پاورپوینت کامل فلسفه رجعت در نظام شیعه(قسمت دوم) ۸۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فلسفه رجعت در نظام شیعه(قسمت دوم) ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فلسفه رجعت در نظام شیعه(قسمت دوم) ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فلسفه رجعت در نظام شیعه(قسمت دوم) ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

ب) وقوع رجعت در آینده

چنان که اشاره شد، دسته ای از آیات قرآن کریم بر وقوع رجعت
در آینده و قبل از قیامت دلالت می کند. این دسته از آیات، هرچند به تنهایی صریح
در رجعت نیست، اما به کمک روایاتی از پیشوایان معصوم(ع) در ذیل تفسیر آنها وارد
شده است، به روشنی می توان دریافت که این آیات، بیانگر رجعت به همان معنایی است
که شیعیان بدان قائلند. این دسته آیات نیز فراوان است، ولی به اختصار به ذکر یک
آیه بسنده می شود:

از جمله آیاتی که بیش دیگر آیات قرآنی برای اثبات رجعت بدان
تمسک شده است، آیه «وَ یَوْمَ نَحْشُرُ مِن کُلِّ أُمَّهٍ فَوْجًا مِّمَّن
یُکَذِّبُ بآیَاتِنَا فَهُمْ یُوزَعُون؛(۱)روزی که از هر امتی، گروهی از آنها
که آیات ما را تکذیب می کنند محشور می کنیم.»

گفته می شود که واژه «مِن» در این آیه شریفه، برای بیان
تبعیض است؛ بنابراین، طبق این آیه، روزی فراخواهد رسید که خداوند از هر امتی،
گروهی را محشور می گرداند و از آنجا که خداوند در وصف قیامت می فرماید: در آن
روز، همه را محشور می کنیم و احدی را فروگذار نخواهیم کرد «وَ حَشَرْناهُمْ
فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ احدا»(۲)معلوم می شود که این روز، غیر از روز قیامت
است.(۳) و آن همان روزی است که شیعیان از آن به روز رجعت تعبیر می کنند.

استدلال به این آیه شریفه برای اثبات رجعت، بدان گونه که
گذشت، مورد توجه و تأیید پیشوایان معصوم(ع) نیز بوده است؛ زیرا براساس روایات
زیادی ائمه معصومین(ع) نیز برای اثبات رجعت، به این آیه شریفه استدلال
می کرده اند؛ مثلاً:

امام علی (ع) در این باره می فرماید: «امّا پاسخ کسانی که
رجعت را انکار کنند، این آیه شریفه است که می فرماید: «و یَوْمَ نَحْشُرُ مِنْ
کُلِّ اُمَّه فَوْجا»که مربوط به این دنیاست، امّا در مورد برانگیخته شدن آخرت،
آیه «وَ حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ احدا»(۴)می باشد.(۵)

از امام صادق (ع) روایات متعددی در تأویل این آیه شریفه در
مورد رجعت رسیده است. از جمله این روایت است که:

ابوبصیر گوید: به امام صادق (ع) عرض کردم: «انّ العامه تزعم
انّ قوله تعالی: و یوم نحشر من کل امه فوجا، عنی فی یوم القیامه. فقال ابو
عبدالله (ع): فیحشرالله یوم القیامه من کل امه فوجا و یدع الباقین؟ لا و لکنّه
فی الرجعه. و اما آیه القیامه: «و حشرناهم فلم نغادر منهم احدا»(۶) اهل سنت در
مورد سخن خداوند (متعال) که می فرماید: «روزی که از هر امتی
گروهی را محشور می کنیم»، می پندارند که منظور، روز قیامت است.

حضرت فرمود: «آیا خداوند در روز قیامت گروهی را برمی انگیزد
و گروه دیگری را وا می گذارد؟ چنین نیست؛ بلکه منظور آیه از حشر گروهی از هر
امتی، در روز رجعت است و آیه قیامت آن است که حق تعالی می فرماید: همه را محشور
می کنیم و از کسی چشم پوشی نمی کنیم.»

آن حضرت در تفسیر این آیه شریفه فرمود: «إنما یرجع إلی
الدنیا عند قیام القائم(ع) مَن محضّ الایمان محضا، أو محض الکفر محضا، فأما ما
سوی هذین، فلا رجوع لهم إلی یوم المآب»(۷) همانا کسانی که مؤمن خالص و یا کافر
مطلق باشند، هنگام ظهور قائم (عج) به دنیا برمی گردند، ولی غیر از این افراد تا
روز قیامت کسی به دنیا برنمی گردد.

