پاورپوینت کامل ذکر خدا الهام بخش قلوب ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ذکر خدا الهام بخش قلوب ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ذکر خدا الهام بخش قلوب ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ذکر خدا الهام بخش قلوب ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

۳۴

با نگاهی بر تعالیم مبین دین اسلام و احادیث وارده از معصومین (ع) درمی یابیم که ارزش هیچ چیز بالاتر از یاد خدا نیست. هدف
از خلقت جهان هستی، عبادت پروردگار عالمیان است و آن چیزی جز زنده نگاه داشتن یاد خدا در زندگی افراد بشر نمی باشد.

رفع همه گرفتاری ها و مشکلات در ذکر خدا نهفته است و رویگردانی از این امر مهم آدمی را در عسرت و تنگی قرار می دهد، به
طوری که زندگی بر او تنگ می شود و نه تنها از هدف اصلی در این جهان باز می ماند، بلکه در آخر عمر نیز با خسران و پشیمانی،
حسرت روزهایی را می خورد که دیگر راه بازگشتی به آنها نیست. ذکر خدا مرتبه ای است بس والا که به فرموده امام سجاد (ع) :
«اگر واجب نبود پذیرش دستورت، منزهت می دانستم که نامت را بر زبان آرم، با آنکه ذکری که از تو می کنم، به اندازه من است نه
به اندازه تو» !

یاد خدا زمان و محل خاصی ندارد و قدری برایش تعیین نشده است.

امام صادق (ع) می فرماید: «هر چیزی حدی دارد که وقتی به آن رسد پایان می پذیرد، جز ذکر خدا که حدی که با آن پایان گیرد
ندارد. خدای عزوجل فریضه هایی واجب کرده است و هر که آنها را انجام دهد، همان حدود پایان آنها است. یکی از آنها رمضان است
که روزه داری آن همان حد و پایانش می باشد. خداوند حج را واجب کرده است و هر که حج کند به پایان آن رسیده است، ولی تنها
ذکر خداست که خدای عزوجل به اندک آن راضی نشده و برای آن پایانی مقرر نکرده است. سپس این آیه را خواند: «یا ایها الذین
آمنوا اذکروا الله ذکرا کثیرا
وسبحوه بکره واصیلا» ای کسانی که به ایمان گرویدید! یاد کنید خدا را بسیار و تسبیح گوئیدش در بامداد و پسین. پس فرمود:
خدا برای آن حدی مقرر نکرده که در آن به پایان رسد، امام (ع) فرمود: پدرم بسیار ذکر خدا می کرد، من به همراه او می رفتم و او
ذکر خدا می گفت، با او غذا می خوردم و او ذکر خدا می گفت و هر آینه که در گفتگوی با مردم بود و آنش از ذکر خدا باز نمی داشت.
و من می دیدم زبانش به کامش چسبیده بود و می فرمود: «لا اله الا الله » و شیوه اش این بود که ما را گرد می آورد و دستور می داد به
ذکر خدا تا آفتاب می زد و هر کدام ما که قرائت (قرآن) می دانستیم، دستور قرائت می داد و هر کدام که قرائت نمی دانستیم او را
دستور به ذکر می داد. (۱)

از آنجا که عوامل غفلت در زندگی مادی بسیار فراوان و تیرهای وسوسه شیاطین از هر سو به طرف انسان پرتاب می گردد، برای
مبارزه با آن راهی جز «ذکر کثیر» نیست. «ذکر کثیر» به معنی واقعی کلمه، یعنی توجه با تمام وجود به خداوند، نه تنها به واسطه
زبان و لقلقه لسان. (۲) تداوم بر ذکر خدا در همه شئون زندگی و توجه به دستورات الهی، انسان را چنان مجذوب حق تعالی می کند
که وی را تسلیم محض کرده و تمام جاذبه های مادی و غیرخدایی را از دلش بیرون می کند و به اعلی علیین متصل می سازد و گرد و
غبار گناه را از دلش می نشاند و دلش را حرم امن خدا قرار می دهد. «جبرئیل به نزد رسول (ص) آمد و گفت: حق تعالی سلام
می گوید و می فرماید که: «امت ترا عطایی دادم که هیچ امتی را نداده ام، گفت: این چیست؟ گفت: ذکر حق تعالی در همه اوقات و
در همه احوال.» (۳) و باز در قرآن فرمود: نام پروردگارت را صبح و شام یاد کن. (۴)

معانی ذکر

در مفردات آمده است «ذکر یعنی یاد کردن، خواه با زبان باشد یا با قلب یا هر دو; خواه بعد از نسیان باشد یا از ادامه ذکر» .

