پاورپوینت کامل همراهی عاطفی با حماسه عاشورا ۷۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل همراهی عاطفی با حماسه عاشورا ۷۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل همراهی عاطفی با حماسه عاشورا ۷۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل همراهی عاطفی با حماسه عاشورا ۷۷ اسلاید در PowerPoint :

۳۵

وقتی انسان به تزکیه و تصفیه درون خود پرداخت و قلب و ذهن خویش را از زنگ ها و زنگارها دور ساخت، رفته رفته
نسبت به شخصیت های برجسته و وارسته ای که فرستادگان الهی و ائمه هدی هستند بصیرت می یابد و به موازات شعله ور
گشتن نائره محبت الهی در جانش، رابطه اش با خاندان عصمت و طهارت با شور و شوق بیشتر واظهار ارادت قلبی همراه
می گردد. اما اگر این جلوه های عواطف ازشناختی عمیق و آگاهی گسترده سرچشمه بگیرند، پرتوهای معنوی
امام می تواند در جلب و جذب معنویت و نور گرفتن از خورشید پرفروغ حق موثر باشد.

به همین دلیل، مشاهیر علمای شیعه به تاسی از سیره اهلبیت ونیز، توصیه ستارگان درخشان آسمان ولایت و امامت،
نسبت به حضرت سیدالشهداء عشق سرشار داشته اند و این حماسه بزرگ چنان شوری درآنان ایجاد کرده که در مجالس و
محافلی که به نام آن حضرت بر پامی شود سر از پا نشناخته و در سوگ آن سالار فداکاران خالصانه می گریند.

و حتی در ایام محرم و صفر تحقیقات، تدریس و انجام امور عادی را به حالت تعطیل و تعلیق درآورده لباس سیاه بر تن
می نمایند. ومی کوشند که در منازل، مدارس علمیه و حسینیه ها مجالس سوگواری برپا کرده و از تکریم عزاداران و
خدمت به جامعه سوگوار دریغ نورزند. برخی از آنان هم در وصیت نامه خود به برپایی شعائرالهی و مجلس عزاداری تاکید
کرده و وصیت کرده اند که قدری ازتربت حضرت حسین(ع)یا دستمالی که اشک های خویش را با آن پاک کرده اند با آنان
دفن شود.

در واقع، دانشمندان شیعه به موازات فعالیت های تحقیقی، تالیف و تصنیف و پدیدآوردن آثار متعدد در این زمینه ها و
کسب موفقیت ممتاز در رشته های متنوع اسلامی، مبارزات سیاسی و کارنامه بسیارعالی در عرصه خدمات فرهنگی و
اجتماعی به همراه تربیت شاگردانی فاضل، وارسته و متعهد، لحظه ای از توجه به مراسم سوگواری خامس آل عبا غافل
نبوده اند و پیمودن فرازین قله های علمی و رسیدن به مدارج عالی موجب آن نگردیده که این فرزانگان وارسته بر
مصائب عاشورا نگریند، چرا که فاجعه شهادت مظلومانه سیدالشهداء را ازهر حادثه و رویداد تاریخی دیگری دردناک تر و
غم انگیزترمی دانستند. و از یاد آن صحنه ها به اندوهی جانگداز و سرشکی سوزناک مبتلا می شدند. چنانچه خود آن امام
فرمود: من کشته اندوه و اشکم. هیچ مومنی مصائب مرا به یاد نمی آورد مگر آنکه محزون شده و اشکش جاری می گردد.

