پاورپوینت کامل زیباترین های حوادث عاشورا ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زیباترین های حوادث عاشورا ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زیباترین های حوادث عاشورا ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زیباترین های حوادث عاشورا ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

دوباره ماه ماتم جلوه گر شد

به یاد خشک لبها دیده تر شد

چه غمبار است این ماه خدایی

دل ماشد دوباره کربلایی

در ابتدا می خواستم عنوان مقاله را «زیبایی های عاشورا» بگذارم، چنان که برخی سخنرانی ها به همین نام برگزار شده است، و شاید مقالاتی نیز به این نام باشد که حقیر هنوز برخورد نکرده ام. ولی جمله زیبا و تاریخی حضرت زینب(س) تصمیم را عوض کرد. در مجلس ابن زیاد، آن گاه که آن ملعون نمک بر زخم زینب پاشید، آن بانو با آن آرامش خاص که از صبر و رضای قلبی او حکایت داشت فرمود: «ما رأیت الّا جمیلا؛(۱) جز زیبایی چیزی ندیدم.» چرا که این جمله که خود از زیباترین هاست می رساند که کربلا و عاشورا، تمام حوادثش زیبا بود، لذا تصمیم گرفتم که لااقل به نظر خودم زیباترین های کربلا را منعکس کنم. کربلا در سینه اش پنهان هزاران راز دارد هر زمان یک راز از اسرار خود ابراز دارد کربلا دریای موّاجی است بی حدّ و کرانه موج عالم گیر او دستی به هر سو باز دارد در دل هر قطره آبش دلنشین رازی نهفته است همره هر قطره خونش گوهر ممتاز دارد قبر شش گوش حسین آنجاست کز شش سوی عالم خلق بر درگاه او دست نیاز دراز دارد زیباترین انتخاب یزید پس از درگذشت معاویه طی نامه ای به ولیدبن عتبه حاکم مدینه دستور داد که: حسین بن علی(ع) و عبداللّه بن زبیر را احضار کن و از آنها برای خلافت من بیعت بگیر، و اگر از بیعت سر پیچی کردند سر آنها را از بدن جدا و به دمشق برای من بفرست! و از مردم مدینه نیز بیعت بگیر و اگر کسی نپذیرفت حکمی را که بیان کردم درباره آنها اجرا کن!(۲) امام حسین در مقابل درخواست ولید مردانه فرمود: «هرگز با یزید بیعت نخواهم کرد؛ ما کنت ابایع لیزید» و در مقابل تهدیدات مروان مردانه ایستاد و با احضار نوزده نفر از یاران خویش او را به جای خود نشاند.(۳) و همین طور پیشنهاد محمّد حنفیه را که گفته بود به یمن و یا به کوهها و بیابانها پناه ببرد نیز نپذیرفت و می فرمود: «یا اخی و اللّه لو لم یکن ملجأً ولا مأوی لما بایعت یزیدبن معاویه؛ ای برادر! حتی اگر در دنیا پناهگاهی نداشته باشم هرگز با یزیدبن معاویه بیعت نخواهم کرد.» و سرانجام بعد از خواب دیدن پیامبر اکرم(ص) که فرمود: «خدا برای تو در بهشت مقام و منزلتی معین کرده است که جز با شهادت به آن مقام نخواهی رسید.»(۴) و خداحافظی با قبر مادر در تاریکی شب، تصمیم حرکت به سوی مکه گرفت. شب بود و سکوت مرگباری که مپرس او بود و چشم اشکباری که مپرس می رفت و صدای شیون مادر او می گشت بلند از مزاری که مپرس(۵) و با این تصمیم و حرکت به سوی مکه از آنجا به سمت کوفه و کربلا آغاز بزرگترین و زیباترین انقلاب و نهضت تاریخ بشری را رقم زد. زیباترین وصیت ها نوعاً وصیت حاوی سفارشات مالی و یا عبادی است، امّا وصیت امام حسین(ع) به برادرش محمد بن حنفیه، از ویژگیها و زیبائیهای خاصی برخوردار است، چرا که هم مشتمل بر یک دوره اعتقادات و بیانگر اهداف مهم قیام او، و هم ردّ تهمتهایی است که ممکن است به او بزنند و هم درخواست کمک و یاری به صورت عزتمندانه از دیگران است. این چیزی است که حسین بن علی به برادرش محمد بن حنفیه وصیت نموده است: «بدرستی که حسین گواهی می دهد بر وحدانیت خدا و اینکه او شریک ندارد و محمد(ص) بنده و رسول اوست و حق را از جانب خدا آورده است، و بدرستی که بهشت و دوزخ حق است و روز قیامت خواهد آمد و شکی در آن نیست و خدای متعال مردگان را