پاورپوینت کامل ابعاد معنوی شخصیت پیامبر اعظم(ص) ۶۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابعاد معنوی شخصیت پیامبر اعظم(ص) ۶۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابعاد معنوی شخصیت پیامبر اعظم(ص) ۶۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابعاد معنوی شخصیت پیامبر اعظم(ص) ۶۷ اسلاید در PowerPoint :

۳۵

مرکز فرهنگ و معارف قرآن

پیامبر(ص) از دو بعد مادی و معنوی
برخوردار است. از نظر بعد مادی فرقی با
سایر انسان ها ندارد بلکه با آن ها در حیات
مادی و مسایل مربوط به آن شریک است.
ولی از لحاظ بُعْدِ معنوی فاصله بسیار زیادی
با دیگر انسان ها دارد و همه اهمیت و امتیاز
آن حضرت در همین مسأله نهفته است.
آنچه موجب شد که تا او واسطه بین خالق و
مخلوق، اسوه و الگوی انسان ها باشد
برجستگی بعد معنوی آن حضرت است. در
این مقاله درصدد آن هستیم که گوشه ای از
ابعاد معنوی پیامبر(ص) که در قرآن ذکر شده
را به اجمال بررسی کنیم.

۱ـ بندگی خدا

بندگی خدا، عالی ترین مقام انسان است.
بندگی نه تنها با شأن و کرامت انسان منافات
ندارد بلکه در جهت رشد و تکامل او می باشد
زیرا در برابر وجودی که کمال مطلق است به
پرستش و بندگی می پردازد و همه هستی در
قبضه قدرت اوست. آن که بندگی خدا می کند
با قرار دادن خود در برابر تابش نور الهی به
تدریج به سمت کانون بی انتهای کمال مطلق
به حرکت درمی آید و بهره ای از کمال مطلق
را در خود تجلّی می بخشد.

عبادت به معنای اظهار تذلّل و خشوع و
فروتنی در برابر معبود است. بطور کلی ما
می توانیم دو نوع عبادت داشته باشیم:

۱ـ عبادت تکوینی که فراگیر و گسترده
است و همه مخلوقات هستی را در
برمی گیرد، همه موجودات طبق این معنی
خدا را عبادت می کنند زیرا همه ذلیل و تابع
قوانین اویند.

۲ـ عبادت اختیاری و آن اینکه عبادت
کننده به اختیار خود سر تسلیم در برابر معبود
فرود آورد و هیچ عامل بیرون از اراده او
تأثیر گذار نباشد و این نوع عبادت مراتبی
دارد که بالاترین مرتبه اش آن است که ناشی
از شناخت و شعور باشد و از اعتقاد به
ربوبیت الهی نشأت گرفته باشد. همان طور
که از امام صادق(ع) نقل شده است:
«اَلعُبُودِیَّهُ جَوهَرٌ کُنهُهَا الرُّبُوبِیَّه؛ عبادت
کردن جوهری است که ذات آن ربوبیّت
است.»

مقام بندگی پیامبر(ص) در قرآن

آیات زیادی از قرآن اشاره به مقام
عبودیّت و بندگی پیامبر(ص) دارد. مقامی که
زمینه ساز دستیابی به سایر مقام ها از قبیل
نبوّت، رسالت، رفتن به معراج و … بوده
است، به عنوان نمونه: ۱ـ «سُبحان الَّذی
اَسری بِعَبدِهِ لَیلاً مِنَ المَسجِدِ الحَرامِ اِلَی
المَسجِدِ الاَقصَا الَّذی بارَکنا حَولَهُ لِنُرِیَهُ مِن
ءایـتِنا اِنَّهُ هُوَ السَّمیعُ البَصیر؛ پاک و منزّه
است خدایی که بنده اش را در یک شب از
مسجد الحرام به مسجد الاقصی – که
گرداگردش را پربرکت ساخته ایم – برد تا
برخی از آیات خود را به او نشان دهیم، چرا
که او شنواو بیناست.»

ذکر «عبد» برای پیامبر(ص) می تواند
اشاره به تأثیر عبودیّت در رفتن به معراج
باشد و مسلّما مراد از عبد، عبد تکوینی
نیست زیرا همه در این معنا شریکند آنچه
دراین مسأله تأثیر داشته، عبودیّت اختیاری
است. ۲ـ «واِن کُنتُم فی رَیبٍ مِمّا نَزَّلنا عَلی
عَبدِنا فَأتوا بِسورَهٍ مِن مِثلِهِ وَادعوا
شُهَداءَکُم مِن دونِ اللّهِ اِن کُنتُم صادِقین؛
اگر درباره آنچه بر بنده خود [پیامبر(ص)[
نازل کردیم شک دارید (دست کم) یک
سوره همانند آن بیاورید و گواهان خود را از
غیر خدا (برای این کار) فراخوانید، اگر راست
می گویید.»

