجام می دهند، درهای نعمت را به روی آن ها می گشاید و آن ها تصور می کنند این لطف الهی است که به خاطر شایستگی، شامل حالشان شده است؛ از این رو در غرور و غفلت فرو می روند.[۴] هر چه بیشتر در مسیر طغیان گام بر می دارند، خداوند نعمت خود را بیشتر می کند و این، از دو حال خارج نیست: یا این نعمت ها باعث تنبه و بیداریشان می شود که در این حال، برنامه هدایت الهی عملی شده است و یا اینکه بر غرور و بی خبریشان می افزاید، در این صورت مجازاتشان به هنگام رسیدن به آخرین مرحله دردناک تر است؛ زیرا هنگامی که غرق انواع ناز و نعمت ها می شوند، خداوند همه را از آن ها می گیرد و طومار زندگی شان را در هم می پیچد و این گونه مجازات بسیار سخت تر است.[۵]

این، همان سخن امام صادق(ع) است که وقتی از معنای استدراج از آن حضرت سؤال شد، فرمود: «هُوَ العَبدُ یذنِبُ الذَّنبَ فَیملَی لَهُ و تُجَدَّدُ لَهُ عِندَهَا النِّعَمُ فَتُلِهیه عَنِ الإستِغفَارِ مِنَ الذُّنُوبِ فَهُوَ مُستَدرَجٌ مِن حَیثُ لاَیعلَمُ؛[۶] اینکه بنده گناه می کند و (باز هم) نعمت ها برایش تجدید می شوند و او را از استغفار باز می دارند و سپس (ناگهان) از جایی که نمی داند، گرفتار(عذاب) می شود».

عبارت «و املی لهم» در آیه بیانگر آن است که خداوند در مجازات ظالمان هرگز عجله نمی کند؛ زیرا کسی عجله و شتاب می کند که می ترسد فرصت ها از دست او برود، اما خداوند قادر متعال که هر لحظه هر چه اراده کند، صورت می گیرد؛ از دست رفتن فرصت برای او مفهوم ندارد.[۷]

در روایات نیز به این کیفر، اشاره شده است؛ از جمله اینکه امام صادق (ع) فرمود: «وقتی که خداوند خیر بنده ای را بخواهد، به هنگامی که گناهی انجام می دهد، برای او نقمت و بلایی پیش می آورد تا به یاد توبه بیفتد و هنگامی که خداوند شرّ بنده ای را (بر اثر اعمالش) بخواهد، وقتی که گناهی می کند، نعمتی به او می بخشد تا استغفار را فراموش نماید و به آن ادامه دهد. این همان است که فرمود: ((سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیثُ لا یعْلَمُونَ))؛ یعنی «از طریق نعمت ها به هنگام معصیت ها، آن ها را به تدریج از راهی که نمی دانند، گرفتار می سازیم».[۸]

ملاک تشخیص نعمت های استدراجی از نعمت های پاداشی

در حدیثی آمده است که یکی از یاران امام صادق (ع) عرض کرد: «من از خداوند مالی طلب کردم، به من روزی فرمود؛ فرزندی خواستم به من بخشید؛ خانه ای طلب کردم، به من مرحمت کرد؛ من از این می ترسم نکند این استدراج باشد». امام فرمود: «اگر این ها توأم با حمد و شکر الهی است، استدراج نیست».[۹]

هدف از املاء و استدراج

با توجه به آیه شریفه ((وَ لا یحْسَبَنّ الّذینَ کفَرُوا أنّما نُمْلی لَهُمْ خَیرٌ ِلأنْفُسِهِمْ إِنّما نُمْلی لَهُمْ لِیزْدادُوا إِثْمًا وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهینٌ))[۱۰]؛ «آن ها که کافر شدند، تصور نکنند اگر به آن ها مهلت می دهیم، به سودشان است، ما به آنان مهلت می دهیم فقط برای اینکه بر گناهان خود بیفزایند و برای آن ها عذاب خوار کننده ای است»، هدف از مهلت دادن به کافران، روشن است و به این سؤال نیز که در ذهن بسیاری وجود دارد، پاسخ داده می شود که چرا جمعی از ستمگران و افراد گناهکار و آلوده، این همه غرق نعمتند و مجازات نمی بینند؟

از نظر قرآن این افراد غیر قابل اصلاح هستند که در گناه و عصیان غرق شده و طغیان و نافرمانی را به مرحله نهایی رسانده اند. خداوند نیز طبق سنت آفرینش و اصل آزادی و اراده و اختیار، آن ها را به حال خود وا می گذارد تا به آخرین مرحله سقوط برسند و پشتشان از بار گناه سنگین شود و استحقاق حداکثر مجازات را پیدا کنند.

