پاورپوینت کامل مسکن، مکان آرامش و آسایش ۸۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مسکن، مکان آرامش و آسایش ۸۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مسکن، مکان آرامش و آسایش ۸۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مسکن، مکان آرامش و آسایش ۸۴ اسلاید در PowerPoint :

۳۶

قسمت دوّم

نشانه سعادت

از مسایلی که آیین اسلام در خصوص
مسکن بر آن تأکید دارد فراخی و وسعت
خانه است. رسول اکرم(ص) فرموده اند: سه
چیز در این جهان مایه سعادت مرد مسلمان
است. همسایه خوب، خانه وسیع و مرکب
خوش رفتار.(۱)

امیر مؤمنان (ع) نیز بشارت داده اند:
برای خانه شرافت و برکتی است، شرافت آن
در وسیع بودن جلو حیات و منزل و صالح
بودن خانواده است اما برکت آن در برتری
نشیمن گاه، وسعت، صحن و حیات و
نیکوبودن همسایه هایش نهفته است.(۲) امام
صادق(ع) می فرماید: وسیع بودن منزل از
سعادت مرد است و راحتی مؤمن در فراخی
خانه اش می باشد.(۳) وسیع بودن خانه با
روی آوردن به تجمل و رفاه فرق می کند و
اسلام خانه ای را مورد توجّه و تشویق قرار
داده که صبقای عاطفه و شور زندگی در آن
حاکم باشد و نبض حیات سالم در آن بطپد و
زلال محبت در آن جاری باشد از دیدگاه
اهل بیت عصمت و طهارت یکی از
چیزهایی که آسایش مسلمان را تأمین
می کند خانه وسیعی است که ناموس
صاحبش و وضع او را از چشم مردم بپوشاند.
همانگونه که در اسلام افراد به زیستن در
خانه های وسیع تشویق گردیده اند، زندگی در
مساکن تنگ و تاریک در این آیین نکوهش
شده است. رسول اکرم (ص) یکی از سه
چیزی را که سبب بدبختی آدمی می شود
خانه محقری که جای کمی دارد
دانسته اند.(۴) امام باقر و امام صادق(ع) نیز
خانه های تنگ و کوچک را مذمت
نموده اند.(۵) معمربن خالد می گوید: امام
کاظم خانه ای خرید و به یکی از دوستانش
که در خانه ای تنگ زندگی می کرد، فرمود:
برو در آن خانه بنشین. وی عرض کرد: آخر
این خانه پدرم را کفایت می کرد و با وجود
کوچکی با آن می ساخت: امام در جوابش
فرمود: شاید پدرت نادان بوده است آیا تو هم
می خواهی مثل او باشی.(۶) با تأمل در این
روایات و مشاهده زندگی آنان که در
خانه های کوچک، تاریک و پرسر و صدا
زندگی می کنند، ملاحظه می گردد که ساکنین
این مساکن به لحاظ بهداشتی و سلامتی
بدنی و روانی چقدر مشکل دارند و از هوای

پاک، نور مناسب و آفتاب که تابش آن
ضامت سلامتی است محرومند همین
کاستی ها موجب شده که آنان از نظر وضع
عمومی، دچار برخی بیماری ها و ناگواری ها
باشند. یکی از پژوهشگران اروپایی به دنبال
تحقیقاتی به این نتیجه رسیده است که
زیستن در اتاق های کوچک و بدون پنجره
که کمتر با فضای بیرون و هوای سالم ارتباط
دارد، در پیدایش کسالت روحی و افسردگی
ساکنین تأثیر می گذارد.(۷)

محیط محدود و فضای بسته زمینه را
برای تنگنا اندیش فراهم می کند. بر اساس
پژوهش های به عمل آمده در یکی از
سرزمین های اروپایی، رشد فکری و بدنی
اطفال با نوع مسکن ارتباط دارد. این
بررسی ها نشان داده است که مالک یا
مستأجر بودن، منطقه محل سکونت و تراکم
جمعیت بر جنبه های عاطفی و فکری
کودکان اثر می گذارد. اغلب اطفالی که در
خانه های محقر و فضاهای کوچک زندگی
می کنند از بیماری های تنفسی رنج می برند،
زندگی در خانه های آپارتمانی در تماس
کودکان با افراد هم سال مشکل
ایجاد می نماید.(۸)

