پاورپوینت کامل هنر و زیبایی در سیره پیشوایان ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هنر و زیبایی در سیره پیشوایان ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هنر و زیبایی در سیره پیشوایان ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هنر و زیبایی در سیره پیشوایان ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

معنی هنر

هنر به معنی زیبایی شناسی و زیبایی
آفرینی است، که شامل هر نوع فن و پیشه
زیبا و جالب در عرصه های گوناگون می شود.
هنرمند کسی است که با شناختن زیبایی ها،
در پرتو علم و عقل بتواند از آنها بهره گیرد،
و عامل خلّاقیّت و سازندگی و رشد و تعالی
خود و دیگران گردد. به عنوان مثال اگر
بانویی با شناخت زیبایی ها و عوامل پیدایش
آنها در مورد تربیت کودک از آغاز انعقاد نطفه
ـ بلکه قبل از آن ـ تا هنگام تولد و بعد از
آن، و سپس رعایت دقیق آنها، همت کند،
می تواند از نظر صورت و سیرت فرزندی زیبا
پدید آورد، و همین هنر مهم اجتماعی است
که می تواند سرچشمه آثار و نتایج درخشان
گردد، و محتوای شعر فردوسی را تحقّق
بخشد که گفت:

زنان را همین بس بود یک هنر

نشینند و زایند شیران نر

و مانند حضرت زینب (سلام اللّه علیها)
در حضور ابن زیاد، ماجرای شهادت و
سختی های کربلا را، جمیل و زیبا خواند و
فرمود: «ما رأیت الّا جمیلاً؛ جز زیبایی
ندیدم» (۱) و شاید حضرت امام خمینی
(قدس سرّه) این سخن معروف خود را از این
گفتار زینب (سلام اللّه علیها) اقتباس کرده
که گفت: «شهادت هنر مردان خدا است»
یعنی شهادت یک نوع زیور و زیبایی برای
انسان ها است. و به طور کلّی پدیده های
خلقت، زیبایی و زیبایی آفرینی است، و
نشان دهنده هنرهای خیره کننده و گوناگون
است که ذات پاک خدا در جهان هستی
پدیدار ساخته است، به عنوان مثال در میان

حشرات، زنبور عسل را در نظر بگیرید که با
زیبایی شناسی و زیبایی آفرینی غریزی و
حرکات ظریف خود، شکوفه ها و گلهای
خوشبو را می شناسد، و از آنها می خورد، و با
تلاش های آگاهانه و هوشیارانه و خستگی
ناپذیرش، ده ها و صدها و گاهی هزارها
کیلومتر ره می پیماید، و در نتیجه عسل تهیه
می کند که در میان غذاها شیرین ترین و
پرمحتواترین غذاها است که قرآن از این هنر
الهی چنین یاد می کند:

«وَ اَوحی ربّک اِلی النَّحلِ اَن اتَّخِذِی
مِنَ الجِبال بُیُوتاً…یَخرُجُ مِن بطُونها شَرابٌ
مُختَلِفٌ اَلوانُهُ فِیهِ شِفاءٌ لِلنّاس؛ و پروردگار
تو به زنبور عسل وحی (و الهام غریزی)
نمود که از کوه ها و درختان و داربست ها که
مردم می سازند، خانه هایی برگزین، سپس از
تمام ثمرات (و شیره گل ها) بخور، و راه هایی
را که پروردگارت برای تو تعیین کرده است،
به راحتی بپیما، و از درون شکم آنها
نوشیدنی با رنگ های مختلف خارج می شود
که در آن شفا برای مردم است.»(۲)

این یک نمونه از هنر جهان طبیعت از
میلیاردها نمونه های دیگر است، باید با دقت
و تفکّر در مورد آن، بر هنر خود افزود، هنرها
را شناخت، و هنرآفرینی کرد، چنان که
رسول اکرم (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) در
این راستا می فرماید:«المؤمن کالنّحله تأکل
طیّباً و تضع طیّباً؛ مؤمن مانند زنبور عسل
است که چیز پاک (شیره گل) می خورد، و
چیز پاک (عسل) تحویل می دهد.»(۳)

توضیح بیشتر این که: روان شناسان
می گویند: روح و روان انسان از چهار بُعد
تشکیل شده که عبارتند از: حسّ مذهبی،
حسّ نیکی، حسّ دانایی و حسّ زیبایی. آنها
معتقدند که تمام زیبایی های ادبی، شعری،
صنایع ظریف، و هنر به معنی واقعی از حس
زیبایی نشأت گرفته، و از آثار این حس است،
و سراسر جهان را زیبایی ها فرا گرفته، و همه
آن ها نشانه هنر دوستی خدا، و هنر آفرینی
او است. پس ما که جزیی از جهان آفرینش
هستیم، نمی توانیم از هنر فاصله بگیریم.
بنابراین هنر دوستی و زیبایی طلبی از امور
فطری، و برخاسته از سرشت انسان است،
که باید آن را شکوفا و بارور نمود، و
به وسیله هنر به آفرینش زیبایی ها در ابعاد
گوناگون پرداخت.

