پاورپوینت کامل طلیعه سور در مقال وحی ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طلیعه سور در مقال وحی ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طلیعه سور در مقال وحی ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طلیعه سور در مقال وحی ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

۳۶

بهترین ارمغان الهی

یکی از جامع ترین و با فضیلت ترین آیات در کلام وحی که «سید آیات قرآن » به شمار می رود، آیه کریمه «بسم الله الرحمن الرحیم »
است. خداوند سبحان کلام خود را با این کلمه طیبه که حاوی اسم ذات و برخی صفات الهی است، آغاز می کند تا ادب شروع کارها
را با نام نامی خود به سالکان کویش بیاموزد. این آیه شریفه به تعداد سوره های قرآن ۱۱۴ بار آمده است که ۱۱۳ بار سرفصل سوره
هاست (آغاز سوره برائت فاقد این آیه است) و در سوره مبارکه «نمل » افزون بر آغاز سوره، در طلیعه نامه حضرت سلیمان بن داود
(ع) به ملکه «سبا» نیز آمده است. (۱) تعداد دفعات نزول آن ۱۱۴ بار است نه این که یک بار نازل شده و به دستور پیامبر اکرم (ص)
سر فصل سوره های قرآنی قرار گرفته باشد. در عصر نزول وحی، فرود آمدن این آیه کریمه به عنوان اولین آیه سوره جدید، نشانه
پایان پذیرفتن سوره پیشین و آغاز نزول سوره پس از آن بوده است. (۲)

اما دیر زمانی است که در میان فقهای شیعه و سنی بر سر این که آیا این آیه جزء هر سوره است یا نه، اختلاف عظیمی وجود دارد.
شیعیان در این مساله اتفاق نظر دارند و آن را جزء سور قرآن دانسته اند ولی میان اهل تسنن اختلاف نظر هست; یعنی بعضی با
نظر شیعه موافق اند و بعضی سخت مخالف.

عده ای از آن ها عقیده دارند که جزء هیچ سوره ای نیست و تنها اوائل سوره ها تیمنا خوانده می شود; بعضی از پیروان مسلک شافعی
و حمزه معتقدند که تنها در سوره حمد جزء سوره است ولی در سوره های دیگر جزء آیات نیست و در عمل گاهی سوره ها را بدون
این آیه تلاوت می کنند; مخصوصا در نماز، بعد از حمد، سوره را بدون «بسم الله الرحمن الرحیم » آغاز می کنند، ولی شیعه به
پیروی از ائمه اطهار (ع) به شدت با این مساله مخالفت دارند (۳) تا آنجا که فرموده اند: «خداوند بکشد کسانی را که بزرگترین آیه از
آیات قرآن را از قرآن حذف کرده اند.» (۴)

حضرت علی (ع) می فرماید: «کان رسول الله یقرا بسم الله الرحمن الرحیم و یعدها آیه منها…» (۵) رسول خدا بسم الله را می خواند و
آیه ای از سوره به حساب می آورد.

ادب الهی در شروع کار

بین مردم جهان رسم است که هر عمل مهم و پرارزشی را به نام یکی از بزرگان شروع می کنند و کلنگ هر مؤسسه ارزنده ای را به
نام فردی که مورد علاقه آنهاست، می زنند و آن را با این شخصیت مهم ارتباط می دهند; ولی برای بقاء و پاینده بودن هر تشکیلات و
جاوید ماندن نام هر فردی لازم است آن را به موجود پایدار و جاویدی ارتباط داد; زیرا موجودات این جهان همه به سوی کهنگی و
فنا و زوال می روند و تنها تشکیلات، مؤسسات و افرادی جاوید مانده اند که با «فناناپذیری » بستگی دارند.

اگر نامی از پیامبران و انبیا باقی است، به علت بستگی و ارتباط آن ها با خدای جهان و عدالت و حقیقت است که کهنگی در آن ها راه
ندارد. آن وجودی که ازلی است و ابدا فنا در او راه ندارد، ذات پاک خداوند جهان است و آن که قدرت و صفات کمال او بی نهایت
است، ذات پروردگار بزرگ می باشد.

