پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به نقش والدین در تربیت و آموزش فرزندان( قسمت آخر) ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به نقش والدین در تربیت و آموزش فرزندان( قسمت آخر) ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به نقش والدین در تربیت و آموزش فرزندان( قسمت آخر) ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به نقش والدین در تربیت و آموزش فرزندان( قسمت آخر) ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

یکی از نیازهای اساسی والدین و مربیان در امر تربیت و پرورش اخلاقی کودکان، برقراری ارتباط سالم با آنهاست. ارتباط صحیح بین پدر و مادر و روابط سالم آنان با کودکان، اولین و مهمترین زمینه رشد و پرورش اخلاقی نونهالان است. اساس تربیت سالم فرزندان جامعه، بستگی کامل به سلامتی خانواده دارد و سلامتی خانواده مستلزم ارتباط سالم بین اعضای خانواده است. “ارتباط یا روابط” عبارت است از: فرایند مبادله اطلاعات و احساسات. مبادله بر وزن مفاعله، امری است طرفینی و دو جانبه، پس ارتباط جریانی است متقابل. ارتباط سالم و صحیح آن است که، طرفین در امر مبادله اطلاعات و احساسات در فضایی مناسب مشارکت کرده و با یکدیگر هماهنگی داشته و در این ارتباط، هر دو احساس ارزشمندی کنند. در اینجا جهت تبیین مطلب، مهمترین ویژگیهای یک ارتباط سالم را در کانون خانواده بین والدین مورد بررسی قرار می دهیم. اوّل مهر و محبت باید در محیط خانه و خانواده مهر و محبت و عاطفه و دوستی حاکم باشد، و هیچ گونه اثری از نفرت و کینه و عداوت در آن نباشد و افراد خانواده همدیگر را دوست داشته باشند و محبتشان را ابراز و اظهار کنند؛ به ویژه پدر و مادر باید محبت، ثبات و آرامش را در داخل خانه گسترش دهند، چنان که خداوند در قرآن کریم فرموده است: “وَمِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکم مِّنْ أَنفُسِکمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکنُوا إِلَیهَا وَجَعَلَ بَینَکم مَّوَدَّهً وَرَحْمَهً إِنَّ فِی ذَلِک لاَ یاتٍ لِّقَوْمٍ یتَفَکرُونَ”() از نشانه های الهی، آن که از خودتان برای شما جفتهایی آفرید تا در کنارشان بیارامید و در میانتان دوستی و مهر نهاد. در این، نشانههاست مردمی را که می اندیشند. بنابراین، ارتباط بین زن و شوهر یا پدر و مادر باید ارتباط محبت آمیز و آمیخته با رحمت و شفقت باشد و چنین رابطه ای مایه آسایش نفس، و آرامش اعصاب، اطمینان روح و جسم و همچنین موجب همبستگی خانواده، تحکیم اساس آن و دوام موجودیت واحدش خواهد بود. عشق و محبت و مهربانی، احترام متقابل و همیاری واقعی در گشودن گره تمام مشکلات و برطرف کردن موانع از سر راه خانواده ها را در پی خواهد داشت و وجود روابط محبت آمیز در برقراری تعادل روحی فرزند یک ضرورت محسوب می شود. دکتر اسپاچ می گوید: “آسودگی فردی و اساسی کودک به طور پیوسته نیازمند اتّحاد پدر و مادر و انسجام و هماهنگی آنان در رویارویی با مسئولیتهای زندگی است.”