پاورپوینت کامل رابطه فرد و جامعه در اسلام ۸۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رابطه فرد و جامعه در اسلام ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رابطه فرد و جامعه در اسلام ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رابطه فرد و جامعه در اسلام ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

۶

یکی از مباحثی که در رابطه با جامعه و
مسائل اجتماعی مطرح است آن است که آیا
جامعه مستقل از وجود افراد دارای هستی است
و اگر جامعه وجود دارد آیا وجود او حقیقی است
یا اعتباری؟

در پاسخ به سؤال فوق لازم است در آغاز دو
مقدمه بیان گردد.

مقدمه اول: اثبات وجود حقیقی و مستقل
برای هر چیز آن گاه میسور است که آن چیز یا
محسوس باشد و یا مبرهن. برخی امور را آدمی
با حواس پنجگانه احساس می کند و وجود آن ها
را می پذیرد از باب مثال آب و رطوبت آن و آتش
و حرارت آن را احساس می کند و می گوید وجود
دارد و برخی امور را با برهان اثبات می کند و از
راه آثار وجود مؤثر را مبرهن می کند و به عبارت
دیگر وجود اشیاء یا با حواس اثبات می شود و یا
از راه عقل استدلال می شود و وجود آن اثبات
می گردد از باب مثال از راه آثار اشیاء بر وجود
آن ها استدلال می شود یعنی از راه آثار بر وجود
مبدء آثار استدلال می کند و وجود آن را اثبات
می نماید. اگر چیزی وجود حقیقی داشت دارای
آثار حقیقی است و از راه آثار به مبدء و منشأ اثر
آن، علم پیدا می شود.

مقدمه دوم: ترکیب اشیاء و امور، اقسام
مختلفی دارد، ترکیب حقیقی، اعتباری، صناعی،
شیمیایی و اجتماعی…

ترکیب حقیقی آن است اجزاء گوناگونی که از
تأثیر و تأثر و فعل و انفعال آن ها اثر جدیدی
ظهور کند به گونه ای که این اثر در هیچ یک از
اجزاء او وجود نداشته است از باب مثال از ترکیب
اکسیژن و هیدروژن آب به وجود می آید که آثار
خاص خود را دارد و این آثار در اجزاء به تنهایی
وجود ندارند.

ترکیب اعتباری آن است که در صورت
ترکیب اجزاء گوناگون منشأ اثر جدید نباشد بلکه
منشأ مجموع آثار باشد از باب مثال اگر ظروف
زیادی را در یک ظرف و کیسه ای جمع کنیم و
بخواهیم بر یک وسیله نقلیه ای آن را حمل
کنیم. آن وسیله نقلیه تک تک این ظروف را به
راحتی حمل می کرد و قدرت تحمل آن را داشت
اما در برابر مجموعه آن ها این قدرت تحمل را
ندارد. در این صورت این گونه نیست که این
مجموعه، واحد حقیقی را تشکیل دهد که این
واحد حقیقی قدرت تحمل و مقاومت آن وسیله
نقلیه را تضعیف کند بلکه اثر مجموع این ظروف
همانا مجموع آثار است نه اثر جدید.

بنابراین اگر صد ظرف موجود بود اکنون با
اجتماع آن ها صد و یک چیز موجود نیست ـ
خواه این موجود مفروض متمایز از هم باشد یا
به عنوان کل و مرکب، همه را در ضمن خود
داشته باشد ـ بلکه همان صد ظرف است زیرا
اثر جدیدی پدید نیامده است بلکه اثر مجموع،
مجموع آثار است از این رو در شمارش آثار
می گوییم: صد آثار و در شمارش مبدأ و منشأ اثر
می گوییم صد مؤثر و مبدأ اثر موجود است.

پس از بیان این دو مقدمه حال این سؤال
مطرح می شود که آیا جامعه دارای وجود مستقل
است یا جامعه در واقع همان افراد است، آیا
ترکیب جامعه از افراد ترکیب حقیقی است یا
ترکیب اعتباری؟

در پاسخ این سؤال می گوییم: آن چه در
خارج وجود دارد، افراد است زیرا افراد محسوس
هستند و بالاتر آن که آن چه در خارج وجود دارد
افراد است و در این هیچ تردیدی نیست چه آنکه
کلی طبیعی انسان وجود دارد که این کلی در
واحد، واحد است و در کثیر،کثیر می باشد نه آن
که کلی طبیعی در ذهن باشد و یا وجودی متمایز
و جدای از افراد داشته باشد و یا این که به نحو
وحدت شخصی همانند فرد خارجی، عین همه
افراد باشد وگرنه لازم می آید که واحد عین کثیر،
کثیر عین واحد باشد. در حالی که این دو مقابل
هم می باشند. بلکه وحدت کلی طبیعی غیر از
وحدت شخصی است. از این رو می تواند عین
کثیر باشد و رابطه کلی با افراد، غیر از ارتباط کل
با اجزاء می باشد و تحقیق آن خارج از حوزه
بحث کنونی است.