البته گاهی کلمه ذکر در مقابل غفلت نیز قرار می گیرد، مانند آیه «ولا تطع من اغفلنا قلبه عن ذکرنا» از کسی که ما دلش را از یاد
خدا غافل کرده ایم، اطاعت مکن (کهف/۲۸) غفلت عبارت است از بی خبری از علم به علم; یعنی اینکه ندانم که می دانم. پس ذکر در
مقابل غفلت، عبارت است از اینکه بدانم که می دانم، گاهی هم می شود که ذکر در مقابل نسیان استعمال می شود و نسیان عبارت
است از این که صورت علم به کلی از خزانه ذهن زایل شده باشد، لذا ذکر بر خلاف نسیان، عبارت است از اینکه آن صورت همچنان
در ذهن باقی باشد و ذکر در آیه «واذکر ربک اذا نسیت » به همین معنا آمده است. بنابراین، در چنین استعمالی، ذکر مانند نسیان
معنایی است دارای آثار و خواصی که آن آثار بر وجود ذکر مترتب می شود و به همین جهت کلمه ذکر مانند نسیان در مواردی که
خودش نیست، ولی آثارش هست استعمال می شود. (۵)

مراتب ذکر

ذکر دارای مراتبی است که از ذکر لفظی شروع می شود تا انقطاع کامل و مشهور و فناء ذکر لفظی و لسانی، یعنی آن چه از اذکار که
بر زبان انسان جاری شود.

دومین مرحله، ذکر معنوی است که علاوه بر بیان لفظی، انسان به معنای ذکر توجه دارد.

مرتبه دیگر، ذکر قلبی است که توجه به خدا از دل و قلب انسان بجوشد که در خیلی از موارد ثمرات این رویکرد، جاری شدن ذکر
به زبان است و مرتبه عالی ذکر آن است که بندگان خاص و خالص خدا دارند که تمام وجودشان و تمام لحظات زندگیشان در
حضور پروردگارند و حتی لحظه ای غفلت از خدا برایشان گناه محسوب می شود. در این حالت، بنده مراتب کمال را یکی پس از
دیگری طی می کند و چون به منبع عظمت و نور الهی وصل شده است، دیگر مشغله های دنیایی و پدیده های مادی برایش
ارزشمند نیست، قلبش از انوار جمال خدایی پر می شود و از اسرار پنهانی عالم، چیزهایی را درمی یابد، وجودش لبریز از عشق حق
شده و چنان به بارگاه ربوبی انس می گیرد که سرانجام، به انقطاع کامل و لقاء و فناء برسد.

حضرت موسی (ع) در مناجات خویش با خدا فرمود: پاداش کسی که با زبان و قلبش ذکر تو را گوید چیست؟ فرمود: ای موسی، به
وسیله سایه عرشم بر او سایه می افکنم و او را در پناه خود قرار می دهم. (۶)

امیرمؤمنان علی (ع) فرمود: ذکر دو نوع است، ذکر خداوند هنگام مصیبت و برتر از آن ذکر خداوند است در برابر آنچه خداوند بر
تو حرام کرده است تا آن ذکر مانع از کار حرام تو شود. (۷)

عقیده علمای اخلاق بر این است که در ذکر لفظی، چون شخص زبانش مشغول است، حداقل از ارتکاب معصیت های زبانی پرهیز
نموده است. خود این ذکر لفظی نیز اگر دایمی شود، چه بسا که اثرات قلبی هم خواهد داشت. از ذکر خداوند، به عنوان پرهیز از
حرامها و حلالها هم یاد شده است.

