پاورپوینت کامل نگاهی گذرا بر مبانی فقهی حضرت امام(ره)? ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی گذرا بر مبانی فقهی حضرت امام(ره)? ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی گذرا بر مبانی فقهی حضرت امام(ره)? ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی گذرا بر مبانی فقهی حضرت امام(ره)? ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

پرداختن به شخصیت بزرگ مرد تاریخ، حضرت امام خمینی(ره) کار ساده ای نیست؛ شخصیتی با ابعاد ناشناخته، کسی که خود را به تمامه در محضر حق تعالی قرار داد و خداوند هم وی را محبوب بشریت نمود؛ فردی که سیره اهل بیت رسول خدا(ص) را در دنیا زنده کرد و خود شاگردی از شاگردان مکتب امام صادق(ع) بود؛ کسی که امروز ما دین مداری خود را مدیون او هستیم.

در این نوشتار برآنیم تا برخی از ویژگی های حضرت امام(ره) را از زبان مرحوم آیت الله محمدهادی معرفت(ره) در اختیار خوانندگان قرار دهیم.

ویژگی های امام خمینی(ره)

امام خمینی(ره) از شخصیت های بزرگ و رجال تاریخ است که جنبه خلودی دارد و لذا باید ابعاد مختلف ایشان کاملاً شناخته شود و هرکس از حضرت امام(ره) هرچه می داند، باید بیان کند که جهت شناسایی شخصیت امام(ره) برای آیندگان ثبت و ضبط شود.

از جمله ابعاد قابل توجه امام(ره) بعد علمی و فقاهتی ایشان بود. ایشان همان گونه که در تمام ابعاد، یک فرد ممتازی بود، در بعد علمی هم یک فرد ممتاز شمرده می شد. در نجف اشرف که محضر درس ایشان را درک کردیم، ایشان هم از نظر مبانی و هم از نظر استنباط و بررسی منابع و مدارک و روایات، ویژگی های مخصوص خودشان را داشتند، برای مثال از نظر مبانی در تشخیص روایات و تبیین صحت و سقم احادیث صادره از ائمه اطهار((ع)) که یکی از منابع اصیل فقهی است، نظریه ممتازی داشتند؛ چون معمولاً برای رسیدگی به روایات از نظر سند به اینکه رجال یعنی راویانی که در سلسله سند قرار گرفته اند، توثیق شده باشند اکتفا می شود. ولی امام(ره) می فرمود این به تنهایی کافی نیست؛ بلکه برای تشخیص صحت و سقم روایت به متن روایت هم باید دقت کرد که اساساً چنین محتوایی ممکن است از امام معصوم صادر شده باشد یا نه. این یک مسئله بسیار مهمی است و اساساً پیامبر اکرم(ص) و نیز ائمه اطهار((ع)) برای تشخیص صحیح از سقیم روایات و احادیث صادره، معیار را قرآن و محکمات دین قرار داده اند؛ یعنی فقیه باید این روایات را بر محکمات عرضه کند؛ چه محکمات دین، کتاب باشد، چه سنت و چه عقل سلیم و چه اجماع قطعی. اگر چنانچه روایت با محکمات دین تطابق داشت، مورد پذیرش است و اگر تطابق نداشت، مورد پذیرش نمی باشد. این توصیه ای است که از جانب پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار((ع)) شده است. در این باره حضرت امام(ره) دقیقاً همین عمل را انجام می داد یعنی این مطلب را کاملاً در فقه وارد، و تأکید می کرد که از این شیوه نباید غفلت نمود. برای مثال در باب بیع عنب یعنی فروختن انگور به کسی که می دانیم از آن شراب و خمر می سازد، قاعدتاً از باب اعانت بر اثم و کمک به گناه باید ممنوع باشد، ولی فقها اختلاف نظر دارند که آیا جایز است انگوری را که دارم به کسانی بفروشم که می دانم آن را شراب می سازند یا نه؟ و برخی بیان کردند که اگر تو قصد مشارکت و معاونت نداری، فقط انگور فروش هستی و صرفاً می دانی؛ این علم تو مؤثر نیست و موجب نمی شود که این فروش اشکال پیدا بکند و عده ای می گویند که بالاخره این نوعی کمک است و نباید به چنین شخصی انگور خود را بفروشی. ابعاد مسئله مختلف است، ولی عمده آن ها این است که در این زمینه روایاتی وجود دارد که این روایات از نظر سند ممکن است قابل خدشه نباشد، اما امام(ره) از نظر متن به آن ها خدشه وارد می کرد؛ زیرا در این روایات چنین آمده است که برای مثال ائمه((ع)) انگورهای خودشان را به کسانی می فروختند که می دانستند شراب می سازد و حتی در متن این روایات به سه امام بزرگوار این نسبت داده شده است. امام(ره) همواره نسبت به این گونه برداشت ها با حساسیت خاصی برخورد می کرد و معتقد بود اساساً یک فقیه چطور باید باور کند که امام معصوم((ع)) که خود برای جلوگیری از فساد، الگو بوده تا ریشه فساد کنده شود، دست به چنین اقدامی بزند؛ در حالی که در این روایات مسئله به گونه ای دیگر مطرح شده است گویا که شیوه ائمه((ع)) این بوده که انگورهایشان را به شراب سازها می فروختند. بنابراین اساساً عقل و فطرت سلیم اجازه نمی دهد که متن چنین روایاتی را بپذیریم و حکم به صحت محتوای این روایات کنیم، قطع نظر از سند. از این رو سند تنها کارساز نمی باشد.

