پاورپوینت کامل گذری بر مسجد پیامبر(ص) ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گذری بر مسجد پیامبر(ص) ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گذری بر مسجد پیامبر(ص) ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گذری بر مسجد پیامبر(ص) ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

رسالت رسول خدا(ص) تحولی شگرف در همه جوانب عصر خویش و دیگر عصرها پدید آورد. با اینکه دعوت از قریشیان حدود سیزده سال طول کشید، ولی سرانجام رسول خدا(ص) به این نتیجه رسید که برای پشتیبانی از دعوت جدید، باید کسانی جز قریشیان را به دین خدا فرا خواند. در همین زمان مردم یثرب که در گذشته تاریخی خود تمدن را تجربه کرده بودند، التیام دردها و پاسخ نیازهای خود را در وجود پیامبر(ص) و دعوت او یافتند. بدین سبب او را به یثرب دعوت کردند و شهرشان را با نام پیامبر(ص) «مدینه النبی» نامیدند. از این به بعد عرب مدینه یاری دین خدا را به عهده گرفتند و انصار نامیده شدند. مدینه به شهری تبدیل شد که نخستین تجربه حکومت اسلامی در آن ظهور یافت و پیامبر(ص) در کنار مسئولیت رسالت، عهده دار رهبری حکومت اسلامی نیز شد.

یثرب یا مدینه النبی

پس از اینکه قریشیان و مقاومت آنان در برابر نشر اسلام در مکه به اوج خود رسید، پیامبر(ص) تصمیم گرفت با اصحاب خود به یثرب مهاجرت کند؛ از این رو به آنان فرمود: «[در خواب] خانه هجرت شما را در سرزمینی دارای نخل میان دو لابت(سنگلاخ) دیدم».[۱] یا فرمود: «در خواب دیدم که من از مکه به سرزمینی دارای نخل مهاجرت می کنم؛ گمان کردم آن یمامه یا حجر است اما آن شهر یثرب است».[۲]

مدینه به دلیل حره ها و نخلستان های انبوهش از قدیم میان عرب مشهور بود و شایستگی آن را داشت که مرکز اسلام قرار گیرد؛ از این رو پیامبر(ص) نام آن را میان چند شهر زراعی عربی قرار داد.[۳] از گذشته های دور قبایل عرب از جمله عمالیق، در مدینه سکونت داشتند. پس از آن برخی قبایل یهودی، عرب و دیگران از جمله کسانی که به هنگام ظهور اسلام به شکل قبایل بزرگی شناخته می شدند؛ مانند بنی قینقاع، بنی قریظه و بنی نظیر از یهود و اوس و خزرج از عرب به آن وارد شدند.[۴]

نام اسلامی دارالهجره مسلمانان، مدینه یا مدینه الرسول است که جای نام قدیم آن، یثرب را گرفت. مورخان مسلمان، درباره نام یثرب چنین ذکر کرده اند که آن شهر به دلیل انتساب به «یثرب بن هذیل بن ارم» بدین نام شناخته می شود که نخستین بار او و قومش پس از پراکنده شدن قوم عاد، به این شهر وارد شدند.[۵] هم چنین گفته می شود که یثرب، منسوب به «یثرب بن قانیه بن مهلائیل بن ارم بن عیبل بن اوس بن ارم بن سالم بن نوح» است و به دلیل بزرگداشت او، این شهر یثرب خوانده می شود.[۶] بنابراین نام یثرب، نامی قدیمی است. گفته می شود در وادی عقیق، سنگ نوشته ای پیدا شده و ابن زَباله آن را نقل کرده است که در آن سنگ نوشته چنین آمده است: «من بنده خدا، رسول خدا، سلیمان بن داوود به سوی اهل یثرب هستم».[۷]

ساخت مسجد توسط پیامبر(ص) در مدینه

پیش از هجرت رسول خدا(ص) به مدینه، تنی چند از اصحاب به یثرب رفته و در قبا سکونت کردند. سپس رسول خدا(ص) در آغاز ماه ربیع الاول راهی یثرب شد. نخستین اقدام پیامبر(ص) ساختن مسجد بود؛ جایگاهی که افزون بر یک مرکز عبادی، مرکزیت فرهنگی، سیاسی و اداری نیز داشت و یکی از تکیه گاه های اصلی اسلام در میان مسلمانان بود. البته پیش از آن در قبا نیز مسجدی به دست پیامبر(ص) و اصحاب آن حضرت ساخته شده بود.

زمانی که رسول خدا(ص) وارد یثرب شد، همه طوایف و افراد سرشناس این شهر مایل بودند تا حضرت به منزل ایشان وارد شود و هر یک از آنان دوست داشتند میزبان حضرت باشند، اما آن حضرت فرمود در جایی توقف خواهد کرد که شترش زانو بزند. شتر در زمینی که اکنون مسجد است، زانو زد. نزدیک ترین خانه به محل زانو زدن شتر، خانه ابوایوب انصاری بود و حضرت در آنجا اقامت گزید. بخشی از زمینی که در همان نزدیکی جهت مسجد در نظر گرفته شد، دارای درخت های نخل بود. بخشی از آن هم قبرستان بود که هنوز آثار قبور در آن وجود داشت. قسمتی هم از آنِ دو کودک یتیم به نام های سهل و سهیل بود که حضرت آن را از ولیّ آنان خرید. پس از آن درخت ها را کنده و قبور را صاف کردند و زمین را برای بنای مسجد آماده ساختند.