بسیاری از اختلافات ساکنین
مجتمع های مسکونی فشرده و لاله زنبوری
ناشی از کمی فضا و ایجاد مزاحمت برای
یکدیگر است زیرا آنان تصوّر می نمایند چون
صاحب خانه هستند هرگونه بخواهند
می توانند زندگی کنند. بروز هر نوع دشواری
و ناگواری را برای همسایگان خود، ناشی از
فضاهای مسکونی و نوع بنا می دانند، این
روند هرگونه تفاهمی را از بین برده و
آسایش دیگران را مختل می کند. سرو
صدای بچه ها، عدم احساس مسؤولیت
نسبت به خرابی ها، نم زدگی ها، ترکیدگی
لوله ها، چکه نمودن آب، عدم رعایت موازین
شرعی در خصوص وضع حجاب، نوع
پوشش و مانند آن، مشکلاتی است که برای
ساکنین این خانه های محقر پدید می آید،
چنین زندگی، عاطفه، الفت و صمیمیت را به
تحلیل می برد. اصولاً افراد در چنین مساکنی
با هم تجانس ندارند و منافعشان در تضاد
است، ارزشهای معنوی و فضایل اخلاقی
معمولاً در مقابل ملاک هایی چون نوع
لباس، میزان حقوق، دارایی، بهای خانه،
چگونگی امکانات و تجملات، وسیله نقلیه و
موقعیت شغلی رنگ می بازد و چون پایگاه
اجتماعی افراد به چنین اموری بستگی دارد
و برخی افراد نمی توانند از مسیر متعارف،
قانونی و مشروع به چنین موقیعیتی دست
یابند به خلاف، جرم و تجاوز به حریم
دیگران روی می آورند، از این روی
کج روی های اجتماعی در محلات غیر بومی
و مناطقی که مساکن جدید و فشرده دارند
نسبت به مناطق سنتی افزون تر است.

خودخواهی، خودبرتر بینی، خشم و
خشونت غیر منطقی، ترجیح منافع شخصی
بر منافع اجتماعی، رقابت غیر اصولی و
ستیزه جویی، عدم پیروی از نگرش های
خردمندانه، جدال ناگوار و حتی خونین
معمولاً عوارضی منفی است که در این گونه
نواحی مسکونی قابل مشاهده است.

معمولاً وقتی افراد از نظارت اشخاص
آشنا رها شوند بیشتر مستعد انحراف و گژی
می شوند. در محلات بومی که هویّت مذهبی
و فرهنگی حاکمیت دارد معمولاً همسایه ها
به نوعی اخلاق و رفتار یکدیگر را اصلاح
می کنند، به یکدیگر تذکر می دهند،
هشدارهایی سازنده دارند و خلافکاران را
ملامت می کنند امّا در بلوک های ساختمانی
به دلیل فقدان روابط عاطفی و صمیمانه
افراد قادر نخواهند بود ارزشهای اخلاقی را
نسبت به هم بیازمایند و به محک گذارند و
یا آنها را متعادل کرده، خویشتن را با دیگران
هماهنگ سازند.

نکوهش ارتفاع زیاد

از مجموعه روایات منقول از ائمه
هدی(ع) بر می آید که در احداث ساختمان،
ارتفاع دادن به بنا روا نمی باشد و این مساکن
برای اهل آن عوارضی به بار می آورند. در
برخی احادیث تصریح گردیده است هرگاه
ارتفاع ساختمان ازهشت ذراع فراتر رفت
باید بر فراز آن آیه الکرسی نوشت.(۹) ابو
خدیجه گفت: من مشاهده کردم آیه الکرسی
بر اطراف خانه امام صادق (ع) نوشته شده
بود.(۱۰) رسول اکرم(ص) فرموده اند حق
همسایه آن است که بنای خود را از بنای او
بالاتر نبرند و جریان هوا را بروی مسدود
نکنند.(۱۱) در منابع روایی تصریح گریده است
خانه های با ارتفاع زیاد محل سکونت جنیان
و شیاطین خواهند بود.(۱۲)

