پاورپوینت کامل گذری بر جامعه مسلمانان میانمار?(برمه) ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گذری بر جامعه مسلمانان میانمار?(برمه) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گذری بر جامعه مسلمانان میانمار?(برمه) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گذری بر جامعه مسلمانان میانمار?(برمه) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

میانمار یکی از کشورهای استراتژیک منطقه آسیای جنوب شرقی است که در اواخر قرن هفتم میلادی با حضور بازرگانان و دریانوردان عرب مسلمان، اندک اندک آیین اسلام در آن رواج یافت.

با جنگ جهانی دوم و حضور افراد بودایی در این کشور، اختلافات میان این گروه با مسلمانان به تدریج شدت یافت، تا جایی که مسلمانان این منطقه بارها مورد هجوم فشار سیاسی، کشتار خونین و رانده شدن از این سرزمین قرار گرفتند و به کشورهای عربی، بنگلادش، هند، مالزی، تایلند، سنگاپور و… پناهنده شدند. در ادامه با نگاهی به تاریخچه حکومت های میانمار، به بررسی یورش های وحشیانه و تهاجم های خونین بر ضد مسلمانان می پردازیم.

قسمت دوم و پایانی

فرهنگ و آموزش در میان مسلمانان

مسلمانان برمه (میانمار) دارای دو گروه قومی هستند؛ آن هایی که منشأ هندی و پاکستانی دارند، در شهرهای بزرگ ساکن هستند و ارتباط نیرومندی با شبه قاره هند دارند و زبان اردو و تامیل را به روانی تکلم می کنند و بقیه که منشأ برمه ای و بومی دارند، اکثریت آنان سنی و حنفی هستند و اقلیتی از آنان پیرو مذهب شیعه اثنی عشری می باشند. فرقه های مسلمان عبارتند از: شافعی، مالکی، حنفی، حنبلی، جولیا مسلم، بودا مسلم و سورطی مسلم که البته فرقه وهّابی هم در میان مسلمانان برمه به فعالیت می پردازد.

در سال های اخیر، برنامه های تبلیغی وهابیان افزایش یافته است. آنان با توزیع کتاب و انجام سخنرانی، در نقاط گوناگون میانمار فعالیت دارند. وهابیان عده ای را به عنوان حافظ قرآن تربیت کرده و به نواحی مسلمان نشین اعزام می کنند تا افکار انحرافی این فرقه را تبلیغ کنند.

مساجد

متجاوز از ۵۰۰۰ مسجد در برمه دایر است. مساجد شهرهای بزرگ، جلوه های هنری و ذوقی جالبی دارند و قدمت آن ها به چند قرن می رسد. مهم ترین و کهن ترین مساجد در رانگون واقع در جنوب میانمار بنا گردیده اند که از جمله آن ها می توان مسجد سوراتی، مسجد سنی مغول، مسجد مانگ تولای و مسجد مغول را که متعلق به شیعیان است، نام برد.

این اماکن عبادتی نقش بسیار مهمی در تقویت هویت دینی مسلمانان دارند. آنان با اجتماع در مساجد با یکدیگر منسجم و متحد می گردند. قلوبشان به یکدیگر نزدیک می شود و با تمسک به اعتقادات و فرهنگ دینی چنان نیرویی به دست می آوردند که امکان استحاله آنان در جامعه اکثریت بودایی و ذوب شدن در میان فرقه های غیر اسلامی از میان می رود.[۱]

سازمان ها و مراکز آموزش دینی

مسلمانان برمه دارای سازمان ها و انجمن های مختلفی هستند که مهم ترین آن ها عبارتند از: شورای امور مذهبی مسلمانان، جامعه علمای برمه، سازمان مسلمانان برمه، اتحادیه جوانان مسلمان، سازمان اخوت مسلمانان و انجمن دانشجویان مسلمان.