امام صادق (ع) فرمود: «از مهم ترین چیزهایی که خداوند بر بندگانش واجب فرموده یاد خداست. سپس فرمود: آگاه باشید
منظورم گفتن سبحان الله والحمدلله و لا اله الا الله والله اکبر نیست; اگرچه این هم از یاد خداست، لکن مرادم یاد خدا نزد حلال و
حرام خداست که اگر اطاعت و بندگی بود، به آن عمل کند و اگر معصیت بود آن را ترک نماید.» (۸)

ذکر خداوند حلاوتی دارد که خداوند به تناسب ظرفیت و قابلیت بندگانش از اثرات و نتایج آن، دلهای مفتوح به ایمان را بهره مند
می گرداند; با عنایت به اینکه خود شخص نیز باید تحمل بسیار در این زمینه داشته و زهد و ریاضت کشد تا قابل دریافت فیض گردد.
امام صادق (ع) فرمود: «سه چیز است که مردم توانایی آن را ندارند: گذشت از خطاهای مردم، همراهی با برادر خود در مالش،
بسیار به یاد خدا بودن » و باز حضرت فرمود: «شما را نسبت به سخت ترین وظایف واجبه از ناحیه خداوند بر بندگانش آگاه کنم؟
سپس سه چیز را بیان فرمود که سومین آنها به یاد خدا بودن در همه حال بود.» (۹)

گرچه لفظ ذکر اعم از ذکر باطنی و لفظی است، اما مراد از بیان آن ذکر قلبی و باطنی است; به طوری که شخص دارای حالتی
روحانی و معنوی می گردد که دایم خداوند را در نظر دارد می داند که پروردگار متعال بر اعمالش ناظر است. مصداق این عمل،
جمله حضرت امام خمینی (ره) است که فرمودند: «عالم محضر خداست در محضر خدا معصیت نکنید.»

یاد واقعی خداوند حتی به زبان هم باید خارج از بی حالی و غفلت صورت پذیرد، چنانچه حضرت علی (ع) فرمودند: «خداوند
سبحان را از روی سهو و نسیان یاد مکن و از روی سهو و بازیچه فراموش منما، بلکه او را یاد کن; یاد کردنی تمام که دلت با آن موافق
و درون و بیرونت با آن مطابق باشد. و هرگز به حقیقت ذکر خدا نتوانی رسید، مگر وقتی که در ذکرت به کلی خود را فراموش کنی
و نفست را در کارت نابود سازی.» (۱۰)

حضرت صادق (ع) فرمود: هر کس واقعا به یاد خدا باشد، مطیع او خواهد بود و هر کس که از خدا غافل شود، مرتکب
عصیت خواهد شد. اطاعت از خدا علامت هدایت و ارتکاب معصیت نشانه گمراهی است و ذکر و غفلت، ریشه طاعت و معصیت
می باشند، پس قلب خودت را قبله قرار بده و زبان را حرکت نده جز به دستور قلب و موافقت عقل و رضای ایمان; زیرا خدا به باطن
و ظاهر تو آگاه است. همانند کسی باش که در حال قبض روح است، یا برای محاسبه اعمال در حضور خدا ایستاده است. نفس خود
را جز به انجام تکالیف الهی که مهم است و آن امتثال اوامر و نواهی و وعده و وعیدهاست مشغول مدار، با آب حزن قلبت را بشوی و
پاکیزه کن. چون خدا تو را یاد کرده تو نیز به یاد او باش، زیرا او تو را یاد کرد در حالی که به تو بی نیاز بود.

آشنایی تو با ذکر خدا باعث خضوع و حیا و تواضع تو در برابر او خواهد بود، پس اعمالت را فقط برای خدا انجام ده. و اگر ذکر خودت
را بنگری، باعث ریا و خودبینی و جهالت و تندخویی با مردم و بزرگ بینی عبادت ها و غفلت از فضل و کرم الهی می شود. چنین
ذکری ثمری جز دوری از خدا ندارد و با گذشت ایام، جز اندوه و وحشت اثری نخواهد داشت. ذکر خدا بر دو نوع تقسیم می شود:
یکی ذکر خالص که قلب با آن همراهی می کند و دیگری ذکر صارف که یاد غیر خدا را نفی می کند، چنانکه رسول خدا (ص) فرمود:
من نمی توانم مدح تو را بگویم، تو چنان هستی که خودت را ستوده ای!

پس رسول خدا (ص) برای ذکر خود ارزشی قرار نداد، زیرا به این مطلب توجه داشت که ذکر خدا بر ذکر بنده تقدم دارد. پس
کسانی که پایین تر از رسول خدا هستند، سزاوارترند که ذکر خودشان را ناچیز بشمارند. بنابراین کسی که می خواهد ذکر خدای را
بگوید باید بداند که مادام که خدا بنده اش را یاد نکند و توفیق ندهد، بنده قدرت ذکر نخواهد داشت.

