پاورپوینت کامل حضرت علی (ع) در سیره نظری و عملی امام خمینی (قدس سره) ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حضرت علی (ع) در سیره نظری و عملی امام خمینی (قدس سره) ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حضرت علی (ع) در سیره نظری و عملی امام خمینی (قدس سره) ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حضرت علی (ع) در سیره نظری و عملی امام خمینی (قدس سره) ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

فضیلتی به نام فروتنی و ساده زیستی

حضرت علی (ع) می فرمایند: تواضع درجاتی دارد، از جمله اینکه شخص منزلت و اندازه خود را بشناسد . پس با قلب سالم و آرام،
خویش را در همان منزلت خویش نازل کند، دوست نداشته باشد اینکه با احدی رفتار کند مگر آنچه با او رفتار شود، خشم خود را
فرو خورد و نسبت به مردم دارای گذشت باشد . (۱) حضرت علی (ع) خود نمونه نادری از تواضع بود و در این خصلت، همچون دیگر
فضایل، اسوه انسانیت می باشد . در خانه ای گلین زیست، همان خانه ای که گرچه محقر بود، اما چون بوستانی روح افزا
شخصیت هایی چون امام حسن (ع) و امام حسین (ع) و بانویی چون زینب (س) در آن پرورش یافت که در سیر تاریخ اثری عمیق و
جاویدان بر جای نهادند و مشعل فروزان انسانیت را در ظلمت سرای زمان بر دوش کشیدند و مقتدای انسانهای حقیقت جو قرار
گرفتند، آن حضرت زمانی که خلافت مسلمین را در اختیار داشت از کار و تلاش غفلت نمی کرد و همواره زندگی خود و خانواده اش
را با دسترنج خود تامین می کرد و هرگز سربار جامعه نبود . حضرت امام خمینی (قدس سره) در این باره می فرماید: «در عهد
حکومت حضرت امیرالمؤمنین (ع) طرز حکومت اصلاح شد، و رویه و اسلوب حکومت صالح بود . آن حضرت با اینکه بر کشور
پهناوری حکومت می کرد که ایران، و مصر و حجاز و یمن از استانهای آن بود، طوری زندگی می کرد که یک طلبه فقیر هم
نمی تواند زندگی کند . به حسب نقل وقتی که دو پیراهن خرید یکی را که بهتر بود به قنبر (مستخدم خود) و پیراهن دیگر را که
آستینش بلند بود برای خود برداشت و زیادی آستین را پاره کرد و پیراهن آستین پاره را بر تن کرد . در صورتی که بر کشور بزرگ و
پرجمعیت و پردرآمدی فرمانروایی می کرد .» (۲)

در جای دیگر فرموده اند: «. . . [علی (ع)] آن شخصی بود که وقتی به حکومت رسید، در حال حکومتش زندگیش از جمیع زندگی
امثال ماها و شماها طلاب علوم دینیه یا امثال این بقالها و کاسبها زندگی او پست تر [پایین تر] بود . یک تکه نان جو بود که در اواخر
عمر مبارکشان از بس خشک بود با دستشان نمی توانستند بشکنند، با زانو می شکستند . آن نان را با آب تناول می کردند . این
حکومت اسلام بود . . .» (۳) امام در خصوص زندگی عادی و مردمی حضرت علی (ع) چنین توضیح می دهد: «دستگاه و بارگاهش
این مسجد است، توی این مسجد می آید می نشیند، همه می آیند حرفهایشان را به او می زنند . از مسجد هم لشکر درست می کند و
می فرستد به این طرف و آن طرف برای پیشرفت اسلام، لکن زندگیش همین است که عرض کردم که یک پوست هست » . (۴) امام
خاطر نشان می نماید: «همان که بعد از اینکه مقام ریاست داشت به حسب اصطلاح شما تمام ایران و عراق و مصر و جاهای دیگر در
زیر سلطه او بود، رفتارش با مردم آن طور بود که هیچ کس نمی تواند آن رفتار را داشته باشد، در خطبه جمعه گاهی که یک وقتی
در خطبه جمعه آمده بودند دامنشان را حرکت می دادند; برای اینکه پیراهن را شسته بودند و پیراهن عوضی نداشتند . . .» (۵) امام
خمینی پارسایی، ساده زیستی و زهد حضرت علی (ع) را این گونه وصف می کند: «دوم شخص اسلام، علی بن ابی طالب – سلام الله
علیه – ، ایشان خودش یک کارگر بود، یعنی قنات حفر می کرده، می رفته است قنات می کنده است . آب بیرون می آورده، لکن برای
خودش نه، بعد از اینکه بیرون می آمده، وقف می کرده برای مستمندان . برای آنها یک نفر کارگر بوده است که برای اعاشه خودش
هم کار می کرده و در عین حال که آن طور قناتها کنده با دست خودش و همان روزی که بیعت به امامت کردند برای او، به خلافت،
وقتی بیعت تمام شد، همان روز، بیل و کلنگ خودش را برداشت دنبال کار . . . این دو نفر شخص اول اسلام [حضرت محمد (ص) و
حضرت علی (ع)] که کارشان باید سرمشق باشد برای همه ما .» (۶) وارستگی امام علی از دنیا و مظاهر دنیوی و بی اعتنایی به
حکومت، خود نشانه ای از زهد، پارسایی و فروتنی این شخصیت بی بدیل است . آن شخصی که زمام امور مسلمین را در قلمروی
وسیع از مصر تا حجاز در اختیار دارد، قدرت روحی و معنوی وی به حدی است که خود را تا سطح افراد عادی و مردمان کوچه و
بازار تنزل می دهد، و چنین مسؤولیتی به هیچ عنوان در روحش تاثیر نکرده، زیرا مقام والای علی (ع) از این آلایشها تجرد پیدا
کرده است، به همین دلیل در میان مردم می آمد و به حرفهای آنان گوش می کرد . حتی اگر یکی از افراد طبقات پایین جامعه به او
به عنوان شخص اول مملکت ادعایی داشت، پیش قاضی می رفت و قاضی وی را فرا می خواند و او هم حاضر می شد . امام خمینی در
این زمینه یاد آور شده اند: «حضرت امیر سلام الله علیه آن وقت که حکومت یک مملکتی بود که چندین مقابل ایران بود، مثل سایر
مردم می آمد، با مردم می نشست و معاشرت می کرد، برای اینکه از مردم نمی ترسید، ظلم نکرده بود به مردم تا بترسد، خلافی
نکرده بود که از مردم بترسد، برای مردم بود و او را حامی خودشان می دانستند .» (۷)

