پاورپوینت کامل در آستان امامان علیهم السلام (۲) آداب زیارت) ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در آستان امامان علیهم السلام (۲) آداب زیارت) ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در آستان امامان علیهم السلام (۲) آداب زیارت) ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در آستان امامان علیهم السلام (۲) آداب زیارت) ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

آداب زیارت

در مقاله گذشته گفتیم که جامع ترین متن امام شناسی، زیارت جامعه است که در آن به بیش از دویست و پنجاه ویژگی از
ویژگی های برجسته امامان (ع) اشاره شده است.

کوتاه سخنی پیرامون زیارت و نقش آن در مقاله ذکر شد. اینک در این مقاله به شرح مدخل زیارت جامعه که پیرامون «آداب
زیارت » است می پردازیم:

آداب زیارت

موسی بن عبدالله نخعی گوید: به امام هادی علیه السلام عرض کردم زیارتی به من یاد دهید که جامع بوده و برای زیارت هر کدام
از شما از آن استفاده کنم.

امام هادی (ع) قبل از آن که متن زیارت را تبیین کند نکاتی را متذکر شدند که همان آداب زیارت است:

۱- توقف و تامل

اولین نکته در باب آداب زیارت آن است که به هنگام رسیدن به حرم معصوم (ع) باید توقف و درنگ کرد:

فقال علیه السلام: «اذا سرت الی الباب فقف… هنگامی که به درگاه مرقد رسیدی توقف کن » .

راز این توقف چیست؟

توقف برای فهمیدن آن جایگاه ویژه است، برای آن است که زائر بداند کجا آمده است؟ و به زیارت چه شخصیتی بزرگ نائل شده
است؟ توقف کردن برای آن است که زائر بداند اینجا نه خانه ای معمولی و نه قبری معمولی است. اینجا وادی مقدس است «فاخلع
نعلیک انک بالواد المقدس طوی » (۱) کفشهایت را بیرون آر که تو در سرزمین مقدس «طوی » هستی. باید حریم سرزمین مقدس را
حفظ کرد. باید با نهایت خضوع در سرزمین مقدس وارد شد و در آوردن کفش از پا جلوه ای از این خضوع است. باید در وادی مقدس
تمام تعلقات را کناری گذاشت و تنها به عظمت صاحب آن اندیشید. در برخی روایات آمده است:

«فاخلع نعلیک ای خوفیک: خوفک من ضیاع اهلک و خوفک من فرعون » منظور از فاخلع نعلیک این است که دو ترس و وحشت را
از خود دور کن خوف از این که خانواده ات که مورد علاقه تو است در این بیابان از بین برود و خوف از فرعون. (۲)

و چه وادی مقدس تر از جائی که پیکر معصوم را در خود جای داده است. جعبه ای چند ساعتی پیامبر خدا موسی (ع) را در خود
جای داده بود آن چنان قداست یافته بود که سمبل آرامش بنی اسرائیل شده بود. «و قال لهم نبیهم ان آیه ملکه ان یاتیکم التابوت
فیه سکینه من ربکم » (۳) و پیامبر آنها به آنها گفت نشانه حکومت او این است که «صندوق عهد» به سوی شما خواهد آمد که مایه
آرامش شما از سوی ذات مقدس باری تعالی خواهد شد…

در روایتی از ابن عباس آمده است که:

«تابوت همان صندوقی بود که مادر موسی او را در آن گذاشت و به دریا افکند و به هنگامی که به وسیله عمال فرعون از دریا گرفته
شد و موسی را از آن بیرون آوردند. همچنان در دستگاه فرعون نگاهداری می شد و سپس به دست بنی اسرائیل افتاد، بنی اسرائیل
این صندوق خاطره انگیز را محترم می شمردند و به آن تبرک می جستند.» (۴)

وقتی که یک صندوقی که ساعاتی پیامبر خدا موسی (ع) را در خود جای داده چنین جایگاهی می یابد، بی تردید مکانی که معصوم
(ع) را در خود جای داده است از قداستی ویژه برخوردار است و باید حریم آن حفظ گردد.

باید به هنگام زیارت درنگ کرد با تامل وارد شد تا این باور در جان انسان بشکفد که اینجا خانه ای است که خداوند اراده کرده است
که عظیم بماند.

در روایتی از ابوه حمزه ثمالی (که از یاران خوب چهار امام معصوم علیهم السلام بوده و مورد ستایش فراوان آن حضرات قرار
گرفته است) (۵) روایت شده است که سالی امام باقر علیه السلام به حج مشرف شدند. همان سال هشام بن عبدالملک هم آمده بود.
مردم برای عرض ادب، خدمت امام باقر (ع) هجوم می آوردند، عکرمه که از تابعین بوده و خود را فقیه می دانست گفت: «من هذا
علیه سیماء زهره العلم؟ لاجربنه؟»

این کیست که از چهره اش نور علم تابش دارد من او را مورد آزمایش قرار خواهم داد.

