پاورپوینت کامل روش تربیت در نهج البلاغه ۸۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش تربیت در نهج البلاغه ۸۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش تربیت در نهج البلاغه ۸۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش تربیت در نهج البلاغه ۸۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

پرهیز از طمع

خلق دیگری را که باید پدر و فرزند پایه
ریزی نموده پرورش دهد، اجتناب و پرهیز از
طمع است. طمع باعث ذلّت و خواری انسان
می شود، طمع گریزی بخواهد در انسانی
ایجاد شود، باید روحیه توکّل بر خداوند و
یأس و ناامیدی از مردم در انسان تقویت
شود، به این جهت علی(ع) برای ایجاد و
تقویت این روحیه در فرزندش می فرماید:
«قدیکون الیأس ادراکاً اذا کان الطّمع
هلاکاً؛(۱) گاهی ناامیدی(از آنچه در دست
مردم است) خود رسیدن به هدف است، آنجا
که طمع ورزی هلاکت باشد» البته این نکته
از دید کسی پنهان نیست که پدر فقط با
توصیه به پرهیز از طمع و یأس از مردم
نمی تواند فرزند را درست تربیت کند بلکه آن
گاه توصیه های او کار ساز است که خود نیز
عملاً اهل طمع ورزی نباشد، و علی(ع) از
این پدران است که هرگز طمع در زندگی او
راه نیافت، به این جهت با تمام وجودش
می گوید: «و ایّاک ان توجف بک مطایاء
الطمع فتوردک مناهل الهلکه، و ان
استطعت الّا یکون بینک و بین اللّه ذونعمهٍ
فافعل…؛(۲) دوری کن از این که مرکب طمع
ورزی تو را به سوی هلاکت به پیش راند، و
اگر توانستی که بین تو و خدا صاحب نعمتی
قرار نگیرد، این کار را انجام بده، زیرا تو،
روزی خود را دریافت می کنی و سهم خود
برمی داری و مقدار اندکی که از طرف خدای
سبحان به دست می آوری، بزرگ و گرامی تر
از (مال) فراوانی است که از دست بندگان
دریافت می داری، گرچه همه از طرف
خداست هرگاه نیاز است برای میراندن طمع
آنچه خود دارد در مصرفش زیاده روی نکند،
و با برنامه ریزی و میانه روی حرکت کند تا
اسیر ذلّت درخواست از دیگران نشود.
امیرمؤمنان(ع) در ادامه می فرماید: «و حفظ
ما فی یدیک احبّ الیّ من طلب ما فی یدی
غیرک و مراره الیأس خیرٌ من الطّلب الی
النّاس؛(۳) و نگهداری آنچه که در دست
داری، پیش من بهتر است از آن که چیزی از
دیگران بخواهی و تلخی ناامیدی بهتر از
درخواست کردن از مردم است.»

سکوت و حفظ اسرار

خصلت دیگری را که امیر بیان به
فرزندش توصیه می کند و او را بر آن صفت
تربیت می کند سکوت و کم حرف زدن و
حفظ اسرار است که این هر دو ملازم
یکدیگرند، حضرت می فرماید: «و تلافیک
ما فرط من صمتک ایسر من ادراک مافات
من منطقک و حفظ ما فی الوعاء بشدّ
الوکاء؛(۴) آنچه با سکوت از دست می دهی
آسان تر از آن است که با سخن از دست
برود، چرا که نگهداری آنچه در مشک است
با محکم بستن دهانه آن امکان پذیر است.»
انسان تا سخن نگفته سخن درگرو اوست
وقتی که سخن گفت انسان در گرو حرف
است. و درباره حفظ اسرار فرمود: «والمرء
احفظ لسرّه وربّ ساعٍ فیما یضرّه من اکثر
اهجر و من تفکّر ابصر؛(۵) مرد برای پنهان
نگاه داشتن اسرار خویش سزاوار است، چه
بسا تلاش کننده ای (در حرف گفتن و آشکار
نمودن اسرار) به زیان خود می کوشد، هرکس
پرحرفی کند یاوه می گوید، و آن کس که
بیندیشد بینا شود.» از نوجوانی و جوانی باید
روش حرف زدن و تفکّر و اندیشه را به
فرزندان آموخت و آنها را این گونه بارآورد.

