پاورپوینت کامل غیرت حسینی ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل غیرت حسینی ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل غیرت حسینی ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل غیرت حسینی ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

غیرت در فرهنگ انسانی و دینی کاربرد و قلمرو گسترده ای دارد. واژه شناسان در معنای این واژه نوشته اند: «واکنشی طبیعی است که آدمی نسبت به دخالتهای نابجا و ناروای دیگران، در آنچه دوست می دارد از خود نشان می دهد».() غیرت از لوازم محبت است، چه هر که محب است، به ناچار غیور بود. «غیرتمند کسی است که نگاهدار عصمت و آبرو و شرف و عزت است و از قبول اهانت بر عرض خود ابا دارد».() در نظام آفرینش غیرت جایگاه ویژه ای دارد. در بسیاری از حیوانات این حس دفاع به چشم میخورد و در تمامی انسانها این حس وجود دارد که در برابر هجوم به آنچه دوست می دارند، مانند مال، فرزند، ناموس، آبرو و دین، آرام نمینشینند و با یورش گران درگیر میشوند و به دفاع از جان، مال و…خود برمیخیزند وجود این حالت، یک ارزش انسانی است که از اراده اخلاقی او سرچشمه میگیرد. به هر نسبت که آدمی در گرداب خواستههای شهوانی و حیوانی فرو رود و از عفاف و تقوی و طهارت دور شود، این حالت رنگ میبازد و به جایی می رسد که این احساس در او میمیرد و بیتفاوت و بی غیرت میگردد. غیرت در فرهنگ دینی اسلام دینی است هماهنگ با فطرت و عقل بشری. آنچه در تکوین و آفرینش انسان به عنوان وسیله حراست و نگاهبانی گوهر انسانی او پیش بینی شده و در نهاد او به ودیعت گذاشته شده؟، در تشریع و قانون گذاری شرع نیز مورد تأیید و حمایت قرار گرفته است.امام صادق(ع) ده چیز را به عنوان بزرگواری اخلاق (مکارم اخلاق) نام برده که “غیرت” از آن شمار است. پیامبر اکرم(ص) میفرماید«:الغیره من الایمان؛() غیرت جزئی از ایمان است.» امام علی(ع) فرمود: «ما زنی غیور قط؛() انسان غیرتمند هرگز آلوده دامن نمیشود.» در برخی از احادیث میخوانیم: «خداوند غیور است و حرامها را دوست نمی دارد».() از پیامبر اکرم(ص) نقل شده که فرمود: «ما احد اغیر من اللّه و من غیرته انه حرّم الفواحش وحد الحدود؛() هیچ کس از خدا با غیرتتر نیست. از این روی، خداوند تمام کارهای زشت را حرام کرده و برای آنها مرزهایی معین کرده است.» این سخن اشاره است به آیه شریفه: «قلّ انّما حرّم ربّی الفواحش ما ظهر منها و ما بطن؛() (ای پیامبر،) بگو خدای من هرگونه کار زشت را چه در آشکار و چه در نهان منع فرموده است.» در نگاه دین، غیرت ارزش است و پسندیده که بالاترین و شریفترین مرحله آن از آنِ پروردگار عالم است و بندگان او نیز، هر یک به اندازه برخورداری از این ارزش اخلاقی و انسانی، به او نزدیک میشوند. از چشم انداز عالمان دین، حساسیت مثبت و احساس مسؤولیت در برابر آنچه که مورد علاقه و عشق آدمی است و یا ایده و مرامی است که آن را برگزیده و حق میشمارد و می داند، نه تنها ناپسند نیست، بلکه نوعی تکلیف و وظیفه به شمار می رود. مرحوم نراقی مینویسد: «دانستی که حمیت و غیرت آن است که آدمی نگاهبانی کند دین خود و اولاد و اموال خود را و از برای محافظت و نگاهبانی هر یک، طریقه ای است که صاحب غیرت و حمیت از آن تجاوز نمیکند… بی غیرتی و آن کوتاهی و اهمال کردن در محافظت آنچه نگاهبانی آن لازم است، از دین و عرض و اولاد و اموال.»() برای ریشهیابی غیرت در فرهنگ دینی و روشن شدن مفهوم آن، به واژههای هم افق آن نیز باید نگریست: غیرت و حمیت واژه “حمیت” در اصل از ماده “حمی” به معنای حرارتی است که از آتش یا خورشید یا بدن انسان و مانند آن پدید می آید. به همین جهت به حالت تب “حمّی” گفته میشود و به حالت خشم و تعصب و خشم آلود “حمیت” گویند. پژوهشگران واژه شناس، مفهوم و گونههای حمیت را این گونه کالبد شکافی کرده اند: «حمیت یعنی خشمگین شدن، هیجانی شدن و ناخوش داشتن، اسمی است که جایگزین مصدر شده، مانند سکینه که به معنای سکون است.» حمیت دو گونه است: الف. حمیت پسندیده: و آن در جایی به کار می رود که نگاهداشت آن بر او لازم است و آن عبارت است از: دین، خانواده و وطن. این گونه پاسداشت و حمیت را “غیرت” مینامند که مثبت و سازنده است و در ردیف مکارم اخلاقی به شمار می رود. ب. حمیت ناپسند: و آن در حالت روگردانی از حق و زورگویی و غارتگری است که از آن به “عصبیت” و حمیت جاهلی یاد میشود. ریشه این خوی زشت، خشم و غضبی است که همراه با خودبینی، خودشیفتگی و خود بزرگ بینی باشد.