همچنین در کتاب «مهدی موعود» آمده است که تفسیر آیه ۵۴ از
سوره مؤمن را انا لننصر رسلنا والذین آمنوا فی الحیوه الدنیا و یوم یقوم
الاشهاد؛ ما فرستادگان خود و کسانی را که ایمان آورده اند، در دنیا و روزی که
شهیدان برمی خیزند، یاری می کنیم.»

از امام صادق (ع) پرسیدند، فرمود: به خدا قسم، این در رجعت
است. نمی دانی که بسیاری از پیامبران در دنیا یاری نشدند و کشته شدند و ائمه هم
کشته شدند وکسی آنها را یاری نکرد؟ تأویل این آیه در رجعت است.»(۸)

استدلال دانشمندان شیعه به آیه (۸۳،نمل)

عده زیادی از بزرگان و صاحب نظران شیعه نیز به پیروی از
امامان معصوم(ع) برای اثبات رجعت، به آیه یادشده استدلال کرده اند؛ برای مثال:

مرحوم شیخ مفید می گوید: خداوند متعال گروهی از امت محمد(ص)
را بعد از مرگ و قبل از قیامت، زنده می کند و این مذهبی است که به آل محمد(ص)
اختصاص دارد و خداوند از حشر اکبر (قیامت) خبر داده است که «همه را محشور
می کنیم و از کسی چشم پوشی نمی کنیم.»(۹)

و درباره حشر رجعت فرموده است: «و یَوْمَ نَحْشُرُ مِنْ
کُلِّ اُمَّه فَوْجا …» پس خداوند از دو حشر خبر داده است: یکی حشر خاص و
دیگری حشر عام.(۱۰)

از دیگر اندیشمندان شیعه که به این آیه برای اثبات رجعت
استدلال کرده اند، می توان علی بن ابراهیم قمی،(۱۱)ملامحسن فیض کاشانی،(۱۲)قاضی
ابن برّاج،(۱۳)امین الاسلام فضل بن حسن طبرسی،(۱۴)حسن بن سلیمان حلی،(۱۵)شیخ
حرعاملی، (۱۶)سید هاشم بحرانی (۱۷) را نام برد؛ البته مفسران معاصر نیز این آیه
شریفه را بیانگر رجعت در آخر الزمان دانسته اند؛ چنان که مفسر گرانقدر شیعه،
علامه طباطبایی (ره)، درباره این آیه شریفه می فرماید: «از ظاهر آیه برمی آید
که حشر در آن، حشر در غیر روز قیامت است؛ زیرا حشر در قیامت، اختصاص به

یک گروه از هر امت ندارد؛ بلکه تمامی امتها در آن محشور
می شوند و حتّی به حکم آیه «و حشرناهم فلم نغادر منهم احدا»، از یک نفر هم
چشم پوشی نمی شود، و اما در این آیه می فرماید: از هر امتی فوجی را محشور
می کنیم….»

وی سپس در تأیید این که نظر قرآن حشری غیر از قیامت است،
می نویسد: «و باز مؤید گفتار ما که منظور حشر در قیامت نیست، این است که این
آیه و دو آیه بعدش، بعد از داستان بیرون شدن دابّه از زمین واقع شده اند که خود
یکی از علائمی است که قبل از قیامت واقع می شود؛ قیامتی که در چند آیه بعد
درباره آن می فرماید: «و نفخ فی الصور» و تا چند آیه بعد، اوصاف وقایع آن روز
را بیان می کند و معنا ندارد که قبل از شروع به بیان اصل قیامت و وقایع آن، یکی
از وقایع آن را جلوتر ذکرکند؛ چون ترتیب وقوعی اقتضا کند که اگر حشر فوج از هر
امتی هم جزو وقایع قیامت باشد، آن را بعد از مسئله نفخ صور ذکر فرماید؛ ولی این
طور ذکر نکرد؛ بلکه قبل از نفخ صور، مسئله حشر فوج از هر امتی را آورده، پس
معلوم می شود این حشر، جزو وقایع قیامت نیست.»(۱۸) همچنین فقیه و مفسر متأله،
حضرت آیت اللّه مکارم شیرازی، در «تفسیر نمونه» می نویسد:

«حشر»، به معنی کوچ دادن و خارج کردن گروهی از مقرّشان و
حرکت دادن آنها به سوی میدان جنگ یا غیر آن است.