اما این که آیا جامعه نیز علاوه بر افراد
وجودی مستقل دارد، خواه جدای از افراد و خواه
به عنوان مجموع افراد که آحاد به منزله اجزاء
حقیقی محسوب گردد و جامعه به مثابه مرکب و
کل حقیقی به شمار آید در اثبات وجود حقیقی
گفته شد که چند چیز با هماهنگی و اتّفاق
بخواهند چیز دیگری را تشکیل دهند، این
ترکیب وقتی حقیقی است که از تأثیر و تأثر و
فعل و انفعال اجزاء، اثر جدیدی ظهور کند که در
اجزاء آن وجود نداشته است و این اثر مربوط به
آن امر جدید است اما اگر از مجموع اجزاء امر
جدیدی بوجود نیامده است پس وجود حقیقی
ندارد بلکه وجود آن اعتباری است یعنی چیزی
غیر از افراد وجود پیدا نکرده است از این رو اثر
جدیدی ندارد.

در این رابطه برخی مانند مرحوم علامه
طباطبائی (ره) می گویند جامعه مستقل از افراد
دارای وجود حقیقی است.

نظریه استاد علامه طباطبایی(ره)

ایشان می گویند: جامعه دارای وجود حقیقی
است و از چگونگی پیدایش آثار می توان به
دست آورد که وجود جامعه چنین است زیرا هر
یک از افراد میزان مشخصی از قدرت، اراده و
سایر خواص روحی و بدنی را دارد ولی وقتی
جامعه تشکیل شد و یک حکم جمعی صادر کرد،
یک چیز جدید است که افراد را نیز به همراه خود
می برد به گونه ای که فرد نمی تواند در جهت
خلاف جامعه حرکت کند بلکه جامعه او را با خود
می برد از باب مثال، در انقلاب ها، تهاجم ها،
غوغاها و مبارزه ها افراد محافظه کار و ترسو نیز
جذب می شوند و همراه سیر جامعه به راه
می افتند چه این که در جهت عکس نیز ناامنی،
ترس، دلهره و مانند آن اگر بر جامعه ای حاکم
شد افراد شجاع نیز قدرت تصمیم گیری خود را از
دست می دهند و این کار برد مخصوص نشان
می دهد که جامعه وجودی غیر از وجود
افراد دارد.

جامعه و امّت اگر تصمیم خاص گرفت،
مخالفین تصمیم او نیز در این محور هضم
می شوند خواه در جهت خلاف باشد و خواه در
جهت وفاق، در قرآن کریم نیز روی مسئله
جامعه و امّت تکیه شده و بسیاری از مسایل را
متوجه اقوام و ملل کرده است، قرآن کریم درباره
جامعه دو ابتکار اعمال کرد، ابتکار اول قرآن این
است که جامعه را احیاء کرد، یعنی حیثیت
اجتماعی افراد را به آنان تفهیم کرد و قوانین
خود را به صورت اجتماعی تدوین نمود. ابتکار
دوّم در باب معرفت است که اسلام
جامعه شناسی را شکوفا کرد و بر خلاف تاریخ
نگاران دیگر که سرگذشت افراد را شرح می دهند
قرآن کریم اصرار دارد تا قصص امّت ها و اقوام را
بازگو کند. و از بیان قصص و اقوام قوانینی را که
حاکم بر جامعه ها است بیان نماید. ابتکار دوم
باعث شد تا در اسلام افرادی مانند ابن خلدون و
مسعودی به فکر تدوین جامعه شناسی بیفتند؛ در
غرب یک قرن و نیم است که «اگوست کنت»
مسئله جامعه شناسی را پایه گذاری کرده است،
ولی پیش از آن ابن خلدون در عالم اسلام علم
جامعه شناسی را تدوین کرد ریشه، ابتکار از قرآن
کریم است، زیرا قرآن به استثنای انبیاء که
رهبران جوامع انسانی اند قسمت مهم قصص
خود را در شرح حال امّت ها تلخیص می کند.