قرآن کریم توسط عده ای از علمای مسلمان به زبان برمه ای ترجمه شده است؛ اما ادبیات اسلامی به اندازه کافی با این زبان منتشر نشده است. تعداد زیادی مدرسه در کشور برمه وجود دارد که قریب نیمی از کودکان مسلمان را تحت پوشش قرار می دهد. شش مؤسسه هم برای تعلیم قرآن دایر کرده اند، ولی در مدارس مذکور معارف اسلامی و مبانی اعتقادی مسلمانان به طور کامل آموزش داده نمی شود و در حاشیه فعالیت های جاری و عادی آنان قرار دارد. تا سال ۱۹۶۴ م، مسلمانان سه دبیرستان را اداره می کردند که در این سال با فشار دولت مرکزی، ملی شدند.

در میان مسلمانان، تعدادی حقوقدان، مهندس، پزشک، استاد دانشگاه و متخصصان رشته های دیگر دیده می شود. ضمن اینکه فارغ التحصیلان دانشگاهی مسلمانان رو به افزایش است، ولی متأسفانه بسیاری از تحصیل کرده ها و مهندسان و افراد دارای فنون علمی به خارج از کشور می روند و در نتیجه از میزان جامعه علمی و متخصص مسلمانان میانمار کاسته می شود.

مسلمانان تا قبل از آنکه نیروهای نظامی و دیکتاتورهای مسلح، زمام امور برمه را در اختیار بگیرند و به اجرای سوسیالیسم اختناق آور خود بپردازند، با سکنه برمه یکپارچه، و در مقام های عالی ارتشی، اداری و اجرایی صاحب شغل بودند.

در مشاغل زراعی، دامی و تجاری مشغول فعالیت و از تمکن مالی مناسب و موقعیت خوب اجتماعی برخوردار بودند.

آنان در دهه ۱۹۳۰ م یک بیمارستان و یک شرکت وجوه عمومی برای مسلمانان تأسیس کردند؛ اما دولت نظامی که مدعی اجرای نوعی سوسیالیسم بود، این هویت دینی و مذهبی را بر نتافت و گویا رونق فرهنگی و تقویت موقعیت اجتماعی مسلمانان را برای خود تهدیدی می دانست؛ به همین علت، به شدت آنان را تحت فشار و آزار قرار دادند. اموالشان ملی اعلام گردید و زمین های آنان به نفع دولت مرکزی ضبط شد. از مدارسشان اسلام زدایی کردند، از انجام مناسک حج واجب محروم شدند و از رابطه افراد مسلمان با جهان اسلام به شدت جلوگیری کردند یا از میزان این ارتباط کاستند.

بسیاری از مسلمانان از ملیت برمه ای و حقوق مسلم شهروندی محروم گردیده و رسماً به اتباع درجه دوم تنزل داده شده اند. سازمان ها و مجامع اسلامی که قبلاً متعدد بود، محدود گردیده و به «جمعیت علمای اسلام»، «سازمان مسلمانان سراسر برمه» و «شورای امور مذهبی اسلامی» منحصر گشته است.

این برخوردهای شدید فیزیکی توأم با رفتارهای ضد فرهنگی موجب گردیده مسلمانان از نظر مسائل آموزشی و تربیتی و هویت اجتماعی دچار مشکلات اساسی گردند[۲] و در حالی که ۷۸% مردم برمه با سوادند، این میزان در میان مسلمانان سیر نزولی یافته است. ضمن اینکه آنان با فقر و محرومیت و حقارت های اجتماعی هم روبه رو گردیده اند.[۳]

