پاورپوینت کامل سیری در سیره سیاسی امامان (ع)(۱) ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیری در سیره سیاسی امامان (ع)(۱) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیری در سیره سیاسی امامان (ع)(۱) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیری در سیره سیاسی امامان (ع)(۱) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

قسمت اول

امامان شیعه – سلام الله علیهم اجمعین – هادیان خلق به بهترین شیوه زندگی اند آن چنان که قرآن کریم بهترین برنامه را در این
زمینه عرضه می کند: «ان هذا القرآن یهدی للتی هی اقوم; (۱) همانا این قرآن به بهترین راه هدایت می کند» .

این دو (قرآن و عترت) عهده دار سعادت انسان، در زندگی این جهان و جهان دیگرند . بدیهی است برای ایفای این رسالت بزرگ باید
تمام زمینه ها و شرایط مناسب باشد . از جمله مهم ترین آنها آشنایی با جلوه های «سیاست » است . نمی توان ادعای اداره همه شؤون
زندگی را بدون آشنایی عمیق با تدبیر و سیاست داشت و امامان (ع) این آشنایی عمیق را در وجود خود دارند، آن چنان که
پیامبران بزرگ – که عهده دار رهبری مردم بودند – و به ویژه پیامبراکرم (ص) از این خصیصه ارزشمند برخوردار بودند . در روایتی
آمده است: «کان بنواسرائیل تسوسهم انبیاءهم » در میان بنی اسرائیل این انبیا بودند که مدیریت کرده و سیاستمدارشان بودند (۲) و
به تعبیر زیبای حضرت امام خمینی (ره) : «انبیا – علیهم السلام – شغلشان سیاست است و دیانت همان سیاستی است که مردم را
از این جا حرکت می دهد و به تمام چیزهایی که به صلاح ملت و مردم است هدایت می کند .» (۳)

در روایتی حضرت امام صادق (ع) پیامبر بزرگ اسلام (ص) را «سیاستمدار» بندگان خدا معرفی می کند: «. . . ثم فوض الیه امر
الدین و الامه لیسوس عباده; (۴) آن گاه خداوند امور دین و امت را به او واگذاشت تا امور بندگان را تدبیر کند» .

همین خصیصه برای امامان ما نیز هست، در زیارت معتبر «جامعه » ، امامان را «ساسه العباد» یعنی سیاستمداران بندگان خدا
می خوانیم .

در روایتی بسیار جامع پیرامون ویژگی های امام می خوانیم که حضرت امام رضا (ع) از ویژگی های امام علم به سیاست را ذکر
می کند: «عالم بالسیاسه » (۵)

پرواضح است سیاستی که از آن سخن می گوئیم به معنای تدبیر درست اداره جامعه اسلامی و راهنمایی مردم به مصالح است که
معنای لغوی سیاست نیز چیزی جز این نیست .

ابوالبقاء گوید: «السیاسه استصلاح الخلق بارشادهم الی الطریق المنجی فی العاجل والآجل » ; (۶) سیاست عبارت است از یافتن
صلاح بندگان و راهنمایی آنان به راه نجات در حال و آینده » .

جویری گوید: «سست الرعیه سیاسه وسوس الرجل امورالناس علی ما لم یسع فاعله اذا ملک امرهم » (۷) رعیت را سیاست کردم یا
فلان مرد امور مردم را سیاست کرد، در اموری که توانایی انجام آن را ندارند» . (به معنای آن است که اختیار آنان را به دست گرفت)
.

در روایتی جامع امام حسن (ع)، رعایت حقوق خداوند، حقوق زندگان و حقوق مردگان را سیاست نامیده است و از جمله فرموده
است: «. . . و ان تخلص لولی الامر ما اخلص لامته و ان ترفع عقیرتک فی وجهه اذا حاد عن الطریق السوی . . .» (۸) سیاست آن است که
نسبت به رهبر جامعه اسلامی اخلاص (علاقه و اطاعت) داشته باشی تا آن گاه که او خیرخواه امت اسلام بود، و آن گاه که از صراط
مستقیم بیرون رفت با او برخورد کرده در مقابلش بایستی . . .» .

