پاورپوینت کامل شیعه حقیقی در سیره پیشوایان ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیعه حقیقی در سیره پیشوایان ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیعه حقیقی در سیره پیشوایان ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیعه حقیقی در سیره پیشوایان ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

حجه الاسلام و المسلمین محمد محمدی

معنی لغوی و اصطلاحی شیعه

واژه شیعه در اصل از شَیَعَ به معنی
مشایعت و دنباله روی، و پیروی و بدرقه
کردن آمده است، و بر همین اساس در
اصطلاح به معنی گروهی است که پیرو
شخصی، و یا پیرو آیین خاصی هستند. این
کلمه معنی عام دارد و شامل شیعه فکری،
اعتقادی، عملی و حزبی نیز خواهد شد، و
غالباً در مورد پیروان راستین حق استعمال
می شود، گرچه گاهی در مورد پیروان، باطل
نیز به کار می رود، چنان که امام حسین(ع)
در روز عاشورا دشمنان و پیروان یزید را
شیعیان دودمان ابوسفیان خواند.(۱)

و در قرآن مجید، پیرو حضرت موسی(ع)
و نوح(ع) باعنوان شیعه آنها یاد شده
است.(۲) و اکنون در میان مسلمین شیعه و
شیعیان به کسانی اطلاق می شود که امام
علی(ع) را خلیفه بلافصل پیامبر اسلام(ص)
می دانند، و پیرو اهل بیت پیامبر(ص)
می باشند. با توجه به اینکه شیعیان نیز دارای
فرقه های گوناگون هستند، مانند: شیعه
امامیه، شیعه زیدیّه، شیعه اسماعیلیه و شیعه
فتحیه و هفت امامی و…که معروف ترین و
پرجمعیت ترین آنها شیعه امامیه هستند
که معتقد به امامت دوازده امام بر حق
بعد از رسول خدا(ص) بوده که
نخستین آنها حضرت علی بن ابیطالب(ع)
و آخرین آنها حضرت قائم
آل محمد (عج) می باشد.

آغاز پیدایش تشیّع

گرچه بعضی از مغرضین یا ناآگاهان،
تشیّع را مولود حوادث بعد از رحلت
پیامبر(ص) دانسته و با نسبت های ناروا
مانند اینکه عبداللّه بن سبا(۳) آن را تأسیس
کرد، و یا ایرانیان به تأسیس آن پرداختند
ولی حقیقت این است که مؤسّس شیعه
شخص رسول خدا(ص) بود، و آغاز پیدایش
آن به وسیله آن حضرت تکوین و تأسیس
شد، چنانکه روایات بی شمار از کتب اهل
تسنن و شیعه بر این مطلب دلالت دارند از
جمله این که وقتی که آیه ۷ و ۸ سوره بیّنه
نازل شد: «انّ الّذین آمنوا و عملوا
الصّالحات اولئک هم خیر البریّه…؛کسانی
که به خدای یگانه ایمان آورده و اعمال
نیکو انجام دادند، بهترین مخلوقات
(خدا) هستند».

حاکم حسکانی با اسناد مختلف از ابن
عباس نقل می کند که پس از نزول این آیه،
پیامبر(ص) به علی(ع) فرمود: «هو انت
وشیعتک؛ منظور از بهترین خلق خدا تو و
شیعیان تو هستند».

نیز از ابوبریره روایت شده گفت:
پیامبر(ص) این آیه را قرائت کرد، و آنگاه
خطاب به علی (ع) فرمود: «هو انت و
شیعتک…؛(۴) منظور از برترین خلق، تو و
شیعیان تو هستند». نیز فرمود: «و ربّ هذه
البنیّه انّ هذا و شیعته هم الفائزون؛سوگند به
خدای این کعبه این مرد(اشاره به علی علیه
السلام)و شیعیانش در قیامت
رستگارانند».(۵)

روایات بی شمار در موارد متعدد دیگر از
ائمه اهل البیت(ع) و آنها از پیامبر(ص)
همین مطلب و نظیر آن را نقل کرده اند، از
جمله امام سجّاد(ع) فرمود: پیامبر(ص)
روزی به علی(ع) فرمود: «بشّر لشیعتک
انّی لشفیعٌ لهم؛ به شیعیانت مژده بده که من

حتماً در قیامت از آنها شفاعت می کنم».(۶) جالب
این که طبق پاره ای از روایات، پیامبر(ص)
شیعیان علی(ع) را شیعیان خود و شیعیان
اهل بیت(ع) خوانده است.(۷)

شیخ ابو محمد حسین بن موسی
نوبختی که از علمای تسنن در قرن چهارم
است در کتاب الفرق و المقالات می نویسد:
«ارکان فرقه های اسلامی چهار فرقه
می باشند: ۱ـ شیعه ۲ـ معتزله ۳ـ مرجئه
۴ـ خوارج. شیعه همان فرقه پیرو علی بن
ابیطالب(ع) می باشند که در عصر زندگانی
پیامبر(ص) و پس از رحلت او به نام شیعه
علی خوانده می شدند و علی(ع) را پس از
پیامبر(ص) امام برحق می دانستند، مانند
سلمان، مقداد،ابوذر و عمّار یاسر…اینها
نخستین افرادی در اسلام هستند که به
عنوان شیعه خوانده می شدند، و قبل از
اسلام به پیروان حضرت ابراهیم(ع) و
موسی(ع) و عیسی(ع) و انبیاء دیگر، شیعه
می گفتند».(۸)

نتیجه اینکه: مطابق اسناد و مدارک
قطعی، عنوان شیعه برای پیروان حضرت
علی(ع) در همان عصر پیامبر(ص) و مقارن
رحلت پیامبر(ص) و بعدها از امور قطعی و

انکارناپذیر بوده و در همان عصر پدیدار
شده است.