تاریخچه حکومت های میانمار

در سال ۶۳۸ م برمه ای های نیمه وحشی از حوالی و نواحی مرز تبت و چین به میانمار قدم نهادند و در سال ۸۵۰ م کشوری کوچک در پاگان تأسیس کردند. در همین ایام تاجران و سیاحان مسلمان به برکت آیین محمدی نور توحید را در ضلالت بت پرستی برمه پخش کردند و موفق شدند عده ای از بومیان را به سوی تعالیم رهایی بخش و انسان ساز اسلام راغب و متمایل سازند. در قرن یازدهم میلادی آناوراتا، برمه ای ها را تحت فرمان خود درآورد و به ترویج دین بودایی پرداخت و دولتی را در پاگان بنیان نهاد که تا سال ۱۲۸۷ م برقرار بود تا اینکه قوبیلای قاآن مغولی آن دولت را سرنگون و سلسله سلطنتی را منقرض کرد. پس از استیلای مغول ها، از هر گوشه برمه کسی دعوی استقلال کرد و از فرمان این امپراتوران وحشی صحرانورد سر برتافت. کم کم هر منطقه برمه به صورت یک مملکت کوچک درآمد، چنان که مسلمانان در داخین (آراکان) از اقتدار خوبی برخوردار بودند.

در سال ۱۵۳۱ م مقارن ۹۳۸ هجری و فرمانروایی صفویان در ایران، سلاطین تونگو زمام امور را در دست گرفتند و حدود یک قرن بر این کشور حکومت کردند، اما بعدها دچار هرچ و مرج شدند. به سال ۱۷۵۲ م برابر ۱۱۶۶ هـ. ق آلائونگپایاها روی کار آمدند و مدت ۷۵ سال حکمرانی کردند. در این ایام هم مسلمانان در امور سیاسی، فرهنگی و اجتماعی فعال بودند و با جامعه بودایی اکثریت هم زیستی مسالمت آمیز داشتند،[۴] اما از موقعی که استعمارگران انگلیسی پای خود را به این کشور گذاشتند، مسلمانان دچار فشارها و تنگناهای فرساینده ای گردیدند. در نبردهای متوالی سران تونگو (دولت محلی) با قوای انگلیس، سرانجام برمه تسلیم شد و به سال ۱۸۸۶ م برابر ۱۳۰۴ هـ. ق ضمیمه نایب السلطنه انگلستان در هند گردید. استعمار بریتانیا سالیان متمادی بر برمه سلطه یافت و به غارت منابع آن پرداخت.

استقلال برمه و حکومت نظامیان

سرانجام پس از مبارزات طولانی، استقلال این کشور در سال ۱۹۴۸ م محقق شد. ژنرال نی وین در سال ۱۹۶۲ م اولین دولت مدنی برخاسته از انقلاب این کشور را سرنگون کرد و یک دولت به ظاهر سوسیالیستی اما نظامی را پایه گذاری کرد. وی در نوامبر ۱۹۸۱ م از ریاست دولت میانمار کناره گیری کرد، اما به اعتبار اینکه رهبر حزب حاکم است، به عنوان رئیس حکومت به قدرت خود ادامه داد. در مارس ۱۹۸۸ م قیام مردمی در میانمار آغاز شد که زعمای مذهبی در آن نقش اساسی ایفا کردند. خواست اصلی این خیزش، دموکراسی و بهبود شرایط اقتصادی بود اما با واکنش تند نیروهای امنیتی صدها تن از معترضان قتل عام شدند.

این تحولات هم زمان با ظهور و بروز زنی به نام آنگ سان سوچی[۵] ـ رهبر مخالفان ـ بود که در همان سال حزب اتحاد ملی برای دموکراسی را تأسیس کرد.

بالا گرفتن چالش های اجتماعی و اقتصادی، ناسازگاری های مذهبی و تنش های قومی به موازات نارضایتی از حکومت نظامیان موجب شد تا در اواخر دهه هشتاد میلادی حاکمان نظامی میانمار با چالش های جدی روبه رو شوند. در این سال ها آنگ سان سوچی به عنوان یکی از نخبگان تحصیل کرده در خارج از کشور به اتفاق هم فکرانش، تشکل سیاسی ـ اجتماعی خود را پایه ریزی کرد. در شرایطی که نظامیان به منظور رهایی از چالش های فزاینده با وعده انتخابات آزاد قصد داشتند فضای ملتهب کشور را آرام کنند، حزب وی توانست