قساوت قلب

قساوت قلب، از دیگر کیفرهای دنیوی است که مربوط به جنبه معنوی زندگی انسان می باشد. قلب انسان در ابتدا از صفا و نورانیت و معنویت خاصی برخوردار است، اما به تدریج در اثر ارتکاب گناه، به درجه ای می رسد که نه تنها از ارتکاب گناه احساس ندامت نمی کند؛ بلکه آن را پیروزی می داند و خشنود می شود. قلب چنین افرادی سیاه و دگرگون شده و به اصطلاح قرآن و احادیث، قساوت یافته است، شیطان قلبشان را اشغال نموده و فرشتگان مقرب الهی را از آنجا خارج کرده و درهای نجات نیز مسدود گشته است؛ به طوری که امیدی به توبه و بازگشت وجود ندارد. بنابراین خداوند در موارد متعددی، از قساوت قلب سخن به میان آورده و آن را مذمت کرده است: ((فَلَوْ لا إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا تَضَرّعُوا وَ لکنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَ زَینَ لَهُمُ الشّیطانُ ما کانُوا یعْمَلُونَ)).[۱۱]؛ «چرا هنگامی که مجازات ما به آن ها رسید، تسلیم نشدند؟! بلکه دل های آنان قساوت پیدا کرد و شیطان، هر کاری را که می کردند، در نظرشان زینت داد».

این افراد بر اثر زیادی گناه و لجاجت در شرک، قلب های شان تیره و سخت و روح شان انعطاف ناپذیر شده است. در مواقع برخورد با ناملایمات و بلاها هم به سوی پروردگار خود رجوع نکرده و در برابرش تذلل ننموده و دل هایشان تحت تأثیر قرار نگرفته است.

عوامل قساوت قلب

در اینکه چه عواملی باعث قساوت قلب می شود، روایات علل متعددی برای آن بر شمرده اند که در اینجا به برخی از آن ها اشاره می شود:

گناه: یکی از عواملی که باعث قساوت قلب می شود، گناه است. حضرت علی(ع) می فرماید: «مَا جَفَّتِ الدُّمُوعُ إلاَّ لِقَسوَهِ القُلُوبِ وَمَا قَسَتِ القُلُوبُ إلاّ لِکثَرهِ الذُّنُوبِ»[۱۲]؛ «اشک ها خشک نمی شوند، مگر به خاطر سختی دل ها و دل ها سخت و سنگین نمی گردد، مگر به خاطر فزونی گناه».

آرزوهای طولانی: عامل دیگری که باعث قساوت قلب می شود، آرزوهای دور و دراز است. در حدیثی آمده است که از جمله پیام های پروردگار به حضرت موسی(ع) این بود: «یا مُوسَی لاَ تُطَوِّلْ فِی الدُّنیا أمَلَک فَیقْسُوَ قَلّبُک، وَ القَاسِی القَلْبِ مِنِّی بَعِیدٌ؛[۱۳] ای موسی! آرزوهایت را در دنیا دراز مکن که قلبت سخت و انعطاف ناپذیر می شود و سنگدلان از من دورند».

غفلت از یاد خدا: غفلت از یاد خدا نیز باعث قساوت قلب است. امام صادق(ع) می فرماید: «أوحَی اللهُ عَزَّوَجَلَّ إلَی مُوسَی: یا مُوسَی! لاَتَفْرَح بِکثَرهِ المَالِ و لاَ تَدَعْ ذِکری عَلَی کلِّ حَالٍ فَإِنَّ کثرَهَ المَالِ تُنْسِی الذُّنُوبَ وَ إنّ تَرَک ذِکرِی یقسِی القُلُوبَ[۱۴]؛ خداوند متعال به موسی(ع) وحی کرد: ای موسی! از فزونی مال خوشحال مباش و یاد مرا در هیچ حال ترک مکن؛ چرا که فزونی مال اغلب موجب فراموش کردن گناهان است و ترک یاد من، قلب