پاورپوینت کامل تحریف های عاشورایی ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تحریف های عاشورایی ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تحریف های عاشورایی ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تحریف های عاشورایی ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

از روزگار نخست خلقت آدم(ع) تا زمان وقوع حادثه کربلا، جریان شهادت سید و سالار شهیدان، امام حسین(ع)، به طرق مختلف مطرح گردیده است. برای آن امام همام، انبیا و امامان((ع)) گریسته و یا متألم شده اند و از ضجیج فرشتگان و بکای آن ها نیز در کتب مشهور سخن به میان آمده است.[۱]

پس از وقوع حادثه کربلا، اولین کسانی که این مصیبت عظما را با چشمانی اشکبار و دلی تافته از غم و حزن، گزارش می کردند و بر خرمن هستی هر جنبنده ای آتش می افکندند، حضرت سجاد(ع) و عقیله بنی هاشم حضرت زینب(س) و دیگر بازماندگان عاشورا بودند.

این بزرگداشت با برکت از دیرباز نقشی فعال در رشد باورهای مذهبی و فضایل و کرامت های انسانی و نیز فراموش نشدن خاطره سلحشوران عاشورا و شناساندن مقام پیشوایان بزرگ اسلام و افشای جنایت های بیدادگران، ایفا کرده است. اقامه عزای حسینی، بزرگداشت شعائر الهی و نمایش جلوه تام و تمام تولی و تبری است. هدف امامان اهل بیت((ع)) از این همه پافشاری بر زنده نگه داشتن نام و یاد و خاطره مقاومت بزرگ حامی دین، امام حسین(ع)، احیای اهداف و مقاصد والای آن حضرت و ابلاغ مظلومیت آل علی(ع) به گوش تاریخ بوده است.

عزاداری و مجالس حسینی به دلیل قالب و محتوای جذابی که دارد، بهترین راه انتقال معارف اسلامی و احکام الهی و صیانت از انحراف و از هجوم بی امان دشمنان قسم خورده است که به عنوان یک حرکت تبلیغی در عرصه های گوناگون در برابر اندیشه هایی که از طریق جریان های لائیک یا از سوی ابزارهای استکبار جهانی رو در روی اسلام می ایستند، مقاومت می کند. با تشکیل چنین اجتماعی، روحیه فداکاری و ایثار در اجتماع و حس عدالت خواهی و انتقام جویی از ستمگران زنده نگاه داشته و تقویت می شود و صبر و خویشتنداری در مشکلات و ناهنجاری ها افزون می گردد. یادآوری نهضت حسینی، نیرومندترین انگیزه ها را در جهت توسعه امر به معروف و جلوگیری از زشتی ها ایجاد می کند و آتش انقلاب های خونین علیه ستمگران را برافروخته می سازد. برپایی مجالس عزاداری حسینی، به نمایش گزاردن زیباترین تصاویر از کرامت های انسانی است که با دست توانای ولایت ترسیم شده است. در این مجالس روح و روان آدمی با یاد شهیدان آزاده و شنیدن شرح از خود گذشتگی آنان به اهتزاز در می آید و آسمانی می شود.

این نکته را نباید از نظر دور داشت که نقش فرهنگ عاشورا در جهل زدایی جوامع اسلامی و زمینه سازی برای حکومت جهانی اسلام، ایجاب می کند که اسلام ستیزان مستکبر ـ اعم از آن ها که رسماً در مقابل اسلام قرار دارند یا کسانی که به نام اسلام بر مسلمین حکومت می کنند ـ در دوران های مختلف تاریخ برای تحریف آن برنامه ریزی کنند؛ چرا که آنان از جهل مردم تغذیه می کنند و بیداری امت اسلامی بنیاد حاکمیت آن ها را فرو می ریزد. اکنون باید دید چگونه فرهنگ اصیل عاشورا به وسیله دشمنان آگاه و دوستان ناآگاه تحریف می شود؟

عوامل ایجاد گسترش تحریف در عزاداری

برخورد عاطفی

یکی از جدی ترین و اصلی ترین عوامل ورود آسیب های متعدد در بنیاد و بنیان فرهنگ عاشورا، اکتفا کردن به برخورد عاطفی صرف و دوری گزیدن از برخورد عقلانی با مقوله قیام و عزاداری می باشد. این مسئله سبب بروز تحریف وسیع لفظی و معنوی است که اندیشه اصیل عاشورایی و حسینی را به پژمردگی می کشاند.