چندی پس از ورود رسول خدا(ص) به شهر، سنگ بنای مسجد نهاده شد و همه اصحاب از زن و مرد با اشتیاق شروع به ساختن مسجد کردند. رسول خدا(ص) نیز با تمام توان در ساختن مسجد شرکت کرد. مسجدی که رسول خدا(ص) بنا کرد، از جهات زیادی با آنچه امروز در جای آن ساخته شده، تفاوت دارد؛ زیرا در زمینی محدودتر، با بنایی ساده تر و خلوص بیشتر بنا شده بود. طول مسجد هفتاد ذراع و عرض آن شصت ذراع ـ هر ذراع حدود نیم متر ـ و ارتفاع آن ۷۵/۱ متر بود؛ به طوری که سر برخی افراد به سقف می رسید. نخستین بنای آن از شاخ و برگ و تنه درخت و پس از سال چهارم هجری، از خشت و گِل بود.[۸]

در آغاز، قبله مسجد به سمت شمال و جهت بیت المقدس بود. پس از تغییر قبله، بخش مسقف مسجد به جهت جنوبی منتقل شد و صفه به شمال مسجد انتقال یافت. در سال هفتم، با گسترش اسلام و افزایش شمار مسلمانان، ضرورت توسعه مسجد مطرح شد. رسول خدا(ص) بر طول و عرض مسجد افزود و مساحت آن به ۲۴۷۵ متر مربع رسید. در حال حاضر نرده های فلزی طلایی رنگ که در جنوب مسجد ـ سمت قبله ـ قرار دارد و از شرق تا غرب مسجد است، حد جنوبی مسجد زمان رسول خداست. ستون های نصب شده توسط سلطان عبدالحمید عثمانی در انتهای رواق نخست مسجد که مشرف بر حیاط اول است، حد شمالی مسجدالنبی است. این ستون ها برابر باب النساء قرار دارد.

حد شرقی مسجد در سمت مدفن پیامبر(ص) پنجمین ستون در سمت چپ مسجد و به قدر چهار ذراع داخل در محلی است که شبکه های فلزی دور آن کشیده شده و مدفن پیامبر(ص) است. حد غربی مسجد نیز پنجمین ستون راست منبر در سمت غرب است که در حال حاضر روی ستون های آن قسمت نوشته شده است: «حد مسجدالنبی». در مجموع مقدار ده ستون در ده ستون، حد مسجدالنبی است. ستون های مزبور سبز رنگ است. در قسمت اصلی رنگ ستون ها، محدوده روضه را از دیدگاه اهل سنت نشان می دهد. نوعی دیگر از ستون ها که متفاوت با دسته نخست است، حد مسجد تا سال هفتم را معین می کند و تا ده ستون، حد مسجد تا سال دهم هجرت را مشخص می کند.[۹]

قسمت های داخلی مسجدالنبی

مسجد رسول خدا(ص) در آغاز عبارت از زمینی بود که حصاری گلین در اطراف آن کشیده شده بود. بر فراز بخشی از آن نیز سقفی از شاخه های خرما بود که مانع تابش آفتاب بر نمازگزاران می شد. با این حال به تناسب مسجد بودن و نیز به تناسب آنکه ساختمانی برای عبادت بود، قسمت های مختلفی داشت. یادگارهای رسول خدا(ص) در گوشه و کنار آن، در ایجاد آثار خاص مذهبی مؤثر بود؛ آثاری که هر یک نشانه ای از معنویت اصل این مسجد است.

روضه شریفه

قسمتی از مسجد النبی که در ناحیه جنوب شرقی (رو به سوی قبله) مسجد قرار دارد و حد فاصل میان منبر و قبر پیامبر(ص) است به نام روضه مطهره و روضه شریفه شناخته می شود و فضیلت بسیاری دارد. در حدیثی از رسول خدا(ص) آمده است: «مَا بَینَ بَیتِی وَ مِنبَری رَوضَهٌ مِن رِیاضَ الجَنَّهِ وَ مِنبَرِی عَلَی تُرَعِ الجَنَّهِ؛ فاصله بیت و منبر من باغی است از باغ های بهشت و منبر من، در کنار دری از درهای بهشت قرار گرفته است».[۱۰]

علمای شیعه درباره تعریف روضه بر این باورند که روضه از دیوار محراب در جنوب ـ که امروزه با نرده های فلزی مشخص است ـ آغاز و در شمال به چهارمین ستون منتهی می شود؛ یعنی یک ستون علاوه بر آنچه اهل سنت می گویند و حد دوم آن در داخل بیت پیامبر(ص) و بیت فاطمه الزهرا(س) است و در سمت غرب برابر منبر شریف می باشد.[۱۱]