() در میان اعضای خانواده وظیفه پدر سنگین تر است؛ زیرا او باید مهر و محبت را بین اعضای خانواده گسترش دهد؛ به ویژه نسبت به همسرش مهربان باشد و نیازهای او را برآورده سازد، چون این هم از حقوق اوّلیه همسرش است و هم موجب تربیت صحیح فرزند می گردد تا بدین وسیله مهر و محبت و دوست داشتن را به فرزندانش منتقل کند. از پیامبر اکرم(ص) چنین روایت شده: “لِیتَأسَّ صغیرکم بکبیرکم، ولیرؤف کبیرکم بصغیرکم…”() کوچکترهای شما باید از بزرگانتان پیروی نمایند و بزرگترهای شما باید به کوچکترها مهر و محبت کنند. پدر نباید در کانون خانواده بزرگی نماید، بلکه باید با افراد خانواده متواضع و دوست و مهربان باشد. رسول خدا (ص) فرمود: “خیرُ الرّجال مِن اُمَّتی الَّذین لا یتَطاوَلون عَلی اهلهم ویحنُون وَلایظلمونَهُم…”() بهترین مردان امت من، کسانی هستند که بر خانواده شان بزرگی نمیفروشند و به آنان مهر می ورزند و بر آنان ظلم و ستم روا نمی دارند. والدین باید با قدرشناسی و احترام نمودن به یکدیگر، فرزندان را به این روش پسندیده عادت دهند. همه روانشناسان معتقدند که کودکان به موازات نیازهای زیستی و فیزیولوژیکی به ویژه در سنین نخستین، نیازمند ارتباطات عاطفی و پذیرش از جانب دیگران هستند که برآورده کردن این نیازها، موجب بسترسازی آرامش و تعادل روانی و دستیابی به برخی از بالندگیهای روانی است. آرامش روانی، امنیت خاطر، اعتماد به نفس، اعتماد به والدین، الگوگیری در مهرورزی به دیگران و پیشگیری از انحرافات، نمونه ای از این امتیازات است. به اعتقاد برخی از روانشناسان، مهرورزی و محبت نمودن به کودکان، نه تنها موجب تندرستی بلکه بهترین پل ارتباطی برای تربیت کودکان در ساحتهای گوناگون اعم از تربیت اخلاقی، دینی، سیاسی، عاطفی، فیزیکی و آموزشی است. ارتباط عاطفی با فرزند موجب میشود که وی با والدین خویش صمیمی باشد، به آنان اعتماد کند و آنان را پناهگاه خویش در بحرانهای زندگی بداند. خداوند در قرآن کریم، خطاب به پیامبرش میفرماید: “فبما رحمهٍ من الله لِنتَ لهم ولو کنت فظّآ غلیظ القلب لانفضّوا من حولک”() به خاطر رحمت خدا بود که تو با آنان ارتباط صمیمی و مهرآمیزی پیدا کردی، اگر یک فرد خشن و گستاخ بودی، هر آینه هیچ کس دور تو جمع نمیشد. روشهای ابراز محبت شاید همه ما مهرورزی به کودکان را یک نیاز انکار ناپذیر بدانیم. امّا راهها و شیوههای مهرورزی برایمان مبهم باشد. در یک تقسیمبندی کلی، ابراز محبت به رفتاری و گفتاری تقسیم میشود. ابراز رفتاری اقدامات عملی و رفتاری، از قبیل روی زانو نشاندن، در آغوش گرفتن، بوسیدن، سواری دادن و بعضی وقتها کنار کودکان خوابیدن، هدیه دادن، بازی کردن و بر سر آنها دست نوازش کشیدن است که در بسیاری از روایات مورد توجه و تأکید قرار گرفته است. برخی از این روایات را با هم مرور میکنیم: پیامبر اکرم(ص) میفرماید: “احبّوا الصبیان و ارحموهم.”() کودکان را دوست بدارید و با آنان مهربان باشید. امام علی(ع) از خاطرات شیرین دوران کودکی خویش چنین یاد میکند: هنگامی که پیامبر اکرم(ص) در أوان کودکی مرا به خانه خویش برد، همیشه مرا در دامنش مینشاند. مرا به سینه خود میفشرد. هر وقت میخواست بخوابد و من فاصله ام با پیامبر زیاد بود و خوابم نمیبرد، وی مرا نزدیک بستر خویش میبرد. بعضی وقتها دستش را به صورت من و بدنش را با بدن من تماس می داد. حتی کاری میکرد که من وی را استشمام کنم.() ابنعباس میگوید: “نزد پیامبر بودم درحالی که فرزندش ابراهیم بر زانوی چپ او و حسین بن علی(ع) بر زانوی راست او قرار داشت. پیامبر گاه این و گاه آن یکی را میبوسید که در این حال جبرئیل وحی، از سوی خداوند نازل شد.”