پاورپوینت کامل در سایه سار عترت (دعا و نیایش در سیره عملی اهل بیت(ع ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در سایه سار عترت (دعا و نیایش در سیره عملی اهل بیت(ع ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در سایه سار عترت (دعا و نیایش در سیره عملی اهل بیت(ع ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در سایه سار عترت (دعا و نیایش در سیره عملی اهل بیت(ع ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۴۲

حقیقت و تعریف نیایش

دعا، به معنای خواندن و صدا زدن
دیگری، و از برنامه های عبادی مهمی است
که در تمامی ادیان، به ویژه ادیان آسمانی
مورد توجه خاص قرار گرفته است؛ چرا که
جوهر هر دین، پرستش است و دعا، اظهار
نیاز و ناتوانی در برابر نیروی برتر و بدون
رقیب آن دین می باشد، آن سان که رسول
گرامی اسلام فرمودند: «الدُّعا مُخُّ العِبَادَهَ؛
درون مایه اصلی عبادت، دعاست».(۱)

تعابیر روایی نیایش

در زبان روایات و کلام معصومان(ع)، از
دعا، با تعبیرهای مختلفی چون برترین
عبادت(۲)، کلید رستگاری(۳)، سلاح مؤمن(۴)،
سلاح انبیاء(۵)، برنده ترین سلاح(۶) و… یاد
شده است. می گویند روزی در مسجد،
اصحاب گرم گفت وگو بودند که آوای
دل نشین پیامبر اکرم(ص) همگان را به
سکوت واداشت. آن حضرت پرسید: آیا
می خواهید شما را به اسلحه ای که موجب
نجات شما از دشمن و سبب افزایش روزی
می شود رهنمون شوم؟ حاضران پاسخ
گفتند: آری ای فرستاده خدا. پیامبر(ص)
فرمود: «شب و روز در حال دعا و نیایش با
پروردگارتان باشید؛ چرا که دعا، سلاح مؤمن
است».(۷)

شرایط پذیرش دعا

۱. حمد و صلوات

نیایش، بیان خواسته های موجودی
ناتوان است؛ آن گاه که در برابر قدرتی بیکران
قرار می گیرد و با کوله باری از نیاز، لب به
خواهش می گشاید. باید پیش از آن که
خواسته ای بخواهد، ابتدا شکر آن چه را دارد
به جای آرد و بر آن کسانی که نزد معبود
والاترین جایگاه را دارند، درود فرستد، تا
خواسته اش پذیرفته شود. روزی مردی عرب
وارد مسجد پیامبر(ص) شد و به نماز ایستاد
و دستانش را به درگاه الاهی بلند کرد و
مشغول نیایش شد. پیامبر(ص) به راز و نیاز
او نگریست و به یاران خود رو کرد و فرمود:
این بنده خدا در نیایش خود با پروردگارش
شتاب کرد. آن گاه نگاه پیامبر(ص) به گوشه
دیگری از مسجد گره خورد. عرب دیگری
مشغول نماز و نیاز بود. او پس از نمازش
دست به دعا برداشت و پس از سپاس گذاری
نعمت های پروردگار و صلوات بر پیامبر
اکرم(ص) و خاندان او، خواسته هایش را بر
زبان جاری ساخت. پیامبر(ص) از جای خود
برخاست و نزد او رفت و به او فرمود: «هر چه
از خدای خود می خواهی بخواه؛ زیرا شیوه ای
برگزیده ای که به استجابت می انجامد و با
این گونه نیایش، هر خواسته ای که داری،
برآورده خواهد شد».(۸)