ظاهر قرآن کریم این است که برای جامعه
حساب ویژه ای باز کرده و برای آن حیات، ممات،
سعادت، شقاوت، اطاعت، عصیان، عزّت، ذلّت و
مانند آن قائل است.

قرآن همانگونه که برای افراد زندگی و مرگ
قائل است و درباره آنان می فرماید:

«کُلُّ نَفسٍ ذائِقَهُ المَوتِ»(۱) و «ما جَعَلنا
لِبَشَرٍ مِن قَبلِکَ الخُلدَ اَفَاِن مِتَّ فَهُمُ
الخالِدُون»(۲) برای جامعه نیز حیات و مرگ
قائل است و می فرماید: فلان جامعه زنده، و
فلان جامعه مرده است و همانگونه که برای
افراد سعادت و شقاوت و اطاعت و عصیان قایل
است، برای امت ها نیز آن را می پذیرد و همانطور
که برای افراد کتاب و نامه عمل قایل است برای
امّت ها نیز نامه عمل ذکر می کند. به عنوان
نمونه درباره اجل امّت ها فرموده است:

«لکُلِّ اُمَّهٍ اَجَلٌ فَاِذا جاءَ اَجَلُهُم
لایَستَأخِرُونَ ساعهً و لایَستَقدِمُون»(۳)
همانطور که اگر اجل فرد فرا برسد لحظه ای
تقدیم و تأخیر در آن راه ندارد اگر اجل امتی نیز
فرا برسد تقدیم و تأخیرپذیر نیست.

نمونه دیگر آن که از نظر قرآن کریم
مقدّسات هر امتی نزد آن امّت عزیز است:

«وَلاتَسُبُّو الَّذینَ یَدعُونَ مِن دُونِ اللّه
فَیسُبُّواللّه عَدواً بِغیرِ عِلمٍ کَذلِکَ زَیّنا لِکُلِّ اُمَّهٍ
عَمَلَهُم ثُمَّ اِلی رَبِّهِم مَرجِعُهُم…»(۴) به بت های
بت پرستان بد نگوئید که آنان نیز جاهلانه و از
روی دشمنی به خدا بد می گویند. در مناظره و
استدلال نباید به عقیده مخالفان بد گفت گرچه
زمانی که رهبری مانند حضرت ابراهیم خلیل
قیام کرد، پس از استدلال و اقامه حجت و ظهور
شکست مخالفان در مناظره، و عدم تأثیر موعظه
و اندرز، فرمود: «اُفٍّ لَکُم وَ لِما تَعبُدُونَ مِن
دُونِ اللّه»(۵) و یا با تبر بت ها را درهم می شکند
اما در حال عادی در مقابل عقاید انحرافی
دیگران باید بامنطق مقاومت کرد، زیرا بدگفتن
کار آسانی است و از رقیب هم برمی آید و به
مقدسات شما بد می گوید؛ همواره در محاوره با
رقیبان مؤدّبانه برخورد کنید و از راه برهان و
استدلال وارد شوید، تا از احترام متقابل برخوردار
گردید، زیرا آنان نیز توقع احترام به اصول ارزشی
خود را دارند. آنگاه می فرماید: این نهی از دشنام
و عکس العمل حادّ آن، اختصاص به بت پرستی
و بت پرستان ندارد: «کذالک زیّنا لکلّ امّهٍ
عملهم»(۶) بلکه مقدّسات هر امّتی پیش آنان
عزیز است، البته اگر راه انقلاب را طی کردید به
جائی می رسید که مانند حضرت خلیل: «فجعلهم
جزازاً الّا کبیراً لهم»(۷) بت شکنی می کنید اما
راه عادی راه مناظره علمی مؤدّبانه است، زیرا
مقدّسات هر امتی نزد آن امت گرامی است، از
این آیه معلوم می شود هر امّتی یک هدف و یک
سلسله مقدّسات دارد که آن را تقدیس می کند و
تحمّل شنیدن دشنام به آن ها را ندارد.