رفاقت با خوبان و اجتناب از بدان

تنها تربیت والدین ضامن بقای سلامت
روحی و روانی فکری فرزند نیست، بلکه در
درون تربیت این نکته نیز گنجانده شود و به
فرزند آموخته شود که برای حفظ دین و
سلامت اندیشه خود از دوستان ناباب و
رفقای آلوده پرهیز کند و تا می تواند به
دنبال انسانهای پاک و دوستان صالح باشد
چرا که:

می رود از سینه ها در سینه ها

از ره پنهان صلاح و کینه ها

صحبت صالح تو را صالح کند

صحبت طالح تو را طالح کند

با توجّه به این نکته تربیتی است که
مولای متقیان علی(ع) به فرزندش
می فرماید: «قارن اهل الخیر تکن منهم و
باین اهل الشّرّ تبن عنهم؛(۶) به نیکان
نزدیک شو و از آنان باش و از بدان دور شو
تا از آنها جداگردی (و جزء بدان نباشی) و گاه
تذکر می دهد که رفاقت با برخی افراد هیچ
سودی ندارد: «لاخیر فی معین مهینٍ ولافی
صدیقٍ ظنینٍ؛(۷) خیری در یاری دادن
انسان پست وجود ندارد، و نه در دوستی با
دوست متّهم.»

دوری از لقمه حرام

پدر برای تربیت صحیح فرزند هم باید
خود غذای حلال بخورد و از خوردن حرام
پرهیز نماید، و هم برای عیال و فرزندان
خویش لقمه حلال تهیه نماید و هم به
نوجوان و جوانش تعلیم و تلقین کند از
خوردن لقمه حرام به شدّت پرهیز نماید در
همین راستا است که علی (ع) به فرزند
دلبندش فرمود: «بئس الطّعام الحرام و ظلم
الضّعیف افحش الظّلم؛(۸) بدترین غذاها،
لقمه حرام، و بدترین ستم ها، ستمکاری به
ناتوان است» و این نکته را هم گوشزد
می کند که روزیهای حرام، انسان خود به
دنبالش می رود، خداوند در ابتدا برای کسی
روزی حرام قرار نمی دهد این خود انسان
است که با اختیار خویش به دنبال آن می رود
امّا روزی حلال به دنبال انسان می آید،
چنان که علی(ع) فرمود: «یا بنیّ انّ الرزق
رزقان: رزقٌ تطلبه، و رزقٌ یطلبک، فان
انت لم تأته اتاک؛(۹) پسرم! بدان که روزی
دوقسم است، یکی آن که تو آن را می جویی،
و دیگر آن که او تو را می جوید، و اگر تو به
سوی آن نروی، خود به سوی تو خواهد
آمد،…همانا سهم تو از دنیا آن اندازه خواهد
بود که با آن سرای آخرت را اصلاح کنی.»

فرصت را غنیمت شمردن

«بادر الفرصه قبل ان تکون غصّهً؛(۱۰)
پیش از آن که فرصت از دست برود، و انده
ببار آورد، از فرصت ها استفاده کن.» به
نوجوان و جوان باید تفهیم شود که عمر
همچون ابری بهاری و آبی در جوی می گذرد،
و اگر لحظه ای از آن غافل گردی خسارت
جبران ناپذیری در پی خواهد داشت.

مراعات حقوق دوستان

زندگی اجتماعی انسان جدای از دیگران
نیست یقیناً هر انسانی از جمله نوجوانان و
جوانان با عده ای بعنوان رفیق و دوست و یا
آشنا و فامیل ارتباط دارند، بلکه ارتباط
جوانان با همنوعان خویش بیش از دیگران
است، بر پدر و مربیان جامعه است که به آنها
بیاموزند که حقوق دوستان و آشنایان را
مراعات نمایند.