۲. ولایت پذیری

محمد بن مسلم، از دوستان امام
صادق(ع) از آن حضرت پرسید: آیا دعای
کسی که بسیار عبادت می کند و در عبادت
خود نیز فروتن است، ولی ولایت شما را
نمی پذیرد، پذیرفته می شود و به حال وی
سودی دارد؟ امام با چهره ای گشاده به او
فرمود: ای محمد، مَثَل ما خاندان پیامبر(ص)
، مَثَل آن خانواده ای است که در قوم
بنی اسراییل به سر می بردند و هر گاه چهل
شبانه روز به راز و نیاز می پرداختند،
دعایشان مستجاب می شد. اما روزی یکی از
آنان پس از آن چهل روز، دعایش مستجاب
نشد. نزد حضرت عیسی(ع) رفت و گله نمود
و از او خواست تا برایش دعا کند. عیسی(ع)
نمازی به جای آورد و سپس برای فرد دعا
کرد. خدا به عیسی(ع) وحی نمود: «این بنده
من، از دری که باید از آن به سوی من بیاید،
نیامده؛ مرا خوانده، ولی در دلش به پیامبری تو
شک دارد. به همین دلیل، دعایش را هرگز
مستجاب نخواهم کرد». عیسی(ع) جریان را
با آن مرد در میان گذاشت. او اعتراف کرد و
از او خواست تا برای رفع مشکلش دعا کند.
حضرت عیسی(ع) دعا کرد و مرد نیز توبه
نمود. پروردگار نیز توبه او را پذیرفت و او نیز
مانند دیگر افراد خانواده اش مستجاب الدعوه
گردید».

محمد بن مسلم نیز با این سخن امام
صادق(ع) دریافت که پذیرش ولایت
اهل بیت علیهم السلام ، شرط پذیرش و
استجابت دعا می باشد.(۹)

۳. آه مظلوم: دعایی مستجاب

یونس بن عمار، شیعه ای از دوستداران
امام صادق(ع) بود که مظلوم واقع شده بود.
او برای گله مندی نزد امام رفت و گفت: ای
پسر رسول خدا، همسایه ای از قبیله قریش
دارم که با من دشمنی می کند و برای این که
مرا در معرض خطر طاغوتیان قرار بدهد، نام
مرا به عنوان یکی از شیعیان فاش نموده، تا
مرا از میان بردارد. من هر گاه که از کنارش
می گذرم یا هر گاه مرا در جایی می بیند،
فریاد می زند: این رافضی (شیعه)،
دارایی های مردم را جمع می کند و نزد
مولایش جعفر بن محمد(ع) می برد. این
مسأله در حالی بود که خفقان و ترس از
رژیم حاکم، همه جا را فرا گرفته بود. امام به
او فرمود: «ای یونس بن عمار، نگران نباش. از
او آسیبی به تو نخواهد رسید. آن گاه که شب
پرده بر رخ شهر می کشد و چشم ها در خواب فرو
می روند و تو برای برپا داشتن نماز شبت
برمی خیزی، دست به دعا بردار و او را نفرین کن
که دعای کسی که حق به جانب اوست مستجاب
می شود».

یونس همان گونه که از امام آموخته بود،
دست به دعا برداشت و آن چه را امام
فرموده بود، از خدا خواست. فردای آن روز
خبر رسید که آن دشمن خدا به سختی بیمار
است و چندی نگذشت که صدای شیون و
زاری از خانه اش بلند شد.(۱۰)

۴. دعا برای دوستان

حسن بن جهم نزد امام صادق(ع) رفت
و گفت: ای فرزند رسول خدا، مرا در
دعاهایتان فراموش نکنید و برای برطرف
شدن مشکلاتم دعا بفرمایید. امام فرمود: از
کجا می دانی که تو را در دعاهای خود
فراموش می کنم؟ حسن پیش خود اندیشید:
آن بزرگوار امام شیعیان است و دوستان و
شیعیان خود را فراموش نمی کند. من هم که
از شیعیان او هستم، پس دلیلی ندارد که او
مرا فراموش نماید. عرض کرد: نه، شما مرا
فراموش نمی کنید. امام فرمود: چگونه
فهمیدی که فراموشت نمی کنم؟ گفت: چون
من از شیعیان و دوستداران شما هستم و
می دانم که شما برای دوستان خود دعا
می کنید. امام پرسید: آیا غیر از این مطلب
چیز دیگری را هم می دانی که به خاطر آن
فراموشت نسازم؟ حسن گفت: خیر، چیز
دیگری نمی دانم. امام فرمود: «هرگاه
خواستی بدانی که در نزد من چگونه ای، نگاه کن
ببین من در نظر تو چگونه هستم و چقدر با هم
دوستی داریم؛ تا به وسیله آن، بیشتر به یاد
هم باشیم».(۱۱)

