پاورپوینت کامل جویای جمال حق ۱۱۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جویای جمال حق ۱۱۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جویای جمال حق ۱۱۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جویای جمال حق ۱۱۵ اسلاید در PowerPoint :

۳۲

باران روان بخش

درد عشق تو کمند لطف ماست
زیر هر یارب تو لبیک ماست

یکی از ارزنده ترین مباحث قرآنی و روایی دعا است، که وسیله تغذیه روح می باشد.

هر انسانی در درون خویش تشنه آب حیاتی است که از منبعی ملکوتی و آسمانی بر ذهن و روانش ببارد، دعا می تواند به
چنین نیازی واین گونه عطش پاسخ گوید. اگر آدمی بخواهد نفس خود را در یک ارتباط مستمر و پیوسته با خداوند
پرورش دهد دعا، ذکر و مناجات می تواند این برنامه را تحقق بخشد و آرامش باطنی را نوید دهد ودر فعالیت های فکری و
ذهنی انسان نوع انبساط و سرور و جاذبه پدید آورد. نیایش، استعداد هدایت را در ما تقویت می کند و تحت این نیروی
عظیم معنوی که از گنجینه پنهان در عمق سرشت ماحکایت دارد حتی انسان های عقب مانده و کم استعداد می توانند
همت خویش را به کار گمارند و از نیروهای عقلانی و اخلاقی خویش بهتراستفاده کنند. از این رو دعا قادر است به عنوان
نیروی محرکه ای شگرف در گردانیدن چرخ های عظیم تمدن و سازندگی جوامع بشری به شمار آید.

آری، دعا و راز و نیاز با معبود برای اهل دل لذتی روحانی وحلاوتی ویژه و غیر قابل وصف و قیاس دارد و قرار گرفتن جان
دررهگذر جذبه های روح انگیز الهی و با کمال انجذاب روح و کنده شدن از زمین و اوج گرفتن آن در اعلای آسمان و تقرب
یافتن به کانون جمال و عرض نیاز عاشقانه به درگاه خدا فرصت بسیار مغتنمی است که بر اثر رهایی از چنگال مشغله های
مادی به دست می آید. تکرارخواست ها و حاجت ها در دعا روان آدمی را از اسارت در بندهای ابتذال و مادیت می رهاند. دعا
نوعی تلقین و تکرار اعتقادات هم می باشد و شگفت انگیزترین حالات روحی انسان در موقع دعا حالت معنوی است که در
درونش پدید می آید و اگر نیایش کننده از معارف والایی برخوردار باشد آرزو می کند که اگر خواسته اش در این وضع خاص
روحانی عملی نمی شد و تنها خود آن حالت به وجود می آمدپاداش خود را گرفته بود، زیرا از مختصات بسیار با اهمیت دعا
وارتباط با خداوند متعال این است که بشر خود را تسلیم مشیت وحکمت الهی می نماید و موجودیت خویش را در آن حال
فنا شده می پندارد و این لطف و احسانی است که مقام ربوبی به بنده اش می نماید. باید به این حقیقت اعتقاد داشت که در
پیرامون جهانی که ما در آن زندگی می کنیم، عالمی وجود دارد که با نیروی فیض بخش خود این دنیای مادی را حفاظت
می نماید و اگر ما در حالت دعا روح و روانمان را با این جهان مرتبط کنیم نیرویی به درونمان وارد می شود که می تواند
بسیاری از ضعف ها، مشکلات،نارسایی ها و نگرانی ها را برطرف کند.

حضرت امام خمینی قدس سره در باره دعا فرموده اند: دعاهایی که از گنجینه وحی و شریعت و حاملان علم و حکمت نقل
شده ازبزرگ ترین نعمت های خداوند بر بندگان و رحمت گسترده حق دردنیاست، زیرا دعا رابط معنوی بین خالق و
مخلوق و ریسمان پیونددهنده بین عاشق و معشوق و وسیله ورود در دژ استوار حق تعالی وچنگ زدن به دست آویز پا بر
جان و رشته محکم می باشد.

امام اصرار زیادی بر نقش دعا در شناخت قرآن و پیوند ناگسستنی کلام حق و ادعیه داشته و در آخرین جلسه تفسیر
سوره حمدفرمودند: «این قدر معارف در ادعیه هست و مردم را از این دارند جدا می کنند، این قدر معارف در ادعیه هست،
ادعیه لسان قرآن هستند، ادعیه شارح قرآن هستند، راجع به مسائلی که دیگران دستشان به آن ها نمی رسد. مردم را نباید
از دعا جدا کرد. نبایدگفت حالا که ما رسیدیم که قرآن را می خواهیم بخوانیم پس دعاهیچ، خیر، قرآن و دعا از هم جدا
نیستند مثل این که پیغمبر هم از قرآن جدا نیست.»