هنر متعهد و سازنده، و هنر

در اینجا آنچه که مهم است این است که
هنر در خدمت انسان باشد، و چنین هنری
همان هنر متعهد و هنر مورد امضای اسلام
ناب است، ولی با کمال تأسّف امروز در
جهان به نام هنر، به جای سازندگی، در راه
ویران گری استفاده می شود، و با تحریف و
به انحراف کشاندن زیبایی ها، بزرگترین
ضربه ها بر انسانیت وارد می گردد، به عنوان
مثال از زیبایی های زنان تحت عنوان هنر
پیشه، به فساد و انحراف دامن می زنند، و
موجب بی محتوایی و پوچی زندگی جوانان
شده، و آنها را از هنر حقیقی و سازنده باز
می دارند، اینجا است که باید مرزها را

شناخت، و هنر صوری را از هنر واقعی جدا
نمود، و پس از شناخت هنر خلّاق، آن را
وسیله و نردبان رشد و ترقی قرار داد. تا
نکبت در جای نعمت، و زشتی در مکان
زیبایی قرار نگیرد. به عبارت روشن تر هنر
مانند زبان است، که اگر به حق حرکت کند
سازنده است، وگرنه مخرّب و فتنه انگیز
خواهد شد، و از سخن گفتن زبان به خوبی
می توان به عیب و هنر صاحب زبان، پی برد.

اگر حضرت علی (علیه السلام)
می فرماید: «کونوا فی النّاس کالنّحله؛
همانند زنبور عسل باشید.»(۴)

یعنی از هنر این گونه بهره بگیرید، و با
تلاش های خستگی ناپذیر و آگاهانه، هنر را
در خدمت جامعه و مردم در عرصه های
گوناگون قرار دهید.

هنر و زیبایی از دیدگاه قرآن

قرآن در آیات متعدد، ما را به استفاده
سالم و بهینه از هنرها و زیبایی ها فراخوانده
در یک جا می فرماید: «قُل مَن حَرَّم زِینَهَ اللّهِ
الَّتِی اَخرَجَ لِعبادِهِ وَ الطَیِّباتِ مِنَ الرِّزقِ…؛
بگو چه کسی زینت های الهی را که برای
بندگان خود آفریده، و روزی های پاکیزه را
حرام کرده است؟ بگو این ها در زندگی دنیا
برای کسانی است که ایمان آورده اند.»(۵)

این زینت همان جلوه های مختلف هنر
و زیبایی در لباس و غذا و سایر شؤون
زندگی است که مؤمنان از آن بهره صحیح
می برند، ولی کافران و منحرفان آن را در راه
تباهی ها به کار می اندازند.

و در آیه دیگر می فرماید: «اِنّا جَعَلنا ما
عَلَی الاَرض زِینَهً لَها لِنَبلُوَهُم اَیُّهُم اَحسَنُ
عَمَلاً؛ ما آن چه را روی زمین است زینت آن
قرار دادیم، تا انسان ها را بیازماییم که
کدامینشان بهتر عمل می کنند؟»(۶) نتیجه
این که هنرها و زیبایی ها نعمت بزرگ الهی
برای امتحان بشر در اختیار او قرار داده شده،
تا آن که زیباتر از آنها بهره می برد، شناخته
شود، و هنر مقدمه و مرکب راهوار برای
وصول به مقصود و اهداف شود.

و به طور کلی نه تنها استفاده از
نعمت های الهی جایز و رواست، بلکه واجب
و لازم است، و باید آن را آشکار ساخت.
چنان که پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم)
فرمود: «هنگامی که خداوند نعمتی را به بنده ای
می بخشد، دوست دارد آثار آن نعمت را از او
آشکارا بنگرد.»(۷)

نیز فرمود: «هر کس خیری به او رسد، ولی
آثارش از او دیده نشود، دشمن خدا و
مخالف نعمت های او و منکر آن نعمت ها
به شمار می آید.»(۸)

و حضرت علی (علیه السلام) فرمود:
«خداوند زیبایی ها را دوست دارد، و نیز دوست
دارد که آثار و نشانه های زیبایی ها رااز بنده اش
آشکارا بنگرد.»(۹)

پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) و
امامان (علیهم السلام) از قرآن این گونه
استفاده می کردند، مثلاً امام مجتبی (علیه
السلام) زیباترین لباس های خود را هنگام
رفتن به مسجد می پوشید، و از برترین
عطرهای خوشبو استفاده می کرد، و با
آراستگی چشمگیر در میان مردم می آمد،
روزی یکی از زاهدنماها از او پرسید: «ای
پسر رسول خدا(صلی اللّه علیه و آله و سلّم) چرا
زیباترین لباس خود را در نماز می پوشید؟» آن
حضرت در پاسخ فرمود: «اِنَّ اللّهَ جَمِیلٌ
یُحِبُّ الجَمال، فَاَتَجَمَّلُ لِرَبِّی، وَ یَقُولُ خُذُوا
زِینَتَکُم عِندَ کُلِّ مَسجِدٍ؛ خداوند زیبا است و
زیبایی را دوست دارد، و به همین جهت من
برای راز و نیاز با خدا لباس زیبا می پوشم،
چرا که خداوند (در قرآن آیه ۳۱ اعراف)
می فرماید: زینت خود را هنگام رفتن به
مسجد برگیرید.»(۱۰)

قرآن در مورد دیگر می فرماید: «وَثِیا
بَکَ فَطَهِّر؛ و لباست را پاکیزه کن.»(۱۱)، در
تفسیر این آیه روایت شده: در عصر جاهلیت
بین مردم معمول بود که دامن لباس هایشان
را بسیار بلند می کردند، به طوری که بر روی
زمین کشیده می شد و آلوده می شد، آیه فوق
که در حقیقت خطاب به مردم است در این
راستا نازل شد، و تبیین کرد که بلندی دامن
لباس نشانه شخصیت نیست، بلکه موجب
ناپاکی و نازیبایی می شود، بلکه پاکیزی و
زیبایی لباس نشانه تربیت و فرهنگ بالنده
انسان از نظر اسلام است.

نیز قرآن در ضمن شمردن هدف های
پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) می
فرماید: «وَ یُحِلُّ لَهُمُ الطَّیِّباتِ وَ یُحَرِّم عَلَ