پاورپوینت کامل مدیریت اسلامی و علوم بشری(۳) ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مدیریت اسلامی و علوم بشری(۳) ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مدیریت اسلامی و علوم بشری(۳) ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مدیریت اسلامی و علوم بشری(۳) ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

۶

در شماره های گذشته در زمینه مدیریت اسلامی حقایق و معارفی کلی مطرح شد و در نهایت به این مطلب پرداخته شد که مدیریت اسلامی با مدیریت علمی
با هم هماهنگی دارند و مجتهدان و آگاهان به زمان می توانند با مراجعه به متون دینی مسائل مختلف را در زمینه مدیریت استخراج کنند. اکنون در تعقیب
مسائل گذشته در این مقاله به عناصر محوریت در قرآن و سپس به اهمیت کارشناسی در محدوده برهان عقلی می پردازد، آن گاه به الگوهای مدیریت دینی
یعنی انبیاء الهی اشاره می کند.

عناصر محوری مدیریت در قرآن

خداوند متعال در قصه حضرت موسی و
حضرت یوسف علیهما السلام به چهار
عنصر محوری و کارساز در امر مدیریت
اشاره فرموده است. «قدرت» و «امانت» دو
عنصر محوری است که در داستان اجیر
شدن حضرت موسی برای حضرت شعیب
علیهما السلام آمده است: «قالت احدیهما
یا أبت استأجره انّ خیر من استأجرت القوی
الأمین»(۱) خداوند در این آیه شریفه از زبان
دختر شعیب (ع) «قدرت» و «امانت» را دو
صفت مهم اجیر خوب برشمرده است.
بهترین اجیر کسی است که هم قدرت انجام
و اداره کار را داشته باشد، هم امین و پاک
باشد. قدرت گاهی بدنی است مثل توانایی
جسمی لازم برای چوپان در رمه سرا، و
گاهی قلمی و بیانی است نظیر قدرت بیانی
که یک معلم باید در سر کلاس درس داشته
باشد، (یا قدرت بیان لازم برای خطیب در
هنگام خطابه) و مانند آن. امانت و پاکی، هم
در قدرت بدنی لازم است هم در قدرت
قلمی و بیانی. هر مدیر و کارگزاری (برای
اداره صحیح زیر مجموعه خود) باید واجد
این دو عنصر محوری باشد. هم نیرومند و
مسلّط بر کارش باشد، هم چشم و گوشش
پاک باشد. قدرت و امانت در این داستان
نسبت به ساده ترین و نازل ترین شأن و کار
اجرائی کشور(چوپانی) بیان شده است. دو
عنصر محوری نیز مربوط به پیچیده ترین
کارها و شئون اجرایی جامعه یعنی وزارت
است که در داستان حضرت یوسف علیه
السلام در پست وزارت آمده است. و آن دو
کارشناس علمی و فنی (اقتصادی) بودن و
امانت و پاکی است: «و قال الملک أئتونی
به أستخلصه لنفسی فلما کلّمه قال انّک
الیوم لدینا مکین أمین* قال اجعلنی علی
خزائن الارض انّی حفیظ علیم»(۲) زمام
داری اقتصاد کشور در شرایط قحطی و
خشکسالی از دشوارترین و پیچیده ترین
کارهاست. حضرت یوسف(ع) در آن
سال های قحطی وزیر امور اقتصادی و
دارایی کشور پهناور مصر بود و این سمت را
خود او به پادشاه مصر پیشنهاد داده بود. دو
عنصر محوری لازم برای این سمت، علم و
امانت است. یعنی از جهت علمی کارشناس
اقتصادی باشد و از نظر عملی خداترس، و
آن حضرت در بالاترین سطح از این دو
صفت برخوردار بود. تعبیر «مکین امین» در
آیه نخستین و «حفیظ علیم» در آیه بعدی
بیانگر این دو عنصر محوری است. پس در
کار اجرایی اگر چوپانی است، قدرت و امانت
لازم است و اگر وزارت است، حفیظ و علیم
بودن را می طلبد.

گفتنی است: تحصیل این عناصر
محوری برای امر مدیریت به گونه مطلق
لازم است. یعنی واجب، نسبت به اینها
مطلق است نه مشروط. این امور از شرایط
وجوب واجبند نه شرایط وجوب واجب. از
این رو، امور تحصیلی هستند، نه حصولی.
تحصیل امانت و علم واجب است. تعهد و
تخصص را باید ایجاد کرد.

