پاورپوینت کامل شعر دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شعر دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شعر دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شعر دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۸

پیش درآمد

از دیرباز، یکی از شیوه های نقد و بررسی شعر، نقد اخلاقی بوده است، بدین صورت که هر آنچه را خلاف اخلاق و دین باشد
می نکوهند و هر شعری را که با حکمت همسان و همساز باشد می ستایند . بیشتر اندیشوران گذشته برای ادب و هنر تاثیر تربیتی
قائل بوده اند; در این زمینه سخن تولستوی قابل تامل است . او می گوید: «هنر جهان پسند، همواره ملاک ثابت و معتبری با
خویشتن دارد و آن ملاک ثابت و معتبر، معرفت دینی و روحانی است .»

در این بخش نظرگاه منتقدان را درباره مفهوم شعر مورد بررسی قرار می دهیم . پیشاپیش این تذکار ضروری است که
استخوان بندی این نوشتار برگرفته از کتاب «النقد الاخلاقی، اصوله و تطبیقاته » نوشته «نجوی صابر» است .

دیدگاه ها

منتقدان، درباره مفهوم شعر به سه دسته تقسیم می شوند:

الف) عده ای فقط شعری را شعر می دانند که با روح و تعالیم اصیل اسلامی هماهنگ باشد و چنانچه این ویژگی در سرشته شعر
نباشد آن را فاقد معیارهای هنری و ابداعی می دانند . ابن قتیبه، مسکویه، باقلانی، ابن حزم اندلسی، عبدالقاهر جرجانی، ابن
وکیع و ابن بسام شنترینی از پیشگامان این نظریه هستند .

ابن قتیبه (متوفای ۲۷۶ق) در مقدمه الشعر والشعرا چنین می نگارد:

نیکوترین شعر، شعری است که فایدتی داشته باشد، و منظور از فایده، اخلاقی بودن یا دینی و حکمی بودن شعر است . ۱

ابن قتیبه، شعر را به چهار نوع تقسیم می کند که بهترین نوعش را آن گونه می داند که هم لفظش در آراستگی کامل باشد و هم
معنایش بلیغ و روشن .

مسکویه (متوفای ۴۲۱ق) بر تاثیرات زیانبار اشعاری که از آموزه های دینی به دور است، بر روح شفاف انسانی انگشت می نهد و
اشعار امرؤالقیس و نابغه ذبیانی را به عنوان مثال، گواهی بر گفته های خود می داند; چرا که از نظرگاه وی اشعار این دو شاعر – به
عنوان نمونه – بر جبلت و آیینه حقیقت نمای روح انسانی غبار تکدر می پاشد .

با این حال، مسکویه شعر را به طور کلی طرد نمی کند، بلکه زیبایی های شعر را در توجه به فطرت و ارزش های دینی و اخلاق برتر،
مؤثر می شمارد . او به حفظ شعرهایی که در راستای نظریه اوست تاکید می ورزد و اهل ادب را از عنایت به اشعار مبتذل برحذر
می دارد . هم چنین او از هر آنچه که خواننده را در خیال و توهم غوطه ور می سازد، پرهیز می دهد . منظور مسکویه از این گونه
اشعار، سروده های عاشقانه ای است که اهل عشق زمینی آن را می سرایند و باعث می شود که جوانان را به سمت تباهی سوق دهد .
۲

شاید بهترین نظریه پردازی که باورداشت این گروه را باز می تاباند، ابوبکر ابن الطیب باقلانی (متوفای ۴۰۳ق) بوده است . او موضع
بسیار سرسختی در قبال شعر معلقه امرؤالقیس گرفته است و به طور کلی در اشعار امرؤالقیس این عیب ها را مورد نکوهش قرار
می دهد .

۱ – اشعار امرؤالقیس، مضامینی دارد که هر روح بی آلایشی از تکرار آن امتناع می ورزد .

۲ – اشعار او در عرصه ابتذال، سرآمد است و در نهایت سخافت و نازیبایی معنوی است . او می افزاید: «امرؤالقیس، اگر در این
گفته هایش حقیقتی را سروده باشد، بر زبان جاری کردن آنها خود قباحتی است نابخشودنی، پس چقدر نکوهیده تر است اگر دروغ
باشد . در ابیات مبتذل او نه لفظ بدیع است و نه معنایی نیکو موج می زند .» ۳

ابن حزم اندلسی (متوفای ۴۶۳ق) نیز همانند مسکویه، جز اشعار حکمی و تربیتی همه انواع شعر را نکوهش می کند . او می گوید:
«هر که گفته است که شعر فقط پرداختن به حکمت و زهد است چه نیکو سخنی گفته است که پاداش بر او باد .»

چنان که می بینیم از دیدگاه ابن حزم، کسانی که اشعار حکمی می سرایند، به پاداش معنوی می رسند، «اما کسی که شعرش
نامه ای است به دوست; یا مدحی است به حق برای شایستگان; یا مرثیتی است برای برادری، نه گناهی مرتکب شده است و نه چنین
کاری از او نکوهیده است، اما اگر شخصی را هجو کند و شعری در عشق به زنان مسلمان بخواند، فاسق است .» ۴

بنابراین، ابن حزم شعر را در ترازوی حلال و حرام می نهد و براساس این، اشعار را می سنجد . و اما یکی دیگر از نظریه پردازان این
گروه عبدالقاهر جرجانی (متوفای ۴۷۱ق) است . او در بیان نظریه خود به یکی از ابیات شعر متنبی اشارت می کند:

«یترشفن من فمی رشفات

هن فیه احلی من التوحید;

آنان از دهان من جرعه هایی می نوشند که از توحید شیرین تر است .»

عبدالقاهر بر این عقیده است که شاعر از موفقیت در این بیت دور بوده است، چرا که شهوت ابداع و نوآوری، او را برانگیخته است
که برای یک موضوع معمولی، مفهومی جدی که همانا توحید است، به عاریت گیرد . ۵

نقش دین در ارزشیابی شعر، یکی از معیارهای مهمی است که ابن بسام شنترینی (متوفای ۵۴۲ق) در نقد خود به کار می برده
است . این دیدگاه او درباره اشعاری که ساحت دین را مورد تجری قرار می دادند، آشکار می شود . دو بیت از شعر «سمیسر» که در
ترازوی نقد ابن بسام سنجیده شده چنین است:

«یا لیتنا لم نک من آدم

اورطنا فی شبه الاسر

ان کان قد اخرجه ذنبه

فما لنا نشرک فی الامر»

«ای کاش از فرزندان آدم نبودیم; که ما را به جایی چونان اسارتگاه دچار کرد .

اگر معصیت او را از بهشت راند; به ما چه ربطی دارد که شریک جرم او باشیم .»

ابن بسام می نویسد: «سمیسر» در این شعر از شیوه غلو پردازی دیگران تقلید کرده است و هر چند از حکمت فاصله ها دارد، اما
برای پر کردن فضای خالی حکمت در جان اشعارش، آن را به ادعا اظهار می کند . او در حق