عبودیّت خدا او را شایسته نزول وحی
کرد و با اینکه امّی و درس نخوانده بود کتابی
آورد که هیچ کس نتوانست و نمی تواند حتّی
سوره ای مانند آن بیاورد. در مواردی از قرآن،
پیامبر(ص) به عنوان عبد (بنده) معرفی شده
است که پیامبر(ص) در همه این موارد به
عنوان عبد خدا مطرح است. چه در موردی
که با دشمنان خدا در میدان جنگ نبرد
می کند، و چه در آغاز رسالت، و چه به
هنگام اِسراء و رفتن به معراج و چه آن گاه
که برای موجود نامرئی به نام جنّ قرآن
می خواند، و چه به هنگام نزول قرآن، و
… در همه این موارد او یک بنده خداست و
همه مسئولیت ها و مقامات معنوی از
عبودیّت ناشی شده است. بنابراین پیروان
آن حضرت باید به این مسأله توجه داشته
باشند، مبادا درباره اش غلوّ کنند و از مقام
بندگی خدا او را بیرون ببرند چنان که
مسیحیان مرتکب این اشتباه شدند در حالی
که مسیح(ع) از این که خود را بنده خدا بداند،
استنکاف نمی کرد.

۲ـ وحی

از مقامات معنوی پیامبر(ص)، مقام
دریافت وحی خاص الهی است که این
دریافت وحی، حاکی از امتیاز و برتری
دریافت کننده از دیگر همنوعانش می باشد.

در آیاتی از قرآن، پیامبر(ص) را همانند
دیگر انسان ها دانسته و دریافت وحی از
سوی آن حضرت را از جمله امتیاز او بر دیگر
انسان ها می داند: ۱ـ «قُل اِنَّما اَنا بَشَرٌ مِثلُکُم
یوحی اِلَیَّ اَنَّما اِلـهُکُم اِلـهٌ واحِدٌ…؛ بگو
من فقط بشری هستم مثل شما (امتیازم این
است که) به من وحی می شود که تنها
معبودتان معبود یگانه (خدا) است.» ۲ـ «قُل
اِنَّما اَنا بَشَرٌ مِثلُکُم یوحی اِلَیَّ اَنَّما اِلـهُکُم
اِلـهٌ واحِدٌ فَاستَقیموا اِلَیهِ واستَغفِروهُ وویلٌ
لِلمُشرِکین؛ بگو: من فقط انسانی مثل
شما هستم، این حقیقت بر من وحی می شود
که معبود شما معبود یگانه است، سپس تمام
توجه خویش را به سوی او کنید و از وی
آمرزش طلبید و وای بر مشرکان.»

۳ـ شفاعت

مقام شفاعت بی تردید از عالی ترین
مقامات معنوی یک انسان است زیرا قبول
شفاعت کسی دلیل بر اعتبار ویژه شفاعت
کننده نزد شفاعت پذیر می باشد.

آیاتی از قرآن کریم به طور مستقیم یا
غیر مستقیم بر مقام شفاعتگری پیامبر(ص)
دلالت دارد که به آنها پرداخته می شود:
۱ـ «ومِنَ اللیلِ فَتَهَجَّد بِهِ نافِلَهً لَکَ عَسی اَن
یَبعَثَکَ رَبُّکَ مَقامـًا مَحمودا؛ و پاسی از
شب را (از خواب برخیز و) قرآن (و نماز)
بخوان. این یک وظیفه اضافی برای توست،
امید است که پروردگارت تو را به مقامی
درخور شایسته برانگیزد.»

مقام در خور ستایش که خداوند،
پیامبر(ص) را نسبت به آن امیدوار ساخته به
نظر مفسّرین همان مقام شفاعت است.
پیامبر(ص) فرموده است: «مقام محمود همان
مقامی است که من در آن مقام امتم را شفاعت
می کنم.»

۲ـ «ولَسَوفَ یُعطیکَ رَبُّکَ فَتَرضی؛ و
به زودی پروردگارت (آن قدر) به تو عطا
خواهد کرد که خشنود شوی.»

اینکه چه نعمت و چه امتیازی خداوند به
پیامبر(ص) عطا می کند تا رضایتش جلب
شود و خرسندی آن حضرت را فراهم سازد،
مفسّرین آن را مقام شفاعت دانسته اند. فخر
رازی از علی(ع) و ابن عباس نقل می کند که
این نعمت همان مقام شفاعت پیامبر(ص)
در امت خود است. روایت شده که وقتی این
آیه نازل شد، پیامبر(ص) فرمود: در این
هنگام راضی نخواهم شد در حالی که حتی
یک نفر از امت من در جهنم باشد و سپس
فخر رازی از امام صادق(ع) نقل می کند که
رضایت جدّ من در این است که هیچ انسان
خداپرست و موحّدی داخل جهنم نشود.

