پاورپوینت کامل اصلاح جامعه بالنده ترین یادگار امام حسین (ع) ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اصلاح جامعه بالنده ترین یادگار امام حسین (ع) ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اصلاح جامعه بالنده ترین یادگار امام حسین (ع) ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اصلاح جامعه بالنده ترین یادگار امام حسین (ع) ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

هر سال که ایام محرم فرا می رسد حرکت خود جوش مردم و عاشقان حسینی از نو شروع می شود، عزاداری ها برای اهل بیت
رسول خدا (ص) و به خصوص خامس اهل کساء برپا می گردد. این عزاداری ها بی شک مورد رضای الهی و موجب خشنودی رسول
خدا (ص) و ائمه اطهار و بویژه بانوی دو عالم حضرت صدیقه طاهره علیهم السلام می باشد علاوه بر این، عزاداری امام حسین (ع)
و تجدید آن در هر سال که ائمه (ع) بر آن توصیه و اصرار دارند (۱) برای آموزندگی آن است و به این خاطر حادثه کربلا ضمن تجدید
حیات طیبه در مؤمنان و شستن زنگار گناهان یک ساله، یک درس تاریخی بزرگ می باشد. بنابراین جهت روشن شدن هدف این
درس لازم است عناصر پدید آورنده این حادثه بررسی شود.

عناصری که در به وجود آوردن این حادثه مؤثر بوده اند زیاد می باشند و ممکن است هر یک به نحوی اثر داشته باشد که مهم ترین
آنها را می شود به ترتیب زیر نام برد:

۱- یزید از کارگزار خود در مدینه خواست که از امام (ع) بیعت بگیرد و امام (ع) از این خواسته امتناع کرد و به سوی مکه حرکت
نمود که این آغاز حرکت امام در حادثه کربلاست.

۲- مردم کوفه بعد از اطلاع از مرگ معاویه و امتناع امام (ع) از بیعت و حرکتش به سوی مکه از حضرتش دعوت کردند و
خواستند که حضرت به کوفه بیاید و زمام امور را به دست گیرد که این دعوت از سوی امام (ع) مورد پذیرش قرار گرفت و به سوی
کوفه حرکت کرد.

۳- امام (ع) شرایط موجود در جامعه را قابل تحمل نمی بیند و می خواهد امر به معروف و نهی از منکر کند لذا در موارد زیاد
مسئله امر به معروف و نهی از منکر را مطرح می کند و اوضاع بسیار بد جامعه را متذکر شده و از تغییر ماهیت اسلام و حلال شدن
حرام الهی و حرام شدن حلال، صحبت می کند و بالاخره فساد حکومت یزید و سرمنشا تمام گرفتاری ها را یادآور شده بیان می دارد
که در چنین شرایط وظیفه یک مسلمان این است که برای جلوگیری از این حوادث سکوت نکند.

در بررسی تاریخی معلوم می شود که هر کدام از عوامل مذکور به نحوی در پیدایش حادثه کربلا دخیل بوده است ولی از بیانات
امام (ع) به وضوح پیداست که از همه مهم تر عامل امر به معروف و نهی از منکر می باشد لذا امام (ع) بدون توجه به دو عامل دیگر
و قطع نظر از این که یزید بیعت خواسته و یا مردم کوفه دعوت نموده، بارها و با صراحت کامل مسئله امر به معروف و نهی از منکر
را مطرح می کند و آن را به عنوان یک اصل مستقل دینی و عامل اساسی ذکر می نماید، یعنی حتی اگر دو عامل دیگر نمی بودند،
امام (ع) برای اجرای امر به معروف و نهی از منکر قیام می کردند، لذا حضرت در ابتداء حرکت خود یعنی هنگام حرکت از مدینه
در وصیت نامه خویش به برادرش محمد بن حنفیه چنین می نویسد:

«… و انی لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح فی امه جدی، ارید ان آمر بالمعروف وانهی عن
المنکر و اسیر بسیره جدی و ابی علی بن ابی طالب…; (۲) … من از مدینه به قصد تکبر و فساد و ستمگری بیرون نیامدم، بلکه تنها
برای طلب اصلاح در میان امت جد بزرگوارم خارج شدم، می خواهم امر به معروف و نهی از منکر بکنم و به روش جدم و پدرم علی
بن ابی طالب رفتار نمایم.

