پاورپوینت کامل نمازهای با حال و رکعات بسیار نمازش را در شبانه روز روایت کرده اند. ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نمازهای با حال و رکعات بسیار نمازش را در شبانه روز روایت کرده اند. ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نمازهای با حال و رکعات بسیار نمازش را در شبانه روز روایت کرده اند. ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نمازهای با حال و رکعات بسیار نمازش را در شبانه روز روایت کرده اند. ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

قرآن ماندگارترین اثر آسمانی و جاودانه ترین کتابی است که خداوند به منظور هدایت بشر بر قلب شریفترین بنده اش محمد بن عبداللّه (ص) نازل فرمود.

جاودانگی این کتاب بزرگ آسمانی، اقتضای این را دارد که دربردارنده عمیق ترین و سودمندترین و جذاب ترین نسخه های هدایت باشد.

قرآن ناطق امام علی بن ابی طالب (ع) در وصف قرآن چنین می فرماید:

«ثم أنزل علیه الکتاب نوراً لاتطفأ مصابیحه و سراجاً لایخبوتوقده و بحراً لایدرک قعره و منهاجاً لایضلّ نهجه و شعاعاً لایظلم ضوؤه و فرقاناً لایخمد برهانه و تبیاناً لاتهدم أرکانه و شفاءً لاتخشی اسقامه…»(۱)

سپس قرآن را بر او نازل فرمود. قرآن نوری است که خاموشی ندارد، چراغی است که درخشندگی آن زوال نپذیرد، دریایی است که ژرفای آن درک نشود، راهی است که رونده آن گمراه نگردد، شعله ای است که نور آن تاریک نشود، جدا کننده حق و باطلی است که درخشش برهانش خاموش نگردد، بنایی است که ستون های آن خراب نشود، شفا دهنده ای است که بیماری های وحشت انگیز را بزداید.

بی شک هدایتگری این چنین، شایستگی اطاعت و پیروی را دارد و بر هر انسان هوشمند و صاحب نظری فرض است که پیروی از برترین راهنما نموده و حیاتبخش ترین پیام ها را دریافت کرده و در قلم و علم و عمل بالاترین بهره ها را کسب نماید.

در این نوشتار کوشیده ایم تا با استمداد از این اثر جاودانه آسمانی و آخرین سروش هدایت و رحمت الهی، مقوله تبلیغ دین را با محوریت ویژگی های تبلیغی رسول مکرم اسلام(ص) و از رهنمودهای قرآن در این زمینه بهره مند گردیم.

تبلیغ، یکی از موضوعاتی است که در جای جای قرآن به آن اشاره شده است. موضوعاتی نظیر جایگاه و اهمیت تبلیغ دین، ویژگیهای تبلیغ دینی، شیوه های تبلیغ دینی، سوژه های تبلیغ دینی، صفات مبلّغ و دهها موضوع دیگر از عناوینی است که قرآن به آنها پرداخته است و هر کدام از آنها شایسته تأمل و دقت است وبر هر مبلغی لازم و ضروری است پیش از اقدام به تبلیغ از سخن و رأی قرآن دراین باره آگاهی یافته تا تبلیغ او به نیکوترین وجهی انجام گرفته و به نتایج سودمندی دست یابد.

از آنجا که آخرین سفیر الهی خود، نخستین مبلغ فرامین انسان ساز و حیات آفرین قرآن است و آن یگانه همه دوران ها در این راه با همه

سرمایه بذل جهد فرمود، بی شک آن حبیب اللّه تمام عیار مبلّغ بود و آنچه که انجام داد، اجرای دقیق فرمان الهی بود و سزاوار است که به او که امام مبلغان و مقتدای رسولان است اقتداء کرده و آنچه را که او در صحنه عمل به انجام آن اهتمام ورزیده، نصب العین خویش قرار داده و در مکتب او به تعلیم آداب تبلیغ بپردازیم.

در سراسر قرآن، آیات بسیاری به چشم می خورد که چگونگی تبلیغ پیامبر عظیم الشأن اسلام حضرت ختمی مرتبت را باز فرموده و فراز و نشیب های این امر خطیر را به آنحضرت ارائه فرموده است.

