پاورپوینت کامل امامان راهنمایان به رضای خداوند ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امامان راهنمایان به رضای خداوند ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امامان راهنمایان به رضای خداوند ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امامان راهنمایان به رضای خداوند ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۱

در این سلسله مقالات امام شناسی را با
الهام از زیارت بلند جامعه کبیره پی
می گرفتیم. در این مقاله به شرح فرازی دیگر
از این زیارت می پردازیم.

«والمستقرین فی امر اللّه» سلام بر
شما امامان که در امر خداوند ثابت قدم و
استوار بودید.

استقرار به معنای جاگرفتن و ثبات است.

واژه «امر» دارای دو معناست یکی به
معنای فرمان است که جمع آن اوامر است و
ماضی و مضارع و دیگر مشتقات را دارد و
دوم معنای کار و شأن که جمع آن امور است
و مشتقات ندارد.

«المستقرین فی امر اللّه» بر اساس
آنکه امر را به معنای فرمان بگیریم یعنی
آنکه شما ثابت قدم و استوار در اوامر الهی
بوده از آن رو که در اوج ایمان و در تمام
عرصه های ایمانی «مستقر» ثابت و
تزلزل ناپذیر بودید.

استقرار در اصل ایمان

شما مصداق بارز «ایمان مستقر» بودید.
چون از نگاه روایات دو نوع ایمان هست
یکی ایمان مستقر و دیگری ایمان عاریتی،
در برخی روایاتی که در ذیل آیه ۹۸ سوره
انعام «…فمستقر و مستودع» رسیده است
که «ما کان من الایمان المستقر فمستقر الی
یوم القیامه (او ابداً) و ما کان مستودعاً
سلبه اللّه قبل الممات»(۱) ایمان مستقر
ایمانی است که تا روز قیامت یا برای همیشه
ثابت می ماند ولی ایمان مستودع قبل از
مرگ از دست می رود.»

صاحبان ایمان مستقر ریزش ندارند،
ثابت قدم و استوار پای ایمان خود
می ایستند اینان اند که سعادت بهشتی شدن
را دارند.

«انّ الّذین قالوا ربنا اللّه ثم استقاموا
تتزل علیهم الملائکه الاتخافوا و لاتحزنوا
و ابشروا بالجنه الّتی کنتم توعدون؛(۲)
همانا کسانی که گفتند پروردگار ما خداوند
یگانه است سپس استقامت ورزیدند
فرشتگان بر آنها نازل می شوند که نترسید و
غمگین مباشید و بشارت باد بر شما آن
بهشتی که به شما وعده داده شده است.»

«استقاموا از ماده استقامت به معنای
ملازم طریق مستقیم بودن و ثبات بر خط
صحیح است.»

از این آیه استفاده می شود که ایمان و
توحید همراه با استقامت است که دارای
ارزشی والاست و اینانند که برخوردار از
جایگاهی ویژه در پیشگاه خداوند می بوده و
فرشتگان الهی پیام دار امن و سرور برای
آنان می باشند.

در سخنی امیرمؤمنان علی(ع) فرمود:

«و انی متکلّم بعده اللّه و حجّته قال الله
تعالی ان الّذین قالوا ربنا اللّه ثم استقاموا
تتزل علیهم الملائکه الّا تخافوا و لاتحزنوا
و ابشروا بالجنه الّتی کنتم توعدون و قد
قلتم ربنا اللّه فاستقیموا علی کتابه و علی
منهاج امره و علی الطریقه الصالحه من
عبادته ثم لاتمرقوا منها ولاتبتدعوا فیها و
لاتخالفوا عنها فان اهل المروق منقطع بهم
عند اللّه یوم القیامه؛(۳) من به اتّکای
وعده های الهی و با دلیل و حجت او سخن
می گویم خداوند می فرماید… شما گفته اید
پروردگار ما خداست بنابراین باید بر طریقه
کتاب او و راه روشن فرمانش و مسیر درست
عبادتش مستقیم و ثابت بمانید سپس از این
مسیر روشن خارج نشوید و در آن بدعتی
نگذارید و از آن منحرف نگردید چه اینکه
آنان که خارج شوند در قیامت در پیشگاه خدا
وا می مانند و به سر منزل مقصود
نمی رسند.»

«ان الّذین قالوا ربنا اللّه ثم استقاموا
فلا خوف علیهم ولاهم یحزنون اولئک
اصحاب الجنه خالدین فیها جزاءاً بما کانوا
یعملون؛(۴) همانا کسانی که گفتند پروردگار
ما اللّه است سپس استقامت به خرج دادند نه
ترس بر آنهاست و نه غمی دارند آنها اهل
بهشتند و جاودانه در آن می مانند این پاداش
اعمالی است که انجام می دادند.»