حجره و مرقد مطهر رسول خدا(ص)

یکی از بهترین نقاط مسجد، مدفن رسول خدا(ص) است. به هنگام تأسیس مسجد، در کناره شرقی آن حجره هایی برای زندگی پیامبر(ص) و همسرانش ساخته شد که تا حدود نود سال پس از رحلت آن حضرت نیز سرپا بود. مورخان نوشته اند که رسول خدا(ص) در همان حجره ای که وفات یافت، مدفون شد. زمانی که پیامبر(ص)دفن شد و سپس ابوبکر و عمر را در کنار آن حضرت دفن کردند، به تدریج میان حجره متعلق به عایشه و این قسم پرده (و سپس در روزگار عمر دیوار کوتاهی) کشیده شد. در زمان ولید که قسمت شرقی مسجد توسعه یافت، مرقد مطهر در حالی که گرد آن یک پنج ضلعی کشیده شد، داخل مسجد گردید.

منبر

یکی از مکان های مقدس مسجد، محل منبر رسول خدا(ص) است. در روایات زیادی نقل شده که پیامبر(ص) در آغاز با تکیه بر درخت خرمایی به ایراد خطبه می پرداخت تا اینکه یکی از اصحاب پیشنهاد ساختن منبری را داد تا رسول خدا(ص) بر روی آن بنشیند و هم مردم او را ببینند و هم آن حضرت از ایستادن خسته نشود. در برخی دیگر از نقل ها آمده است که پیش از آن، سکویی از گل ساخته بودند که حضرت روی آن می نشست و در سال هفتم هجرت بود که منبری چوبی ساختند. این منبر سه پله ای تا زمان معاویه مورد استفاده قرار می گرفت. بعدها که معاویه خواست آن را به شام ببرد، با اعتراض گسترده مردم مدینه رو به رو شد. در سال ۶۵۴ که مسجد نبوی آتش گرفت، منبر سوخت که سوخته آن را در محلی که اکنون منبر فعلی قرار دارد، دفن کردند.

محراب

محراب در محلی ساخته شد که رسول خدا(ص) در آنجا نماز می گزارد. البته در زمان پیامبر(ص) و تا چند دهه بعد چیزی به نام محراب وجود نداشت و مسلمانان تنها با نام آن، که در قرآن آمده و مربوط به حضرت مریم(س) است، آشنا بودند. زمانی که ولید دستور توسعه مسجد را داد و عمر بن عبدالعزیز آن را اجرا کرد، در جایگاه نماز رسول خدا(ص) محرابی ساخته شد. چنین اقدامی به تقلید آنچه در کلیساهای نصارا در شام بوده، صورت گرفت. این محراب در طول زمان دچار دگرگونی هایی شده و بنای فعلی آن از دوره سلطان اشرف قایتبای که از سلاطین مملوکی مصر بوده، باقی مانده و در دوره عثمانی تزئیناتی با آیات قرآن در آن صورت گرفت.

علاوه بر محراب اصلی، دو محراب دیگر در سمت قبله مسجد وجود دارد؛ یکی محراب عثمانی منسوب به سلاطین عثمانی که در دیوار جنوبی مسجد است و دوم محراب سلیمانی متعلق به سلطان سلیمان عثمانی یا محراب حنفی که در سمت مغرب محراب رسول خدا(ص) است.[۱۲]

ستون های مسجد

سقف مسجد بر ستون هایی قرار دارد که علاوه بر نگهداری از سقف، مورد استفاده رسول خدا(ص) و اصحاب نیز بود. از هر ستون خاطره ویژه ای به جا مانده که سبب شده است جنبه تبرک و تقدس به خود گیرد و با گرفتن نام هایی خاص در تاریخ جاودان بماند. با توسعه مسجد، ستون های جدیدی اضافه شد؛ به طوری که اکنون ۲۱۰۴ ستون در مسجد وجود دارد. ستون های قدیمی که در قسمت جنوبی مسجد قرار دارد، اکنون با رنگ سفید از بقیه ستون ها متمایز است.

ستون حَرَس

نام گذاری این ستون از این جهت است که امام علی(ع) در کنار آن می نشست و از پیامبر(ص) نگهبانی می کرد. پس از نزول آیه ۶۷ سوره مائده، دیگر امام(ع) به نگهبانی از رسول خدا(ص) نپرداخت. هم چنین نوشته اند این ستون محل اقامه نماز توسط امام علی(ع) بوده است.

ستون توبه

یادآور خاطره یکی از اصحاب رسول خدا(ص) به نام شبیربن عبدالمنذر انصاری مشهور به ابولبابه است. وی در جنگ خندق از سوی رسول خدا(ص) نزد بنی قریظه رفت تا با آنان سخن بگوید. از روی بی توجهی به اشاره به آنان گفت چون نقض عهد کرده اند، مرگ در انتظار آنان است. این سخن وی می توانست بنی قریظه را به دفاعی سخت در برابر مسلمانان وادار کند. او که متوجه خطای خود شده بود، به مسجد رفت و خود را به یکی از ستون ها بست و گریست و نماز خواند تا خدا