و از آنجا که در قرآن وظیفه دعوت به خداوند، به رسول مکرمش و هرکه به تبعیّت از او این وظیفه را برعهده می گیرد، نسبت داده است، بر آن شدیم تا اشاره ای به فضایل و سجایا و مکارم اخلاقی آن بزرگوار در راستای امر تبلیغ با محوریت قرآن داشته باشیم.

در قرآن خطاب به رسول خدا(ص) می فرماید:

«قل هذه سبیلی ادعوا الی اللّه علی بصیرهٍ انا و من اتبعنی».(۲)

بگو (ای رسول ما) این راه من است و من بر اساس بصیرت و هر کسی که از من تبعیت می کند بسوی خداوند دعوت می کنیم.

علامه طباطبایی در ذیل این آیه شریفه می فرمایند: مراد از «أنا و من اتبعنی» این است که بار این دعوت تنها به دوش من نیست بلکه بدوش کسانی هم که مرا پیروی کرده اند هست. پس با این جمله دعوت را توسعه و تعمیم داده و می فهماند با اینکه راه راه رسول خدا(ص) است لیکن بار دعوت به آن تنها بدوش آن جناب نیست.(۳)

و نیز در ذیل آیه شریفه «واشرکه فی امری»(۴) به این نکته اشاره فرموده اند که منظور از شریک در اینجا شریک در امر تبلیغ دین است که این امر وظیفه تمام کسانی است که به نبی ایمان آورده و چیزی از دین یاد گرفته و بر هر عالمی تبلیغ جاهل واجب است.(۵)

با توجه به این تفسیر و برداشت، هم می توان خطیر بودن و اهمیت فوق العاده امر تبلیغ و دعوت به سوی خداوند را فهمید چرا که آنان که این وظیفه را به عهده گرفته اند بی شک وظیفه رسول خدا(ص) را بعهده گرفته اند و بر آنان است که خود را از هر جهت به آن بزرگوار شبیه ساخته و در این راستا از شیوه و سیره آن حضرت پیروی نمایند و هم اینکه مهمترین ویژگی یک مبلغ را بصیرت و آگاهی در دین و دعوت و تبلیغ بر مبنای بصیرت قرار داده است.

۲۹

۱ـ بصیرت

خداوند دعوت رسولش را به سوی خود یک دعوت مبتنی بر آگاهی و بصیرت معرفی فرموده است به این معنا که یک دعوت کننده خود باید به راه و هدفی که دیگران را به سوی آن فرا می خواند، آگاهی و اطلاع کامل داشته باشد.

اگر یک مبلغ خود را به زینت دانش با پشتوانه قوی عمل بیاراید، بی شک در انجام این رسالت موفق گردیده و الّا تبلیغ از سر بی اطلاعی و یا کم اطلاعی چه بسا مضرّات و آسیب های غیر قابل جبرانی داشته باشد، اما آن چه که از واژه «بصیرت» مراد است، چیزی است فراتر از آگاهی و علم بطوریکه در معنای واژه «بصیره» گفته اند: بصیرت معرفتی است که بوسیله آن بین حق و باطل در دین و دنیا تمیز داده شود.(۶) و از آنجا که این معنا یعنی تمیز بین حق و باطل در قرآن از آثار تقوی به شمار آمده: ان تتقوا اللّه یجعل لکم فرقاناً(۷) ضروری بنظر می رسد برای دست یابی به این ویژگی یک مبلغ باید از تقوای لازم در این زمینه برخوردار باشد.

پس آنچه برای یک مبلغ لازم و ضروری است علاوه بر علم و آگاهی، بصیرت داشتن است یعنی دارای یک ویژگی باشد که به آن حق را از باطل تشخیص داده و در دعوتش راه

بیراهه طی ننماید و باطل را بجای حق نگرفته باشد.

اگرچه بصیرت به معنای دیدن با چشم سر هم آمده ولی بین نگاه کردن با چشم سر و نگاه عمیق با چشم دل تفاوتی است که رسول خدا به آن اشاره فرموده است:

«لیس الاعمی من یعمی بصره، انما الأعمی من تعمی بصیرته.»(۸) نابینای واقعی کسی است که چشم دل او نابینا باشد.

امام علی(ع) نیز دراین باره فرموده اند: «نظر البصر لایجدی اذا عمی البصیره.»(۹) اگر چشم دل کور شد، بینایی چشم سرفایده ای ندارد.

