پاورپوینت کامل وحدت حوزه و دانشگاه، عوامل و آثار آن ۹۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وحدت حوزه و دانشگاه، عوامل و آثار آن ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وحدت حوزه و دانشگاه، عوامل و آثار آن ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل وحدت حوزه و دانشگاه، عوامل و آثار آن ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

۳۶

و همدلی در پی تأمین سعادت انسان است.

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند

تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

همه از بهر تو سرگشته و فرمان بردار

شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری

و اتحاد و هماهنگی اعضای انسان
باعث رسیدن انسان به اهداف و کارهای
بزرگی می شود، و سلولهای بدن انسان با
وحدت، سلامت بدن انسان را تأمین می کنند
و … بر این اساس نظام آفرینش نظام توحید
و وحدت گرا است.

آفرینش درس وحدت می دهد بر عالمی

چون که بنیان جهان شد از بنای اتحاد

رمز وحدت را بجو از «قل هو اللّه احد»

می دهد این آیه عالم را صلای اتحاد(۱)

اقبال لاهوری می گوید:

برگ و ساز کائنات از وحدت است

اندرین عالم حیات از وحدت است(۲)

در عالم تشریع هم، جامعه اسلامی و
اقشار و اصناف آن باید از قانون وحدت
پیروی کند تا همسو با نظام هستی شود.

ضرورت وحدت حوزه و دانشگاه

در قرآن و منابع اسلامی هم وحدت
ادیان مطرح است، چنان که می خوانیم: «قُل
یا اَهلَ الکِتابِ تَعالَوا اِلی کَلِمَهٍ سَواءٍ بَینَنا وَ
بَینَکُم اَلّا نَعبُدَ اِلاّ اللّه و لانُشرِکَ بِهِ
شَیئاً…؛(۳) بگو ای اهل کتاب بیایید به سوی
سخنی که میان ما و شما یکسان است تا جز
خداوند یگانه را نپرستیم و چیزی را همتای
او قرار ندهیم.» و هم وحدت مذاهب در
درون جامعه اسلامی چنان که قرآن با فرمان
صریح دستور می دهد: «وَاعتَصِمُوا بِحَبلِ
اللّه جَمیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا وَاذکُرُوا نِعمَهَ اللّهِ
عَلَیکُم اِذ کُنتُم اَعداء فَاَلَّفَ بَینَ قُلُوبِکُم
فَاَصبَحتُم بِنِعمَتِهِ اِخواناً…؛(۴) همگی
(مسلمانان) به ریسمان خدا چنگ زنید و
پراکنده نشوید و نعمت خدا را به یاد آورید که
دشمن یکدیگر بودید و او در میان شما الفت
ایجاد کرد و به برکت نعمت او برادر شدید.»
و هم وحدت بین اقشار و اصناف جامعه
مورد تأکید و سفارش اسلام بوده و هست،
علی (ع) همبستگی جامعه را زمینه ساز
ریزش فیض الهی دانسته و همگرایی را
یکی از ارمغانهای بعثت پیامبر(ص) بیان
کرده است.(۵) و در قسمتی از سخنان خود
می فرماید: «وَ لَیسَ رَجُلٌ ـ فَاعلَم ـ اَحرَصَ
عَلی جَماعَهِ اُمّهٍ مُحَمّدٍ وَ اُلفَتِها مِنّی اَبتَغی
بِذالِکَ حُسنَ الثَّوابِ وَ کَرَم المآب؛(۶) این
نکته را بدان، هیچ مرد (و کسی) از من
حریص تر بر اتحاد و همبستگی امّت محمّد
(ص) نیست که بدان ثواب می جویم و فرجام
نیک می طلبم.»