«فوج» چنان که راغب در «مفردات» می گوید، به معنی گروهی است
که به سرعت حرکت می کنند.

«یوزعون»، به معنی نگهداشتن جمعیت است؛ به طوری که گروهی به
گروه دیگر ملحق شوند، و این تعبیر معمولاً در مورد جمعیتهای زیاد گفته می شود.
بنابراین، مستفاد از مجموع این آیه شریفه این است: که روزی فراخواهد رسید که از
هر قوم و جمعیتی، خداوند گروهی را محشور می کند و آنها را برای مجازات و کیفر
اعمالشان آماده می سازد.

بسیاری از بزرگان این آیه را اشاره به مسئله رجعت و بازگشت
گروهی از بدکاران و نیکوکاران به همین دنیا در آستانه رستاخیز می دانند، در
حالی که اگر اشاره به خود رستاخیز و قیامت باشد، تعبیر به «من کل امه فوجا»؛ از
هر جمعیتی گروهی، صحیح نیست؛ زیرا در قیامت، همه محشور می شوند؛ چنان که آیه ۴۷
سوره کهف می فرماید: «و حشرناهم فلم نغادر منهم احدا؛ ما آنها را محشور می کنیم
و احدی را ترک نخواهیم گفت.»

شاهد دیگر این است که قبل از این آیه سخن از نشانه های
رستاخیز در پایان این جهان بود، در آیات آینده نیز به همین موضوع اشاره می شود،
بنابراین بعید به نظر می رسد که آیات قبل و بعد از حوادث پیش از رستاخیز سخن
گوید، اما آیه وسط از خود رستاخیز، هماهنگی آیات ایجاب می کند که همه درباره
حوادث قبل از قیامت (رجعت) باشد.

امّا مفسران اهل سنت معمولاً این آیه را ناظر به قیامت
می دانند، و ذکر کلمه «فوج» را اشاره به رؤساء و سردمداران هر گروه و جمعیت
می شمرند و در مورد ناهماهنگی آیات که از این تفسیر برمی خیزد، گفته اند: آیات
در حکم تأخیر و تقدیم است و گوئی آیه ۸۳ بعد از ۸۵ قرار گرفته باشد! ولی
می دانیم هم تفسیر فوج به معنی مزبور خلاف ظاهر است، و هم تفسیر ناهماهنگی آیات
به تقدیم و تأخیر.

سرانجام این گروه را به پای محاسبه می آورند و خداوند به
آنها می فرماید: «حَتی إِذَا جَاءُو قَالَ أَ کذَّبْتُم بِئَایَتی وَ لَمْ
تحِیطوا بهَا عِلْما أَمَّا ذَا کُنتُمْ تَعْمَلُون»(۱۹)تا زمانی که (به پای
حساب) می آیند به آنها می فرماید: آیا آیات مرا تکذیب کردید و در صدد تحقیق بر
نیامدید، شما چه اعمالی انجام می دادید.

در حقیقت از آنها دو چیز سؤ ال می شود یکی از تکذیب بدون
تحقیقشان، و دیگر از اعمالی که انجام می دادند.

اگر آیه مزبور درباره قیامت و رستاخیز باشد، مفهومش معلوم
است و اما اگر اشاره به مسئله رجعت باشد چنان که هماهنگی آیات ایجاب می کند
اشاره به این است که به هنگام بازگشت گروهی از بدکاران به این جهان، کسی که
نماینده خدا و ولی امر است، آنها را مورد بازپرسی قرار می دهد، سپس به مقدار
استحقاقشان آنها را مجازات دنیوی می کند، و این مانع از عذاب آخرت آنها نخواهد
بود، چنان که بسیاری از مجرمان، حد شرعی در این جهان می خورند و در صورت عدم
توبه، در آخرت نیز مجازاتشان محفوظ است.(۲۰)

به هر صورت، این آیه شریفه (۸۳،نمل) یکی از روشنترین آیات
رجعت است، چون در روز قیامت همه مردم بدون استثناء برانگیخته می شوند، ولی در
این آیه از روزی گفتگو شده که در آن فقط شماری از هر قوم برانگیخته خواهند شد.