و در یک کلام داشتن موضع مناسب در مسائل اجتماعی و سیاسی و هدایت مردم به این موضع مفهوم سیاست است .

امام خمینی (ره) سیاست را بردو قسم کرده اند: ۱ – سیاست شیطانی; ۲ – سیاست الهی .

(وقتی رئیس ساواک به امام گفت سیاست عبارت است از دروغ، خدعه، فریب، پدرسوختگی، امام به او فرمود این سیاست مال شما!
)

«اما سیاست به معنای این که جامعه را راه ببرد و هدایت کند به آن جایی که صلاح جامعه و افراد است این در روایات ما برای
نبی اکرم (ص) با لفظ سیاست ثابت شده است و در دعا و زیارت جامعه است که «ساسه العباد» . (۹)

سیاست الهی از ویژگی های مردان خداست و امامان این اسوه اولیای خدا، واجد و عهده دار آنند . بررسی سیره سیاسی امامان
موضوعی است به یاری خداوند با پایان پذیرفتن مباحث مقدماتی به بحث پیرامون آن خواهیم پرداخت . در این مقاله فهرست وار
چهار اصل از اصول کلی سیاست امامان (ع) در دوره ۲۵۰ ساله حضور در جامعه را تقدیم می نماییم:

۱ – اصل تکلیف مداری

قبله همه اولیای خدا ادای تکلیف و وظیفه است، برای آنان تنها این سؤال مطرح است که خداوند چه می خواهد؟ همین و بس .

در مسیر ادای وظیفه پیش می روند، در این مسیر نه ترس دارند نه اندوهی! نه خسته می شوند و نه سست! نه خود را بازنده
می دانند و نه هرگز خطور چنین چیزی را دارند! و این است تفسیر آیات فراوانی که می گوید: اولیای خدا خوف و حزنی ندارند: «الا
ان اولیاءالله لاخوف علیهم و لاهم یحزنون » . (۱۰)

با این اصل در قاموس مردان خدا شکست مفهومی ندارد، زیرا هر چه هست «حسن » است، «پیروزی » است: «قل هل تربصون بنا الا
احدی الحسنیین; (۱۱) آیا جز یکی از دو خوبی چیز دیگری را برای ما انتظار می کشید» . یا پیروزی ظاهری و یا شهادت! هر دو
«نیکو» است . براین اساس است که ما امام بزرگ آزادگان، سرور شهیدان سرافراز ابی عبداله الحسین (ع) را از پیروزمندان جهان
می شمریم، با این که فرزندان و برادران او کشته شدند و خاندانش به اسارت رفتند، ولی چون به تکلیف عمل کرد، پیروز است و
شکستی در قاموس زندگانی این بزرگ مرد جهان بشریت نیست .

در موضع گیری سیاسی امامان هرگز این مساله مطرح نبوده است که چگونه عمل کنیم تا «خود» برنده باشیم! بلکه پیوسته این
مطرح بوده که چگونه عمل کنیم که «خدا» راضی باشد و به این ترتیب تنوع مواضع سیاسی امامان، تفسیر درست خود را می یابد،
روزی تکلیف سکوت است، روز دیگر به دست گرفتن حکومت و در شرایطی دیگر، نرمش قهرمانانه (صلح) و در موقعیتی مناسب
قیام خونین و نجات بخش و . . . .