به موجب این وظیفه الهی امام (ع) یک مسلمان مطیع و مجری فرمان خدا و معترض و منتقد است و فردی است مثبت و خواهان
اصلاح، زیرا همه جا را فساد گرفته، حلال خدا حرام و حرام خدا حلال شمرده می شود بسیار طبیعی است در چنین شرایط طبق
احادیث پیامبربزرگوار اسلام و ائمه علیهم السلام، یک مسلمان نمی تواند ساکت نشسته و تماشاگر صحنه باشد و الا طبق حدیث
«کان حقا علی الله ان یدخله مدخله (۳) بر خدا فرض می شود که چنین فرد را گرفتار عذاب نماید» .

پیامبر خدا (ص) می فرماید:

«اذا امتی تواکلوا الامر بالمعروف و النهی عن المنکر فلیاذنوا بوقاع من الله; (۴) هنگامی که امت من امر به معروف و نهی از منکر را
به عهده همدیگر بگذارند – یعنی هر فرد به امید این که دیگری انجام خواهد داد این وظیفه الهی را انجام ندهد و در نتیجه کاری
انجام نگیرد – باید آماده و منتظر عذاب الهی باشند.»

قرآن کریم در یک مورد عذاب الهی را بدین نحو توضیح می دهد:

«قل هو القادر علی ان یبعث علیکم عذابا من فوقکم او من تحت ارجلکم او یلبسکم شیعا ویذیق بعضکم باس بعض; (۵) بگو خدا قادر
است که از بالای سرتان بر شما عذاب بفرستد یا از زیر پایتان عذاب بجوشاند یا شما را دسته دسته بکند یا اینکه زیان خودتان را بر
خود شما برساند – به جان همدیگر بیندازد!»

در تفسیر آمده است منظور از عذاب بالای سر یعنی شما از مافوق ها عذاب می بینید، عذاب از زیر پا یعنی از طبقه مادون عذاب
می بینید. (۶)

در این مورد جمله ای از امام رضا (ع) وارد شده است که بسیار قابل تامل است حضرت می فرماید:

«یا باید امر به معروف و نهی از منکر کنید و یا لیستعملن علیکم شرارکم فیدعوا خیارکم فلایستجاب، یعنی اگر امر به معروف
نکردید اشرار جامعه بر گرده مردم سوار می شوند در این صورت خوبان دعا می کنند ولی مورد اجابت قرار نمی گیرد.» (۷)

مرحوم شهید مطهری در معنی قسمت آخر حدیث از غزالی مطلبی را نقل می کنند بدین نحو:

«غزالی گوید منظور از عدم اجابت دعای خوبان جامعه یعنی این که وقتی مردم امر به معروف و نهی از منکر را ترک کردند آنقدر
پست می شوند. آنقدر رعبشان، مهابتشان و عزتشان از بین می رود که وقتی به درگاه همان ظالمان می روند هر چه ندا کنند به آنها
اعتنا نمی شود.»

یعنی پیامبر می فرماید: اگر می خواهید عزت داشته باشید و دیگران روی شما حساب کنند امر به معروف و نهی از منکر را ترک
نکنید و الا اولین مشکل ضعف خودتان است و آن پستی و زبونی شماست که روی شما حساب نمی شود. (۸)

از دیدگاه رسول خدا (ص) نیز تمام برکات زندگی در گرو انجام این وظیفه بسیار مهم است در حدیثی می فرماید:

«امت من همواره خیر و برکت خواهند داشت تا زمانی که امر به معروف و نهی از منکر کرده باشند ودر نیکی کردن همدیگر را
یاری کنند و اگر این را انجام ندادند برکات زندگی از آنها برداشته شده، برخی بر برخی دیگر تسلط می یابد و اینها نه در زمین و نه
در آسمان یاوری نخواهند داشت.» (۹)

برادران و خواهران ایمانی باید انصاف داد که اصل امر به معروف و نهی از منکر که یکی از فروع دین و واجبات بسیار مهم می باشد
آن طور که باید در میان مؤمنان شناسایی نشده و مورد شناخت قرار نگرفته است.

در این مورد اگر تنها به قرآن مراجعه شود نه به احادیث و کتب فقه، متوجه خواهیم شد که قرآن کریم این اصل را چقدر مهم
دانسته و بارها تکرار کرده است. در جایی امت بهتر بودن را منوط به انجام این وظیفه الهی نموده و در موردی رستگاری جامعه و
سعادت مردم را در گرو امر به معروف و نهی از منکر دانسته و در نهایت با تحلیل جامعه شناختی نمونه هایی از ملل و جوامع
گذشته را که عاقبتی جز بدبختی و هلاکت نداشته اند ارائه کرده و می فرماید علت این هلاکت ها بی توجهی به امر به معروف و نهی
از منکر بوده است.