بنابراین، این آیه شریفه مربوط به قیامت نیست؛ چون در قیامت
همه محشور می شوند، نه از هر گروهی فوجی؛ پس این آیه شریفه، دلیل محکمی بر و
قوع رجعت در دوران حکومت حضرت مهدی (عج) است.

از مطالب یادشده به خوبی نتیجه می گیریم که:

۱ـ رجعت در امتهای پیشین واقع شده است.

۲ـ آنچه در امتهای پیشین واقع شود، در امت اسلامی نیز واقع
خواهد شد.

۳ـ دهها آیه از قرآن کریم از وقوع رجعت در امت اسلامی خبر
داده است…. چند مورد در امت اسلامی واقع شده و هزاران مورد دیگر پس از قیام
قائم (عج) واقع خواهد شد. بنابراین، هرکس به قرآن و آورنده آن ایمان داشته
باشد، راهی ندارد جز این که لزوم وقوع رجعت را نیز باورکند.

رجعت در کتب مقدس پیامبران قبل از اسلام

همان طور که اشاره شد، اعتقاد به رجعت در امتهای گذشته،
تنها اختصاص به قرآن کریم ندارد، بلکه در برخی از کتب آسمانی ادیان دیگر نیز
اشاراتی به رجعت شده است. ازاین رو باید گفت: اعتقاد به رجعت و بازگشت گروهی از
مردگان پیش از رستاخیز همگانی، پیشینه ای بس طولانی دارد که در همه ادیان
آسمانی به نمونه هایی از آن برمی خوریم، اینک به سه نمونه از سه آیین معروف:
«یهود»، «نصاری»، «مجوس» اشاره می گردد.

رجعت در عهد عتیق و جدید (تورات)

از جمله حکایاتی که در کتب مقدس عهد عتیق آمده، داستان
«الیسع» نبی است که در کتاب او پادشاهان ذکر شده است و او یکی از پیامبران
بنی اسرائیل است که کرامات و معجزات فراوانی از او نقل شده و در دعای «ام داود»
و مناظرات امام رضا(ع) با علمای یهود و مسیح از آن استدلال شده است.

در عهد عتیق داستان زنده شدن طفلی به دست «الیسع» که در
قرآن از او به عنوان «السع» یاد شده است، چنین نقل شده است: پس الیسع به خانه
داخل شد دید که طفل مرده و بر بستر او خوابیده است، چون داخل شد در را بر هر دو
بست و نزد خداوند دعا نمود و برآمده بر طفل دراز شد و دهان خود را بر دهان وی و
چشم خود را بر چشم او، دست خود را بر دست او گذاشته و بر او خم شد، گوشت سر گرم
شد و طفل هفت مرتبه عطسه کرد پس چشمان خود باز کرد.(۲۱)

امام رضا در مناظره خود با یکی از علمای مسیحی که زنده کردن
مردگان و شفای بیماران را نشانه خدایی عیسی(ع) می دانست، فرمود: الیسع هم از
این کارها می کرد، روی آب راه می رفت، مرده زنده می کرد، کور مادرزاد و پیسی را
شفا می داد، امّا امتّش وی را خدا نخواندند و هیچ کس او را نپرستید.(۲۲)

این داستان که به زنده شدن پسری به دست ایلیا اشاره دارد:
پسر آن زن که صاحب خانه بود بیمار شد و مرض او چنان سخت شد که نفس در او باقی
نماند مرد و به ایلیا گفت: ای مرد خدا مرا با تو چه کار است؟ آیا نزد من آمدی
تا گناه مرا به یاد آوری و پسر مرا بکشی؟ او وی را گفت: پسرت را به من بده پس
او را از آغوش وی گرفته بالای خانه که در آن ساکن بود برد و او را بر بستر خود
خوابانید و نزد خداوند استغاثه نمود گفت: ای یهوه خدای من! مسألت این که جان
این پسر به وی برگردد و خداوند آواز ایلیا را اجابت نمود و جان پسر وی برگشت که
زنده شد.(۲۳)

در کتاب «دانیال نبی» باب دوازدهم نیز آمده است:

«بسیاری از آنان رکه در خاک زمین خوابیده اند، بیدار خواهند
شد، امّا اینان به جهت زندگی جاودانی، و آنان به جهت خجالت و حقارت جاودانی».

در ادامه همان مبحث آمده است: «امّا تو ای دانیال! کلام را
مخفی دار و کتاب را