سرشک جانسوز

اشک آن بزرگان بر معرفتی استوار بود که نسبت به سالار شهیدان داشتند و از ستمی که به ناحق بر او و یارانش رفته
ناراحت وآزرده بودند. همچنین بر حسب اصل تولی، نسبت به این خاندان و ازجمله امام حسین(ع)ارادت می ورزیدند.
چنین محبتی ایجاب می کند که آنان در مجالس ذکر مصائب و سرگذشت آن حضرت حضور یابند یا دربرپایی این گونه
محافل بکوشند و بر اثر چنین تذکری سیل اشک برگونه ها روانه سازند. علاوه بر این دو انگیزه درونی، عالمان
شیعه متوجه روایات و احادیثی هستند که شیعیان را به تشکیل مجالس سوگواری و گریه بر سیدالشهداء ترغیب و تشویق
می کنند.

آری، اندوهی که از مصائب کربلا در دل دوستان اهل بیت به وجودآمده و موجب شده علمای بزرگ از شیخ کلینی تا امام
خمینی(قدس سره)هم در این جهت اهتمام ورزند، سرشکی مقدس، شریف و ارزشمنداست. زیرا این برنامه های عاطفی،
ارج نهادن به فضایل و مناقبی است که امام و یارانش دارا بودند و بزرگداشت فداکاری بزرگی است که این عزیزان در
جلوگیری از تحریف ارزش ها و مسخ فرهنگ اسلامی از خویشتن نشان دادند. این سوگواری و گریستن زنجیری معنوی
به وجود می آورد که قلوب شیعیان را به یکدیگر متصل کرده و سپس همه روان های محزون را با روح بلند و تابناک آن
شهید مظلوم پیوندمی زند و محبت او را در دل ها جایگزین می کند. این گریه ها از یک طرف جویباری را تشکیل می دهند
که صفا و صمیمیت و محبت را درمیان شیعیان پدید می آورده و بعد به سوی اقیانوس بی پایان رحمت ومغفرت پروردگار
جاری می شود و از سوی دیگر، می تواند سیلی راپدید آورد که بساط ظلم و استبداد را در هم نوردیده و کاخ بی دادرا ویران
سازد.

مشاهیر و شخصیت های بزرگ بر این باور بودند که تجدید خاطرات تاثرآور آن حادثه عظیم، بویژه در ایام عاشورا که با
نوحه وندبه همراه است. روح را لطیف نموده و احساسات را تهییج می کند وبهترین محرک عزاداران به تبعیت از آن
شهید برای مجاهدت در راه خدا می باشد.

انگیزه بسیاری از نهضت های شیعه وجود همین سوگواری ممتد برفاجعه کربلا در هر محرم و یاد حماسه و استقامت امام
حسین(ع)واصحابش در راه احیای حق و حقیقت بوده است. بنابراین گریستن برسیدالشهداء در بعد مبارزاتی یک جنگ
عاطفی است و همچنین می تواندعامل تحولات بزرگ اجتماعی و تقویت روحیه و شجاعت افراد باشد.

چنانچه حضرت امام خمینی(قدس سره)فرمودند:

«ما ملت گریه سیاسی هستیم، ما ملتی هستیم که با همین اشک هاسیلی جریان می دهیم و سدهایی را که در مقابل
اسلام ایستاده است خرد می کنیم.»

به قول یکی از نویسندگان معاصر:

«گریه زبان گویای انسانی است که مورد ستم قرار گرفته وحقوقش تضییع شده است. برای چنین مظلومانی گریه زبانی
است که هیچ قدرتی نمی تواند آن را قطع کند.»

حضرت امام حسین(ع)روشنگری بود که ناله های در گلو شکسته وضجه های در خون نشسته مردمان مومن را در عصر
اختناق اموی تبدیل به فریاد کرد و آنچه را که حتی برخی چهره های سیاسی و معروف آن دوران تصورش را نمی کردند با
قاطعیت فرمود. پیوند گسست ناپذیرمردم با چنین امامی از طریق سوگواری بر آن حضرت تداوم واستحکام می یابد.

به فرمایش پدر بزرگوارش حضرت علی(علیه السلام):

«قلوب الرجال وحشیه فمن تالفها اقلبت علیه » .

