پاورپوینت کامل گوشه ای از شخصیت صدیقه کبری(س) ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گوشه ای از شخصیت صدیقه کبری(س) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گوشه ای از شخصیت صدیقه کبری(س) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گوشه ای از شخصیت صدیقه کبری(س) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۱۸

بانوی بزرگ اسلام، حضرت فاطمه سلام الله علیهامظلومه زمان خویش و همه سده ها و قرن هایی است که تاکنون بر عالم
اسلام گذشته است. این مرکز و قطب اهل بیت در سخنان پیامبر(ص) و نیز رفتارهای آن حضرت با وی به خوبی معرفی
شده است; به طوری که در جوامع روایی شیعه و سنی، بازتاب برجسته و گسترده ای دارد و همه محدثان و فقیهان به این
سخنان و رفتارهای پیامبر(ص) در معرفی دختر بزرگوارش به دیده اعجاب نگریسته اند.

در این مقاله، پاورپوینت کامل گوشه ای از شخصیت صدیقه کبری(س) ۵۷ اسلاید در PowerPoint را در آیینه گفتار و کردارنبوی(ص) در چهار قسمت می نگریم:

۱) رضا و غضب فاطمه(س)

۲) مقام فاطمه زهرا(س) در روز مباهله

۳) مقام فاطمه زهرا(س) در روز قیامت

۴) مظلومیت علی(ع) در شهادت فاطمه(س).

تکیه ما در این نوشتار، بر مجامع روایی و تفسیری اهل سنت است، چرا که:

خوش تر آن باشد که سر دلبران
گفته آید در حدیث دیگران

رضا و غضب فاطمه(س)

محدثان و فقیهان بزرگ اهل سنت از پیامبر(ص) نقل کرده اندکه فرمود: «فاطمه بضعه منی من اغضبها فقد اغضبنی;
فاطمه پاره تن من است هر کس او را غضبناک کند مرا به خشم آورده است ».

این روایت دو جنبه دارد: سند و محتوی (جنبه دلیلی و مدلولی) در این جا به این دو جنبه اشاره ای می کنیم:

سند روایت

این روایت از نظر سند، صحیح اعلایی است; یعنی هیچ مناقشه ای در آن نیست.

«ذهبی » یکی از منتقدان بزرگ، می گوید:

این روایت صحیح است. وی هم چنین روایت ذیل را هم صحیح می داند که: «ان الرب یرضی لرضا فاطمه و یغضب لغضب
فاطمه; همانا خداوند متعال به رضایت فاطمه راضی می شود و از خشمگین کردن او به غضب می آید.» صحیحی که ذهبی
آن را صحیح بداند ویا بخاری به صحت اش اعتراف کند، به همه «اهل سنت » حجت است.

پس روایت بی هیچ تردیدی در حد تواتر اجماعی و مقطوع است.

محتوای روایت

مدلول و محتوای این روایت چیست؟ آن روایت که «فاطمه بضعه منی من اغضبها فقد اغضبنی » مقدمه است برای روایت
دوم که می فرماید «ان الرب یرضی لرضا فاطمه و یغضب لغضب فاطمه ».

رضا و غضب چیست؟ از کجا پیدا می شود و به کجا می رسد؟ در زندگی نباتی انسان، دوقوه است: یکی قوه جذب
ملائمات و دیگری قوه دفع مناصرات، قوام موجود زنده به این است. این دو قوه در زندگی حیوانی از صورت جذب و دفع
درمی آید و به صورت رضا وغضب می شود، این رضا و غضب در محدوده حیوانی از طبع، مدد می گیرد اما در حیات انسانی
از عقل و اندیشه ناشی می شود، به عبارت دیگر رضا و غضب انسان از عقل سرچشمه می گیرد.

مقام عقل:

مقام عقل، یک مرتبه و جای گاه از رشد آدمی است، در این مرتبه،کردارها و موضع گیری های انسان از حالت جذب و دفع
حیوانی و طبعی، بیرون می آید وبه محک عقل و اندیشه می خورد. رسیدن به مرحله «آدمیت » آن جاست که همه
کارهای انسان از جمله رضا و غضب او از عقل سرچشمه بگیرد. در تمام عمر اگر یک باررضای انسان از عقل سرچشمه
بگیرد همان یک بار آدم است، بار دوم باز حیوان است.