همان گونه که جاه و مقام هیچ گونه تاثیری در تواضع حضرت علی (ع) نداشت . این فروتنی تا حدود زیادی در وجود امام خمینی
قابل مشاهده بود، تواضعی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی در طرز برخورد، نحوه بیان، گوش دادن به سخنان دیگران دیده
می شد با حالت امام خمینی در دوران قبل از پیروزی یا زمانی که به مرجعیت و رهبری امت رسید تفاوتی نداشت . (۸) ساده زیستی
و زهد امام زبانزد همه بود . از تشریفات رنج می برد و مدام افراد را در خصوص پرهیز از رفاه و دل بستن به دنیا نصیحت می کرد .
همواره در زندگی ساده می پوشید و از مصرف غذاهای الوان اجتناب می کرد و راضی نبود شرایطی متفاوت از اوضاع زندگی اقشار
محروم داشته باشد .

زندگی ساده و بی آلایش ایشان، گواهی زنده و گویا بر روح مردمی اوست و همان گونه که حضرت علی (ع) می فرمود سر قلم ها را
نازک بگیرید و خطها را به هم نزدیک بنویسید . امام این نکته را در زندگی خویش پیاده می نمود; به عنوان نمونه از قسمتهای
سفید کاغذهای نامه ها و پاکتهایی که برای ایشان می فرستادند استفاده می نمود و پیش نویس نکته های علمی را بر روی آنها
می نوشت . (۹)

صیانت از دیانت

حضرت علی (ع) پس از ۲۵ سال برکناری از رهبری سیاسی مسلمین، به اصرار و پافشاری مردم خلیفه شد و در راس جامعه
اسلامی قرار گرفت، آن امام در زمامداری، روش رسول اکرم (ص) را به کار بست و غالب تغییراتی را که پس از پیامبر پیدا شده بود
به حال اول برگردانید . کارگزاران نالایق را که زمام امور را به دست گرفته بودند از کار برکنار کرد . در نخستین روزهای خلافت
امام طی سخنانی خطاب به مردم فرمود: «آگاه باشید گرفتاری که شما مردم هنگام بعثت پیغمبر خدا داشتید، امروز دوباره به
سویتان برگشته و دامن گیرتان شده است، باید درست زیرو رو شوید تا صاحبان فضیلت که عقب افتاده اند پیش افتند و آنان که به
ناروا پیشی می گرفتندعقب افتند . . .» (۱۰) امام به حکومت راستین خود ادامه داد، عناصر مخالف که منافعشان به خطر افتاده بود از
هر سوی سر به مخالفت برافراشتند و به بهانه خونخواهی خلیفه سوم جنگهای خونینی برپا کردند که تقریبا در تمام مدت
زمامداری علی (ع) ادامه داشت . مسببین این منازعات جز منافع شخصی منظور دیگری نداشتند و خونخواهی خلیفه سوم
دستاویز عوام فریبانه ای بیش نبود . سبب نخستین جنگ که جمل نام داشت و در سال ۳۶ هجرت روی داد، (۱۱) غائله اختلاف
طبقاتی بود . طلحه و زبیر دو شخصیت معروف و سیاستمدار بودند که از سوی برخی از خواص در ردیف حضرت علی (ع)
محسوب می شدند، تا جایی که وقتی دومین خلیفه تصمیم گرفت شش نفر از برجستگان اصحاب رسول اکرم (ص) را انتخاب کند
تا در مورد خلافت نظر دهند، طلحه و زبیر در میان آنان بودند ; همانها که عثمان را به جانشینی عمر برگزیدند .