زنده خواهد کرد. «امّا بعد فانّی لم اخرج اشراً ولابطراً و لامفسداً ولاظالماً و انّما خرجت لطلب الاصلاح فی امّهٍ جدّی(ص) ارید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر و اسیر بسیره جدّی و ابی علی بن ابی طالب(ع) فمن قبلنی بقبولٍ الحقّ فاللّه اولی بالحقّ و من ردّ علی هذا اصبر حتّی یقضی اللّه بینی و بین القوم بالحق و هو خیر الحاکمین؛ امّا بعد خروج من (بر یزید) برای ایجاد فتنه و فساد و یا برای سرگرمی و خودنمائی نیست بلکه خروج من برای اصلاح امور امّت جدّم رسول خدا(ص) است. من اراده کردم که امر به معروف و نهی از منکر نموده و از سیره جدّم و پدرم علی بن ابی طالب(ع) پیروی کنم، اگر کسی دعوت به حق را پذیرفت، پس خداوند سزاوارتر به قبول آن است و اگر کسی آن را نپذیرفت من صبر خواهم کرد تا خدای متعال میان من و این جماعت داوری کند و او بهترین حکم کنندگان است. و این وصیت من است ای برادر به تو، و توفیقی نیست مگر با کمک خدا توکل بر او می کنم و به سوی او انابه خواهم کرد…»(۶) در این وصیت نامه حضرت اهداف خود را، اصلاح امّت، احیاء امر به معروف و نهی از منکر و زنده نگهداشتن سنّت پیامبر(ص) و علی(ع) می داند. و این تهمت ها را رد می کند: ۱- قیام برای فتنه و آشوب ۲- قیام برای فساد و ستمگری ۳- قیام برای سرگرمی و خودنمایی. و در ابتدای وصیت نامه اعتقاد به وحدانیت خدا و رسالت پیامبر(ص) و معاد و بهشت و جهنم را بازگو می کند تا فردا اگر او را خارجی خواندند مردم بفهمند که این وصله به او نمی چسبد و این تهمت رسوا پا نمی گیرد. زیباترین احترام حضرت وارد مکه شد و بیش از چهارماه در آن ساکن بود و با گروههای مختلفی دیدار کرد و نامه های فراوان به کوفه و بصره و افراد نوشت، و خانه خدا را تحت عنوان عمره مفرده زیارت نمود، و به زیارت اهل قبور نیز شتافت از جمله در قبرستان ابوطالب، به زیارت جدّ بزرگوارش حضرت ابوطالب، و جدّه بزرگوارش حضرت خدیجه شتافت و در آنجا نماز گذارد و با خداوند خود مناجات کرد.(۷) حضرت در این مدّت از نقشه های سوء دشمنان که قصد شهادت او را داشتند باخبر گردید، لذا فداکارانه حرکت کرد تا حرمت حرم الهی حفظ گردد، این زیباترین احترامی بود که به خانه خدا گذاشته شد، حضرت مثل عبداللّه بن زبیر رفتار نکرد که به خانه خدا پناه ببرد و در نتجه احترام آن را بشکند. عقیصی می گوید: حسین بن علی(ع) در حالی که با عبداللّه بن زبیر محرمانه سخن می گفت خطاب به مردم فرمود: ابن زبیر می گوید: کبوتری از کبوتران حرم باش! امّا من دوست دارم به هنگام کشته شدن فاصله ام تا خانه خدا باندازه درازی دستم باشد که آن نزد من بهتر است از این که به مقدار یک وجب باشد! و در نزد من اگر در طف(۸) کشته شوم بهتر از آن است که در حرم کشته شوم.(۹) و در روایت دیگری آمده است: عبداللّه بن زبیر به امام حسین(ع) گفت: به سوی مکه رهسپار شو و در حرم اقامت گزین. امام فرمود: این کار ناروائی است من آن را جائز نمی دانم. و اگر من بر تل اعفر(۱۰) کشته شوم نزد من محبوبتر است از آنکه در مکه کشته شوم.(۱۱) حضرت با همه ارادتی که به خانه خدا داشت برای حفظ احترام آن، با چشم گریان از آن خداحافظی کرد. خداحافظ ای کعبه ای بزم یار خداحافظ ای بیت پروردگار خداحافظ ای محفل اهل راز خداحافظ ای قبله ام در نماز خداحافظ ای کوی مطلوب من خداحافظ ای بیت محبوب من خداحافظ ای از تو دل منجلی خداحافظ ای زادگاه علی خداحافظ ای سجده گاه بتول خداحافظ ای جای پای بتول به خاک تو ای آرزوی همه بود جای پیشانی فاطمه از این در برون با چه حالی رَوَم مبادا که با دست خالی روم چه مُحرِم شدم با تو مَحرم شدم کنار تو از اشک زمزم شدم خداحافظ ای خاک بیت الحرام خداحافظ ای حجر و رکن و مقام اگر داشتم من در این بیت راز دلم جانب کربلا بود باز آری با همه عشق و