بنابراین مراد از علم در آیه شریفه «انی
حفیظ علیم» به معنای مسئله دان بودن
نیست. بلکه بر پایه تناسب حکم و موضوع
فنّ اقتصاد را می فهماند. یعنی من اقتصاد
دانم پس اقتصاد کشور مصر را در این شرایط
بحرانی که قحطی همه جا را فراگرفته است،
به دست من بسپار.

این آیات ضمن بیان عناصر محوری
مدیریت، الگوی عملی نیز ارائه می دهد.
آری، هر کارگزاری که واجد این شرایط علمی
و عملی باشد، در حوزه مسئولیت خود موفق
و سرفراز خواهد بود، اما اگر فاقد یکی از دو
وصف تخصص و تعهد باشد، مشکل آفرین
است.

مدیر جامعه باید فردی صالح و به دور از
هرگونه فساد باشد تا بتواند زیر مجموعه خود
را اصلاح کند. از این رو، حضرت موسی(ع)
وقتی که برادرش هارون (ع) را به مدت
چهل روز جانشین خود قرار می دهد، او را به
اصلاح سفارش می کند؛ «و قال موسی
لأخیه هارون اخلفنی فی قومی و أصلح
ولاتتبع سبیل المفسدین»(۳) در این چهل
روز که جانشین منی باید مصلح باشی یعنی
صالح فی نفسه و مصلح فی الغیر. چون اگر
انسان خودش صالح نباشد، مصلح نخواهد
بود.

چگونگی اعمال مدیریت

از آن جهت که مدیریت به معنای
چگونگی اداره امور مردم و کشور است و
مدیر کسی است که بر زیر مجموعه خود
احاطه کامل داشته باشد و دایره وار همه را
سرکشی کند. اعمال مدیریت به خصوصیت
اشخاص برمی گردد از این رو ممکن است
فردی همه احکام و رموز فن آوری را بداند
ولی مدیر نباشد مثل کسی که قواعد ادبی،
اوزان شعر، عروض و قافیه را می داند اما
قریحه شعر گفتن ندارد و شاعر نیست.

اما در عین حال، مدیر باید هم به
مسایل تئوری آگاهی داشته باشد و هم ذوق
و هنر مدیریت را از این رو مدیر علاوه بر
داشتن ذوق مدیریت باید شیوه های مناسبی
را برای تحقق اهداف سازمانی به کارگیرد که
به برخی از آن شیوه ها اشاره می شود.

رای زنی در امور

مدیریت صحیح و خوب در اموری که به
دلیل عقلی تکیه دارد و در متون نقلی از آن
سخنی به میان نیامده است، با تضارب آرا به
دست می آید. همان گونه که تمسّک به عام
قبل از فحص جایز نیست، اکتفای به رأی
خاص در امور عقلی نیز قبل از تضارب آرا
مجاز نیست. پس فحص در آرا و اندیشه
دیگران جهت رسیدن به بهترین نوع
مدیریت لازم است. در امور عقلی هیچ گاه
افراد خاصی (غیر معصوم) میزان شریعت
نیستند که فقط فکر آنها حجت باشد.(۴)
خداوند فرمود: کشور را به کمک عقل با
مدیریت صحیح اداره کنید. راه عقل هم
جستجو و گفتگو و تلاش و تکاپو است که با
مشورت و تضارب آراء محقق می شود. چون
همه عقل نزد همگان است، در انحصار فرد
یا گروه خاصی نیست.

بنابراین درباره چگونگی اداره امور
کشور، بررسی آرای همه صاحب نظران
علمی و فنی که در رسیدن به نتیجه جزمی
نقش دارد، لازم و ضروری است. چون عقل
جمعی برای دست یابی به حجت شرعی در
منطقه الفراغ بسیار راهگشاتر از عقل فردی
است.

کارشناسی در محدوده برهان

مدیریت که جزو علوم انسانی است، از
مجموع ادله نقلی و براهین عقلی حاصل
می شود. ادله نقلی و قوانین کلی مانند:
اصول ارزشی (باید و نباید)، احکام و حقوق،
احادیث و سنت و سیره عملی معصومین(ع)
در امر مدیریت اگر با براهین عقلی
کارشناسی شود، برای مدیریت کشور کافی
است.

