پاورپوینت کامل انتقاد و معیارهای آن در آموزه های دینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انتقاد و معیارهای آن در آموزه های دینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انتقاد و معیارهای آن در آموزه های دینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انتقاد و معیارهای آن در آموزه های دینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

۳۱

مرکز فرهنگ و معارف قرآن

در میان مخلوقات عالم هستی، انسان
تنها موجود معجون و مرکب از دو بُعد مادی
و معنوی است و این دو بُعد نهادینه شده در
وجود انسان، مدام با همدیگر در تضاد و
درگیری به سر می برند. جنگ و نزاع
همیشگی بین ماده و معنی، بستری شده
است تا انسان، خود و همنوعانش را بهتر و
بیشتر شناسایی نموده، نقایص، کاستی ها و
عیوب را بر طرف ساخته و جبران کند در
نتیجه راه سعادت، کمال و تعالی را پیدا کرده
و بپیماید.

از سوی دیگر، میزان خطای انسان در
میدان سعی و تلاش زندگی، رقم قابل
توجهی را تشکیل می دهد تا جایی که باعث
شده است گفته شود «انسان ذاتاً خطاکار
است» روایاتی از معصومان و نیز آیاتی از قرآن
کریم به نوعی آن را بیان می دارد.

قرآن کریم، طبق یک نظر از زبان حضرت
یوسف و طبق رأی دیگر از زبان همسر عزیز
مصر این گونه می فرماید: «من خویشتن را
تبرئه نمی کنم زیرا نفس آدمی، انسان را به بدی
فرمان می دهد مگر پروردگار من ببخشاید.»
محتوای آیه این اصل مسلم را روشن
می سازد که: همه انسان ها در فعالیت های
شبانه روزی شان، مصون از خطا نیستند جز
عده خاصی که مورد توجه و عنایت خاص
پروردگار جهان قرار می گیرند.

در سوره عصر، باز هم اصل خاطی بودن
انسان، با تأکید بیشتری مورد توجه قرار
گرفته است آن جا که می فرماید: «قسم به
عصر که همه انسان ها زیانکار هستند مگر
کسانی که ایمان به خدا آورده و عمل صالح دارند
و همدیگر را به راه راست و صواب دعوت
می کنند.»

بنابراین، اصل مسلم این است که همه
انسان ها «به جز انبیاء و معصومین، در
فعالیت های فردی، اجتماعی، سیاسی،
اقتصادی، نظامی، فرهنگی و… دچار خطا و
گرفتار اشتباه می شوند و همین امر، باعث
طرح اصل دیگر به نام «نقد و انتقاد» در
زندگی انسان به خصوص فعالیت های جمعی
او شده است.

تعریف انتقاد

انتقاد از ماده «نقد» به معانی: عیب یابی،
و جدا ساختن خوب و بد، و زشت و زیبا، ذکر
شده است این معانی از سوی واژه شناسان
در زبان های فارسی، عربی و انگلیسی، مورد
توجه قرار گرفته و در کتب لغت بیان
شده است.

لغت نامه دهخدا، با استناد به کتب لغت و

ذکر تعاریف مختلف، نتیجه می گیرد «انتقاد
عبارت است از سره کردن، سره گرفتن، بیرون
کردن درهم های ناسره از میان درهم ها، آشکار
کردن، عیب شعر بر قایل آن، کاه از دانه جدا
کردن.»

لسان العرب، می گوید: «تمییز الدراهم و
اخراج الزیف منها» که به معنای جدا کردن
و سره کردن درهم و شناخت اصلی و قلابی
آن است، باید توجه داشت که در گذشته پول
رایج در بین مردم، سکه های فلزی
گران قیمت بوده و در ضرب آن، معیار و
ملاک مورد اطمینان وجود نداشت لذا امکان
تقلب در وزن و عیار آن وجود داشت، برای
رفع این معضل و تشخیص صحت و سقم
سکه های ضرب شده به تدریج، کارشناسانی
پیدا شدند که با نگاه دقیق و کارشناسانه،
سکه ها را از حیث وزن و عیار و شکل،
بررسی و اصل و تقلبی آن را شناسایی و
برای مردم معرفی می کردند. و به مرور
زمان، این اصل و قاعده در حوزه های
دیگری مثل نظم و نثر و… تسری و
گسترش پیدا کرد.

و در اصطلاح نیز گفته اند: نقد عبارت از:
«تجزیه و تحلیل آثار و ارزیابی آن از نظر فنی»
است ماتیوار نولد، نقاد و شاعر انگلیسی،
نقد را «سعی و مجاهده ای می داند عاری از
شائبه اغراض و منافع تا بهترین چیزی که در
دنیا دانسته شده است و یا از اندیشه انسان
تراوش کرده است، شناخته گردد و شناسانده
شود.» و کارلونی، نقد را عبارت از «بررسی
آثار گذشته و معاصر به منظور رفع ابهام و
توضیح و ارزیابی آنها» معرفی می کند و
می گوید: «نقد کردن قبل از هر چیز درک کردن
است» از مجموعه مطالب یاد شده،
می توان استفاده کرد که: نقد در اصطلاح
عبارت از تحلیل و ارزیابی آثار علمی، هنری
و… گذشته و حال و تشخیص صحت و سقم
آن به منظور دفع ابهام و کج فهمی ها است.