در آیه ۱۱۰ سوره آل عمران می خوانیم: (خطاب به مسلمانان)

«کنتم خیر امه اخرجت للناس تامرون بالمعروف وتنهون عن المنکر وتؤمنون بالله; شما بهترین امتی بودید که به سود انسانها
آفریده شدید – چه این که – امر به معروف می کنید و نهی از منکر و به خدا ایمان دارید…»

از این بیان روشن می شود مسلمانان تا زمانی یک امت ممتاز محسوب می گردند که دعوت به سوی نیکی ها و مبارزه با فساد را
فراموش نکنند و آن روز که این دو وظیفه فراموش شد نه بهترین امتند و نه به سود جامعه بشریت خواهند بود.

در آیه ۱۰۴ همان سوره سعادت و رستگاری مردم را در گرو انجام این وظیفه الهی دانسته و می فرماید:

«ولتکن منکم امه یدعون الی الخیر ویامرون بالمعروف وینهون عن المنکر واولئک هم المفلحون; باید از میان شما جمعی دعوت به
نیکی کنند و امر به معروف و نهی از منکر نمایند و آنها رستگارانند.»

پس از دید قرآن کریم تنها آن امت که در میان آنان دعوت به خیر و امر به معروف و نهی از منکر وجود دارد می تواند سرافراز،
سعادتمند، مستقل، نمونه و در یک کلام رستگار باشد و الا هرگز برای رستگاری جامعه تضمینی وجود نخواهد داشت.

از طرفی در آیات متعدد هلاکت و بدبختی ملل گذشته را بدین جهت دانسته است که آنان دعوت به حق و مبارزه با فساد
نداشته اند در سوره هود آیه ۱۱۶ می خوانیم:

«فلولا کان من القرون من قبلکم اولوا بقیه ینهون عن الفساد فی الارض…; چرا در نسل های گذشته عده ای از مردم صاحب مایه
نبودند – عقل و فکرشان کار نمی کرد – که با فساد در روی زمین مبارزه کنند تا منقرض و هلاک نشوند؟ !»

در همین زمینه در آیه ۷۹ مائده در مورد آنهایی که مورد لعن پیامبران قرار گرفته می فرماید:

«…کانوا لا یتناهون عن منکر فعلوه لبئس ما کانوا یفعلون; آنها از اعمال زشتی که انجام می دادند یکدیگر را نهی نمی کردند چه
بدکاری انجام می دادند!؟»

در تفسیر این آیه از امام صادق (ع) حدیث نقل شده است که: این دسته که خداوند از آنها مذمت کرده است هرگز در کارها و
مجالس گناهکاران شرکت نداشتند بلکه فقط هنگامی که آنها را ملاقات می کردند در صورت آنان می خندیدند و با آنان مانوس
بودند – گویا کار خلاف انجام نداده اند. (۱۰)

انس گرفتن با فرد فاسد در حدی که در آیه مبارکه فوق آمده است نشانه ضعف ایمان است و شاید کمتر از آن، لذا پیامبر خدا (ص)
در مورد آنکه دعوت به حق و معروف نمی کند و مبارزه با فساد و منکر ندارد می فرماید:

«ان الله عزوجل لیبغض المؤمن الضعیف الذی لا دین له فقیل و ما المؤمن الضعیف الذی لا دین له؟ قال (ص) : الذی لاینهی عن
المنکر.» (۱۱)

نکته مهم:

نکته بسیار مهمی که از مطالب گذشته می توان به دست آورد این که گناه ترک این دو وظیفه الهی بسیار سنگین است و از این
جهت با گناهان دیگر تفاوت اساسی دارد زیرا گناهان دیگر هر اثر سویی داشته باشند به خود گناهکار برمی گردد ولکن ترک این دو
وظیفه الهی موجب خرابی جامعه شده و بلا و گرفتاری عمومی می گردد و متقابلا اگر این دو وظیفه الهی انجام بگیرد جامعه صالح
می شود و همه کارها سامان می یابد.

امام باقر (ع) می فرماید:

«… ان الامر بالمعروف والنهی عن المنکر…، فریضه بزرگی است که با آنها واجبات دیگر انجام می گیرد و اگر ترک شوند خشم
خداوند عزوجل لبریز شده و عقابش بر همه عمومیت پیدا می کند در نتیجه نیکان در جامعه اشرار و کوچکان در جامعه بزرگان،
هلاک می شود همانا امر به معروف و نهی از منکر راه انبیاء و صلحاء است، فریضه بزرگی است که فرائض دیگر به کمک آنها انجام
می گیرد و راهها امنیت یافته و کسب و کار حلال می شود و ح