بنابراین برای پاینده و جاوید ماندن و مواجه نشدن با شکست و نافرجامی هر چیز و هر عمل لازم است آن را با آفریدگار جهان
ارتباط دهیم و آن را با نام او شروع کنیم; زیرا ارتباط با او آن را پربرکت و جاوید نگاه می دارد (۶) و به همین مناسبت است که
خداوند بزرگ به بندگانش در آیه شریفه ادب دینی و ورود به کار و شروع عمل را می آموزد. (۷)

پیامبر اکرم (ص) نیز در مقام تبیین همین ادب دینی فرموده اند: «هر کاری که با بسم الله آغاز نگردد، ابتر و بی فرجام است.» (۸)

چنان که آغاز هر چیز، خداوندی است که «هو الاول » است، ثمر دادن هر کاری نیز مرهون آغاز کردن آن با نام خداست وگرنه آن
کار با واقعیت خاص خود هماهنگ نخواهد شد و به ثمر نمی رسد. آغاز کردن با نام خدا و ابتدا به اسم «الله » اشاره ای دارد به لزوم
حق بودن فعل و پاک بودن فاعل; یعنی جمع بین «حسن فعلی » و «حسن فاعلی » . بنابراین کاری را می توان با نام خدا آغاز کرد که
هم حسن فعلی داشته باشد و هم حسن فاعلی; یعنی هم حق باشد و هم از قلب پاک و نیت خالص فاعل برخاسته باشد و اگر عملی
فاقد هر دو حسن یا یکی از آن دو باشد، قابل شروع با نام خدا نیست و به مقصد نمی رسد; زیرا کار باطل به باطل ختم می شود.
پس برای منتهی شدن کار به مقصد اصیل خود که حق است و مصونیت از نافرجامی که آفت فعل است، باید کار را با نام خدا وبه
حق آغاز کرد و از این روی خدای سبحان مساله ورود صادقانه به کار و خروج صادقانه از آن را به پیامبراکرم (ص) می آموزد: (۹)

«و قل رب ادخلنی مدخل صدق و اخرجنی مخرج صدق…» (۱۰) انسانی که با نام خدا وارد کاری شود و در حدوث و بقاء، آن نام را
حفظ کند، هرگز در بین راه نمی ماند و حاصل آن که خدای سبحان با آغاز کردن کتاب وحی و سایر سوره ها با نام خود، ادب دینی
را به ما می آموزد تا کارها رنگ الهی به خود گیرد.

«بسم الله…» قبل از اسلام

«بسم الله الرحمن الرحیم » تنها ره آورد پیامبر اسلام نیست، بلکه از طلیعه نامه حضرت سلیمان (ع) به ملکه سبا برمی آید که قبل
از اسلام نیز، سایر پیامبران کارها و مکتوبات خود را با «بسم الله…» آغاز می کردند. حضرت سلیمان (ع) در نامه خود که به ملکه
شهر سبا می نویسد، آن را با نام خدا شروع می کند و ملکه برای بزرگان سرزمینش نقل می کند که نامه ای از حضرت سلیمان (ع)
رسیده است. (۱۱) «انه من سلیمان و انه بسم الله الرحمن الرحیم » (۱۲)

و باز می بینیم حضرت نوح (ع) در آن طوفان عجیب، هنگام سوار شدن به کشتی که روی امواج کوه پیکر آب در حرکت بود، برای
رسیدن به نجات و پیروزی کامل به یاران خود دستور می دهد:

«هنگام حرکت و زمان توقف کشتی، نام خدا را بر زبان جاری سازند» .

و مشاهده می کنیم که در پایان، با موفقیت تمام پیاده شدند و از خطر گذشتند. (۱۳)

چنان که قرآن می گوید به نوح (ع) گفته شد:

«ای نوح از کشتی فرود آی که سلام و برکات ما بر تو و همراهانت…» ; «یا نوح اهبط بسلام منا و برکات علیک و علی امم ممن معک..
.» (۱۴)

و از روایات اهل بیت استفاده می شود که همه کتب آسمانی با مضمون این سخن آغاز شده است: «هیچ کتابی خداوند از آسمان فرو
نفرستاده است مگر این که اولش بسم الله باشد» ، «ما انزل الله من السماء کتابا الا و فاتحته بسم الله الرحمن الرحیم » و این سیره
مشترک همه پیامبران الهی بوده است; زیرا مهمترین خط حاکم بر رسالت همه پیامبران الهی دعوت به سوی خدا بوده است. (۱۵)

اشتراک لفظی و اختلاف معنوی

نزول مکرر آیه «بسم الله…» نشانه اختلاف معنا و تفسیر آن در هر سوره است. این آیه در سراسر قرآن کریم، اگرچه از نظر لفظی و
ظاهری یکسان است، اما از نظر معنوی و تفسیری گوناگون است. اختلاف معنوی و اشتراک لفظی این آیات از آن رو است که بسم
الله هر سوره، جزئی از آن سوره و با محتوای آن هماهنگ و به منزله عنوان و تابلوی آن سوره است و چون مضامین و معارف
سوره های قرآن با یکدیگر متفاوت است، معنای «بسم الله…» در سوره ها مختلف خواهد بود و در هر سوره درجه ای از درجات و
شانی از شؤون الوهیت خدای سبحان و رحما