پاورپوینت کامل نقش خوارج در شهادت امیرمؤمنان(ع) ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش خوارج در شهادت امیرمؤمنان(ع) ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش خوارج در شهادت امیرمؤمنان(ع) ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش خوارج در شهادت امیرمؤمنان(ع) ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

چکیده

این مقاله به چگونگی پیدایش خوارج،
معانی لغوی و اصطلاحی این واژه، نقش
این گروه در شهادت امیرمؤمنان وشبهات
مربوط به آن پرداخته است که درضمن بحث
به صورت گذرا به برخی ازعقاید این گروه
اشاره می شود. همچنین تلاش شده است،
با استفاده از منابع دست اول تاریخی،
عاملان شهادت امام علی معرفی شده واین
مسئله مورد تجزیه وتحلیل قرارگیرد.

مقدمه

پیدایش فرقه «خوارج» که به
ظاهردرجنگ «صفّین» شکل گرفت، زخم
تازه ای بر پیکر جامعه اسلامی بود. این گروه
متعصب و پرخاشگر که نقاب تقوا و دینداری
بر چهره داشت، با عقاید و باورهای عجیب
و دور از منطق خود، همواره برای حکومت
نو پای امیر مؤمنان، علی (ع) مشکل ساز
بودند وپی در پی فتنه انگیزی می کردند و
مشکلات زیادی برسر راه حاکمیت اسلام
پدید آوردند؛ از این رو امام که آنها رامردمی
کم عقل وآلت دست شیطان می دانستند،

طی مراحل مختلف برخوردهای متفاوتی
باآنان داشت و ضمن بیان نظر صریح اسلام
درباره حکمیت و برخی مسایل دیگر،
توانست گروهی بی غرض از این بی خردان
را از سراشیبی سقوط نجات دهد، ولی دسته
ای دیگر که همچنان بر لجاجت و عصیان
خود اصرار می ورزیدند، درنبردی سخت با
سپاهیان اسلام به هلاکت رسیدند و باقی
ماندگان این گروه با هم فکری هم دستان
خویش، توطئه قتل امیر مؤمنان را پی ریزی
کردند که متأسفانه دراین توطئه شوم
موفق شدند.

به دلیل اهمیت موضوع وماندگاری این
افکار پلید درتاریخ اسلام ونیز دورنگه داشتن
جامعه اسلامی از این تفکرانحرافی، دراین
نوشته تلاش شده است تا ضمن شناسایی
فرقه خوارج، نقش آنان درشهادت امام علی
(ع) مورد بررسی وتجزیه و تحلیل قرار گیرد؛
امید است مرضی مولای متقیان واقع شود.

خوارج در لغت

بررسی دقیق واژگان «خوارج» و
«خارجی» در فرهنگ های لغت(۱) نمایان گر
این نکته مشترک است که کلمه خوارج از
فعل لازم خَرَجَ، یَخْرُجُ، خُرُوجا مشتق
می شود و به معنای بیرون رفتن است. این
کلمه اگر با «عَلی» متعدی شود، دو معنای
نزدیک به یکدیگر دارد:۱. در مقام پیکار و
جنگ برآمدن؛ خَرَجَ عَلَیْهِ أی بَرَزَ لِقِتالِه؛
آماده جنگ شد. ۲. تمرد وشورش؛ خَرَجَتِ
الرَّعیَّهُ عَلَی المَلِک أی تَمَرَّدتْ؛ ملت علیه
شاه طغیان کرد.

معادل فارسی خوارج، واژه شورشیان
است که از خروج به معنای دوم گرفته شده و
مفهوم سرکشی در آن نهفته است؛ بنابراین،
شورشیان و مخالفان حاکم وقت را
«خارجی» می نامند.

خوارج در اصطلاح

در اصطلاح خوارج به گروهی از
مخالفان کتاب و سنّت اطلاق می شود که در
نبرد صفّین علیه امام علی بن ابی طالب
شورش کردند وبا عقایدی مخصوص در
«حروراء»(۲) ساکن شدند، به علت خروجشان
بر ضد امام واجب الاطاعه اسمِ «خوارج»
برازنده قامت آنها شد. گروه پرخاش گری که
در جنگ صفین،نخست پذیرش حکمیت را
بر امیرالمؤمنین، علی خلیفه شرعی و قانونی
وقت مسلمانان تحمیل کردند؛ سپس با وی
به مخالفت برخاستند.