در سال ۱۳۶۶ ه. ش به مناسبت سالروز ولادت با سعادت آخرین فرستاده الهی یعنی حضرت رسول اکرم(ص) نیز بر این
موارد تاکیدفرمودند: «ادعیه ائمه هدی، دعاهای اینها همین مسائل را که کتاب خدا دارد دعاهای آنها هم دارد با یک زبان
دیگر، قرآن یک زبان دارد و یک نحو صحبت می کند و همه مطالب را دارد منتهی بسیارش در رمز است که ما نمی توانیم
بفهمیم و ادعیه ائمه یک وضع دیگری دارد به تعبیر عارف و استاد ما ادعیه کتاب صاعد است قرآن صاعد تعبیر می فرمود به
این که قرآن کتاب نازل است که از آن جا نزول کرده است و ادعیه ائمه کتاب صاعد است همان قرآن است رو به بالا می رود.
»

توشه تهذیب

زیباترین شکل جامعیت شخصیت امام در این واقعیت نهفته است که مشاهده می کنیم از سوئی هیبت و عظمت مقامش
چشم جهانیان را خیره کرده و شرق و غرب از این بابت در تحیر بودند و در برابر مسائل گوناگون سیاسی اجتماعی چون
کوه ایستاده و قاطعانه برخوردمی کند و در برابر بسیاری از مشکلات و مصائب خم به ابرو نمی آوردو اشک نمی ریزد اما از
سوی دیگر در برابر اهل بیت (ع) اظهارکوچکی می نماید و به ادعیه آن بزرگواران توجه کامل دارد.

ایشان با درک و فهم عمیق از محتوای ادعیه خود را ملتزم به قرائت آنها می دانستند و معتقد بودند هرچه داریم از قرآن
وادعیه است و بر منتقدان خرده می گرفتند که: «این هایی که ازکتب ادعیه انتقاد می کنند برای این است که نمی دانند
این کتب ادعیه چطور انسان می سازد، نمی دانند این دعاهایی که از ائمه ماوارد شده مثل مناجات شعبانیه، دعای کمیل،
دعای عرفه، سمات و… چه جور انسان درست می کنند… آنها که برای دور کردن مردم از ادعیه کتب دعا را آتش می زدند و
روزی را برای آتش سوزی کتاب های عرفانی و دعا داشتند. نمی فهمیدند دعا یعنی چه. تاثیردعا را در نفوس انسان
نمی دانستند، نمی دانستند که خیر و برکت از دعا خوان هاست…»

امام با کتب ادعیه انس فراوان داشتند و از طریق خواندن دعاهای آن و نیز عمل به مستحبات این کتاب شریف رحمت
الهی را به سوی خویش بهتر و بیشتر جلب می کردند و چون به ترکیه تبعید شدند درنامه ای که از آن جا برای ایران
نگاشتند، تقاضای کتاب مفاتیح وصحیفه سجادیه کردند که نشان دهنده روح عالی و عبادی ایشان درکنار توجه به مسائل
سیاسی و اجتماعی اسلام بود. این در حالی است که شاید بسیاری از شبه روشنفکران به ویژه در دوران قبل ازانقلاب
اسلامی که هنوز به عظمت این رهبر بزرگ الهی پی نبرده بودند، چنین انتظاری را از یک شخصیت بزرگ سیاسی که با
اقتداردر مقابل استکبار و قدرت های بزرگ ایستاده است نداشتند و درواقع نمی توانستند راز این خضوع و التجا به
پیشگاه خداوند ونیز توسل و توجه به صاحبان ولایت تکوینی (ائمه معصومین «ع »)از یک سو و قاطعیت و ایستادگی در
برابر ابرقدرت ها را از طرف دیگر درک و هضم کنند و به راستی هم جمع بین دو حالت به ظاهرمتضاد و درک و فهم اسرار
آن بسیار دشوار است و تنها انسان هایی بزرگوارند که ارزش و تاثیر این ادعیه را فهمیده اند امام درخصوص تاثیر دعاها
فرموده اند: «همین دعاها، همین توجهات به خدا انسان را به مبدا غیبی متوجه می کند و نه تنها مانع فعالیت نمی شود
بلکه فعالیت هم می آورد فعالیتی که برای خودش نیست برای بندگان خداست و می فهمد برای بندگان خدا، خدمت به
خداست… »