این که شهری را به تورم ساختمانی
مبتلا کرده اند، بخشی از آن را با آسمان
خراش ها اشباع نموده اند و بخش دیگر را
مخروبه و محروم نگه داشته اند امر درستی
نمی باشد، خانه های با ارتفاع زیاد در میان
مساکن معمولی برای صاحبان آنها نوعی
غرور کاذب ایجاد می کند، این بناها بر
خانه های مجاور اشراف پیدا می نمایند و
زمینه های نگاه حرام را بوجود می آورند، این
روند هوس های آدمی را تحریک نموده و
موجب می شود افراد خلاف های خطرناکی
مرتکب شوند که شرف انسانی را خدشه دار
می سازند. بر افراشتن خانه ای مرتفع درمیان
بناهای عادی غیر از آن که نمادی از تفرقه و
خودبرتر بینی است همسایگان را از حقوق
طبیعی چون نور مناسب، تهویه، نسیم خنک
و فضای باز محروم می کند و امنیت داخل
منازل نیز دچار نقصان می گردد. ساکنین
خانه های یک اشکوبه در نتیجه وجود
ساختمان بلند هم جوار از بسیاری از حقوق
مسلّم خویش محروم گردیده و زندگی
خصوصی آنان در معرض دید بالانشینان
قرار می گیرد.(۱۳)

نقل کرده اند روزی رسول اکرم(ص)
همراه صحابه از جایی عبور می نمودند که
ساختمان بزرگ، مرتفع و قبّه مانندی را
مشاهده کردند، پرسیدند: این بنا به چه کسی
تعلّق دارد. گفتند: از آن مرد انصاری است.
بعد از چند روز صاحب خانه مزبور به محضر
آن بزرگوار شرفیاب گردید. حضرت از وی
روی برتافت و او متوجّه شد پیامبر به دلیل
احداث بنای مرتفع از دست وی ناراحت شده
است. حضرت عقیده داشتند چنین
بناهایی برای اهل محل، زحمت و دردسر
ایجاد می کند.(۱۴)

مستحب است لب بام هم سطح آن
نباشد و حداقل یک ذراع حائلی بلندتر داشته
باشد. در روایتی رسول اکرم(ص) مسلمانان
را از خوابیدن بر بامی که فاقد دیوار است،
نهی فرموده اند و افزوده اند هر کس بر بام
بدون دیوار بخوابد از امان الهی خارج
می شود. همچنین امام صادق(ع) فرموده اند:
تنها خوابیدن بر بام مکروه بوده و خوابیدن
بر روی بام بدون دیوار جایز نخواهد بود و
این حکم برای زن و مرد مساوی است،
پرسیدند اگر سه جانب آن دیوار باشد چگونه
است؟ فرمودند کفایت نمی کند،(۱۵) دلیل این
توصیه ها و تأکیدها، جلوگیری از حوادث
ناگوار چون سقوط از پشت بام و اصلاح و
کنترل روابط همسایگان و رعایت شئونات
اخلاقی، حفظ حیاء و عفت است.

منع از نگاه به خانه ها

اشراف بر زندگی دیگران و گشودن
روزنه و پنجره به مساکن اهل محل در نظام
معماری اسلامی روا نبوده و تجاوز به حقوق
دیگران به حساب می آید امام صادق(ع)
فرمودند: مؤمن در سه چیز آسوده است که
یکی از آنها خانه گسترده ای است که از
نادیدنی های او پرده پوشی کند و حالات
ناروا را از دید مردم مصون بدارد.(۱۶) از امام
پنجم روایت گردیده است کسی که خانه
مسلمانی سرک کشد در آوردن چشمانش بر
آن مسلمان مباح خواهد بود.(۱۷)(می تواند آن
را آماج تیر و مانند آن سازد). قرآن مسلمانان
را از تجسّس در امر یکدیگر منع نموده(۱۸) و
این موضوع درباره خانه ها نیز صادق است.
نقل کرده اند یکی از خلفاء شبی در مدینه
صدای مردی را شنید که در منزل خود
مشغول خواندن آواز بود. پس از دیوار
خانه اش بالا رفت و خطاب به وی گفت:ای
دشمن خدا گمان کردی معصیت پروردگار را
مرتکب شدی و خداوند از تو می گذرد. آن
مرد در پاسخ گفت: در عقوبت من تعجیل
مکن چون اگر مرتکب خالفی شده ام تو در
طریق معصیت بر من سبقت گرفته ای زیرا
سه تخلف نموده ای، چرا که خداوند انسا نها
را از جستجو در امور هم نهی نموده است
ولی تو این تجسس را انجام دادی، همچنین
بدون اجازه وارد منزل من شدی و قرآن
چنین مجوّزی را صادر ننموده است جز به
استیناس و نیز ار دیوار بالا آمدی نه از درب
که این عمل نیز خلاف می باشد. از رسول
اکرم(ص) روایت شده است: لغزش های
مسلمین را دنبال نکنید. اگر چه نهی از منکر
و جلوگیری از خلاف های دیگران از
ضرورت های مهم و دستورات مؤکّد آیین
اسلام است ولی پافشاری در افشای گناه
مسلمان کار درستی نمی باشد و نباید همت
مسلمانان این باشد که عیب جوئی از دیگران
را مشی خود قرار دهد مصطفای پیامبران
رسول خدا(ص) فرموده اند: خانه هر کس
حرم اوست،(۱۹) پس نباید کسی بدون اجازه و
جلب رضایت صاحبش وارد آن شود. بعد از
فتح مکّه آن حضرت به مخالفان امان داد و
فرمود: خانه هرکس وقتی صاحبش در آن
بماند ودرب را ببنددو نیز مسجدالحرام امان
گاه می باشد.(۲۰) دختر ابوطالب (امّ هانی)
دوتن از بستگان شوهر خویش را در منزل
پناه داد، حضرت علی(ع) که قصد به هلاکت
رسانیدن آن دو را داشت به دستور رسول
اکرم(ص) نکشت.(۲۱)