() حمیت ناپسند و تعصّب کور، حالتی است که بر اثر جهل و کوته بینی و سستی در اندیشه و فرهنگ به وجود می آید. این حالت بیشتر در میان مردمانی رواج دارد که از فرهنگ و تمدن بشری بیبهره اند و به جنگ و درگیری و قتل و غارت خو کرده اند. این خوی، با این ویژگی در هر فرد و جامعه ای پدید آید، تباهی می آفریند. بسیاری از سنّتهای غلط، خرافی و انحرافی و پافشاری قومها و ملتهای منحرف در برابر انبیاء و رهبران الهی، ریشه در همین حمیت جاهلی دارد: «اذ جعل الّذین کفروا فی قلوبهم الحمیه حمیه الجاهلیه فأنزل اللّه سکینته علی رسوله و علی المؤمنین و ألزمهم کلمه التّقوی؛() آن گاه که کافران در دلهای خود تعصّب، (آن هم) تعصّبجاهلیت ورزیدند، پس خدا آرامش خود را بر فرستاده خویش و بر مؤمنان فرو فرستاد و آرمان تقوا را ملازم آنها ساخت.» در این آیه شریفه حمیت جاهلی و آرامش ایمانی در برابر هم قرار گرفته است. فرهنگ جاهلی، همواره مردمان را به تعصّب و خشم کور و سوزان فرا میخواند. مرز شکنی و حرمت نگه نداشتن و بی اعتنایی به قانونها و آیینهای فردی و اجتماعی، از نشانههای بارز آن است،اما فرهنگ دینی که ریشه در سکینه و آرامش درونی برخاسته از ایمان دارد، نمونههای روشنی همچون رفتار همراه با بردباری و وقار و متانت و تحمّل و بزرگواری را در جامعه رواج می دهد و مردمان را به آن سمت و سو فرا میخواند. به هر حال، حمیت مثبت و سازنده خاستگاه غیرت است. امام علی(ع) میفرماید: «علی قدر الحمیه تکون الغیره.»() و میفرماید: «قدر الرجل علی قدر همّته و عفّته علی قدر غیرته؛() ارزش مرد همسان همت اوست و عفت او همتراز غیرت او.» غیرت و عصبیت عصبیت و تعصّب به معنای جانبداری از شخص یا جریان، مرام و اندیشه ای است که آدمی به آن گرویده است. به آن جمعی که دارای سازمان و تشکیلات گروهی باشند و دسته جمعی از یکدیگر طرفداری کنند “عصابه” گویند. طریحی در مجمع البحرین مینویسد: «التعصّب من العصبیه و هی الحاماه و المدافعه عمن یلزمک امره او تلزمه لغرض؛() واژه تعصّب، برگرفته از عصبیت است، و آن به معنای جانبداری و دفاع از کسی است که فرمان او بر تو لازم است یا طرفداری از کسی است که او را به خاطر هدفی برگزیده ای.» عصبیت، هم افق با “حمیت” است و مانند آن به دو گونه مثبت و منفی در خور تصویر است، زهری میگوید:از امام علی بن الحسین(ع) معنای “عصبیت” را پرسیدم، فرمود: «العصبیه التی یأثم علیها صاحبها ان یری شرار قومه خیراً من خیار قوم آخرین و لیس من العصبیه ان یحبّ الرجل قومه و لکن العصبیه ان یعین قومه علی الظلم؛() تعصّب ناپسندی که دارنده آن گناهکار به شمار می رود آن است که: بدی خویشان خویش را نیک بیند و آن بدیها را بر نیکی دیگران ترجیح دهد، لکن دوست داشتن و طرفداری از خویشان امری است پسندیده، آنچه مصداق “عصبیت” منفی است آن است که کسی قوم و قبیله اش را بر ستم و ستمگری یاری رساند.» درد دین داشتن، در گسترش ارزشها کوشیدن، جبهه حق را قدرت بخشیدن، ستمدیدگان را یاری رساندن، از حق و حقیقت حمایت کردن، مصداقهای روشن و گویایی از “تعصّب” مثبت هستند که در کلام امام علی(ع) به آن اشارت شده است: «ان کنتم لامحاله متعصّبین فتعصّبوا نصره الحق؛()اگر قرار است از خود تعصّب نشان بدهید، آن را در راستای یاری حق، به کار گیرند.» نیز میفرماید: «تعصّبوا لخلال الحمد من الحفظ للجار و الوفاء بالذمام و الطاعه لبرّ و المعصیه للکبر و تحلّوا بمکارم الخلال؛() برای خوبیهای ستوده تعصّب بورزید