امام در نوشته ها، نامه ها و بیانات خویش بر ادعیه ای که از ائمه رسیده تاکید وافری دارند و می فرمایند:

«شما در ادعیه امیرالمومنین (ع)، خود رسول خدا (ص)، حضرت سجاد سلام الله علیه، سایر ائمه (ع) ملاحظه کنید چه
جملاتی هست وما چطور بعیدیم از این معانی چه معارفی در این ادعیه هست که ما محرومیم از آن معارف چه سوزی در
قلب این خاصان خدا بوده است که برای فراق خدا می سوختند و آتش جهنم را می گفتند اگر صبرکنیم صبر در فراق را
چه کنیم؟ اینها برای ما مثل یک افسانه است لکن واقعیت است واقعیتی که آنها فهمیده اند و مانفهمیده ایم.» در جای
دیگر خاطر نشان می سازند: کسی بخواهدبفهمد که مقامات ائمه چی هست باید رجوع کند به آثار آنها.

آثار آنها ادعیه آنهاست، مهمش ادعیه آنهاست و خطابه هایی که می خواندند مثل مناجات شعبانیه، مثل نهج البلاغه، مثل
دعای یوم العرفه و اینهایی که انسان نمی داند که چه بگوید درباره آنها.

امام خمینی بر خواندن مناجات شعبانیه ملتزم بودند و دیگران رابه استفاده معنوی از این دعا و مضامین عالی و
آموزنده اش توصیه می نمودند و می فرمودند: این مناجات [شعبانیه] حضرت امیر (ع) وفرزندان آن حضرت است و همه
ائمه طاهرین (ع) با آن خدا رامی خوانده اند و کمتر دعا و مناجاتی دیده شده که در باره آن تعبیر شده باشد که همه ائمه
(ع) آن را می خوانده اند و با آن خدا را مناجات می کرده اند. این مناجات در حقیقت مقدمه ای جهت تنبیه و آمادگی انسان
برای پذیرش وظایف ماه مبارک رمضان می باشد و شاید برای این باشد که به انسان آگاه ملتفت انگیزه روزه و ثمره پرارج
آن را تذکر دهد. ائمه طاهرین (ع) بسیاری ازمسائل را با لسان ادعیه بیان فرموده اند، لسان ادعیه بالسان های عادی که
آن بزرگواران داشتند و احکام را بیان می فرمودند خیلی فرق دارد. اکثرا مسائل روحانی، مسائل ماوراءطبیعت، مسائل
دقیق الهی و آنچه را مربوط به معرفه الله است بالسان ادعیه بیان فرموده اند ولی ما ادعیه را تا آخر می خوانیم ومتاسفانه به
این معانی توجه نداریم و اصولا نمی فهمیم چه می خواهند بفرمایند…

بانو فاطمه طباطبایی (عروس امام) می گوید: ایشان تاکید زیادی به این مناجات داشتند و در باره آن می فرمودند:

اگر دقت کنید می بینید که یک کلام از آن دعاها را نمی توانیم بگوییم یعنی جرئت گفتن یکی از آن کلماتی را که در ادعیه
واردشده نداریم جز این که لطف و رحمت خودش بوده که به ما القاکرده تا از آن طریق بالا رویم.

آقای توسلی می گوید: شاید کسی باور نکند که امام در جایگاه یک رهبر انقلابی سیاسی اکثر دعاهای مفاتیح را خوانده
باشند، یادم است یک وقت از من مفاتیح درشت خط خواستند. برایشان تهیه کردم یک روز به رحلتشان مانده بود که یکی از
خواهران گفتند بیاییدبالای سر امام دعا بخوانید، من هم دعای عدیله را خواندم، یک وقت متوجه شدم که امام در یک
جای مفاتیح نشانه ای گذاشتند،نگاه کردم دیدم دعای عهد حضرت مهدی(عج) است که چون مستحب است چهل روز
خوانده شود.

ایشان روی کاغذ تاریخ شروع را از هشتم شوال مرقوم فرمودندبودند و تا آن روز خوانده بودند. تا این اندازه امام
سبت به انجام خصوصیات و شرایط مربوط به دعا تقید داشتند، دعای کمیل را هم می خواندند و دلیل این که امام
ملاقات های خود را در ماه مبارک رمضان تعطیل می نمودند توجه به دعا و قرآن بود.

آخرین ماه رمضان از دیگر ماه ها متفاوت بود به این صورت که ایشان همیشه برای خشک کردن اشک چشمشان دستمالی
را همراه داشتند.

ولی در آن ماه رمضان حوله ای را نیز همراه برمی داشتند تا درهنگام نماز و دعا (در نیمه شب) از آن هم استفاده کنند.