() از امام علی(ع) نقل شده که وی پیش روی یکی از دخترانشان، پسر کوچک خود را بوسیدند. دختر پرسید: آیا وی را خیلی دوست می دارید؟ امام فرمود: آری دخترم! دختر گفت: گمان میکردم که شما جز خداوند، کسی را دوست نمی دارید. امام گریست و فرمود: “الحبّ لله والشفقه للاولاد”() محبت من ویژه خدا است اما به فرزندانم هم مهر می ورزم. براساس این گفتار علوی، محبت و مهرورزی بر دو گونه است: بعضی محبتها در عرض هم هستند. مثل عاطفه انسان نسبت به فرزندان، والدین، همسر و… که در این روایت تعبیر به شفقت شده است. اما محبت دیگری وجود دارد که در طول محبتهای این جهانی است و از بینش و معرفت ما به خداوند برمیخیزد. امام این گونه دوّم را “حب” نامیده اند. از این گرایش عاطفی، میتوان به عشق یاد کرد. این محبت هم از جهت کیفی و هم از نظر کمی با گونه نخستین متفاوت است. در پاره ای از روایات آمده است که “نگاه مهرانگیز پدر و مادر به فرزندان، عبادت است.”() ابوهریره میگوید: هرگاه برای پیامبر میوه نوبری می آوردند، میفرمود: خداوندا! به شهر ما برکت روزافزون ده. سپس این میوه نوبر را به کوچکترین کودکانی که نزد ما حاضر بودند، می داد.() پیامبر اسلام(ص) میفرماید: اگر یکی از شما به مسافرت رفت، هنگام بازگشت تا جاییکه در توانش است، برای خانواده اش هدیه ای بیاورد.() ابراز گفتاری ابراز گفتاری شامل، کلمات محبت آمیز است که در روایات زیاد مورد تأکید قرار گرفته است. امیرالمؤمنین(ع) وقتی میخواستند با فرزندانشان، به ویژه در سنین پایین سخن بگویند، از واژه “یا بُنی” فرزندم، استفاده میکردند که حاکی از مهرآمیز بودن و نشان دادن مهر درونی به فرزندان بود. شرایط ابراز محبت به فرزندان شایان توجه است، با وجود این همه سفارش به مهرورزی پدر و مادر نسبت به فرزندان، توصیههای دیگری نیز در مورد چگونگی و میزان این ارتباط عاطفی از پیشوایان معصوم(ع) به ما رسیده است. برخی از این سفارشات اینگونه است: عادلانه و برابر بودن: ابراز محبت به فرزندان نباید تبعیض آمیز باشد. اگر واژه ای را در مورد یکی از فرزندان بکار میبرید، سعی کنید همان لفظ یا مشابه آن را برای دیگران هم بکار ببرید. متعادل بودن: ابراز محبت نباید همراه با زیاده روی باشد که موجب گستاخ شدن یا لوس و وابسته بار آمدن فرزندان شود. در برابر زیاده روی، مهرورزی نباید ناقص یا همراه با محرومسازی باشد. کم گذاشتن فرزندان در مورد نیاز به مهر و محبت، موجب میشود که فرزندان بیشخصیت، کم اراده، ناکام، عقده ای و بیهویت بار بیایند. حد متعادل مهرورزی همانند نیاز به محبت، یک امر فطری است. امام صادق(ع) میفرماید: پستترین پدر و مادرها کسانی هستند که دوست داری و مهرورزی به بچههایشان، آنها را به افراط بکشاند.