بنابراین، انتقاد به معنای بیان نقایص و
کاستی ها می باشد و این اصل و قاعده در
کلیه حوزه ها و قلمرو فعالیت انسان ها،
جریان داشته و دارد. در حقیقت، بیان
نقایص و کاستی ها باعث رشد انسان و
جامعه انسانی در تمام ساحات شده است و
همین ویژگی مسیر انسان را از سایر
موجودات که به نحوی زندگی اجتماعی
دارند، جدا می سازد.

آثار و پیامدهای انتقاد

۱ـ نجات از غفلت و فراموشی

از جمله صفات که اکثراً حسرت و اندوه
را برای انسان ایجاد می کند نسیان و
فراموشی است به قول سقراط: آدمیان
جاهل نیستند بلکه غافل اند و از این رو نیاز
به تذکر دارند. افراد و اشخاص که وظیفه
مسئولیت خود را فراموش می کنند، نقد و
انتقاد «تذکر و توصیه» می تواند به یاری و
کمک آنان شتافته و از زیان های فراوانی که
ممکن است دامنگیرشان شود جلوگیری
نماید، حوزه نسیان و فراموشی به عمل
خلاصه نمی شود در حوزه های علمی و
عملی نیز دامنگیر انسان ها شده و می شود،
غفلت از یک نکته اساسی ممکن است یک
نظریه پرداز را دچار خطا و اشتباه کرده و یا
متزلزل سازد، نقد، انتقاد و تذکر می تواند این
نقیصه را رفع نماید.

کم نیستند آیات قرآنی که با صراحت
انسان را به تفکر، تدبر و تعقل دعوت
می نماید و در طرف مقابل با جملات
افلا یتدبرون، افلا یتفکرون، افلا ینظرون،
نارضایتی خود را از افراد سُست و
سطحی نگر ابراز می دارد چرا که در سایه
تفکر و تعقل است که خیلی از مشکلات حل
و فصل می شود، نقایص و کاستی ها
شناسایی و مرتفع می شود.

۲ـ اصلاح خطاها در حوزه
عملی و نظری

انسان های غیر معصوم در هر حوزه و
حیطه ای «علمی و عملی» که وارد شوند
احتمال خطا و لغزش وجود دارد چرا که علم
و آگاهی انسان محدود و ناقص است از
طرف دیگر شهوات، غرایز و منیت ها بر
عملکرد او، تأثیر فراوان داشته و دارد، نقد و
نقدپذیری، حتی خود را در معرض نقد قرار
دادن، بهترین راه و روش است که می تواند
درصد خطا و اشتباه انسان را کاهش داده و
ضریب اطمینان را بالا ببرد، کم نبوده اند
بزرگان و معلمان اخلاق که برای شناخت و
رفع عیوب نفس، پیشنهاد کرده و می کنند که
درصدد یافتن دوستی باشید که راستین،
بصیر و متدین باشد.

۳ـ رشد علوم و فنون

انتقاد، اشکال و عیب جویی، گرچه در
ظاهر و ابتدای امر، برای هر انسانی، تلخ و
ناخوشایند است ولی نقش بسیار مؤثر و
تعیین کننده در جهت رشد و بالندگی انسان
در فعالیت های فردی و عرصه های کلان
اجتماعی، ایفا می نماید. اگر انتقاد و
عیب یابی نباشد، بدون شک قطار حرکت
رشد و تکامل انسان در تمام حوزه ها و
عرصه ها، متوقف خواهد شد و یا سرعت آن،
به شدت کاهش پیدا خواهد کرد و این یک
واقعیت انکارناپذیری است که همه انسان ها
در زندگی فردی و اجتماعی خود، شب و روز
با آن سر و کار دارند.

از باب نمونه، طفل خردسال در ابتدای
یادگیری در اداء و تلفظ حروف، کلمات و
جملات، اکثراً دچار اشتباه شده و با خنده،
اعتراض و انتقاد والدین و اطرافیان مواجه
می شود ولی اعتراض و انتقاد همراه با
هدایت و راهنمایی والدین و افراد خانواده، به
مرور زمان مؤثر واقع شده و باعث می شود
اطفال خردسال، اداء و تلفظ حروف و کلمات
و جملات را آهسته آهسته یاد بگیرند،
اشکالات و نقایص را بر طرف ساخته و وارد
مدرسه و اجتماع شده و به سخنوران و
سخن سرایان معروف و مشهور تبدیل
می شوند، در راه رفتن، غذا خوردن، لباس
پوشیدن و آداب و معاشرت با دیگران و…
قاعده و قانون همان است که گفته شد.

در فعالیت های اجتماعی نیز قاعده و
قانون فوق حاکم است، پیشرفت های
اعجازانگیزی که در عرصه های مختلف
سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی،
مدیریتی، صنعت و تکنولوژی و… به دست
انسان پدیده آمده است ثمره و نتیجه طرح و
برنامه، تلاش و فعالیت، و انتقادهای تلخ و
شیرین است که انسان ها از ابتدا تا حال از
همدیگر داشته و آن را تجربه کرده و به
فعلیت رسانده اند و به وضعیت که امروز
مشاهده می شود رسیده اند.