حجه الاسلام و المسلمین علی اکبر آشتیانی اظهار داشته است: صبح همان روزی که قرار بود امام تحت عمل جراحی قرار
بگیرند به خدمتشان رسیدم، ساعت پنج و نیم صبح بود، سلام عرض کردم وحالشان را جویا شدم. کلام الله و مفاتیح در
کنار تخت حضرت امام توجه مرا جلب کرد وقتی خوب دقیق شدم دیدم حضرت امام تا قبل ازآن مشغول خواندن دعای
عهد بوده اند، ناگهان حالم دگرگون شد ولی با تلاش بسیار بر خودم مسلط شدم.

خانم فاطمه طباطبایی هم می گوید:

یکی از چیزهایی که امام در آخرین روزهای عمرشان توصیه می کردندخواندن دعای عهد بود که در انتهای کتاب مفاتیح
آمده است،می فرمودند صبح ها سعی کن این دعا را بخوانی چون در سرنوشت دخالت دارد. یاران، همراهان و اهل خانه
بارها امام را با همان صدای ملکوتی که آهنگ تسبیح و تقدیس فرشتگان را تداعی می کردمشغول خواندن دعای کمیل
دیده بودند.

مناجات خاصان

نظر امام در مورد عبادت و دعا این بود که برای گام نهادن دراین وادی کمال انقطاع از غیر لازم است ; یعنی عاشق واقعی
فقطمی خواهد به وصال معشوق حقیقی خود برسد پس لازمه چنین کمالی انقطاع است و این همان خود سوزی و بریدن
از خویش است:

همچو پروانه بسوزم بر شمعش همه عمر محو چون می زده از روی نکویش باشم امام در جایی فرموده اند: کمال انقطاع به
این سادگی حاصل نمی شود، احتیاج فوق العاده به تمرین، زحمت، ریاضت، استقامت وممارست دارد تا بتواند با تمام قوی
از ما سوی الله منقطع گرددو به غیر خدا توجهی نداشته باشد، تمام صفات وارسته انسانی درانقطاع کامل الی الله نهفته
است و اگر کسی بدان دست یافت به سعادت بزرگی نائل شده است لیکن با کوچک ترین توجه به دنیا محال است انقطاع
الی الله تحقق یابد.

امام در هنگام دعا واقعا خود چنین حالتی داشتند و به هنگام دعا چنان از امور دیگر فارغ می شدند که گویی هیچ کار
دیگری ندارند به عنوان مثال وقتی به حرم حضرت سیدالشهداء (ع) مشرف می شدند با وجود سن زیاد این دعای عرفه را
که دو تا سه ساعت طول می کشید به حالت ایستاده رو به قبله می خواندند و اطرافیان را با وجود آن که جوان بودند و
نشسته دعای مزبور را می خواندندشرمنده می کردند.

آیه الله سید محمد موسوی بجنوردی می گوید: به همین دلیل درهنگام خواندن این دعا از جای خود بلند می شدیم و ما
هم به تبعیت از امام به حالت ایستاده می خواندیم.

حضرت امام دعا را به عنوان عامل موثر در تهذیب نفس می دانستندو به این ویژگی اعتقاد راسخ داشتند و می فرمودند:

در این حالت اگر انسان دارای معرفت و بصیرت باشد حقایقی رادرک می کند و به مقام و عظمت الهی در حد توان خویش
توجه پیدامی کند، همچنین در ضمن این برنامه آدمی به این حقیقت پی می بردکه او از خویشتن چیزی ندارد و
توانائی های وی از پرتو انوارالهی است، ایشان در بیانی گفته اند: (ائمه هدی (ع) و انبیای عظام در مناجات خود تمنای
فضل را داشته اند و از عدل و مناقشه در حساب خوفناک بوده اند مناجات خاصان درگاه حق و ائمه معصومین صلوات الله
علیهم مشحون به اعتراف به تقصیر و عجز از قیام به عبودیت جایی که افضل موجودات و ممکن اقرب، اعلان «ماعرفناک
حق معرفتک و ما عبدناک حق عبادتک » دهد حال سایر مردم چه خواهد بود؟ آری آنها عارف اند به عظمت حق تعالی و
نسبت ممکن به واجب را می دانند. آنها می دانند که اگر تمام عمر دنیارا به عبادت، اطاعت و تحمید و تسبیح بگذرانند
شکر نعمت حق نکرده اند تا چه رسد به آن که حق ثنای ذات و صفات را به جاآورده باشند، آنها می دانند که هیچ موجودی
از خود چیزی ندارد.