ارزش چشم در قوانین قضایی و حقوقی
با جان آدمی برابر است تا آنجا که اگر فردی
دو چشم دیگری را نابینا نماید دیه کامل یک
انسان بر عهده اش می باشد و باید آن را
بپردازد.(۲۲) اما همین چشم اگر نگاه خائنانه و
خلاف بنماید و بخواهد به مساکن، اسرار و
نوامیس مردم بنگرد، اگر از سوی اهل منزلی
که وی بدان دزدانه دید می زند آسیب ببیند و
حتی منجر به کوری شود، دیه ندارد، این
حکم شدّت مذمّت چشم ناپاکی را می رساند
که بی اذن و به ناروا و حرام وارد حریم
دیگران می شود و مرتکب گناه می گردد.(۲۳)
امام خمینی (قدس سره) در این باره چنین
فتوا داده اند: دید زدن به خانه مردم و نگاه به
نامحرم گناه است و صاحب خانه حق دارد
سنگ یا چیزی به سوی نگاه کننده پرتاب
کند و ضمانی هم بر او نیست حتی اگر به
درون خانه هایی دور با ابزاری (مثل دوربین
قوی) بنگرد مثل آن است که از نزدیک نگاه
می نماید. نگاه به درون خانه کسی از طریق
نصب آیینه نیز همین حکم را دارد.(۲۴)این
مجازات شدید برای دیدگان ناپاک حرمت
گذاری برای حقوق شخصی در زندگی
خصوصی انسان هاست و برگرفته از روایات
معصومین می باشد. چنانچه رسول اکرم(ص)
در حدیثی تصریح فرموده اند: هر کس به
خانه همسایه اش سرک کشد تا به عورت
مردی یا موی زنی یا بدن بانویی بنگرد بر
خداوند رواست که او را همراه منافقان به
آتش دوزخ بیافکند.(۲۵) نقل نموده اند رسول
خدا(ص) در خانه خویش مشغول شانه زدن
به موهای مبارک بود و در آن حال یکی از
همسران آن وجود مقدس در کنارش نشسته
بود، کسی از شکاف در به اندرون خانه
حضرت می نگریست، پیامبر فرمود: اگر به تو
نزدیک بودم، چشمانت را با همین شانه در
می آوردم و در برخی روایات آمده است
حضرت آن مرد خاطی را تعقیب نمود و او
گریخت.(۲۶)امام صادق(ع) هم فرموده اند هر
کسی بدون اجازه به خانه ای نگاه کند در
چنین حال اگر چشمش را معیوب سازند
دیه ای بر آنان نیست.(۲۷)

در تفسیر ابوالفتوح رازی آمده است.
جوانی در اوقات نماز، بر فراز مأذنه مسجدی
اذان می گفت: یک روز در حال اذان گفتن به
خانه های اطراف نظر انداخت، نظری که
اسلام از باب مصلحت انسان و حفظ وی از
فتنه ها حرام کرده است. ناگهان چشمانش در
خانه ای به دختری نیکو منظر و صاحب
جمال افتاد. پس دل به او داد بعد از اذان به
سوی آن خانه رفت و دربش را کوبید،
صاحب منزل درب را گشود. جوان خطاب
به وی گفت: اگر دخترتان را شوهر می دهید
من مایلم او را به همسری خویش برگزینم،
صاحبخانه گفت ما آسوری مذهبیم اگر آیین
ما را می پذیری از این که وی را به عقد تو د