علی(ع) در همین راستا به فرزندش
می فرماید: «چون برادر(دینی ا)ت از تو جدا
گردد، تو پیوند دوستی را برقرار کن. و اگر
روی برگرداند تو مهربانی کن، و چون بخل
ورزد تو بخشنده باش، هنگامی که دوری
می گزیند تو نزدیک شو و چون سخت
می گیرد، تو آسان گیر و به هنگام گناهش
عذر او را بپذیر، چنان که گویا بنده او
می باشی و او صاحب نعمت تو می باشد،
مبادا دستورات یاد شده را با غیردوستانت
انجام دهی، یا با انسان هایی که سزاوار آن
نیستند بجا آوری، دشمن دوست خود را
دوست مگیر تا با دوستت دشمنی نکرده
باشی، در پند دادن دوست بکوش، خوب
باشد یا بد، و خشم را فرو خور که من
جرعه ای شیرین تر از آن ننوشیدم و پایانی
گواراتر از آن ندیدم. با آن کس که با تو
درشتی کرده نرم باش که امید است به
زودی در برابر تو نرم شود… اگر خواستی از
برادرت جدا شوی، جایی برای دوستی باقی
گذار، تا اگر روزی خواست به سوی تو
بازگردد بتواند، کسی که به تو گمان نیک
برده او را تصدیق کن، و هرگز حق برادرت را
به اعتماد دوستی که با او داری ضایع نکن،
زیرا آن کس که حقّش را ضایع می کنی با تو
برادر نخواهد بود؛… و به کسی که به تو
علاقه ای ندارد دل مبند، مبادا برادرت برای
قطع پیوند دوستی، دلیلی محکم تر از
برقراری پیوند با تو داشته باشد، و یا در بدی
کردن، بهانه ای قوی تر از نیکی کردن تو
بیاورد، ستمکاری کسی که به تو ستم می کند
در دیده ات بزرگ جلوه نکند، چه او به زبان
خود و سود تو کوشش دارد و سزای آن کس
که تو را شاد می کند بدی کردن نیست.»(۱۱)
اگر اوصاف یاد شده در جوانی و یا نوجوانی
با تلاش پدر بعنوان یک تربیت اخلاقی
ریشه دار بوجود آید، آینده خوب و روشنی را
برای زندگی اجتماعی او رقم می زند، برای
اهمیت این مسأله حضرت در ادامه با تذکر
برخی نشانه های دوستان خوب به این نکته
توجه می کند که نداشتن دوستان خوب نشانه
ضعف انسان است، «یار و همنشین چونان
خویشاوندان است، دوست (خوب) آن است
که در نهان آیین دوستی را مراعات کند،
هواپرستی همانند کوری است، چه بسا دور
که از بستگان نزدیک تر است. و چه بسا
نزدیک که از دور دورتر است، «و الغریب
من لم یکن له حبیب؛(۱۲)(غریب آن نیست که
از وطن خویش دورباشد) غریب کسی است
که دوستی نداشته باشد.»

پند پذیری

یک پدر خوب آنگاه مربّی خوب برای
فرزندان و جوانانش بحساب می آید، که او را
فقط اسیر پندهای خویش نکند که با نبود او
فرزند لنگ بماند. بلکه او را به گونه ای
بارآورد، که از هر پند و موعظه خیرخواه پند
آموزد و از هر کسی برای هدایت خویش، ره
توشه برگیرد. لذا علی(ع) به فرزندش فرمود:
«ولاتکوننّ ممن لاتنفعه العظه الّا اذا بالغت
فی ایلامه فانّ العاقل یتعظ بالآداب و
البهائم (والجاهل) لاتتعظ الّا بالضّرب؛(۱۳)
از کسانی مباش که اندرز سودشان ندهد، مگر
با آزردن فراوان، زیرا عاقل با اندرز و آداب پند
گیرد و حیوانات (نسخه بدل جاهل) با زدن.»