گفتنی است: اگرچه در اصطلاح، متبادر
از لفظ خوارج نزد مسلمانان، گروهی هستند
که در اثنای جنگ صفین بر امام علی خروج
کردند، ولی امروزه «اباضیان»(۳) را نیز
خوارج می نامند.

برخی از عقاید خوارج

خوارج حضرت علی را به دلیل پذیرش
حکمیت کافر قلمداد کردند، اینان هر فردی
را که راضی به این کار بود، از دین بیرون
دانستند. خلافت ابوبکر، عمر، نیمه اول
خلافت عثمان و تا اواخر حکومت علی (قبل
از پذیرش حکمیت) را باور داشتند و معاویه،
عمروعاص وابوموسای اشعری را نیز تکفیر
می کردند(۴)و پس از حضرت علی با خلفای
اموی و عباسی نیز مخالفتی شدید داشتند؛
به خصوص از بنی امیه با دشنام های زشتی
یاد کرده، همواره با آنان درگیر بودند.

این گروه به ظاهر اندک، با عقاید
منحصر به فردشان پیوسته برای جامعه
اسلامی مشکل ساز می شدند؛ آنان مرتکب
گناه کبیره و حتی مخالفان عقاید خویش را
کافر می شمردند و خروج بر امام ستم گر(به
زعم خویش) را واجب می پنداشتند.

این گروه به دلیل جمود، تحجّر فکری،
جهل علمی وجهالت عملی، ناخواسته
حکومت را به سوی معاویه سوق دادند و
هنگام باز گشت امام علی از صفیّن به کوفه
از لشکر آن حضرت جدا شده، با جمعیتی
دوازده هزارنفری در حروراء اردو زدند و
دیری نپایید که به راهزنی و فتنه انگیزی
روی آوردند. امیرمؤمنان پیوسته با فرستادن
سفیرانی آنها را به هدایت دعوت می کردند،
ولی متأسفانه مؤثر نمی افتاد؛ ازاین رو
چاره ای جز درگیری با آنان ندیدند. به هر
روی، فتنه خوارج با اتمام جنگ «نهروان»(۵)
به ظاهر پایان پذیرفت.

خطر فتنه گری آنها در ضربه زدن به
اسلام و مسلمانان به اندازه ای بود که امام
پس از رویارویی با آنها فرمودند: «فَإنّی
فَقَأتُ عین الفتنه»(۶) این من بودم که چشم
فتنه را در آوردم.

خوارج و شهادت امام علی(ع)

گرچه ردپایی از خارجیان را می توان
درزمان پیامبراکرم(ص) مشاهده کرد(۷) ولی
اینان درجریان نبرد صفین قدرت
بروزپیداکرده و جریان حکمیت رابرامام
علی(ع) تحمیل کردند؛ آنها بعدازماجرای
ننگین داوری حکمین وخیانت عمروعاص
وابوموسای اشعری، همواره درپی فرصتی
بودند تا به علی(ع) ضربه ای وارد کنند؛
درست به همین علت جنگ نهروان رابر
حضرت تحمیل کردند، دراین نبردکه بنابه
پیشگویی امام کمتراز ده نفراز خوارج جان
سالم به دربردند(۸) بقیه به خاک نگون بختی
سرازیر شدند.

باقی ماندگان از این گروه درپی نقشه ای
برای قتل امام علی(ع) بودند، تا اینکه به
گفته بسیاری از تاریخ نگاران گروهی از
خوارج بعد از شکست های مفتضحانه،
توطئه ای بزرگ را پایه ریزی کردند که به قتل
حضرت علی(ع) انجامید؛ آنان، در موسم حجّ
سال ۳۹ (ه .ق) در مکّه گردآمدند و درباره
زمامداران به بحث پرداختند و از اعمال و
رفتارشان انتقاد کردند و برای کشتن آنان
نقشه کشیدند. آنها با یادآوری کشته های
خود در نهروان برای آنان اشک ماتم ریختند
و معتقد بودند که دنیا دیگر برایشان خیری
ندارد و باید در راه خدا جانشان را بفروشند!