شیعه حقیقی کیست؟

اکنون به اصل مسأله باز می گردیم، و آن
این که شیعه حقیقی کیست؟ پاسخ آن که
شیعه در یک تجزیه و تحلیل فشرده دارای
اقسام و مراتب و درجات است، مانند: شیعه
اعتقادی،شیعه زیدی، شیعه امامی، شیعه
اسماعیلی و… و در میان اینها و و معروف
ترینشان شیعه امامیه یعنی همان شیعه اثنی
عشری (دوازده امامی) است، و این شیعیان
نیز از نظر ایمان و علم و عمل دارای درجات
مختلف هستند، و در مجموع به دو قسم
تقسیم می شوند: شیعه کامل و شیعه ناقص،
شیعه کامل کسی است که حقیقتاً با کمال
صداقت در همه ابعاد پیرو امام علی(ع) و
امامان معصوم بعد از او باشد، که نمونه
اعلای این گونه شیعه را باید از سیمای
افرادی مانند: سلمان، ابوذر، مقداد، و عمار،
مالک اشتر، محمد بن ابی بکر و…جستجو
کرد. که هم از نظر عقیده و ایمان، محکم و
استوار بودند، و هم در عمل در عرصه های
گوناگون زندگی پیرو راستین بودند، و باید
دانست که فرق است بین دوست علی(ع) و
شیعه آن حضرت، شیعه مقامی است که در
درجه علّیین قرار دارد و هر کس نمی تواند
این ادعا را بکند، چرا که ادعای بسیار بزرگی
است و شرایط سنگین دارد و هر کس را
یارای وصول به این مقام نیست.

در این راستا نظری به قرآن می افکنیم
می بینیم که خداوند ابراهیم خلیل (ع) را
شیعه حضرت نوح(ع) دانسته و چنین
می فرماید: «و انّ من شیعته لابراهیم اذ جاء
ربّه بقلبٍ سلیمٍ؛و از پیروان او (نوح علیه
السلام) ابراهیم است، آنجا که او با قلب
سلیم به پیشگاه پروردگارش آمد.»(۹)

از این دو آیه چنین فهمیده می شود که
اوّلاً واژه شیعه قبل از اسلام، حتی در عصر
ابراهیم(ع) وجود داشت، ثانیاً این واژه دارای
ارزش و محتوای بزرگ است، چرا که پیامبر
بزرگی همچون ابراهیم(ع) به عنوان شیعه(و
پیرو حضرت نوح در توحید و اصول) نام
گزاری شده، و ثالثاً از شرایط شیعه حقیقی
آن است که در پیشگاه الهی دارای قلب
سلیم و روح پاک و کامل و خالی از هرگونه
آلودگی و شوائب باشد، قلبی که خالی از
شرک، و خالص از معاصی و نفاق، و آکنده از
عشق به خدا و سالم از هرگونه انحراف
معنوی، و تهی از هرگونه شک و تردید، و
موجب نیت راستین و پاک گردد، چنانکه امام
صادق(ع)فرمود: «النّیّه الصّادقه صاحب
القلب السّلیم، لانّ سلامه القلب من هواجس
المذکورات تخلّص النّیّه فی الامور کلّها؛(۱۰)
کسی که نیت راست و پاک دارد، صاحب
قلب سلیم است، چرا که سلامت قلب از
هرگونه شرک و شک، نیت را در همه چیز
خالص می کند». کوتاه سخن آن که تنها
کسی که در روز قیامت نجات می یابد و رو
سفید می شود شخصی است که با داشتن
قلب سلیم وارد محشر شود، چنان که در
قرآن از زبان حضرت ابراهیم (ع) آمده: «یوم
لاینفع مالٌ و لابنون ـ الّا من اتی اللّه بقلبٍ
سلیمٍ؛(۱۱) در روز قیامت مال و فرزندان
سودی نمی بخشد، مگر کسی که با قلب
سلیم به پیشگاه خدا آید».

بر همین اساس روایت شده: شخصی به
امام سجّاد(ع) عرض کرد: ای پسر رسول
خدا(ص)! من از شیعیان خالص شما هستم.
امام سجّاد(ع) به او فرمود: ای بنده خدا
هرگاه قلب تو مانند قلب ابراهیم خلیل(ع)
بود که خداوند او را شیعه خوانده و فرموده:
«و انّ شیعته لابراهیم ـ اذ جاء ربّه بقلبٍ
سلیمٍ». تو از شیعیان ما هستی، ولی اگر قلب
تو مانند قلب او از هرگونه نیرنگ و خیانت
پاک نبود، تو از محبّان ما هستی نه از
شیعیان ما. وگرنه اگر با دانستن این موضوع
به دروغ ادعای شیعی بودن کنی به مکافات
جذام یا فلج شدن تا آخر عمر مبتلا شوی، تا
این دردها کفّاره دروغگویی تو باشند».

نیز در عصر امام باقر(ع) که حکومت در
دست خلفای جور بود و شیعیان مورد آزار و
سرزنش قرار می گرفتند: روزی امام باقر(ع)
به جمعی از شیعیان فرمود: «لیهنیکم
الاسم؛باید برای شما نام شیعه گوارا و باعث
سرافرازی باشد». ابو بصیر که در آن جا حاضر
بود عرض کرد: برای چه این نام برای ما
مبارک باشد، چرا به ما تبریک می گویی؟ امام
باقر(ع) در پاسخ او فرمود: خداوند در قرآن
ابراهیم را شیعه خوانده(و انّ من شیعته
لابراهیم) و نیز پیرو موسی(ع) را شیعه
نامیده است