توجّه به یاد مرگ و فلسفه آن

برخی بر این باورند که برای شادابی
فرزند مخصوصاً جوان و نوجوان از مرگ و
آخرت و فلسفه آن در تربیت آنها سخن به
میان نیاید، ولی امیرمؤمنان(ع) بر عکس
می اندیشند از اموری که در ضمن روش
تربیتی خویش قرار داده است و فرزندان را
بر آن تربیت و نمو و رشد داده است تذکر یاد
آخرت و مرگ و بیان فلسفه معاد است، لذا
فرمود: «بدان راهی پرمشقت و بس طولانی
در پیش روی داری، و در این راه بدون
کوشش بایسته، و تلاش فراوان، و
اندازه گیری زاد و توشه و سبک کردن بار
گناه، موفق نخواهی شد. بیش از تحمّل خود
بار مسؤولیت ها بر دوش منه، که سنگینی
آن برای تو عذاب آور است اگر مستمندی را
دیدی که که توشه ات را تا قیامت می برد، و
فردا که نیاز داری به تو باز می گرداند، کمک
او را غنیمت بشمار، و زاد و توشه را بر دوش
او بگذار، و اگر قدرت مالی داری بیشتر انفاق
کن، و همراه او بفرست، زیرا ممکن است
روزی در رستاخیز در جستجوی چنین فردی
باشی و او را نیابی، به هنگام بی نیازی اگر
کسی از تو وام و قرض بخواهد(به او بده و)
غنیمت بشمار، تا در روز سختی و تنگدستی
به تو بازگرداند، بدان که در پیش روی تو،
گردنه های صعب العبوری وجود دارد، که
حال سبکباران به مراتب بهتر از سنگین
باران است و آن که کند رود حالش بدتر از
شتاب گیرنده می باشد. و سرانجام حرکت،
بهشت و یا دوزخ است. پس برای خویش
قبل از رسیدن به آخرت وسائلی مهیّا ساز، و
جایگاه خود را پیش از آمدنت آماده کن، زیرا
پس از مرگ عذری پذیرفته نمی شود، و راه
بازگشتی وجود ندارد.(۱۴)

و از آن جا که جوان منطق پذیر است
حضرت فلسفه توجّه به قیامت را بیان
می کند، و به او تفهیم می کند که هدف از
آفرینش انسان در واقع این است که انسان
برای آخرت و دار ابدی کار کند لذا فرمود:
«واعلم یا بنیّ انّک انّما خلقت للآخره
لاللّدنیا و للفناء لاللبقاء و للموت
لاللحیاه…؛(۱۵) پسرم بدان تو برای آخرت
آفریده شدی نه دنیا،برای رفتن از دنیا، نه
پایدار ماندن در آن، برای مرگ، نه زندگی
جاودانه در دنیا، که هر لحظه ممکن است از
دنیا کوچ کنی و به آخرت(و عالم برزخ)
درآیی، و تو شکار مرگی هستی که فرار
کننده آن نجاتی ندارد، و هر که او را بجوید
به آن می رسد، و سرانجام او را مرگ
می گیرد. پس از مرگ بترس! نکند زمانی
سراغ تو را گیرد که در حال گناه یا در انتظار
توبه کردن باشی و مرگ مهلت ندهد و بین
تو و توبه فاصله اندازد که در این حال خود را
تباه کرده ای.»

از آنجا که یاد مرگ آثار تربیتی فراوانی
دارد دوباره تأکید می کنم که پسرم: «اکثر من
ذکر الموت و ذکرماتهجم علیه و تفضی بعد
الموت الیه، حتّی یأتیک و قد اخذت منه
حذرک و شددت له ازرک و لایأتیک بغتهً
فیبهرک؛(۱۶) فراوان بیاد مرگ باش و به یاد
آنچه که به سوی آن می روی، و پس از
مرگ در آن قرار می گیری، تا هنگام ملاقات
با مرگ از هر نظر آماده باشی.»

۸ ـ امید دهی به جوان

یک مربی خوب همچون طبیب عمل
می کند که در مجموع داروهایی را تجویز
می کند که مفید باشد و زیان آور نباشد، در
تربیت هم چنین است وقتی از مرگ و یاد
مرگ سخن به میان می آید ممکن است
انسان از زندگی دنیا و تلاش برای آن ناامید
شود، یک مربی همه سونگر در کنار یاد مرگ
و فلسفه خلقت به فرزند امید می دهد که در
دنیا تلاش کند و از سعی باز نایستد لذا
فرمود: «و اعلم انّ الّذی بیده خزائن
السّماوات و الارض قد اذن لک فی
الدعاء…و امرک ان…تسترحمه
لیرحمک…؛(۱۷) بدان خدایی که گنج های
آسمان و زمین در دست اوست، به تو اجازه
داده… و فرمان داده که درخواست رحمت
کنی تا ببخشاید و خداوند بین تو و خودش
کسی