سرانجام، اینان به این نتیجه رسیدند که
همه فتنه ها از علی بن ابی طالب، معاویه بن
ابی سفیان و عمروبن عاص برمی خیزد و باید
امت اسلام را از دست این پیشوایان گمراهی
نجات داد تا جامعه اسلامی طعم خوشی و
راحتی را بچشد؛ از این رو سه خارجی
متعصب داوطلب اجرای این نقشه شدند؛
عبدالرحمن بن ملجم مرادی (۹) قتل
علی(ع) را به عهده گرفت و بَرَک بن عبیداللّه
تمیمی کشتن معاویه و عمرو بن بکر تمیمی
قتل عمروعاص را پذیرفتند و ضمن هم
قسم شدن با یکدیگر پیمان بستند که در
شب نوزدهم ماه رمضان سال چهلم
هجری(۱۰) این نقشه را عملی کنند، سپس
هر یک راهی مقصد خود شدند.(۱۱)

بَرَک بن عبیداللّه در شام توانست
شمشیری بر ران معاویه فرود آورد و او را
مجروح کند و به گفته برخی تاریخ نگاران،
معاویه با این ضربت تا ابد مقطوع النسل
گردید(۱۲) ولی عمرو بن بکر در مصر موفق به
ترور عمروعاص نشد؛ زیرا عمرو به جهت
درد شکم، در آن صبحدم به نماز حاضر نشد
و به جای خود خارجه بن حذافه رئیس
داروغه را برای اقامه نماز فرستاد که وی با
شمشیر عمرو بن بکر از پا درآمد(۱۳) و بدین
صورت، عمروعاص از این حمله جان سالم
به در برد.

ابن ملجم نیز به کوفه آمد و با دوستان
خارجی خود ملاقات کرد، ولی آنان را از قصد
خود آگاه نساخت، تا اینکه روزی با گروهی از
قبیله «تیم الرباب» ملاقات نمود که برای
کشته شدگان خود در نهروان نگران بودند.
در همین روز وی با دختری بنام «قطام»
آشنا شد که سرآمد جمال و زیبایی بود و پدر
و برادرانش در نهروان کشته شده بودند. زاده
ملجم، عاشق این دختر شد و به وی
پیشنهاد ازدواج داد، ولی قطام یکی از
شرطهای ازدواج با او را قتل امام علی(ع)
قرار داد.(۱۴)

بدین ترتیب ابن ملجم از کتمان قصد
خود دست کشید و گفت که برای اجرای
همین کار به کوفه آمده است؛ سپس با
همدستی وردان بن الماجد تمیمی
(پسرعموی قطام) و شبیب بن بجره و فردی
که از طرف عمروعاص وکیل بود و نوشته ای
صد هزار درهمی در دست داشت و
تحریکات اشعث بن قیس، در سحرگاه
نوزدهم رمضان سال چهلم هجری آن
حادثه غم انگیز را در محراب مسجد کوفه
آفرید و مولای متقیان را به شهادت رساند و
بدین صورت، خوارج در این مرحله از
توطئه خویش خون امام(ع) را در محراب
عبادت ریختند.(۱۵)

درخور تأمل است : به گفته برخی تاریخ
نویسان، ابن ملجم با شعار «الحکمُ
للّه یاعلی لا لَکَ »؛ حکم فقط از آن خداست
نه از طرف تو ای علی!، شمشیرش را مقابل
امام(ع) بلند کرد؛ یعنی هنوز بر عقیده
خارجی گری خود باقی بوده است.(۱۶)

شناسایی قاتلان واقعی امام

دراین جا مناسب است درباره عمق فتنه
قتل امیرمؤمنان(ع) موشکافی کنیم و
از زاویه ای دیگر به این حادثه
غم انگیز بپردازیم.

در نگاهی سطحی، به نظر می رسد، س