ارواح و قلوب را با یکدیگر سنخیتی است که به اصل همه آنهابازمی گردد، و چون در جمعی به سوگ می نشینند و برای
حادثه ای توام با حماسه وفداکاری می گریند، این روان ها به هم رسیده ریشه های خویش رامی یابند، سوز و گداز خود را
لمس می کنند، شعله های عشق می افروزند، ذوب می گردند و یکی می شوند. این راز را پارسایان وفرزانگان پرهیزکار به
خوبی درک می کنند، ولی آنان که غرور دنیاو شرارت سرمستشان کرده با درک چنین حقیقتی فاصله دارند.

وقتی محور ایمان است و کشتی مومنین بر موج خون می گذرد، تاریخ طی الارض می گردد. و آنگاه معراج و صعود و
وصال پیش می آید که مادر جبهه های جنگ تبلور این عشق به عاشورا را به خوبی دیدیم.

مقام اشک

عزاداری برای سالار شهیدان و گریستن بر امامی که همراه بایاران وفادار خود عاشقانه جهت زنده نگاه داشتن آیین حق
باستمگران عصر به مبارزه برخاست و پرده از سیمای کریه دستگاه فاسد بنی امیه برافکند، وظیفه تمامی مسلمانان است و
حرکتی است اسلامی که ناشی از وابستگی و پیوستگی شیعیان با اهداف ائمه(علیهم السلام) می باشد. براستی چرا ما
برای امامی عزادارنباشیم که در تاریخ بشر حماسه آفرید و طنینی به نام عاشورا درگنبد افلاک افکند و با تقدیم همه
هستی و تحمل مصائب فراوان سرمشقی برجسته برای طالبان حق گردید؟

سیره ائمه هدی و علمای شیعه نیز بر تشکیل مجالس عزای حسین وتوصیه وتشویق بر اقامه این مجالس بود،تا واقعه
کربلا چون مشعلی فروزان در سراسر تاریخ، روشنی بخش راه انسان های مشتاق حق وتشنه معرفت باشد. آری، گریه بر
چنین امامی فریاد قلب و جنگ عاطفی با خط یزید و یزیدیان در طول تاریخ است.

امامان شیعه از پیروان و حامیان خود می خواستند که نسبت به برگزاری سوگواری برای پنجمین فروغ عصمت وطهارت
جدیت داشته و هرساله در مراسم عاشورا به یاد این حماسه توام با مصیبتی جانکاه عزاداری کنند. شیعیان نیز درگذر
تاریخ پرفراز و نشیب خود باجهد و تلاش بسیار یاد عاشورا را زنده نگاه می داشتند تا به سفارش موکد رهبران آسمانی و
پیشوایان دینی خود جامه عمل بپوشانند. به علاوه عقل و منطق این گونه حکم می کند که انسان های برجسته چه درحال
حیات ظاهری دنیوی باشند و چه نباشند مورد تجلیل قرار گیرندو در سالروز شهادتشان دوستدارانشان اندوهگین و
متاثر گردند،بویژه اگر فردی در راه هدفی بزرگ و مقصدی عالی جان خویش راتقدیم کرده باشد.

حضرت امام حسین(علیه السلام)بزرگ مردی وارسته و نمونه ای کامل از زهد و تقوا است که مزین به صفات نیکوی
اخلاقی است. او علاوه بر شایستگی های ذاتی، از شرافت نسبی و خانوادگی برخوردار بوده ودر راه هدفی پاک با انگیزه ای
خالصانه و الهی قیام نموده و مرگ با عزت و شرف را از ظلم پذیری برتر دانسته است. چنین انسان باعظمتی با آن عزت
نفس و مقاومت در مقابل مصائب و ظلم ستیزی،شایسته تجلیل است و باید به یاد جانبازی های او مردم بر سر وسینه
بزنند و بگریند.