عاقل شدن به این حد که رسید اگر همیشه نه فقط یک بار و دو بار رضا و غضب او هر دو از عقل مایه بگیرد او انسانی
عقلانی است، زیرا که «یرضی لرضا العقل ویغضب لغضب العقل ».

مقام عصمت خاتمی:

فوق مرتبه عقل، مقامی است که اراده انسان در اراده خدا فانی می شود، در این صورت، غضب و رضایت او از رضایت و
غضب خداست:

«یرضی لرضا الرب، یغضب لغضب الرب » انسانی که به این مقام رسیده همه چیزش ازحضرت حق است، اگر زندگی و
حیات و زن و فرزندانش را از او بگیرند، غضب اش از خدااست و اگر همه آن ها را نیز به وی بازگردانند، رضایت او به
ضایت خدا است.

این همان مقام «عصمت خاتمی » است; یعنی عصمت آن موجود کاملی که در عالم وجودنظیرش نیست یعنی کسی که حب
و بغض در حب و بغض خدا محو شده است; یعنی دوستی ودشمنی اش، مطابق دوستی و دشمنی خدا است، این چنین
انسانی به هوا و هوس نطق نمی کند و سخنی جز آن چه که حق می گوید بر زبان نمی راند: «و ما ینطق عن الهوی ان هو الا
وحی یوحی ». از این مرحله تعبیر می شود به «عصمت خاتمی »، که غیر ازعصمت ابراهیمی و عصمت یونسی است.
صمت یونسی، هرچند عصمت است اما عصمتی است که «وذاالنون اذ ذهب مغاضبا» دارد و نیز باید بگوید: «لا اله الا
نت سبحانک انی کنت من الظالمین ». یوسف، دارای عصمت است اما «لولا ان رای برهان ربه » آن برهان رب، عصمت است.
یا باز هم می گوید: «اذکرنی عند ربک » تا بعد بگویند درزندان درنگ کن. ختمی شدن برای حب و بغض خدا منحصر به
خاتم است، وقتی به این حدو مقام رسید می توانیم بگوییم: «یرضی لرضا الرب، یغضب لغضب الرب ».

مقام صدیقه کبری(س)

گاهی گفته می شود: «یرضی لرضا الرب، یغضب لغضب الرب » لام از طرف می آید تاثیر می کند در رضا و غضب و می شود
آن عصمت کبری، اما گاهی درافق اعلا گام می گذارد و لام از این طرف می آید که: «ان الرب یرضی لرضا فاطمه ویغضب
لغضب فاطمه » آن نکته سخن فاطمه شناس جهان، حضرت امام جعفر صادق علیه السلام معلوم می شود که فرمود: «انما
سمیت فاطمه فاطمه لان الناس فطموا عن معرفتها; فاطمه از آن رو فاطمه نامیده شد که مردم از شناخت معرفت او
عاجز وجدا شده اند. »

نتیجه:

پس هر کس فاطمه را غضبناک کند، غضب خدا بر او نازل می شود و به هلاکت می افتدچون: «ومن یحلل علیه غضبی فقد
هوی; هر کس خشم من بر او فرود آید قطعا در هلاکت افتاده است ».(سوره طه، آیه ۸۱) بخاری، بزرگ ترین فقیه و محدث
اهل سنت در«صحیح » خود می گوید: در زمان حیات فاطمه(س) برخی وی را به غضب آوردند و آن بانو در طول شش
ماهی که بعد از رحلت حضرت رسول(ص) زنده بود با آن افراد، ازفرط خشم، سخن نگفت. از همین رو بود که به علی علیه
السلام وصیت کرد که مراشبانه دفن کن. ما که مسلمان ایم و دائما رحمت حضرت حق را می طلبیم و از خشم وغضب او
ترسناکیم و در نمازهای هر روز خود از خدا می خواهیم که ما را به صراطمستقیم و به راه نعمت داده شدگان هدایت کند و
از راهی که غضب شدگان در آن فروغلتیدند باز دارد، باید مواظب باشیم که فاطمه سلام الله علیها و اهل بیت پیامبر(ص)
را نرنجانیم و به راه غضب شدگان، گام برنداریم.