بی شک در صحنه عاشورا از سوی امام و یارانش، شاهد منطقی ترین سخنان و صحنه ها و از سوی لشکریان کوفه، شاهد جنایت بارترین و دهشتناک ترین وقایع هستیم. از این رو حادثه عاشورا بعد عاطفی قوی ای دارد که از این جهت می توان آن را یک تراژدی دانست. این تنها یک رویه از صحنه عاشوراست که در آن جنایت موج می زند. عاشورا صحنه دیگری نیز دارد که سرشار از حماسه و زیبایی است و امام حسین(ع) و یارانش، قهرمان آن هستند؛ ولی در فرهنگ عامه بیشتر شاهد حضور پررنگ بعد تراژدیک عاشورا هستیم، به گونه ای که تا حدودی عرصه را بر بعد حماسی تنگ ساخته است.

آنچه بیش از همه در زبان مردم شنیده می شود، واژه های «غریب»، «مظلوم»، «تشنه»، «بی کس» و مانند این الفاظ است و «تشنگی»، «بی آبی»، «بی یاری» و «غربت» امام(ع)، بسامد بسیار بالایی در فرهنگ عامیانه دارد. این پرداخت افراطی بعد عاطفی قیام، سازنده و پردازنده بیشتر تحریف های لفظی و معنوی فرهنگ عاشورا بوده است. این تفکر با تناقضی آشکار و جدی روبه روست؛ چرا که از سویی امام(ع) را به تمامه آسمانی و ملکوتی معرفی می کند و از سوی دیگر هنگام مقایسه، امام(ع) را به طور کامل با فرهنگ عامیانه خود محک می زند و آن حضرت را همانند یکی از افراد این فرهنگ می انگارد؛ چنان که بسیار گفته می شود عزاداری امام حسین(ع) به دلیل تسلای دل حضرت زهرا(س) است؛ چرا که ایشان همیشه در بهشت بی تابی می کند و هزار و چهارصد سال است که آرام ندارد!!

شهید مطهری(ره) نسبت به این دیدگاه چنین پاسخ می دهد:

«آیا این حرف مسخره نیست بعد از هزار و چهارصد سال هنوز حضرت زهرا(س) احتیاج به تسلیت داشته باشد، در صورتی که به نص خود امام حسین(ع) و به حکم ضرورت دین، بعد از شهادت امام حسین(ع)، دیگر امام حسین(ع) و حضرت زهرا(س) نزد یکدیگرند. این چه حرفی است؟ مگر حضرت زهرا(س) بچه است که بعد از هزار و چهارصد سال هنوز بر سر خود بزند، گریه کند، بعد ما برویم به ایشان سر سلامتی بدهیم! این حرف ها دین را خراب می کند».[۲]

از سوی دیگر امام حسین(ع) را فردی بی تقصیر، بی یار، مظلوم و بی پناه به تصویر می کشند که به طرز فجیعی به دست ظالمان و اشقیا به شهادت رسیده و از دست رفته و به قول شهید مطهری(ره) نفله شده است[۳]؛ بنابراین باید بر امام از دست رفته، گریست و عزاداری کرد.

عمده تحریف لفظی نیز در همین راستاست؛ زیرا غرض این است که بر امام حسین(ع) که بی جهت کشته شده و هنگام شهادت نیز مادر نداشته است، بگرییم!! از این رو روضه او هر چه جان سوزتر و دل گدازتر بیان شود، به این هدف نزدیک تر است و دل مادرش حضرت زهرا(س) را بیشتر شاد و خنک می کند!!! [۴]