«فلما مثل بین یدیه ارتعدت فرائصه واسقط فی ید ابی جعفر (ع) و قال یابن رسول الله لقد جلست مجالس کثیره بین یدی ابن
عباس و غیره فما ادرکنی ما ادرکنی آنفا فقال له ابوجعفر (ع) ویلک یا عبید اهل الشام انک بین یدی بیوت اذن الله ان ترفع و یذکر
فیها اسمه » (۶)

هنگامی که مقابل امام باقر علیه السلام قرار گرفت تمام بدنش به لرزه افتاد و در مقابل امام (ع) به زمین افتاد و گفت پسر پیغمبر!
من در مجالس فراوان در خدمت بزرگانی چون ابن عباس و دیگران بودم، آنچه اینجا برایم پیش آمد هیچ جای دیگری پیش نیامده
بود. امام باقر (ع) فرمودند: وای بر تو ای بنده کوچک اهل شام! تو در خانه ای هستی که خداوند به رفعتش و ذکر اسم الهی در آن
اجازه داده است. این روایت گویای آن است که گرچه قدرت و حکومت و اقتدار در دست حکام جور بود و اهل بیت مظلوم و مقهور
بودند ولی ائمه (ع) در سویدای دلها جای داشتند. در زمان امام سجاد (ع) هم سالی هشام به حج آمده بود و مشاهده کرد که با
تمام تشریفات و تعلقاتش مورد توجه کسی نیست اما ناگهان شخصی با پیکر ضعیف ولی با دنیائی از عظمت وارد شد و مورد توجه و
احترام همه قرار گرفت. هشام با اینکه امام سجاد (ع) را می شناخت برای تحقیر امام پرسید: این کیست؟ فرزدق شاعر متعهد اهل
بیت (ع) به خروش آمد و فی البداهه شعری بلند در نهایت فصاحت و بلاغت، در مدح امام سجاد و خاندانش سلام الله علیهم سرود
که اشاره به ابیاتی از آن خالی از لطف نیست:

هذا الذی تعرف البطحاء وطاته

والبیت یعرفه والحل والحرم

ما قال لا قط الا فی تشهده

لولا التشهد کانت لاءه نعم

هذا ابن فاطمه ان کنت جاهله

بجده انبیاء الله قد ختموا

ان عد اهل التقی کانوا ائمتهم

او قیل من خیر اهل الارض قیل هم (۷)

این کسی است که سرزمین بطحاء جای پایش را می شناسد، خانه خدا او را می شناسد، و نیز حل و حرم، هرگز در برابر محرومی
«لا» نگفته است. تنها «لا» او در تشهد است «اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له » و اگر تشهد نبود این لا را هم نمی گفت. اگر اهل
تقوا شمرده شوند اهل بیت امامان آنها هستند و اگر پرسیده شود بهترین اهل زمین چه کسانی هستند گفته می شود ایشان.

و در روایتی دیگر آمده است که قتاده که او نیز از تابعین محسوب می شود شرفیاب حضور امام باقر (ع) شد، بین حضرت و قتاده
سخنانی رد و بدل شد تا آنکه قتاده گفت :

«اصلحک الله والله لقد جلست بین یدی الفقهاء و قدامهم فما اضطرب قلبی قدام واحد منهم ما اضطرب قدامک. فقال ابوجعفر
علیه السلام: اتدری این انت؟ بین یدی بیوت اذن الله ان ترفع و یذکر فیها اسمه.» (۸)

قتاده در خطاب به امام علیه السلام گفت: به خدا قسم من در مقابل فقهای زیادی قرار گرفتم ولی هیچ گاه به شکلی که اینجا
مضطرب شدم مضطرب نشده بودم.

امام علیه السلام در پاسخ فرمودند: آیا می فهمی کجا ایستاده ای؟

در خانه ای ایستاده ای که خداوند اجازه رفعت آن و یادآوری اسمش را در آن خانه داده است. بنابراین اولین وجه توقف در درگاه
امامان به هنگام زیارت حرم آنها تامل و درنگ در عظمت موقف است.

از دیگر وجوه درنگ و تامل، توجه به این نکته است که این جایگاهها، مزار ملائکه الله هستند. در این مورد روایات فراوانی هست که
آنها را در فراز مختلف الملائکه بررسی خواهیم کرد و در این جا تنها یک حدیث را می آوریم:

«عن داود الرقی قال سمعت اباعبدالله علیه السلام یقول: ما خلق الله خلقا اکثر من الملائکه و انه لینزل من السماء کل مساء
سبعون الف ملک یطوفون بالبیت لیلتهم حتی اذا طلع الفجر انصرفوا الی قبر النبی (ص) فسلموا علیه ثم یاتون قبر امیرالمؤمنین
(ع) فیسلمون علیه ثم یاتون قبر الحسن بن علی (ع) فیسلمون علیه ثم یاتون قبر الحسین (ع) فیسلمون علیه ثم یرجعون الی
السماء قبل ان تطلع الشمس…» (۹)

«داود رقی » از امام صادق (ع) نقل می کند که ایشان می فرمودند: خداوند مخلوقی را بیش از فرشته ها خلق نکرده است و همانا هر
روز عصر هفتاد هزار فرشته از آسمان نازل می شود که شب را به طواف کعبه می گذرانند، هنگام طلوع فجر به سمت قبر پیامبر
می روند و بر او سلام و تحیت می فرستند،