جای تردید نیست که برای از بین بردن
سیاست های تفرقه انگیز دشمنان اسلام،
مخصوصاً جامعه تشیّع، بر دو مغز متفکر
جامعه، حوزه و دانشگاه است که برای حفظ
عزّت و آزادی جامعه و بالندگی مذهب تشیّع
باهم وحدت و اتحاد و همگرایی داشته
باشند. علی (ع) می فرماید: «هیچ ملّتی در
انجام کاری با هم متحد نشدند، مگر این که
خداوند گرفتاری آنان را بر طرف کرد و آن ها را از
بلای ذلّت نجات داد»(۷). و همچنین در
روایات فراوانی بر لزوم وحدت در جامعه
مؤمنین و تشیّع و بین اقشار مختلف آن
تأکید شده است، پیامبر اکرم(ص) فرمود:
«اَلمُؤمِنُ لِلمُؤمِن کالبنیان بَشیرٌ بَعضُه
بَعضاً؛(۸)افراد با ایمان نسبت به یکدیگر
همانند اجزای یک ساختمانند که جزئی از آن
جزء دیگر را محکم(نگاه) می دارد.

و فرمود: «المؤمنون کالنّفس
الواحده؛(۹) مؤمنان(و شیعیان) همچون یک
روحند و نیز فرمود: «مثل المؤمنین فی
توادهم و تراحمهم کمثل الجیر الواحد اذا
استکی بعضه تداعی سائره بالسّهر و
الحمی؛(۱۰) مثل افراد با ایمان در دوستی و
نیکی به یکدیگر همچون اعضای یک پیکر
است که چون بعضی از آن (رنجور شود) و به
درد آید اعضای دیگر با بیداری و تب (قرار و
آرامش نخواهد داشت و آن عضو را)
همراهی می کنند.

و با اجازه سعدی باید گفت که: «تشیّع
همه عضو یک پیکرند و…».

در بین وحدت های پیش گفته وحدت دو
قشر متفکر جامعه تشیّع حوزه و دانشگاه از
اهمّیت بالا و جایگاه ویژه ای برخوردار است.
تصویری که از عالمان و دانشمندان
دانشگاهی و حوزوی در فرهنگ دینی
ترسیم شده است، محبت، همیاری،
همسویی،مسئولیت پذیری و از خود
گذشتگی است، و این همسویی فقط یک
سفارش و درخواست عادّی نیست بلکه یک
وظیفه و تکلیف و مسئولیت الهی است که
فردای قیامت مورد حسابرسی و پرسش قرار
می گیرد.

چنان چه در کلام ارزشمند
امیرمؤمنان(ع) می خوانیم: «وَ اعلَمُوا اَنَّ
عبِادَاللّهِ المُستَحفِظینَ عِلمَهُ یَصُونُونَ
مَصُونَهُ وَ یُفَجِّرُونَ عُیُونَهُ، یَتَواصَلُونَ

بِالوِلایَهِ وَ یَتَلاقُونَ بِالمَحَبَّهِ وَ یَتَساقُونَ
بکَأسٍ رَوِیّهٍ وَ یصدُرُونَ بِرَیّهٍ، لاتَشُوبُهُم
الرَیبَهُ ولاتُسرَعُ فیهِمُ الغِیبَهُ عَلی ذلِکَ عَقلَ
خَلقَهُم وَ اَخلاقَهُم فَعَلیهِ یَتحابُّونَ وَ بِهِ
یَتَواصَلُونَ؛(۱۱)بدانید که آن گروه از بندگان
خدا که پاسدار علم اویند، رازهایش را نگه
می دارند و چشمه هایش را جوشان می سازند،
پیوندشان با هم بر اساس ولایت و
دیدارهایشان با (عشق) و محبّت است.
جام های سیراب ساز را به یکدیگر
می نوشانند و سیراب بیرون می شوند. در
روابطشان نه شائبه ای از بدبینی و شک راه
می یابد (که هر یک دیگری را ردّ و تکفیر
نمایند) و نه غیبت نفوذ می کند (که پشت سر
یکدیگر و علیه هم سخن بگویند) سرشت و
خویشان بر این ویژگی ها پرورش یافته و بر
این اساس است تمامی دوستی ها و
پیوندهاشان. قطعاً بارزترین مصداق علما
حوزویان و دانشگاهیان متعهد خواهد بود.
لذا بر آن ها لازم و واجب است که از
مسئولیت خویش در قبال جامعه و حفظ

وحدت آن بخوبی عمل نمایند چرا که علی
(ع) فرمود: «زلّه العالم کانکسار السّفینه
تَغرُقُ و تُغرِقُ؛(۱۲) لغزش عالم همچون
کشتی درهم شکسته است که هم خود غرق
می شود و هم (جامعه اش) را (به سقوط
می کشاند).