در ذیل هر دو آیه از معصومین(ع)
رسیده است که از مصادیق استقامت در
مسیر خداوند، استقامت در ولایت است. در
ذیل آیه سوره فصلت آمده است که حضرت
امام رضا(ع) فرمود: «هی واللّه ما انتم
علیه؛(۵) به خدا قسم استقامت در صراط
مستقیم همان است که شما برآنید.»

در ذیل آیه سوره احقاف در تفسیر علی
بن ابراهیم آمده است امام معصوم فرمود:
«استقاموا علی ولایه امیرالمؤمنین»(۶)
منظور استقامت بر ولایت امیرالمؤمنین (ع)
است. این آغاز و پایان صاحبان ایمان مستقر
است اما صاحبان ایمان مستودع یا عاریتی
در مقطعی از نور ایمان بهره می گیرند
اما تداوم ندارد، تا دم مرگ آنرا همراه
ندارند در حدیثی از پیامبر اکرم(ص) رسیده
است که:

«قدقالها الناس ثم کفر اکثرهم فمن
قالها حتی یموت فهو ممن استقام
علیها.»(۷) گروهی این سخن را گفتند سپس
اکثر آنان کافر شدند اما کسی که این سخن را
بگوید و همچنان به آن تداوم دهد تا مرگش
فرا رسد او از کسانی است که بر آن استقامت
کرده است.

کم نبودند کسانی که در برهه ای از
مسلمانان سخت کوش حتی پیشگام بودند
اما در این مسیر استوار نماندند و ریزش
داشتند. زبیر بن عوام از این کسان بود. امام
صادق(ع) فرمود: «ولقد مشی الزبیر فی
ضوء الایمان و نوره حین قبض رسول اللّه
حتی مشی بالسیف و هو یقول لانبایع
الا علیاً»(۸)

زبیر در پناه ایمان حرکت می کرد لیکن
این نور تا زمانی که رسول خدا زنده بود و
اندکی پس از وفات آن حضرت پرتو افشانی
می کرد از این رو شمشیر می کشید و می گفت
جز با علی بیعت نمی کنیم.

زبیر در تمام دوره سکوت علی(ع) از
هواداران حضرت بود او وقتی دید که امام
علی(ع) را با اهانت به مسجد می برند با
شمشیر بر مهاجمان حمله کرد و خروش
برآورد: یا معشر بنی هاشم ایفعل هذا بعلی و
انتم احیاء؛ ای گروه بنی هاشم شما زنده اید
و با علی چنین رفتار می کنند.

هنگامی که حضرت فرمود وفاداران به
من فردا صبح با سرهای تراشیده و همراه با
سلاح خود به منزل من بیایند تنها سلمان،
ابوذر، مقداد، زبیر به وعده خود وفا کردند.

او در شورای ۶ نفری که عمر تشکیل
داد حامی امیرمؤمنان علی(ع) بود.
لکن متأسفانه با این سوابق زبیر عاقبت
به خیر نشد.(۹)

مهم آن است که انسان بتواند گوهر
ایمان را تا دم مرگ همراه خود بیاورد.

«المستقرین فی امر اللّه» سلام بر شما
امامان که از آغاز تا پایان عمر مبارکتان
نه تنها مؤمن که پاسدار حریم ایمان بودید
و در این مسیر از تمام هستی خویش
مایه گذاشتید و همگی با شهادت به
دیدار خدا رفتید چه شهادت سرخ و چه
شهادت سبز.

تکلیف محوری امامان

«تکلیف محوری» اساس زندگی امامان
علیهم السلام بود. و شاید بتوان یکی از
ابعاد «المستقرین فی امر اللّه» را همین
دانست.

برای آنان مهم این بود که رسالت الهی
خویش را انجام دهند مگر نه اینست که
امامان ما سلام اللّه علیهم اجمعین
تداوم بخش همان راهی هستند که انبیاء
عموماً و نبی اکرم(ص) خصوصاً آغازگر
آن بودند.

گفتار پیامبران بزرگ این بود که:
«ابلغکم رسالات ربّی و انصح لکم؛(۱۰) من
رسالت های پروردگارم را ابلاغ می کنم و
خیرخواه شما هستم.»

در مسیر انجام رسالت الهی فقط باید از
خداوند خشیت داشت و بس و بیمی از
دیگری به دل راه نداد:

«الّذین یبلغون رسالات اللّه و یخشونه
ولایخشون احداً الا اللّه و کفی باللّه
حسیبا؛(۱۱) پیامبران(پیشین) کسانی بودند که
تبلیغ رسالتهای الهی می کردند و تنها از او
خشیت داشتند و از هیچکس جز خدا خشیت
نداشتند و همین بس که خداوند حسابگر

و پاداش دهنده اعمال آنهاست.»

«خشیت» که این ویژگی توأم با تعظیم و
احترام است از این جهت با «خوف» که این
ویژگی در آن نیست متفاوت است. در بعضی
از مؤلفات محقق طبرسی آمده است:
خشیت و خوف هرچند در لغت به یک مع