مقام صدیقه کبری(س) در روز مباهله

فخر رازی در تفسیر خود به نام «التفسیرالکبیر» و امام المفسرین زمخشری در «کشاف » و قاضی بیضاوی، که همگی
ازمفسران بزرگ اهل سنت هستند، در ذیل آیه «مباهله » نکته های قابل توجه ای آورده اند، هم چنین پیشوایان حدیثی
اهل سنت، همانند مسلم، ترمذی، ابن منذر،حاکم نیشابوری و جلال الدین سیوطی، به قضیه «مباهله » به طور جدی
پرداخته اند.

بدین صورت که همگی از محدث و مفسر اتفاق نظر کرده اند بر این که وقتی پیغمبر در مباهله با نصارای نجران بیرون
آمد، عبای سیاهی بر اندام آن حضرت بود، حسین(ع) را در بغل گرفته بود، سیدالشهداء در آن زمان در سنی بود که
راه می رفت ولی پیامبر(ص) او را در آغوش گرفته بود و دست حسن(ع) در دستش، حضرت(ص)در جلو حرکت می کردند.
پشت سر او فاطمه زهرا و پشت سر فاطمه علی بن ابی طالب.

حق این بود که فخر رازی، زمخشری، قاضی بیضاوی، حاکم نیشابوری و جلال الدین سیوطی در تمام خصوصیات قضیه
نظر می دادند، چون ارزش یک محدث و فقیه، فقط به روایت نیست، بلکه به درایت هم هست. اساس در دین بر تفقه است،
زیرا بالاترین کمال ها تفقه در دین است:

«الکمال کل الکمال التفقه فی الدین » حقیقت تفقه هم این است که در تمام افعال و اقوال و خصوصیات دقت شود و سپس
نتیجه گیری صورت پذیرد. این همان پیغمبری است که «و ما ینطق عن الهوی ».

این همان کس است که «و ما آتیکم الرسول فخذوه و ما نهیکم عنه فانتهوا»، این همان کس است که سنت او تنها قول او
نیست بلکه فعل و تقریر و تمام کردارها وحرکات اش سنت و قابل پیروی است.

همه کارها و احوال او مرتبط است به مقام «فدنی فتدلی فکان قوب قوسین اوادنی ».

این خلاصه عالم و پیغمبر خاتم و جوهر وجود و فرد اول عالم کون هر نگاه و یاکردارش دنیایی از حکمت و معارف است.

حرکت آن حضرت(ص) در روز مباهله، معنای عمیقی دارد: خود حضرت در جلو، فاطمه دروسط و علی(ع) پشت سر.
معنای این عمل آن است که فاطمه برزخ بین نبوت کبری وولایت عظما است، معنای این عمل آن است که فاطمه، قطب
و مرکزی است بین مقام وحی اعظم و مقام تبلیغ وحی و مقام تفسیر وحی. در پیش روی فاطمه تبلیغ وحی است
پشت سر او تفسیر وحی است. رئیس اسقف های نصارا وقتی که این وضع را دید، گفت:

چهره هایی رو به ما می آورند که اگر بخواهند کوه را از ریشه می کنند، و اگر دست به دعا بردارند، از تمام نصارا، یک نفر بر
روی زمین باقی نخواهد ماند، پس به هیچ قیمت اینان نباید دست به دعا بردارند.

ای کاش که فهم اسقف نصرانی با نقل فخر رازی توام می شد و مصیبت این است که روایت از فخر رازی است ولی درایت از
اسقف نصرانی. معنای این جمله این است که عمل من انعکاس وحی است و وحی این چنین است: «فمن حاجک فیه من
بعد ما جاءک