حضرت علی(ع) امیرمؤمنان فرموده است:
«اکره ان تکونوا سبّابین»(۸) کراهت دارم شما
دشنام دهنده باشید، بلکه اوصاف امت ها را بازگو
کنید تا مردم از آن ها عبرت بگیرند و خود شما
هم درس بیاموزید، اگر امّت ها موجوداند و دارای
مقدسات و کتاب، قهراً در قیامت محشور خواهند
شد و برابر آن کتاب محاسبه و محاکمه
خواهند شد:

«وتری کلّ امّهٍ جاثیه کلّ امّهٍ تدعی الی
کتابها الیوم تجزون ماکنتم تعملون»(۹) نامه
عمل امّت غیر از کتاب شخصی هر فرد است، و
چون نامه عمل فردی را به دست چپ یا راست
یا از پشت سر به او می دهند. اگر برای جامعه نیز
کتاب جداگانه باشد، توزیع نامه اعمال جامعه هم
به یکی از اقسام سه گانه مزبور خواهد بود.

فرق نامه فردی و نامه جمعی را می توان
چنین ترسیم کرد که یک سلسله وظایف، فردی
است که در کتاب شخصی نوشته می شود و
بخشی از وظائف، جمعی است که در کتاب
جامعه ثبت می گردد؛ مثلاً: امّتی را در قیامت
احضار می کنند که اگر در آن یک واجب کفایی
امتثال نشده باشد، همه را مورد سؤال قرار
می دهند. یعنی علاوه بر اینکه فرد از جهت حکم
فردی خود مسئول و معاقب است، جامعه و امّت
نیز از لحاظ احکام اجتماعی مسئول هستند.

پس انسان از نظر قرآن دوگونه محاسبه
دارد، یعنی همانطور که هر فردی به کتاب خاص
خود می رسد، امّت ها نیز کتاب جمعی خود را
دریافت می کنند. ممکن است نامه اعمال
شخصی در مسایل فردی سیاه نباشد، اما در
مسایل جمعی نامه سفیدی نداشته باشد، زیرا او
در مسائل جمعی ره آوردی ندارد، گرچه از جهت
احکام شخصی کوتاهی و تقصیری نکرده است.

قرآن کریم در ضمن بازگو کردن قصص
امّت ها می فرماید:

«و همّت کلّ امّهٍ برسولهم لیأخذوه و
جادلوا بالباطل لیدحضوا به الحقّ فاخذتهم
فکیف کان عقاب»(۱۰) هر امتی به این فکر بود
که در برابر پیامبر خود بایستد و او را دستگیر
کند، و از رشد تبلیغ او بکاهد، و درباره امّت هایی
که در برابر انبیاء قیام می کردند و این خروج و
شورش آنها بجائی نرسیده است چنین
می فرماید: «ذلک من انباء القری نقصّه علیک
منها قائمٌ و حصیدٌ و ما ظلمناهم ولکن ظلموا
انفسهم»(۱۱) یعنی آنچه بیان شد، از جریان های
منطقه های شهری یا روستائی است که بر تو
بازگو می نمائیم، بعضی از آبادی ها هنوز سرپا
هستند و بعضی را مانند زرع درو کردیم و از بین
بردیم. و ما به آن ها ستم نکرده ایم ولی آنان به
خودشان ظلم نموه اند از این شواهد معلوم
می شود جامعه و امت وجود دارد لیکن در همه
مواردی که بیان نشد و یا بیان می شود، باید
توجه نمود که آیا اثر تکوینی بر جامعه و امت
مترتب است یا اثر اعتباری، زیرا اگر اثر تکوینی
بود وجود جامعه تکوینی خواهد بود و اگر اثر
اعتباری بود وجود آن نیز اعتباری می باشد.

قرآن کریم در مورد حساب عمل
امّت ها می فرماید:

«تلک امّه قدخلت لها ما کسبت ولکم ما
کسبتم ولاتسئلون عمّا کانوا یعملون»(۱۲)
عصاره آن این است هر امتی برای خود حسابی
دارد که با همان حساب رخت بر می بندد و با
همان نیز محشور می شود و سود و زیان هر
امّتی مخصوص همان جامعه می باشد، و امّت
دیگر مسئول آن نخواهد بود و درباره اهل کتاب
می فرماید: «منهم امّهٌ مقتصدهٌ و کثیرٌ منهم
ساء ما یعملون»(۱۳) و همانطور که برای هر فرد
شاهد اعمال وجود دارد برای امّت نیز شاهد
سیره و رفتار و گفتار قائل است. درباره شاهد
خود می فرماید: «و جائت کلّ نفسٍ معها سائقٌ
و شهیدٌ»(۱۴) و در مورد شاهد امّت می گوید:
«فکیف اذا جئنا من کلّ امّهٍ بشهیدٍ و جئنا