() یکی از موارد افراطگرایی این است که کودکی به سن تمییز برسد و پدر و مادر وی به خاطر محبت افراطی، از حلال و حرام الهی، وی را آگاه نکنند. این گونه مهرورزی، در از بین بردن اعتماد به نفس، استقلال شخصیت و کشاندن کودکان به بزهکاری، بسیار مؤثر است. پیامبر گرامی (ص) در روایتی، خطاب به ابن مسعود میفرماید: “یابن مسعود! لا تحملنّ الشفقه علی اهلک و ولدک علی الدخول فی المعاصی و الحرام”() به همسر و بچههایتان این قدر مهرورزی نکنید که مرتکب حرام و گناه شوند یا زمینههای گناه و آلودگی برای آنان فراهم شود. خودکمبینی، کمرویی، عقده، کینهتوزی، حسد و بزهکاری، برخی از پیامدهای کم گذاشتن و تفریط در مهرورزی است. سلطهجوئی، انتظارات ویژه، نازپروردگی، کم ارادگی، زودرنجی و خودپسندی، از جمله پیامدهای افراط و زیاده روی در مهرورزی میباشد. دوّم: همیاری و همکاری گرچه بین اعضای خانواده یک نوع تقسیم کار اوّلیه لازم است، تا هر کسی وظیفه اش را بداند و آن را انجام دهد، ولی در مواردی کمک کردن به یکدیگر در اداره امور زندگی آثار بسیار مثبت و ارزنده بر روح انسان باقی می گذارد. در مواردی زن، شوهرش را در کارهای مربوط به او(شوهر) کمک میکند و گاهی اوقات شوهر، همسرش را در کارهای خانه کمک مینماید، و بدین وسیله نه تنها محبتشان نسبت به هم عمیقتر و بادوامتر و خالصتر و پاکتر می شود، بلکه عملا درس تعاون و همکاری را به فرزندانشان می آموزند تا در میدان مشکلات زندگی، همکار و مددکار یکدیگر باشند. امام باقر(ع) نقل شده است که امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س) برای تقسیم کار منزل به حضور پیامبر اکرم(ص) رسیده و درخواست نمودند که تکلیف هر یک را در امور خانه مشخص فرمایند. رسول خدا (ص) نیز چنین تقسیم کار کردند: “فَقَضی عَلَی فاطمهَ بخدمه مادون الباب، و قَضَی عَلَی عَلی بِما خَلفَه. قال: فقالت فاطمهُ فلا یعلَمُ ما داخلَنی مِن السُّرور الّا الله بِاکفائی رسُول الله (ص) تَحَمُّل رِقابِ الرّجال”() رسول خدا(ص) دستور دادند که حضرت فاطمه(س) کار داخل منزل و امام علی(ع) کار بیرون خانه را انجام دهد. امام باقر(ع) فرمود: حضرت فاطمه(س) اظهار داشت خدا می داند که چقدر از این تقسیم خشنود شدم، زیرا رسول خدا(ص) مرا از کارهایی که مردان بر دوش میکشند (و مستلزم ظاهر شدن در بین آنهاست) معاف کرد. در روایتی دیگر از پیامبر (ص) چنین آمده است: “خدمتک زوجتک صَدقَه”() خدمت تو به همسرت، صدقه محسوب میشود. سوّم: امنیت و آرامش روابط بین والدین باید به گونه ای باشد که امنیت و آرامش بر محیط خانه حاکم باشد؛ زیرا داشتن آرامش خاطر و امنیت، مهمترین شرط سعادت و خوشبختی است. رفتار پدر با افراد خانواده نباید رفتار یک مستبد و دیکتاتور باشد و نباید با رفتار آمرانه و خودسرانه آرامش خانه را به هم بریزد و پدر نباید با خشنونت و جنجال و مشاجره بر افراد خانواده حکومت کند. این گونه رفتارها بزرگترین عامل نگرانی همه افراد خانواده به ویژه فرزندان است؛ زیرا اوضاع ناآرام و متشنجی که پدر و مادر عامل پیدایش آن بوده اند در ثبات و تعادل روانی کودک در تمام مراحل زندگی؛ از ماههای آغازین دوران حاملگی تا نخستین سالهای ولادت و مراحل بعد از آن اختلال ایجاد خواهد کرد. جوّ ناآرام، آثار تخریبی اش را در شخصیت فردای کودک به جای خواهد گذاشت. به طوری که بسیاری از کودکان منحرف و فراری و کسانی که در بزرگسالی به جرمها و بزهکاری کشیده شده اند، ناشی از عدم آرامش و آسایش خانوادگی بوده است. به هر حال، “اختلالهای رفتاری و بیماریهای روانی ای که کودکان در سنین نوجوانی و مردان در آینده زندگی خود بدانها دچار میشوند نتیجه عملکرد پدران و مادران است، همانند درگیریهای میا