نکته دیگر اینکه اگر چنین امامی در قید حیات دنیوی بود، مردم از وجودش فیض می بردند و حال که به شهادت رسیده
و از حیات پربرکتش محرومند، پیروان او باید با سوگواری و عزاداری با حرکت او همنوایی کنند.

البته به تعبیر استاد شهید مرتضی مطهری:

«شهید از راه خون خودش نوعی جاودانگی به خویشتن می دهد و به هستی خود ارزش ابدی می بخشد. و برای همیشه
این خون در رگ های اجتماع می جهد. و چون حماسه آفریده گریه بر او، شرکت در حماسه اش و هماهنگی با روحش و
موافقت با نشاطش و حرکت در موجش است.»

آن استاد شهید می نویسد: «گریه همیشه ملازم است با نوعی رقت وهیجان. اشک شوق و عشق را همه می شناسیم. در
حال گریه و رقت وهیجان خاص آن، انسان بیش از هر حالت دیگر خود را به محبوبی که برای او می گرید نزدیک می بیند و
در حقیقت در آن حال است که خودرا با او متحد می بیند. گریه بیشتر جنبه از خود بیرون آمدن وخود را فراموش کردن و
با محبوب یکی شدن(است)… راز بقای امام حسین(علیه السلام)این است که نهضتش از طرفی منطقی است و بعدعقلی
دارد و از ناحیه منطق حمایت می شود و از طرف دیگر، در عمق احساسات و عواطف راه یافته است.

ائمه اطهار که به گریه بر امام حسین(علیه السلام)سخت توصیه کرده اند حکیمانه ترین دستورها راداده اند، این گریه
هاست که نهضت امام حسین(علیه السلام) را دراعماق جان مردم فرو می کند، به شرط آنکه گروهی که بر این
مخزن عظیم گمارده شده اند بدانند چگونه بهره برداری کنند.» البته آیه الله مطهری با این توجیه عوام مخالف است که به
امام حسین(علیه السلام)تنها به چشم یک آدم نفله شده که کشته شدنش ترحم انگیز است و از طرفش حماسه ای صورت
نگرفته است می نگرند.

ولی در جای دیگر از احساسات صادقانه مردم حمایت می کند ومی گوید:

«با همه نقایصی که الان در کار است، خوشبختانه مردم احساسات واقعی نسبت به سیدالشهداء دارند. بعضی از اشخاص
که البته سوءنیت ندارند، چون می بینند از این قضیه سوء استفاده می شود عقیده شان این شده که اصلا باید به کلی این
قضیه از بین رود! ؟

می گویند مردم که گریه می کنند به علت این است که شنیده اندگناهانشان با این گریه ها بخشیده می شودو الا گریه
نمی کردند. نه آقا، این اشتباه است. واقعا این طور نیست… گریه احساسات می خواهد انسان تا متاثر نشود گریه نمی کند، یا
باید حزن داشته باشد یا باید شوق داشته باشد،… واقعا امام حسین(علیه السلام)را دوست دارند و به او عشق می ورزند و از
سوز دل برایش اشک می ریزند…

بهترین راه و نزدیکترین راه همین است که از همین احساسات صادقانه مردم در باره حسین بن علی(علیه السلام)که
حقیقت دارد ودر باره شخصی که شایسته این احساسات است و صاحب این مکتب بسیاربزرگ و عالی است استفاده کنیم…
»

در مسئله عاشورا و عزاداری برای خامس آل عبا، مهم این است که انسان قلبا با یک فداکاری شکوهمند انس پیدا می کند
و در دریایی از حماسه شنا می نماید. این شرکت قلبی خیلی اهمیت دارد چنین گریه هایی علاقه و ارتباط با امام را
می رساند و نفرت از دشمن رانشان می دهد و در سازندگی اجتماعی و استواری ارزش ها و پایداری بنیان های عقیدتی
دخالت دارد.

آیه الله حائری شیرازی طی سخنانی در جمع سلحشورا