بر اساس همین احساس مسئولیت بود
که در زمان ستم شاهی در دورانی که عمیق
ترین شکاف بین حوزه و دانشگاه وجود
داشت، عده ای از علمای حوزه و روشنفکران
برجسته دینی، با درک عمیق از فضای
خصومت آمیز حوزه و دانشگاه احساس
مسئولیت نموده و بدون در نظر داشتن جوّ
عمومی با قبولی تمامی اتهامات اولین
حرکت منظم و سازمان یافته را جهت
نزدیکی این دو مرکز آموزشی آغاز نمودند، و
دهه ۵۰ در واقع دهه تلاش برای بهبودی
روابط بین حوزه و دانشگاه بود. مرحوم شهید
دکتر مفتح در این باره می گوید: «به یادم
دارم در همان موقع که (در) قم بودم، من و
جمعی از دوستان تزی داشتیم و آن تز

«روحانیت غیر حرفه ای» بود، یعنی دانشجوی
علوم دینی در دوران تحصیل ناچار از کمک
مالی یک دانشجو (هزینه تحصیل) برخوردار
باشد، ولی بعد به یک مرحله ای که رسید به
کار متناسب بپردازد مثل آن چه خود ما و
بعضی از دوستان هم فکر به آن پرداختیم،
منظور من از تدریس در دانشگاه و
فعالیت های روحانی و دینی، فقط بر اساس
مسئولیت و نه بر اساس نفع بری بوده است.
و می بینیم که لزوم دارد و چقدر در جامعه
مؤثر است.»(۱۳)

این حرکت که عملاً از سوی مرحوم
شهید دکتر مفتح، علامه شهید مرتضی
مطهری و مرحوم شهید دکتر بهشتی و
جمعی دیگر آغاز شده بود با پیروزی انقلاب
شتاب بیشتری گرفت و گام های جدی تر و
مؤثرتر و راهبردی تری در مسیر وحدت این
دو قشر برداشته شد که به تدریج تأثیرات
ارزنده ای در مراکز دانشگاهی گذاشت، و
فضای خالی از معنویت دانشگاه به فضای
معنوی مبدّل شد ولی با این وصف کافی
نیست، حوادثی چون «درگیری کوی دانشگاه»
و از این قبیل نشان داد که هنوز آن وحدت
واقعی به وقوع نپیوسته، و ضرورت تلاش و
پافشاری بر وحدت این دو قشر، و مغز متفکر
جامعه همچنان باقی است. همان ضرورتی
که پیامبر اکرم(ص) با ندایی به بلندای ابدیت
فرمود: «ایّها النّاس علیکم بالجماعه و
ایّاکم و التفرقه؛(۱۴) مردم بیدار باشید که بر
شما لازم است که همراه جماعت باشید(و با
هم متحد و همگام باشید) و بر حذر باشید از
تفرقه و جدایی.» و علی (ع) درباره حفظ
وحدت در اقشار جامعه فرمود: «…والزموا
السّواد الاعظم فانّ اللّه مع الجماعه و ایّاکم
والفرقه فانّ الشّاذّ من النّاس للشیطان کما
انّ الشاذ من الغنم للذّئب الا من دعا الی هذا
الشعار فاقتلوه و لو کان تحت عمامتی
هذه؛(۱۵) همواره با بزرگترین جمعیت ها(یی
که بر حق هستند) باشید که دست خدا با
جماعت (و اتحاد) است از پراکندگی بپرهیزید
که انسان تنها بهره شیطان است آن گونه که
گوسفند تنها طعمه گرگ (و اقشار جدا از هم
طعمه استعمارو..) خواهد بود. آگاه باشید هر
کس که مردم را به این شعار (تفرقه و
جدایی) دعوت کند او را بکشید هرچند که
زیر عمامه من باشد.»

