پاورپوینت کامل هشدارهای اجتماعی(۶) بُخل و فشرده دستی ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هشدارهای اجتماعی(۶) بُخل و فشرده دستی ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هشدارهای اجتماعی(۶) بُخل و فشرده دستی ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل هشدارهای اجتماعی(۶) بُخل و فشرده دستی ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

قال علی (علیه السلام):

«ایاکم و البخل، فانّ البخل یمقته الغریب و ینفرمنه
القریب؛از خصلت بخل دوری کنید، چه این که انسان بخیل را بیگانگان دشمن دارند و
خویشان از او گریزان و متنفرند.»(۱)

یکی دیگر از هشدارهای اجتماعی که در قرآن و حدیث به آن
پرداخته شده و نسبت به آن هشدار داده شده، صفت زشت بُخل و خسیس بودن و فشرده
دست و زفت بودن است.

از یک نگاه کلی و کلان انسانها را می توان به چهاردسته
تقسیم کرد:

۱. انسان سخیّ و با سخاوت

۲. انسان بخیل و با خساست

۳. انسان کریم و با گذشت و بزرگوار

۴. انسان لئیم و پست

در میان این چهار دسته، انسان خوب داریم و خوبتر، و بد
داریم و بدتر.

«سخی» خوب است چون از آنچه خداوند به او عطا کرده هم خود
بهره می برد، هم دیگران را بهره می رساند و کمک می کند. به تعبیر روایت
(یَأکُلُ وَ یُعطی).

«کریم» خوبتر است، زیرا آن اندازه بزرگوار است که از آنچه
خود دوست می دارد می گذرد تا دیگران استفاده کنند، ایثارگر است (لایأکل و
یعطی).

«بخیل» بد است و آن کسی است که خود و خانواده اش به
اندازه ای که از ضعف و سستی نمیرند می خورند و مصرف می کنند، اما هیچ کس کنار
سفره آنان را ندیده و از داشته ها و دارایی های آنان سودی و استفاده ای
نمی برد(یأکل و لایعطی).

«لئیم» بدتر است، زیرا نه خود خورد و نه کس دهد گنده کند
مگس دهد. انسان لئیم آن اندازه در پستی و پلشتی فرو رفته که به خود و
خانواده اش ستم می کند، تنگ می گیرد، فشار و گرسنگی و فشرده دستی را آن اندازه
گسترش می دهد که دریغش می آید غذای مناسب بخورد، لباس مناسب بپوشد، از تفریح و
لذت سالم بهره مند گردد، همواره در پی جمع مال است و شمارش آن (لایأکل و
لایعطی).

موضوع این فصل از نوشتار انسانهای «بخیل» هستند، در این
رابطه بحثهای گوناگونی مطرح است که به چند محور آن اشاره می کنیم:

بُخل و شُحّ

در فرهنگ قرآنی و روایات دینی دو واژه «بُخل» و «شُح» به
کار رفته است که گرچه هر دو بار منفی دارند و نشاندهنده روحیه پست و روش
ناهنجار اجتماعی برخی از انسانها به شمار می روند، اما بین آن دو تفاوت اندکی
نیز وجود دارد. در حدیثی می خوانیم که امام صادق(ع) به یکی از یاران خود فرمود:
«اَتَدری مَا الشَّحیح» آیا می دانی «شحیح» کیست؟

او در جواب عرض کرد: «هُوَ البَخیل» منظور بخیل است.

امام فرمود:

«اَلشُّحُّ اَشَدُّ مِنَ البُخل، انّ البَخیلَ یَبخَلُ بِما
فی یَدِهِ و الشَّحیحُ یَشُحُّ بِما فی اَیدِی النّاسِ وَ عَلی ما فی یَدِهِ
حَتّی لایَری فی اَیدِی النّاسِ شَیئاً اِلّاتَمُنُّ اَن یَکُونَ لَهُ
بِالحِلِّ و الحَرامِ وَ لایَقنَعُ بِما رَزَقَهُ اللّهُ عَزَّ وَ جَلّ».(۲)

شُح (و تنگ چشمی) از بخل (و فشرده دستی) شدیدتر است، بخیل
کسی است که به آنچه خود دارد بخل می ورزد، اما (شحیح) و تنگ چشم هم به مال مردم
و هم به مال خودش بخل می ورزد.

تا جایی که هرچه دست مردم می بیند آرزو می کند که، به حلال
یا حرام از آنِ او باشد، از آنچه خدا روزیش کرده نه سیر می شود و نه سود
می برد.

از این حدیث نورانی استفاده می شود که صفت زشت بخل گاهی
دائره اش محدود است و حوزه وجود خود و خانواده انسان را فرا می گیرد و تیره و
تار می سازد، و گاهی این صفت بخل با حرص و سیری ناپذیری توأم می گردد و مرزهای
حلال و حرام را درهم می شکند و نه تنها خود کار نیک و خوب نمی کند، بلکه از کار
خوب دیگران و بخشش و عطای آنها نیز رنج می برد و در عذاب است.

این گونه انسانها در زندانی که با دست خویش ساخته اند
اسیرند و هیچگاه لذت زندگی و آسایش و آرامش آن را درک و لمس نمی کنند قرآن راه
رستگاری و رهایی و فلاح را در دوری گزیدن از این آلودگی می داند و می فرماید:

«وَ مَن یُوقَ شُحَّ نَفسِهِ فَاُولئِکَ هُمُ
المُفلِحُون؛(۳) و کسانی که خداوند آنها را از بخل و حرص نفس خویش باز داشته
رستگارانند.»