محبتی که به خانه خدا و اعمال حج داشت برای حفظ حرمت خانه خدا به سوی کربلا حرکت کرد. زیباترین خطبه خطبه های معصومین(ع) علی الخصوص امام حسین(ع) همه زیبا است. امّا خطبه ای که هنگام حرکت از مکه ایراد فرمود از زیبایی خاصی برخوردار است چرا که از زیبایی شهادت برای مروان سخن گفته و از عشق زیبایی خود به شهادت و گذشتگان خویش سخن به میان آورده است، و این جمله ماندنی و زیبا یعنی «رضی اللّه رضانا» در این خطبه آمده، و در این خطبه است که بی پرده و با صراحت اعلام می دارد که هر کس حاضر است جان خود را در راه خدا فدا کند همراه ما بیاید. «الحمد للّه ماشاء اللّه ولاقوّه الّا باللّه و صلّی اللّه علی رسوله، خطّ الموت علی ولد آدم مخطّ القلاده علی جید الفتاه و ما اولهنی الی اسلافی اشتیاق یعقوب الی یوسف و خیر لی مصرعٌ انا لاقیه کانّی باوصالی تتقطّعها عسلان الفلوات بین النّواویس و کربلا…؛ سپاس مخصوص خداوند است. آنچه او خواهد همان شود، هیچکس را توان انجام کاری نیست مگر به کمک او، و درود خدا بر رسولش باد! مرگ برای فرزندان آدم همانند گردن بند، برگردن دختران جوان (زیبا) است، و من آرزومند ملاقات نیاکان خود هستم همانطور که یعقوب مشتاق دیدار یوسف بود. و برای من از قبل، زمینی که باید شهادتگاه من باشد و پیکر مرا در خود جای دهد، انتخاب شده است، باید خود را به آن زمین برسانم، و گویی می بینم که در زمین کربلا بند بند مرا گرگان بیابانها در «نواویس»(۱۲) از هم جدا می سازند! و شکمهای خالی خود را پر می کنند! و برای آدمی گریز از تقدیری که قلم قضای الهی رقم زده مقدور نیست. رضی اللّه رضانا اهل البیت نصبر علی بلائه و یوفّینا اجر الصّابرین لن تشذّ عن رسول اللّه لحمته و هی مجموعه له فی حظیره القدس تقرّ بهم عینه و ینجز بهم وعده، من کان باذلاً فینا مهجته و موطّناً علی لقاء اللّه نفسه فلیرحل معنا فانّی راحلٌ مصبحاً انشاء اللّه تعالی؛ رضای خداوند، رضای ما اهل بیت (رسالت) است. بر بلای الهی صبر می کنیم تا اجر صابران را از خدا دریافت کنیم. آنان که با رسول خدا(ص) خویشاوندی دارند از او جدا نگردند و در بهشت در محضر او خواهند بود و چشم پیامبر(ص) به دیدار آنها روشن می شود و این وعده خداوند است که در او خلافی نیست. هر کس می خواهد خونش (و جانش) را در راه ما فدا کند و خود را برای لقای پروردگار خود آماده می بیند با ما همسفر شود که صبحگاهان حرکت خواهم کرد.»(۱۳) این جمله پایانی از آن جملات زیبایی است که نظیر ندارد چرا که حضرت به گونه ای صحبت نمی کند که سیاهی لشکر جمع کند، و به گونه ای وعده و وعید نمی دهد که دنیا طلبان دور او جمع آیند، بلکه با صراحت و زیبایی تمام اعلام می دارد که عاشقان شهادت با ما همراه شوند، آنها که خود را آماده کرده اند، و دنیا را طلاق داده اند حاضرند جان عزیز خود را دو دستی تقدیم الهی نمایند و سراپا اشتیاق لقاء حق هستند با ما همسفر شوند. گفت ای گروه هر که ندارد هوای ما سر گیرد و برون رود از کربلای ما ناداده تن بخواری و ناکرده ترک سر نتوان نهاد پای به خلوتسرای ما تا دست و رو نشست بخوان می نیافت کس راه طواف بر حرم کبریای ما این عرصه نیست جلوه گه روبه و گراز شیر افکن است بادیه ابتلای ما همراز بزم ما نبود طالبان جاه بیگانه باید از دو جهان آشنای ما برگردد آنکه با هوس کشور آمده سرناورد به افسر شاهی گدای ما ما را هوای سلطنت ملک دیگر است کاین عرصه نیست در خور فرّ همای ما برگشت هر که طاقت تیر و سنان نداشت چون شاه تشنه، کار بشمر و سنان نداشت(۱۴) زیباترین توبه تائب در دنیا فراوان بوده و خواهد بود، ولی هیچ توبه به زیبایی توبه زهیر بن قین، و حرّ بن یزید ریاحی نیست. ۱- حر بن یزید روز یکشنبه مطابق با بیست و هفتم ذی حجّه ۶۰ ه.ق حضرت وارد منزل حُسَم شد، حربن یزید با هزار سوار