پس مهم این است که چشم دل باز باشد و انسان با چراغ معرفت راه را از بیراهه تشخیص دهد چرا که: فاقد البصیره سی ء النظر.(۱۰) انسان بی بهره از بصیرت نظرات و گرایشات نیکویی ندارد.

از امام صادق(ع) روایت شده است که فرمود: عمویم عباس دارای بصیرتی نافذ و ایمانی محکم و پایدار بود. با توجه به معنای بصیرت و احادیث ذکر شده می توان سرّ توصیف امام صادق(ع) حضرت عباس را به داشتن بصیرت نافذ فهمید چرا که تمام حرکات و سکنات حضرت ابوالفضل حاکی از وجود این وصف در حد اعلی در آن بزرگوار است و اوج این بصیرت را در ردّ امان نامه شاهدیم.

رسول مکرم اسلام نه تنها در دوران بیست و سه سال رسالتش همواره برخوردار از این فضیلت بودند بطوریکه در تمامی فراز و نشیب های این دوران پرماجرا و پرتلاطم نمادهای آشکاری از بصیرت آن بزرگوار را می بینیم، در جنگ و صلح، در امور داخلی و بین المللی، در برخوردهای فردی و اجتماعی، در ارتباط با گروههای مختلف دشمنان چه مشرکین و چه کفار و چه منافقین رفتار آن بزرگوار توأم با بصیرت و از سر بصیرت است، آن بزرگوار در دوران قبل از رسالتش نیز از این ویژگی بهره مند هستند، در وقایع و حوادث مختلف چون قرار دادن حجر الأسود بر جای آن، که با بصیرت و نیک اندیشی از یک جنگ بزرگ و خونریزی جلوگیری فرمود.

۲ـ شرح صدر

شرح صدر در میان صفات رسول خدا از برجستگی خاصی برخوردار است بگونه ای که می توان این صفت را منشأ بسیاری از صفات دیگر دانست و می توان ریشه استقامت و پایداری در هدف اخلاق نیکو و مهربانی و عطوفت، تواضع و فروتنی، مردمداری و…هم را در این ویژگی مهم دانست.

شرح صدر به معنای گشادگی سینه و داشتن ظرفیت وسیع و تحمل و حوصله فراوان داشتن است و کسی که برخوردار از این صفت است دلتنگی و دلگیری از او بر طرف شده دارای تحمل و با حوصله می شود، ضیق صدر موجب کم ظرفیتی و تحیّر در تصمیم و درماندگی در کار می شود. آن که سینه اش تنگ است توان ادای حق را ندارد چه از امیرمؤمنان نقل شده است که آن حضرت فرمود: من ضاق صدره لم یصبر علی اداء الحق(۱۱) کسی که سینه اش تنگ شد بر ادای حق تاب نیاورد.(۱۲)

آنگونه که از بررسی آیات بدست می آید این است که شرح صدر از اصلی ترین ارکان انجام رسالت است. در جریان حضرت موسی هنگامی که خداوند به او می فرماید تا به نزد فرعون رفته و او را از ظلمت خارج کرده و به راه رستگاری و فلاح دعوت نماید در مقابل، حضرت موسی از خداوند درخواست شرح صدر می کند «قال رب اشرح لی صدری،(۱۳) خدایا به من گشادگی سینه عطاکن» که گویی اعطای شرح صدر همان و توفیق در کار همان است پس از آیه فوق اینگونه از زبان حضرت موسی نقل شده است و «یسّر لی امری.»(۱۴)

و شاید به همین دلیل باشد که رسول مکرم اسلام بخاطر اهمّیت فوق العاده وظیفه رسالتش

۳۰

پیشتر از اینکه این موضوع را از خداوند تقاضا نماید خداوند آن را به او ارزانی داشته و او را به این نعمت متنعم فرموده بود: «الم نشرح لک صدرک، آیا ما سینه تو را گشاده قرار ندادیم.»