گفتنی است: کارشناسی در محدوده
برهان عقلی مانند دلیل نقلی گاهی جزئی و
گاهی کلی است. و هر دو حجت است. جزئی
بودن دلیل نقلی مثل نصب علی(ع) مالک
اشتر را به ولایت مصر که یک امر شخصی
بامعیارها و محدوده های شخصی است. کلی
بودن دلیل نقلی مانند: هر دستور کلی که از
سوی معصوم(ع) رسیده باشد.

برهان عقلی نیز که انسان به وسیله آن
به چیزی جزم پیدا می کند، گاهی در مطالب
و اصول کلی است. مانند: تدوین قانون
اساسی یک کشور و گاهی ممکن است در
مسایل جزئی باشد که ره آورد علوم تجربی و
حسّی است. نظیر: فعالیت های بخش های
خصوصی، وزارت خانه ها و مانند آن. چون
عقل در مقابل علم یا حس نیست. عقلی که
حجت خداست و در درون انسان ها نهادینه
شده، خصوص عقل مطرح شده در حکمت
و کلام نیست، بلکه عقلی است که انسان با
او به چیزی جزم پیدا کند. از این رو، آنچه که
انسان با حس و تجربه فراهم کند نیز زیر
مجموعه عقل به معنی عام است. مثلاً کسی
که در منطقه ای چندین سال کار کشاورزی
کرده است، اگر بگوید این منطقه خشکسال
یا باران سال است، آبش کم و زیاد است،
سفره های آب زیر زمینی اش دور یا نزدیک
است، سخن این شخص مدیر مدبر که
تجربه چندین ساله درباره منطقه خاص
دارد، حجت خداست. چنین شخصی اگر
بی راهه رود و از تجربه علمی و عملی خود
در بهره وری صحیح از زمین منطقه استفاده
نکند، در قیامت مسئول خواهد بود. زیرا به
آب و خاک منطقه خسارت وارد کرده و به
مردم این سرزمین ضرر و زیان رسانده
است.

بنابراین نظر کارشناسانه کارگزارانی که
در رشته خاصی تجربه و تخصّص دارند،
حجت بین آنها و خداست. پس اگر مسئولیت
و مدیریت بخشی از کشور را پذیرفتند ولی بر
پایه تجربه علمی خود کار نکردند، نزد
خداوند مسئول خواهند بود. اما اگر در
راستای مسئولیت و محور تخصص و تجربه
خود انجام وظیفه کردند، اتفاقاً حادثه ای رخ
داد یا پیش آمد پیش بینی نشده ای از
حوادث طبیعی مانع از به ثمر رسیدن تلاش
و کوشش آنها گردید، مسئولیتی متوجّه آنان
نخواهد بود و معذورند. مانند مجتهدی که به
رغم اجتهاد روش مندانه به حکم واقعی
نرسیده باشد. پس فتوای کلّی و جزئی که از
عقل برهانی یا عقلی که از تجارب گذشته
بهره برده (علم حسی) بدست آمده مانند
نقل جزئی و کلّی. کاشف از اراده الهی و
حجت خداست و هرچه حجت خدا باشد،
جزو دین خداست و اطاعت و عصیان در
برابر آن پاداش و کیفر اخروی را در پی دارد.

بهره وری از عقل جمعی

آیت اللّه میرزا محمد حسین غروی
نائینی در مقدمه رساله «تنبیه الامّه و تنزیه
المله»(۵) درباره لزوم بهره وری ازعقل جمعی
جهت اداره امور کشور می فرماید:

«…غایت آنچه به حسب قوه بشریه،
جامع این جهات و اقامه اش با اطراد و
رسمیت، به جای آن قوه عاصمه عصمت و
حتی با مغصوبیت مقام هم ممکن و مجازی
از آن حقیقت و سایه و صورتی از آن معنا و
قامت تواند بود، موقوف بر دو امر است: اول
ـ مرتب داشتن دستوری که به تحدید مذکور
و تمیز مصالح نوعیه لازم الاقامه از آنچه در
آن حق مداخله و تعرّض نیست، کاملاً وافی
و کیفیت اقامه آن وظایف و درجه استیلاء
سلطان و آزادی ملت و تشخیص کلیه حقوق
طبقات اهل مملکت را موافق مقتضیات
مذهب، به طور رسمیت متضمّن و خروج از
وظیفه نگاهبانی و امانتداری به هر یک از
طرفین افراط و تفریط چون خیانت به نوع
است، مانند خیانت در سایر امانات رسماً
موجب انعزال ابدی و سا