تبیین نشدن فلسفه صحیح قیام

تبیین نشدن آموزه های ناب عاشورایی و اهداف و فلسفه نهضت عاشورا در میان مردم، سبب آن شده است که به این واقعه، به صورت تک بعدی پرداخته و یا میدان را به غیر اهل واگذار نمایند. همین امر سبب شده است فلسفه سازی های انحرافی در میان مردم و حتی خواص رواج یابد و در ادبیات شعری و غیر شعری نیز تبلور یابد. شهید مطهری(ره) در این زمینه از دو فلسفه تراشی انحرافی برای قیام امام حسین(ع) نام می برد: نخست اینکه شهادت امام حسین(ع) کفاره گناهان امت و دوستداران عترت و هدف از قیام را تنها آمرزش و شفاعت گنهکارانی که ولایت و محبت آن حضرت را دارند، دانسته است[۵]؛ چنان که مسیحیان ـ به زعم خود ـ کشته شدن حضرت عیسی(ع) را در همین راستا می دانند و معتقدند: همان طور که مردم در آسیب وضعی گناه شرکت دارند، یک نماینده از بشریت می تواند کفاره این گناه باشد… و عیسی کفاره آن آسیب را یک باره و برای همیشه محقق ساخت.[۶]

شهید مطهری(ره) در نقد این دیدگاه می نویسد:

«حسین بن علی(ع) قیام کرد که کشته بشود برای اینکه کفاره گناهان امت باشد. کشته شد برای اینکه گناهان ما آمرزیده شود. به خدا قسم(این) تهمت به اباعبدالله است… اباعبدالله که برای مبارزه با گناه کردن قیام کرد، (حالا بگوییم) قیام کرد که سنگری برای گنهکاران بشود! (بگوییم) حسین (ع) یک شرکت بیمه تأسیس کرد، بیمه گناه. گفت شما را از نظر گناه بیمه کردم در عوض چه می گیریم؟ شما برای من اشک بریزید، من در عوض گناهان شما را جبران می کنم؛ اما شما هرچه می خواهید باشید، ابن زیاد باشید، عمر سعد باشید!».[۷]

در واقع این برداشت، برداشتی غلط، انحرافی و منحط از موضوع شفاعت ائمه اطهار((ع)) و به ویژه امام حسین(ع) است که به سبب عدم طرح درست و مناسب آن و آمیخته شدنش با عقاید و عادت های سطحی مردم، این چنین مسخ شده است. تحریف دیگری که در همین زمینه صورت گرفته است، نگاهی الهی و آسمانی داشتن به این جریان به صورت مطلق است که آن را در حد یک دستور خصوصی پایین می آورد. این در واقع خارج ساختن اندیشه و رفتار امام حسین(ع) از چارچوب مکتب است که عدم قابلیت پیروی و بهره گیری را به همراه دارد و در نهایت به عقیم سازی فرهنگ عاشورا می انجامد. وقتی قیام منحصر به امام(ع) شد، دیگر هیچ آموزه عام دیگر شمولی را نمی توان از آن به دست آورد. مسائلی همچون جهاد، امر به معروف و نهی از منکر، شهادت طلبی، مبارزه جویی و… دیگر قابلیت استنتاج از قیام را نمی یابد.[۸]

سهل انگاری و تسامح منفی در به کارگیری روش ها

امروزه این تفکر که مسائل مربوط به عزاداری سیدالشهدا(ع) و روش های به کار گرفته شده در آن را تافته ای جدا بافته از مجموعه مسائل دینی می داند، به شدت رو به افزایش است. بر همین اساس برگزاری مراسم عزاداری به هر گونه ای درست است و ثواب دارد. بنابراین ریا، دروغ و… چنانچه در راه ترویج و تقویت عزاداری امام حسین(ع) باشد، اشکال ندارد. چنین تفکری به واسطه برداشت اشتباه یا مغرضانه از برخی روایات است. برای مثال در روایتی از امام صادق(ع) آمده است: «هرکس در مرثیه حسین بیتی بخواند، پس بگرید ـ و به گمانم فرمود ـ یا خود را شبیه گریه کنندگان کند، پس بهشت برای اوست».[۹]

چنین برداشت های نادرستی سبب شده تا این امر، امری غیرعبادی به نظر آید و هر نوع عزاداری و گریاندن و گریستن را جزء آن به شمار آورند. مرحوم سید عبدالحسین شوشتری می نویسد:

«این توهم فاسد باعث شده برای توصل به حصول ابکاء و بکاء و ایجاد آن، به هر وسیله ای متوسل شوند ولو به منکرات و محرمات و بدعت ها و… و حال آنکه عقوبت و مجازات معصیتی که در ضمن طاعتی انجام شود، مضاعف است نه اینکه معفو باشد؛ چنانکه امام(ع) می فرماید: اطاعت خدا نمی شود از آن جهت که معصیت او می شود».[۱۰]

از همین روست که می بینیم گاه برخی عزاداری ها به مجمعی از گناهان و سخنان و رفتارهای نامطلوب تبدیل می شود و آنچه ناسزاست، سزاوار شمرده می شود!