بنابراین مصداق ذکر در حدیث فوق، توجه باطنی است که حدود الهی در آن رعایت گردد.

اذکار زبانی نیز اگر با نیت خالص و از قلبی سالم برای خدا ادا گردند، موجب تقرب و نزدیکی بنده به خدا خواهند شد. (۱۱)

آداب ذکر

خداوند در قرآن کریم چنین می فرماید: «پروردگار خویش را به تضرع و بیم و با صدای غیر بلند در بامدادان و شامگاهان یاد کن و
از غفلت زدگان مباش، زیرا کسانی که نزد پروردگار تواند از بندگی وی سرپیچی نکنند و تسبیح او گویند و بر او سجده کنند.» (۱۲)

در این آیات یاد پروردگار بر دو قسم شده است:

یکی به دل (قلبی) و یکی به زبان و آهسته. ذکر زبانی بلند را چون با ادب بندگی هماهنگی ندارد توصیه نکرده است. در تفسیر آیه
فوق چنین آمده: تضرع به معنای تملق همراه با خشوع و خضوع است و خیفه نوعی ترسیدن است که با ساحت پروردگار متناسب
باشد. در تضرع نوعی میل و رغبت به نزدیک شدن و در خیفه نوعی ترس به دور شدن نهفته است. انسان در ذکر خداوند
الت شخصی را دارد که به چیزی که دوست دارد نزدیک می شود و از آن چه می ترسد دور می شود. خداوند سبحان هرچند خیر
محض است و شری در او نیست، ذوالجلال والاکرام است، همه اسماء جمال را دارد که ما و هر چیزی را به تقرب به درگاهش دعوت
نموده و بسویش جذب می کند، دارای اسماء جلال نیز هست که قاهر بر هر چیز است و هر چیزی را از او دفع و دور می کند. پس
ذکر شایسته او که دارای همه اسماء حسنی است، به همین است که مطابق با مقتضای همه اسماءاش بوده باشد، چه اسماء جمالیه و
چه اسماء جلالیه، و این صورت نمی گیرد مگر اینکه همراه با تضرع و خیفه باشد. همچنین ذکر قولی است که در صبح و شام صورت
می پذیرد که با بعضی از فرائض یومیه تطبیق می یابد.

در ضمن ذکر مطلوب آن است که انسان را از جرگه غافلان دور کند و ذکر خدا بر دل، در صبح و شام و هر لحظه و هر ساعت
استمرار یابد. (۱۳)

امام سجاد (ع) در درخواست خویش به پروردگار چنین می گوید: «و آنسنا بالذکر الخفی » خدایا ما را با ذکر خفیت مانوس کن.

پس با توجه به توضیحات بالا، درمی یابیم که ذکر خفی مرتبه ای والا از ذکر است که اولیاء الهی آن را از خدا می طلبند.

امام صادق (ع) فرمودند: «من کان ذاکر الله فهو علی الحقیقه فهو مطیع; کسی که به حقیقت یاد خداست بنده مطیع و
فرمانبرداری است » (۱۴)

با توجه به فرمایش حضرت، چنین انسانی قلب و جانش به نور هدایت و ایمان روشن شده است. حضور در پیشگاه پروردگار، به او
اجازه هر کاری را نمی دهد. او در چنین حالتی وصل به منبع کمال است و دلبستگی های مادی و تعلقات مجازی نمی تواند از او
انسانی سست اراده و ضعیف بسازد. در وجودش مایه های پربرکت الهی تجلی کرده و بر سراسر وجودش در ظاهر و باطن حاکم
شده و راه و روش صحیح زندگی را در نظرش معین می ساخته است.

برای او حد و مرزهای گناه و ثواب واضح و روشن شده و قلبش بر گناه مسدود گردیده است.

ذاکر واقعی و مطیع دستورات الهی ظرف وجودش مؤدب به آداب الهی است و در آن صفات بنده واقعی چون پاکی و درستی رشد
و نمو کرده است و آنچه هرزه و نارواست از او رخت بربسته و به وسیله ذکر ضمیرش منبع تجلی کمالات و صفات پسندیده گردیده