مقصود از وحدت حوزه و

دانشگاه

اصولاً واژه «وحدت» یا «اتّحاد» در
مواردی کاربرد دارد که نوعی از اختلاف
وجود داشته باشد زیرا بدون اختلاف اتحاد
موجود بوده و دیگر این همه پافشاری بر
وحدت و دعوت به آن معنی نخواهد داشت
و حال آن که اشاره شد قرآن و روایات به
شدّت دعوت به همگرایی و اتحاد نموده
است بنابراین معنای وحدت این دو قشر
عظیم و حساس جامعه آن نیست که در
جامعه اختلاف سلیقه، تضارب اندیشه، و
انتقاد افکار حوزویان توسط دانشگاهیان و
بالعکس، و جناح بندی های سیاسی وجود
نداشته باشد، زیرا در اسلام انتقادهای
سازنده، انتقاد پذیری و رقابت های سیاسی
معقول، از اصول پذیرفته شده هستند، و
باعث رشد اندیشه ها می شود، چنان که
معنای وحدت «حوزه و دانشگاه» آن نیست
که حوزویان همه دانشگاهی شوند و به
فراگیری علوم جدید روی آورند و یا
دانشگاهیان در سلک روحانیت و طلّاب
علوم دینی در آیند، بلکه مقصود از وحدت
متفکران جامعه آن است که تمام افراد این
دو قشر، با بهره گیری از عوامل وحدت و
مشترکانی که دارند و با اتخاذ سیاست ها و
موضع های اصولی و منطقی در برابر
دشمنان مشترک و قسم خورده خویش
متحد بوده و از اختلاف غیر اصولی و
شکننده که باعث نفوذ بیگانگان در صفوف
داخلی آن ها خواهد شد پرهیز کنند و
اختلافات در اندیشه را با تبادل فکری و
مباحث منطقی و با صلح و صفا حل نموده
در کنار هم زندگی کنند و فرهنگ واحدی را
به جامعه ارائه دهند درست مانند انگشتان
یک دست که از نظر ظاهری و کاربردی با
هم اختلاف دارند ولی برای برداشتن باری و
مقابله با دشمنی همه با هم همکاری و
همسویی دارند.

غرض از انجمن و اجتماع جمع قواست

چرا که قطره چو شد متصل به هم دریاست

زقطره هیچ نیاید ولی چو دریا گشت

هر آن چه نفع تصور کنی در آنجاست

زفرد فرد محال است کارهای بزرگ

ولی ز جمع توان خواست هرچه خواهی خواست

بدین دلیل «یداللّه مع الجماعه» سرود

که با جماعت دست قوی یدی طولاست(۱۶)

وحدت حوزه و دانشگاه این است که در دفاع
از اسلام و نظام، در نگاه دینی به گزاره های
علمی در تأمین نیازمندی های اجتماعی، در
برخورد و مقابله با توطئه های دشمنان
خارجی و سرسپردگان داخلی آن ها وحدت و
اتحاد موضع داشته باشند، درباره راهکارهای
عملی وحدت حوزه و دانشگاه قبلاً در همین
مجله مطالبی بیان شده است که جهت
پرهیز از تکرار، به آن مطالب نمی پردازیم و
خوانندگان عزیز را به آن مقاله ارجاع
می دهیم.(۱۷)

مقصود از وحدت فرهیختگان جامعه
همان است که پیامبر اکرم(ص) در مدینه
فاضله خود به وجود آورد، و تمام اقشار
جامعه در رأس آن ها عالمان و آگاهان را در
صف واحدی برای دفاع از اسلام و قرآن و
رسیدن به ارزش ها قرار داد، «جان دیون
پورت» می نویسد: «…محمد یک نفر (آدم)
ساده قبایل پراکنده کوچک و برهنه و گرسنه
کشور خودش را مبدّل به یک جامعه فشرده و با
انضباط نمود.»(۱۸)