برای درک مطلب، کافی است به
سرگذشت تلفن که امروزه در هر خانه ای و
حتی همراه هر انسانی ممکن است وجود
داشته باشد، قدری درنگ کرده و به آن دقت
کنیم، دستگاه ابتدایی تلفن که در سال
۱۸۷۶ توسط «گراهام بل» آمریکایی طراحی،
ابداع و اختراع شد در مراحل اولیه به زحمت
می توانست رابطه بین دو انسان را از فاصله
چند متری برقرار کند، ولی با انتقاد،
عیب جویی و عیب یابی و دفع نقایص آن،
دستگاه ابتدایی آن روز، به سیستم پیچیده
امروز تبدیل شده است و این تفاوت و
پیشرفت، ثمره و محصول تلاش و فعالیت
انسان ، همراه با اعتراض، انتقاد و
عیب جویی بوده است نه چیز دیگر.

اگر جامعه بشری راه انتقاد و عیب یابی را
مسدود می کرد از سیستم پیشرفته و پیچیده
فعلی خبری نبود. در عرصه های دیگر مثل
ماشین های پیشرفته، کشتی های غول پیکر،
هواپیماهای قاره پیما و ماهواره هایی که کرات
دیگر را فتح و تسخیر کرده و می کنند نیز
قصه همان است که گفته شد و این ثمره
شیرین نقد و کارکرد انتقاد است و اختصاص
به صنعت و تکنولوژی هم ندارد بلکه در
عرصه های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی،
مدیریتی و… جریان دارد.

جایگاه انتقاد در مفاهیم دینی

از آن جا که انتقاد و عیب یابی، باعث
می شود انسان، نقایص و کاستی های
رفتاری خود را در عرصه های فردی و
اجتماعی، شناسایی کرده و در صدد اصلاح
آن برآید، آموزه های دینی نیز انتقاد مثبت،
سازنده و انگیزشی را مورد توجه قرار داده و
نسبت به آن تأکید و توصیه فراوان نموده
است.

در آیات قرآن کریم، گرچه واژه نقد و
انتقاد ذکر نشده است ولی جملات و کلمات
که بار معنایی نقد و انتقاد را داشته باشند،
فراوان دیده می شود از جمله در سوره زمر،
این گونه می خوانیم: «[ای رسول] تو نیز
بندگان را به لطف و رحمت من، بشارت ده،
بندگان که سخن حق را می شنوند و به نیکوتر آن
عمل می کنند. خداوند آنان را به لطف خود
هدایت نموده و آنان خردمندان هستند.»
برگزیدن سخنِ بهتر از میان سخن های
فراوان، نیاز به دقت، تأمل و ارزیابی دارد تا
صحت و سقم و قوت و ضعف آن، روشن و
مشخص گردد. دقت و تفکیک قوت و ضعف
و تمییز سره از ناسره، همان نقد و انتقاد
سازنده است.

امام علی(ع) افرادی و اشخاصی را که
عیوب انسان را با خود او در میان گذاشته و
بیان می نماید به عنوان افراد دلسوز و رفیق
واقعی معرفی می نماید، در طرف مقابل،
افراد آشنایی که نقایص، کاستی ها و عیوب
انسان را بیان نکرده و از آن چشم پوشی
می نمایند، به عنوان دشمن معرفی کرده و
دوری از آنان را ضروری و لازم می دانند:
«افرادی که عیوبت را با تو آشکارا بیان کرده و
نشان می دهد، دوستدار تو است و کسانی که
عیوب تو را پنهان می نماید، دشمن تو خواهد
بود.»

در آموزه های دینی از برادران دینی، به
عنوان آیینه همدیگر یاد شده است.
آیینه ای که بدون غرض و چشم داشتی
جهات مثبت و منفی شخصیت برادران
دینی را باید نشان دهد و زمینه رشد، تکامل
و ترقی آنان را در عرصه های فردی و
اجتماعی، مادی و معنوی فراهم سازد.

حضرت علی(ع) علت و فلسفه
نامگذاری دوستان نزدیک را به عنوان
«صدیق» این گونه بیان می دارد: «دوست را از
آن جهت دوست و صدیق نامیده اند که در مورد
تو و عیب هایت، صداقت داشته و راستش را با
تو می گوید.» امام صادق(ع) نیز بیان عیب
و کاستی ها را از سوی دوستان به عنوان
بهترین هدیه معرفی می نماید و می گوید:
«محبوب ترین برادرانم نزد من کسی است که
عیب هایم را به من هدیه کند.» جمله زیبای
امام خمینی رهبر کبیر انقلاب، شاید برگرفته
از کلام امام صادق(ع) باشد، آن جایی که
اعتراض و انتقاد را به عنوان هدیه الهی
برای رشد و تعالی انسان ها و اجتماعات،
معرفی نموده و می فرماید: «اشکال بل