در هر حال، این دو رجل سیاسی که با حضرت علی (ع) بیعت کرده بودند، از وی وقت خواستند تا ملاقاتی خصوصی را ترتیب دهد،
حضرت قبول کرد و آنان با امیرمؤمنان دیدار کردند، اما مشاهده کردند حضرت که مشغول نوشتن حسابهای بیت المال است، به
محض ورود آنان شمع را خاموش کرد و شمع یا چراغ دیگری روشن نمود! وقتی متوجه فلسفه این کار از سوی حضرت شدند، به
یکدیگر نگاه کردند و گفتند نزد چه کسی آمده ایم!؟ و از همانجا طرح جنگ جمل را ریختند و بعد عایشه را تحریک نموده و به
سوی بصره حرکت دادند و خواستند با این جنگ تحمیلی، حکومت بصره و کوفه را از علی (ع) بگیرند و عراق را از حیطه قدرت
مولا علی (ع) خارج کنند . برخی می گویند قاطعیت حضرت این تنشهای سیاسی را پدید آورد و اگر رضایت این افراد را جلب
می نمود کشت و کشتار کمتر می شد و جامعه به سوی آرامش پیش می رفت! ! اما باید گفت: اگر حضرت این گونه رفتار می کرد،
حکومت اسلامی با خلافت سلاطین چه فرقی داشت؟ اصولا فضیلت حضرت علی (ع) به این است که خواست ارزشهای الهی
استقرار یابد، نه تقاضاهای اشخاص، گروهها و جناحها، او درصدد بود که معیارهای حق را که در قرآن مطرح بود و رسول اکرم (ص)
بر آن اصرار می ورزید در جامعه تحقق بخشد و طبیعی است که پیمودن راه درست و پیروی از پایه های دینی و التزام به امور
مقدس با دشواری، زحمت و مشقت توام است و بر برخی گران می آید و چون نمی توانند این شرایط را تحمل کنند، به حیله و تزویر
روی می آورند، دردسر درست می کنند، جنجال و آشوب برپا می نمایند و از شعارهایی که مردم خوششان می آید دم می زنند و
تبلیغ می کنند، و با این مکاید و نقشه ها می خواهند فضیلتها را نابود کنند، ایمان مردم را سست نمایند، در بنیانهای اصیل و
باورهای اساسی جامعه اسلامی شبهه هایی پدید آورند و عوامل وحدت آفرین اجتماعی را متزلزل کنند، و حضرت با آن بصیرتی که
ریشه در ایمان و تقوایش داشت، این ترفندها را تشخیص داد و مداهنه با اهل خدعه و گفتمان با خفاش صفتان را روا ندانست و
حتی برای لحظه ای خلاف را تحمل نکرد و بر خود فرض دید که نمونه ای از حکومت راستین اسلامی را بر مردم عرضه کند و
اسلام ناب را در عمل نشان دهد . وقتی از امام خمینی پرسیدند که شما چه نوع حکومتی می خواهید تشکیل دهید، می فرماید:
حکومتی مثل علی (ع)، الگوی ما امیرالمؤمنین (ع) است، می خواهیم آن گونه بشویم، هر اندازه که شرایط اقتضا کند . در واقع
حضرت علی (ع) در دوران کوتاه حکومت خود توانست علیرغم آن همه فشار و جنگ که بر وی تحمیل کردند، الگوی ارزنده ای از
نظام اسلامی ارائه دهد تا بشریت بفهمد یک نوع حکومت به نام حکومت اسلامی وجود دارد و آن هم توسط علی (ع) بنیان نهاده
شد و آن پیشوای پارسایان برای اینکه بتواند چنین الگویی را نشان دهد، باید مصلحت سنجیهای موقتی و زودگذر و منافع اشخاص
سیاسی و خواص را رها می کرد و مسایل دراز مدت