عوامل دیگری همچون جمود تاریخی و گویا نشدن تاریخ، تعصب های بی جا و جمود فکری، تمسک به روایات تسامح در ادله سنن، نقش حکومت ها و تاریخ نگاران درباری، جبرانگاری، تمایل به اسطوره سازی و افسانه پردازی و… نیز را می توان از جمله عواملی برشمرد که سبب ورود آسیب ها و انحرافاتی در عزاداری ها شده است.

انحرافات لفظی در جریان عاشورا

تشیع در عاشورا خلاصه نمی شود و عاشورا، ضرورتی ناگزیر در جغرافیای عمل و اندیشه شیعی بوده است. چشم پوشی از پنجاه و اندی سال صلح طلبی و اندیشه ورزی سیدالشهدا(ع) و تأکید بر ده روز خونین عاشورا در بسیاری از اذهان، تبیینی خشونت طلبانه از آیین خردمداری شیعی می آفریند و این، ستمی بزرگ در حق آن حضرت است.

مدافعان حریم تشیع باید زینت آن باشند، نه مایه شرمساری و زوال آن. هیچ هدفی باعث تطهیر و توجیه وسیله غیرمشروع نخواهد شد. اما متأسفانه گاه تلاش روضه خوانان برای ایجاد رقت قلب و گریه در مخاطبان بوده و در این مسیر، جستجوی سوزناک ترین و رقت بارترین وقایع این حادثه نیز سرلوحه کارهای آنان شمرده شده است و این افراد اگر به چنین هدف و غرضی در مقاتل و منابع معتبر دسترسی پیدا نمی کردند، به جعل و پردازش اسطوره ها و افسانه های سوزناک و گریه آور اهتمام می ورزیدند تا به هر شکل ممکن به هدف و نیت خود که همان بکاء یا تباکی بوده، جامه عمل بپوشانند.

در این سیر بی سلوک و ناآگاهانه بسیاری از روضه خوانان با این توجیه که روضه هایشان زبان حال امام(ع) است، نه زبان قال و به تعبیر دقیق تر زبان ناظر به واقع نیست؛ بلکه بر اساس اقتضائات احوال حدسیه شهدای کربلا بافته شده است، خود را تبرئه می کنند؛ در حالی که از این امر غافلند که باید نسبتی بین زبان حال با زبان قال موجود باشد یا حداقل میان آن ها تباین نباشد و به زوال و انهدام عزت و غیرت حسینی منجر نشود.[۱۱]

نمونه هایی از تحریفات لفظی

برخی روضه ها که امروز با سوز و گدازی فراوان در مجالس نقل می شود، از آنجا که ظاهر مطلب عوض شده و یا به طور کلی بیان واقعه ای است که هرگز وجود نداشته است، جزء تحریفات لفظی عاشورا محسوب می شود که به برخی از آن ها اشاره می شود:

افسانه عروسی قاسم

نخستین مورخی که به جعل افسانه عروسی قاسم اقدام کرده است، ملاحسین واعظ کاشفی[۱۲] است و پس از وی نیز فخرالدین طریحی این قصه را از فارسی به عربی برگردانده است. ترجمه طریحی باعث اشتهار و رواج این افسانه بین شیعیان سرزمین های عربی شده است. میرزا حسین نوری طبرسی از محدثان بزرگ شیعی نیز عروسی قاسم را در زمره اخبار موهونه و غیرمعتمده می داند که علما از آن اعراض کرده و ابداً اسمی از این قصه در هیچ یک از کتاب های تاریخی نیامده است.

طبرسی دلیل محکمی برای بطلان این افسانه دارد. محدث نوری به نقل از ایشان می نویسد: «به مقتضای تمام کتاب ها