از امام حسن مجتبی(ع) پرسیده شد معنای (شُح) چیست؟

فرمود: «آنچه را در دست خود بینی مایه شرف پنداری و آنچه را
انفاق کنی تلف شده بشماری.»(۴)

در فرهنگ و معارف دینی هم نسبت به (بخل) هشدار داده شده و
هم نسبت به (شح) حدیث آغازین نوشتار در رابطه با رذیلت بخل بود و اما درباره
(شح):

امام علی(ع) فرمود:

«اِیّاکَ وَ الشُحُّ فَاِنَّهُ جِلبابُ المَسکَنَهِ وَ
زَمام یقادُ بِهِ اِلی کُل دنائَه؛(۵) از تنگ چشمی و بخل بپرهیز، زیرا این صفت
آدمی را به خواری و ذلت می کشاند و افساری است که انسان را به سوی تمام بدیها و
پستی سوق می دهد.»

بخل و بدگمانی به خدا

از آیات و روایات استفاده می شود که انسان بخیل مشکل
اعتقادی دارد و رفتار او بازتابی از اندیشه و باور اوست.

علی(ع) می فرماید:

«اَلبُخلُ بِالمَوجُودِ سُوءُ الظَّنِّ بِالمَعبُود؛(۶) بخل
ورزیدن به آنچه در دست هست بدگمانی به معبود است.»

یعنی آن که دارد و دل و جرأت خرج کردن و کار خیر نمودن و
دست دیگران گرفتن را ندارد گویی چنین می پندارد که آنچه از مالش جدا می شود
جایگزین ندارد و خزائن خداوند را خالی می بیند و اعتقاد به جبران و ده برابر
برگرداندن کار نیک از سوی خدا را ندارد.

قرآن مجید می فرماید:

«اَلّذینَ یَبخَلُونَ وَ یَأمُرُونَ النّاسَ بِالبُخلِ وَ
یَکتُمُون ماآتاهُمُ اللّهُ مِن فَضلِهِ وَ اَعتَدنا لِلکافِرینَ عَذابا
مُهیناً؛(۷) آنان که بخل می ورزند و مردم را به بخل فرمان می دهند و آنچه را که
خداوند از فضل خودش به آنان داده است پوشیده نگه می دارند و ما برای کافران
عذابی خوار کننده را فراهم آورده ایم.

از پایان آیه شریفه استفاده می شود که بخیل در ردیف کافران
است و گویی خدا باور نیست.

نکوهش بخل و ستایش سخاوت

در منابع دینی شدیدترین هشدارها و کوبنده ترین تعبیرها نسبت
به بخیل به کار رفته است و در برابر از صفت زیبا و مثبت و راهگشای سخاوت ستایش
و تعریف شده به گونه ای که در مقایسه بین این دو می توان به زشتی بخل و زیبایی
سخاوت به خوبی پی برد و آشنا شد.

از باب نمونه درباره خوی زشت بخل در رابطه با همنوعان و هم
کیشان و در ارتباط با جامعه این گونه روایت شده است:

امام علی(ع) فرمود:

«اَلبُخلُ عارٌ؛(۸) بخل ننگ است».

«اَقَلُّ النّاسِ راحَهً اَلبَخیل؛(۹) آدم بخیل کمتر از همه
مردم در آسایش است.»

«اَلبُخلُ یُمَزّقُ العِرض؛(۱۰)بخل آبرو را بر باد می دهد».

«اَلبُخلُ اَذَمُّ الأَخلاق؛(۱۱) بخل نکوهیده ترین خوی است.

و شاید هم از همه این ها روشن تر این حدیث امام علی(ع) است
که فرمود:

«اَلنَّظَرُ اِلیَ البَخیلِ یُقسِی القَلب؛(۱۲) نگاه به آدم
بخیل سنگدلی می آورد!!

در برابر از سخاوت به بهترین عبارتها تمجید و ستایش شده
است، امام علی(ع) فرمود:

«اَلسَّخاءُ خُلقُ اللّهِ الأَعظَم؛(۱۳) بخشندگی خوی بزرگ
خداوند است.»

«اَلسَّخاءُ ثَمَرهُ العَقل؛(۱۴) بخشندگی میوه درخت خردمندی
است.»

«اَلسَّخاءُ یَزرَعُ المَحَبَّه؛(۱۵) بخشندگی تخم دوستی
می افشاند.»

رسول گرامی اسلام(ص) در یک مقایسه و ریشه یابی سخاوت و بخل
را این گونه ترسیم نموده است:

«اَلسَّخاءُ شَجَرَهٌ مِن اَشجارِ الجَنَّهِ اغصانُها
مُتَدَلّیاتٌ فِی الدُّنیا فَمَن اَخَذَ بِغُصنٍ مِنها قادَهُ ذلِکَ الغُصنُ
اِلی الجَنَّهِ و البُخلُ شَجَرَهٌ مِن اَشجارِ النّارِ اَغصانُها مُتَدَلَیاتٌ
فِی الدُّنیا فَمَن اَخَذَ بِغصنٍ مِنها قادَهُ ذلِکَ الغُصنُ اِلی النّار؛(۱۶)
سخاوت درختی از درخت های بهشت است که شاخ های آن در دنیا آویخته است و هرکه
شاخی از آن بگیرد همان شاخ وی را سوی بهشت می برد.

و بخل درختی است که شاخ های آن در دنیا آویخته است و هر که
شاخی از آن بگیرد همان شاخ وی را به سوی جهنم می کشاند.

از این بیان ملکوتی استفاده می شود که سخاوت ریشه در بهشت
دارد و از صفات بهشتیان به شمار می رود، و بخل از جهنم ریشه می گیرد و آدم بخیل
و حریص درونش جهنم سوزانی است که هم خود او را می سوزاند و هم آتش او جامعه را
فرا می گیرد.