عوامل و محورهای وحدت

نیاز به گفتن نیست که برای ایجاد
وحدت در میان هر قشر و جامعه ای نیاز به
عوامل و حلقه های اتصالی است که اعضای
یک جامعه را مانند دانه های تسبیح منظم و
به هم پیوند و قطعاً عوامل ظاهری و صوری
چون زبان و جغرافیا…نمی توانند آن وحدت
مورد نظر را ایجاد نمایند، قرآن کریم
می فرماید: «ای رسول من اگر تو بخواهی همه
ذخائر زمینی را توزیع کنی تا مردم را متحد کنی،
نمی توانی و آن خداست که بین قلبها الفت
ایجاد می کند»(۱۹) و یقیناً این عوامل معنوی
در جامعه تشیّع بین دو قشر روحانی و
دانشجو وجود دارد که اهم آن ها از این قرار
است:

۱ـ اصل توحید: در قرآن اصل توحید هم
به عنوان عامل وحدت ادیان مطرح است.(۲۰)
و هم به عنوان عامل وحدت مذاهب در بین
امّت واحده اسلامی «انّ هذه امّتکم امّهً
واحدهً و انا ربّکم فاعبدون؛(۲۱) این همه
امّت واحدی بودند، و من پروردگار شما
هستم. پس مرا پرستش کنید.» و هم عامل
وحدت اقشار جامعه «انّما المؤمنون
اخوهٌ؛(۲۲) همانا فقط مؤمنان (و گرایش
یافتگان به خدای واحد و یکتا با هم)
برادرند.» به همین جهت علی(ع) در
نکوهش آن عدّه از دانشمندان و آگاهانی که
با وجود خدای واحد، کتاب واحد و پیامبر
واحد اختلاف دارند، می فرماید: «الیهکم
واحدٌ نبیّهم واحدٌ و کتابهم واحدٌ؛(۲۳) خدای
آن ها یکی پیامبرشان (هم) یکی و کتابشان
(نیز) یکی است.

۲ـ دین اسلام: اختلاف سلیقه ها، تفاوت
اندیشه ها، بین حوزویان و دانشگاهیان گاهی
ایجاد اختلاف و شکاف می کند، آن چه
می تواند همه این اندیشه ها را به همه
نزدیک سازد اسلام و دستورات آسمانی آن
است، اگر همه تن به دستورات اسلام دهیم،
هم اتحاد و وحدت بوجود می آید، و هم از
نظر روانی راحت و آسوده خواهیم بود.
علی(ع) با اشاره به همین مطلب است که
می فرماید: «اما دینٌ یجمعکم؛(۲۴) آیا دینی
نیست تا محور اتحادتان شود» و در جای
دیگر فرمود: «واقعیت جز این نیست که همگی
شما بر اساس دین خدا برادرید.»(۲۵)

دو قبیله اوس و خزرج نام داشت

یک ز دیگر جان خون آشام داشت

کینه های کهنه شان از مصطفی

محو شد در نور اسلام و صفا

اولاً اخوان شدند آن دشمنان

همچو اعداد عنب در بوستان

وز دم «المؤمنون اخوهٌ» به پند

در شکستند و تن واحد شدند

آفرین بر عشق کل اوستاد

صدهزاران ذره را داد اتحاد

همچو خاک مفترق در رهگذر

یک سبوشان کرد دست کوزه گر(۲۶)

و قرآن گاهی هشدار می دهد که اتحاد
در دین را از دست ندهید. «ولاتکونوا من
المشرکین من الّذین فرّقوا دینهم و کانوا
شیعاً کل حزب بما لدیهم فرحون؛(۲۷) و از
مشرکان نباشید، از کسانی که دین خود را
پراکنده ساختند و به دسته ها و گروهها
تقسیم شدند (و عجیب این که) هرگروهی به
آنچه نزد آن هاست (دلبسته و) خوشحالند .

در توضیح آیه می خوانیم: «مذهب
همیشه عامل وحدت و یکپارچگی در محیط بوده
همان گونه که اسلام به اختلافات قبایل حجاز و
حتی اقوام خارج از جزیره العرب پایان داد و آن
را امّت واحده ساخت.»