۳ـ «وما اَرسَلنا مِن رَسولٍ اِلاّ لِیُطاعَ
بِاِذنِ اللّهِ ولَو اَنَّهُم اِذ ظَـلَموا اَنفُسَهُم جاءوکَ
فَاستَغفَروا اللّهَ واستَغفَرَ لَهُمُ الرَّسولُ
لَوَجَدوا اللّهَ تَوّابـًا رَحیمـا؛ ما هیچ
پیامبری را نفرستادیم مگر برای آن که به
فرمان خدا، از وی اطاعت شود و اگر (این
مخالفان) هنگامی که بر خود ستم کردند (و
فرمان های خدا را زیر پا می گذاردند) به نزد
تو می آمدند و از خدا طلب آمرزش می کردند
و پیامبر هم برای آنها استغفار می کرد، خدا را
توبه پذیر و مهربان می یافتند.»

این آیه مقام شفاعت را برای پیامبر(ص)
در دنیا ثابت می کند. در شأن نزول آیه آمده
است که دوازده نفر از منافقان برای آسیب
رساندن به پیامبر(ص) توطئه کرده بودند،
جبرئیل نازل شد و پیامبر(ص) را از توطئه
باخبر ساخت. پیامبر(ص) در میان جمع
فرمود: گروهی وارد شدند و انجام کاری را در
سر می پرورانند ولی موفق نخواهند شد از
جای برخیزند و از خداوند طلب بخشش
نمایند و اعتراف به گناه خود کنند تا من هم
شفاعت آنان را نزد خدا بنمایم. هیچ کس از
جای بلند نشد. پیامبر(ص) چندین بار
سخنانش را تکرار کرد ولی کسی برنخاست
پیامبر(ص) به ناچار اسامی آنان را بر زبان
آورد و فرمود: فلانی بلند شود، فلانی بلند
شود و… تا دوازده نفر را برشمرد پس همه از
جای برخاستند و اظهار کردند که ما هم
می خواستیم بلند شویم و به خواسته ات
عمل کنیم و به درگاه خداوند توبه کنیم پس
برای ما شفاعت نما. پیامبر(ص) فرمود:
حالا! بروید بیرون، در آغاز کار، من بهتر
می توانستم برای شما شفاعت کنم و خداوند
در آن وقت زودتر اجابت می کرد.

این آیه با این تفسیر برای پیامبر(ص)
مقام شفاعت در دنیا را ثابت می کند. بنابراین
پیامبر(ص) دارای مقام شفاعت در دنیا و
آخرت است.

۴ـ وجود پیامبر(ص) مانع وقوع عذاب

یکی از مقامات معنوی پیامبر(ص) که
در قرآن به آن اشاره شده این است که به
برکت وجود آن حضرت عذاب از امت و
قومش برطرف می شود. مسلما این از
مقامات معنوی مهمی است که به خاطر
وجود کسی عذاب از قوم و امّتی برداشته

شود: «واِذ قالوا اللّهُمَّ اِن کانَ هـذَا هُوَ الحَقّ
مِن عِندِکَ فَاَمطِر عَلَینا حِجارَهً مِنَ السَّماءِ اَوِ
ائتِنا بِعَذابٍ اَلیم * وما کانَ اللّهُ لِیُعَذِّبَهُم
واَنتَ فِیهِم وما کانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُم وهُم
یَستَغفِرون؛ و (به خاطر بیاور) زمانی را
که گفتند: پروردگارا! اگر این حق است واز
جانب توست، بارانی از سنگ از آسمان بر ما
فرود آر، یا عذاب دردناکی برای ما بفرست!
ولی (ای پیامبر) تا تو در میان آنها هستی،
خداوند آنها را مجازات نخواهد کرد و (نیز) تا
استغفار می کنند، خدا عذابشان نمی کند.»

در شرح این آیه آمده است که طبق
روایات، نضر بن حارث به پیامبر(ص) عرض
کرد: این چیزهایی که تو می گویی چیزی جز
افسانه های پیشینیان نیست! پیامبر(ص)
فرمود: وای بر تو این کلام خداست. او و
ابوجهل گفتند: خدایا اگر این سخنان حق
است و از جانب توست پس بارانی از سنگ
بر سر ما از آسمان فرود آر، همچنان که بر
قوم لوط فرود آوردی و یا ما را مبتلا به
عذاب دردناکی کن. خداوند در ردّ این
گفته ها، خطاب به پیامبر(ص) فرمود: تا
وقتی که تو در میان آنان هستی خداوند
آن ها را عذاب نخواهد کرد. این از شأن خدا
به دور است که با وجود تو در میان آنان،
عذاب بر آنها بفرستد زیرا تو «رحمهٌ
للعالمین» هستی و همچنین، تا وقتی که
آنان به درگاه خدا استغفار می کنند خداوند
آنها را به عذاب مبتلا نمی کند.

۵ـ معراج

یکی از برجسته ترین مقامات معنوی
پیامبر(ص) عروج آن حضرت به مقام بلند
مراتب انسانی و دستیابی به عالی ترین درجه
تقرب به خداوند یعنی معراج یا سفر آسمانی
آن حضرت است. پیامبر(ص) در این سفر
معنوی و آسمانی