به این ترتیب، تفسیر صحیح این جمله معروف درباره سیدالشهداء (ع) روشن می شود که: «ان الله شاء ان یراک قتیلا; (۱۲) خداوند
خواسته کشته راهش باشی » «ان الله شاء ان یراهن سبایا; خداوند خواسته خاندانم را اسیر راهش ببیند .» (۱۳)

این اصل، روشنگر راه امام راحل خمینی بزرگ، در طول مبارزات از آغاز تا رحلت بود و پیوسته بر آن تاکید داشت . بعد از پذیرش
قطعنامه در سال ۱۳۶۷ کسانی نغمه های شیطانی را آغاز کردند که مثلا بازنده شدیم! حیف شهدا! و . . . امام راحل در پیامی که به
تاریخ ۳/۱۲/۱۳۶۷ صادر فرمودند: به این نغمه ها پاسخ گفته بر «تکلیف مداری » تاکید کردند:

«. . . ما در جنگ برای یک لحظه هم نادم و پشیمان از عملکرد خود نیستیم . راستی مگر فراموش کرده ایم که ما برای ادای تکلیف
جنگیده ایم و نتیجه فرع آن بوده است . ملت ما تا آن روز که احساس کرد که توان و تکلیف جنگ دارد به وظیفه خود عمل نمود و
خوشا به حال آنان که تا لحظه آخر هم تردید ننمودند، آن ساعتی هم که مصلحت بقای انقلاب را در قبول قطعنامه دید و گردن
نهاد باز به وظیفه خود عمل کرده است . آیا از این که به وظیفه خود عمل کرده است نگران باشد ؟ . . . همه ما مامور به ادای تکلیف
و وظیفه ایم نه مامور به نتیجه . . .» . (۱۴)

مقام معظم رهبری نیز پس از انتخابات دور هفتم ریاست جمهوری در پی زمزمه هایی که برخی افراد تحت عنوان برنده و بازنده
داشتند، فرمودند:

«. . . بحمدالله آزمایش بسیار خوب و شیرینی بود . همان طور که عرض کردم در این آزمایش بازنده ای هم وجود ندارد . همه
برنده اند . من اصرار دارم این تعبیر به کار نرود . متاسفانه بعضی مطبوعات هنوز نتوانسته اند تمرین کنند این قدر خود را تحت
تاثیر تعبیرات غلط فرهنگی قرار ندهند . شرکت در میدان انجام وظیفه بازنده ای ندارد، همه برنده اند» .

و در پیام خود فرمودند: «برنده اصلی در این پدیده تابناک ملت ایران و نظام جمهوری اسلامی است » .

این اولین اصل در سیره سیاسی امامان و رهروان راهشان است .

۲ – اصل طاغوت ستیزی

طاغوت ستیزی در راس برنامه های انبیا قرار داشته است: «و لقد بعثنا فی کل امه رسولا ان اعبدوا الله واجتنبوا الطاغوت; (۱۵) و
البته ما در هر امتی پیام آوری را فرستادیم تا به مردم ابلاغ کند که بنده خدا باشید و از طاغوت اجتناب کنید» .

و این اصلی بود که امامان در طول زندگی خویش از آن دست بردار نبودند لکن شیوه های گوناگونی را برای عمل به این اصل
برگزیده اند، برخی از این شیوه ها عبارتند از:

۱ – ممنوعیت هرگونه رابطه دوستی و همکاری با دستگاه طاغوت ها .

امامان شیعه (ع) در این زمینه تمام

تلاش خود را به کار بستند و به شیعیان خود فرمودند:

الف – محبت ستمگران را از دل بیرون کنید .

امام صادق (ع) فرمود: «من احب بقاءالظالمین فقد احب ان یعصی الله; (۱۶) هر کس بقای ستمگران را دوست داشته باشد در
حقیقت دوست دارد که خداوند معصیت شود» .

ب – مدح ستمگران ممنوع است

امام صادق (ع) فرمود: آن کس که حاکم ستمگری را بستاید خود را در برابرش کوچک نموده و برای دنیا در برابر او تواضع کند
همنشین او در آتش است » . (۱۷)

ج – همنشینی با ستمگران، ورود در دستگاه آنان، نزدیک شدن به آنان نارواست .

رسول گرامی اسلام (ص) فرمود: «ما اقترب عبد من جائر الا تباعد من الله . . . ; (۱۸) هیچ بنده ای به حاکم ستمگر نزدیک نمی