صحت و سقم روایات از نظر امام(ره)

امام(ره) در مورد احادیثی که در کتب حدیثی معتبر ما وجود دارد و سند مشخصی ندارند، نظر خاصی ابراز می فرمود.

به طور مثال نسبت به مرسلات شیخ صدوق(ره) نظر ویژه ای داشتند، مرحوم صدوق در کتاب من لایحضره الفقیه (که یکی از کتب اربعه حدیثی و از اصیل ترین جوامع حدیثی ماست) تعدادی مرسلات دارد؛ یعنی بدون اینکه سند روایت را ذکر بکند، این روایات را از امام معصوم(ع) نقل می کند. از نظر فن علم اصول و مبانی فقهی، چنین روایاتی دارای اعتبار نیست؛ زیرا فاقد سند است و فقیه باید سند روایات را بررسی کند تا دریابد که می تواند به این روایت اعتماد کند یا نه.

در این جا امام(ره) یک مطلب نو و مبنای جدیدی داشته و فرموده اند: اساساً این روایات مرسلات مرحوم شیخ صدوق(ره) دو گونه است: یک نوعش مثل مرسلات سایر کتب حدیثی شمرده می شود و آن، هنگامی است که بگوید مثلاً «رُوِی عن الصادق(ع)»؛ یعنی چنین روایت شده است از امام صادق(ع) یا پیامبر اکرم(ص) یا یکی از ائمه اطهار((ع)). حضرت امام(ره) می فرمود اگر شیخ صدوق(ره) در کتابش این گونه روایت را بیان کند، این همان مرسله معمولی است که دارای اعتبار نیست و همان طوری است که فقها می گویند این روایت، فاقد سند است و فی نفسه قابل اعتماد نیست. اما شیخ صدوق(ره) یک نوع مرسلات دیگری دارد و آن، در جایی است که می گوید «قال الصادق(ع)» نمی گوید «روی عن الصادق(ع)». ایشان می فرمود: اگر مثل صدوق که در شدت اتقان و دقت بود و مقام ائمه((ع)) را خیلی والا می دانست، بگوید «قال الصادق(ع)» این جا مستقیماً مطلبی را به امام صادق(ع) نسبت داده و از این جا معلوم می شود که مرحوم صدوق(ره) قطع داشته است که امام صادق(ع) چنین فرمایشی را فرموده اند. لذا امام(ره) می فرمود این گونه مرسلات، مرسله معمولی نیست؛ بلکه این روایات قابل اعتماد هستند و ما با تجربه روشن کردیم و ثابت شده است که این گونه روایات در سایر کتب صدوق(ره) دارای سندهای متعدد است که مرحوم صدوق قطع پیدا کرده است.

ما از شاگردهای حضرت امام(ره) بودیم و همین را تجربه کردیم، دیدیم آن جاهایی که مرحوم صدوق مستقیماً مطلبی را به یکی از معصومین((ع)) نسبت می دهد و می گوید: «ق