۵. امیدواری در دعا

احمد بن محمد، نزد امام صادق(ع) رفت
و گفت: چند سال است که حاجتی دارم و
بسیار هم دعا کرده ام، ولی دعایم مستجاب
نمی شود. کم کم در دلم شک راه یافته است،
چه کنم؟ امام نگاه تندی به او کرد، بعد
برآشفت و فرمود: «ای احمد، مراقب باش که
شیطان بر تو پیروز نشود و تو را از رحمت
پروردگارت ناامید نسازد. مگر نمی دانی که
پروردگار، گاه برآوردن نیاز مؤمن را به تأخیر
می اندازد، تا او بیشتر به راز و نیاز بپردازد؛ چرا که
خداوند بزرگ، گفتگوی بندگان را با خود دوست
می دارد. به خدا سوگند، دیر برآورده شدن
نیازهای بندگان، برای آنان بهتر از زود برآورده
شدن آن هاست». سپس امام، احمد بن محمد
را به بردباری، تلاش برای کسب حلال و
پیوند با خویشاوندان سفارش فرمود و گفت:
«خدا به وعده خود پای بند است و وفا می کند.
مگر خود او نفرموده است: هنگامی که بندگان
من از تو در مورد من بپرسند، به آنان بگو من
نزدیکم و نیایش نیایش کننده را آن گاه که مرا
می خواند، پاسخ می گویم.(۱۲) مگر خود او
نفرموده: از رحمت پروردگار ناامید نشوید(۱۳) و
نیز این که: خداوند به شما وعده آمرزش و
فزونی می دهد.(۱۴) بنابراین، دلبندی ات را به
پروردگار استوارساز و شک و تردید در دل خود
راه مده و دروازه دلت را برای وارد شدن چیزی
به جز خیر و نیکی مگشا، که این تنها راه
آمرزیده شدن و برآورده شدن دعاهاست.»(۱۵)

آداب نیایش

۱. تضرع و زاری

طاووس یمانی می گوید: امام سجاد(ع)
را دیدم که با چشمانی اشکبار، به آسمان
نگاه می کرد و با خدای خویش گرم
گفتگو بود.

زلال اشک از چشمانش به دامان جاری
بود و این چنین دعا می کرد: «ای سرآمد
آرزوهای دیرینه ام، ای خدا، آیا با همه امیدی که
به مهربانی تو دارم، باز مرا در آتش عذاب خود
خواهی سوزاند؟ ای خدا، تو از هرگونه عیب و
کاستی به دوری، مردم چنان تو را معصیت
می کنند که گویا می پندارند تو آنان را نمی بینی و
تو آن چنان بردباری که گویا آنان نافرمانی تو را
نکرده اند. به قدری به آنان مهربانی نشان
می دهی، گویا تو به آنان نیازمندی، با این که تو
آفریننده ای و از هر آفریده بی نیاز. اکنون چه
کسی غیر از تو از گناهان من می گذرد؟ به غیر از
تو به که پناه آورم؟ وای بر من! آیا هنگام آن
نرسیده که شرم کنم و به سوی تو روی آرم؟» و
آن قدر گریست که از هوش رفت و بر زمین
افتاد. دویدم و کنارش نشستم و سرش را بر
روی زانویم گذاشتم. چشمانش را گشود و
برخاست و نشست و پرسید: کیست که به
خلوت من و پروردگارم آمده است؟ گفتم: ای
فرزند رسول خدا، طاووس یمانی هستم. اگر
شما این چنین با خدای خود نیایش می کنید،
ما روسیاهان چه کنیم. شما که پدرت
حضرت حسین(ع) و مادرت فاطمه(س) و
جدت رسول خداست.

امام سجاد(ع) با بغضی سنگین در گلو
فرمود: «چه دور رفتی ای طاووس! از پدر و مادر
و جدم رسول خدا(ص) سخن مگو، که پروردگار،
بهشت را برای بندگ