حیات و قدرت، علم و قوت [و] سایر کمالات، ظل کمالات اوست وممکن، فقیر، بلکه فقر محض و مستظل است نه
مستقل…)

مطالعه در ادعیه معصومین علیهم السلام و نیز سوز و گداز آن بزرگواران از خوف حق و عذاب او سرلوحه افکار و رفتار
امام بودو این حالت را به دیگران توصیه می فرمود و نیز حاج احمد آقا رامخاطب قرار دادند که چنین روشی را در مسیر
زندگی پیش گیرد.

در نامه ای عرفانی به مرحوم حاج سیداحمد خمینی، امام چنین می نویسند:

«… پسرم دعاها و مناجات هایی که از ائمه معصومین علیهم السلام به ما رسیده است بزرگ ترین راهنماهای آشنایی با
اوجل و علا است و والاترین راه گشای عبودیت و رابطه بین حق وخلق است و مشتمل بر معارف الهی و وسیله انس با
اوست و ره آوردخاندان وحی است و نمونه ای از حال اصحاب قلوب و ارباب سلوک است. وسوسه های بی خبران تو را از
تمسک به آنها و اگر توانی ازانس با آنها غافل نکند. ما اگر تمام عمر به شکرانه آن که این وارستگان و واصلان به حق ائمه ما
و راه نمایان مایند به نیایش برخیزیم از عهده برنخواهیم آمد…»

امام در باره ناله های ائمه و گریستن آن ستارگان درخشان به هنگام راز و نیاز با خداوند می فرماید:

«شما خیال می کنید گریه های ائمه طاهرین و ناله های حضرت سجاد(ع) برای تعلیم بوده و می خواسته اند به دیگران
بیاموزند؟ آنان با تمام آن معنویات و مقام شامخی که داشتند از خوف خدامی گریستند و می دانستند راهی که در پیش
دارند پیمودنش چه قدرمشکل و خطرناک است…» و در جای دیگر یادآور شده اند: «…

مقام بشر هرچه باشد، مقام خاتم النبیین بالاترین مقام، لکن وقتی که این مقام را با مقام الوهیت ملاحظه بکنیم که خود
آنهامی بینند هیچ است در مقابل همه چیز. آنی که آنها فهمیدند ازعظمت خدا، آنها را وادار کرده است آن طور راز و نیاز
کنند واعتراف به تقصیر…»

امام خمینی ضمن آن که در تمام دوران زندگی به دعا و انجام مستحبات اهمیت می دادند و در این امور اهتمام
می ورزیدند، همچون اجداد خویش دعا و نیایش ایشان با تضرع و اشک توام بود و این انسان سازش ناپذیر تاریخ معاصر
چنان در مقابل پروردگار به رازو نیاز و الحاح و التجاء می پرداخت که انسان را به یاد ائمه معصومین (ع) می انداخت، اغلب
دعاها را می خواندند و ضمن آن می گریستند.

حجه الاسلام والمسلمین احمد صابری همدانی می گوید: یکی از بستگان که از متدینین و علمای بزرگ حوزه علمیه بود،
نقل می کرد، دعایی است که خواندنش بعد از نماز صبح مستحب است که سلام به انبیاء و ملائکه می باشد، من حدود
بیست و چهار سال است که این تعقیبات را می خوانم، امام خمینی بیست و چهار سال قبل به من فرمودند: به این دعا
مداومت کن که سال هاست آن رامی خوانم; یعنی آن آقا به مدت بیست و چهار سال مدام این دعا رامی خواند و تاکید
می کرد امام بیست و چهار سال قبل به من توصیه کردند آن را بخوان. اعتقاد امام به دعا در آن حد بود که وقتی حال
دخترش رو به وخامت گرائید و نیز پزشکان از درمانش ناامیدشدند ختم «امن یجیب » برگزار نمود و به همین دلیل صبیه
ایشان به طور معجزه آسایی شفا یافت.

او لحظه ای به خود نیندیشید تا مبادا از معبودش جدا بیفتد وهیچ گاه از یاد خدا غافل نماند هم چون طلبه ای مبتدی و
بسیارفروتن به دعا و اعمال مستحب می پرداخت و با این روحیه زیست وآن را حفظ کرد و با خود به پیشگاه رب جلیل برد.

حجه الاسلام والمسلمین مجتبی عراقی گفته است: سالیانی قبل در سومین صف نماز جماعت که به امامت آیه الله
خوانساری اقامه می گردید درخدمت امام نشسته بودم، نیمه شعبان بود دعای مخصوص این شب نقل شده است، البته
این دعا در مفاتیح نمی باشد و سین