و در این باره حدیثی رسیده است که ابن عباس از پیامبر نقل می کند که پیامبر(ص) فرمود: من تقاضایی از پروردگارم کردم و دوست می داشتم این تقاضا را نمی کردم عرض کردم خداوندا پیامبران قبل از من بعضی جریان باد در اختیارشان قرار دادی، و بعضی مردگان را زنده می کردند، خداوند به من فرمود: آیا تو یتیم نبودی پناهت دادم؟ گفتم آری، فرمود: آیا گمشده نبودی هدایتت کردم؟ عرض کردم: آری، ای پروردگار! فرمود: آیا سینه تو را گشاده و پشتت سبکبار نکردم؟ عرض کردم: آری ای پروردگار!(۱۵)

این نشان می دهد که نعمت «شرح صدر» ما فوق معجزات انبیاء است و بی شک اعجاز این امر در مطالعه زندگی پیامبر اکرم(ص) از هنگام بعثت تا پایان زندگی پرافتخار و مبارکش آشکار می گردد و این میزان شرح صدر در برابر آن مشکلات و فراز و نشیب ها جز به تأیید الهی امکان پذیر نیست.

از نقطه های بسیار درخشان زندگی پیامبر اسلام این است که بر خلاف برخی از انبیاء که در موقعیت هایی چند که سختیهای بار رسالت بر دوش آنان سنگینی می نمود و توان مقاومت بیش از آن نداشتند بر امت خویش خشم گرفته از خداوند طلب نزول عذاب بر آنان را می کردند، او، آن سایه رحمت و…الهی هیچگاه این تقاضا را نکرد و هیچ در عذاب خواهی کوشش نکرد و این نبود مگر به خاطر داشتن شرح صدر که خداوند از سر امتنان به او ارزانی داشته بود. و با شرح صدر، امر خطیر رسالت الهی بر او آسان گشت و به فرموده خودش با شرح صدر نوری در وجود او قرار داده شد.(۱۶) که تا افق های دور دست را هموار و آشکار می دید.

از «الم نشرح» و چشمش سرمه یافت

دید آنچه جبرئیل آن بر نتافت(۱۷)

۳ـ اخلاق پسندیده

پیامبر اسلام در قرآن کریم به عنوان انسانی که دارای اخلاقی عظیم است ستوده شده: «انک لعلی خلق عظیم،(۱۸) تو ای پیامبر، سجایای اخلاقی عظیمی داری.»

راغب می گوید: خلق چه با فتحه و چه با ضمه خاء به یک معناست. ولی استعمال بیشتر به این صورت است که با فتحه به معنای صورت ظاهر و قیافه و هیئت است که با چشم (و بصر)

دیده می شود. و با ضمه به معنای قوا و سجایای اخلاقی است که با بصیرت احساس می شود و مراد از «خلق» در آیه شریفه، اخلاق و سجایای اخلاقی پیامبر عظیم الشأن اسلام است.

این آیه هرچند به خودی خود حسن خلق رسول خدا(ص) را می ستاید و آن را بزرگ می شمارد لیکن با در نظر گرفتن سیاق آیه، اخلاق پسندیده اجتماعیش را بخصوص مورد نظر دارد. اخلاقی که مربوط به معاشرت است از قبیل استواری بر حق، صبر در مقابل آزار مردم و خطاکاریهای اراذل و عفو و اغماض از آنان، سخاوت، مدارا، تواضع و امثال اینها.

خداوند پیامبر را به چنین صفاتی ستوده است و این صفات را پیامبر در ارتباط با مردم برخوردار است یعنی از جایگاه شخصی که رساننده پیام الهی و دعوت کننده به سوی خداوند است باید دارای این صفات باشد پس هر کس این وظیفه را به عهده می گیرد نیز باید دارای این صفات باشد یعنی در معاشرت با مردم دارای اخلاقی نیکو و در مقابل کجرویها، بر حق پافشاری نمودن و در مقابل آزار مردم صبر کردن و از خطاها چشم پوشی نمودن و سخاوتمند بودن و مدارا کردن و متواضع بودن و…

این ها بخشی از مجموعه فضائل و محاسن اخلاقی رسول بزرگوار اسلام (ص) است که از او شخصیتی این چنین برجسته ساخته که عنصر اخلاق نیکوی او از ارکان موفقیت او در این راه سخت و دشوار است. پس اگر جامعه ای چون جامعه پیامبر در بدو دعوت وجود داشته باشد که بخشی از رذائل چنان رسوخ و نفوذی در شخصیت انسانها پیدا کرده بود که تصور زائل شدن آن ها امری بعید و بلکه محال می نمود(۱۹) ولی هنگامی که انسانی بزرگ چون محمد بن عبداللّه (ص) در برخورد با آن جامعه دارای آن صفات پسندیده است می تواند در زمانی نه چندان طولانی صفات برجسته انسانی را جایگزین رذائل اخلاقی نماید و جامعه نمونه و قابل عرضه به جهان بسازد پس باید از او آموخت که چگونه با برخورداری از اخلاقی عظیم در این راه ثابت قدم و استوار بسوی هدف متعالی حرکت کرد و هیچ مانعی از صدها مانع که دشمنان بر سر راه دعوت و تبلیغ او قرار داده بودند، او را از هدف باز نداشت.

۴ـ نرم خوئی و ملاطفت

از دیگر صفات که پیامبر در قرآن به آن هم وصف و هم توصیه شده است، نرم خوئی و مهربانی و دوری از تندخویی است.

«فبما رحمه من اللّه لنت لهم و لو کنت فظاً غلیظ القلب لانفضّوا من حولک فاعف عنهم و استغفرلهم.»(۲۰) (ای رسول) رحمت خدا تو را با خلق مهربان و خوشخوی گردانید و اگر تندخو و سخت دل بودی مردم از گرد تو متفرق می شدند. پس از آنان درگذر و از خدا بر آنها طلب آمرزش کن، در جامعه ای با انسانهائی تندخو و دارای اخلاقی درشت که هیچ نشانی از رحمت و ملاطفت و گذشت دیده نمی شود پیامبر اسلام مأمور به داشتن اخلاقی نرم و صبر بر بدخوئی و گذشت از ناسپاسی ها می شود. چرا که اگر پیامبر و هر شخصی که وظیفه هدایت و جذب انسانها به سوی طریق الی اللّه را به عهده دارد، درشت گو و سخت دل باشد زمینه هدایت که حلقه زدن به گرد شمع وجود او و بهره مندی از راهنمائیها و نصایح اوست مهیا نشده و آنانی که در اطراف او هستند با مشاهده چنین صفاتی از اطراف او دور می شوند.

به نقل مفسرین این آیات پس از حادثه «احد» نازل شد که حوادث تلخی چون فرار مسلمانان و تنها گذاشتن پیامبر در میدان جنگ و مقاومت شخص پیامبر به همراه عده معدودی و مجروح شدن وجود مقدس رسول خدا(ص) روی داد و برسختی هایی که در این حادثه بر پیامبر و یاران نزدیکش رسید، اشاره شده است. در چنین موقعیتی،هنگامی که خطاکاران خدمت پیامبر رسیدند و از آن پیامبر رحمت و مغفرت عذرخواهی نمودند، پیامبر امر شدند به اینکه از آنها درگذرد و برای آنان طلب مغفرت نماید. چرا که اگر تو با آنان به نرمی رفتار نکنی و در

۳۱

سخنانت به آنان تند و خشن باشی و یا اینکه نسبت به آنان سخت دل و بیرحم باشی، آنان از اطراف تو پراکنده شده و زمینه برای هدایت آنان فراهم نمی شود و غرض و هدف بعثت هر آینه نقض گردیده و انسانهایی که باید به سوی تو آمده و گوش جان به سخنان حیات بخش تو دهند از اطراف تو پراکنده گردیده و تو از هدف باز می مانی.

هنگامی که در حادثه ای سخت چون «احد» که خسارات فراوانی به لشکر اسلام و شخص پیامبر از ناحیه دشمنانش و بخاطر کوتاهی دوستانش وارد شد و در عین حال پیامبر مأمور به داشتن اخلاقی اینگونه است بی شک تحمل سختی ها و مدارا و ملاطفت با مردم در حوادث دیگر، از مهمترین و ضروری ترین وظایف یک مبلّغ است.

آیات دیگر نیز در قرآن هست که به این ویژگی پیامبر اشاره دارد که ذکر برخی از آن ها خالی از بهره و لطف نیست.

در آخرین آیات سوره توبه می فرماید:

«لقد جاءکم رسول من انفسکم عزیز علیه ما عنتّم حریص علیکم بالمؤم