پاورپوینت کامل پرورش های اخلاقی و معنوی جامعه ۲ ۱۱۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پرورش های اخلاقی و معنوی جامعه ۲ ۱۱۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پرورش های اخلاقی و معنوی جامعه ۲ ۱۱۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پرورش های اخلاقی و معنوی جامعه ۲ ۱۱۵ اسلاید در PowerPoint :

چشمه جوشان کربلا تمامی انبیاء و اولیای الهی در سیر و سلوک معنوی انسان، به سوی هدایت و کمال در راستای توحید و یکتاپرستی که در فطرت انسانی زمینه های آن وجود دارد، افراد را به هدفی مشترک و طریقه ای واحد فرا می خواندند و در این مقصد با یکدیگر تفاوتی نداشتند و آن ستارگان فروزان در جهت تحقق این آرمان مقدّس به رسالت مبعوث گردیدند. مهمترین هدف عاشورا نیز اعتلای توحید و محو آثار هرگونه شرک، نفاق و خودخواهی بود. به همین دلیل نباید به حماسه کربلا، به عنوان حادثه ای تاریخی نگریست، بلکه لازم است ابعاد وجودی آن را در قلمرو گذشته و آینده و در سیطره زمان و در حیات انسان ها مورد توجه قرار داد. در ستیز آدمی به عنوان خلیفه خداوند بر روی زمین، با شیاطین جنّی و انسی و نمودهای جور و جهل، عاشورا عالی ترین راه و رسم زندگی سعادتمند را برای جهانیان ترسیم می نماید، به علاوه این حرکت مقدّس مَثَل اعلای جهاد اکبر و مبارزه با نفس است و در این رهگذر درس دُرست زیستن، رسیدن به حیات معنوی و کسب مقامات عالی عرفانی و درجات معنوی را در عرصه عمل به مشتاقان کمالات ملکوتی آموخته و در این راستا هیچ ابهامی برای پویندگان طریق حق و عاشقان عدالت باقی نگذاشته است، به همین دلیل قلوب اهل معرفت و فضیلت در برابر این مشعل فروزان به تعظیم فرو می افتد و آن را بزرگترین تجلّی مقام والای انسانیت تلقی کرده اند. از بارزترین مسایلی که در سیره اهل بیت عصمت و طهارت مشاهده می گردد، تبیین هدف امام حسین(ع) از نهضت عاشورا است. در زیارت اربعین که صفوان جمال از امام صادق(ع) نقل کرده است، می خوانیم: «و بذل مهجته فیک لینقذ عبادک من الجهاله و حیره الضلاله»(۱) در این عبارت هدف قیام مقدّس حسینی برای جلوگیری از انحراف و ضلالت و در راستای رهانیدن جامعه از نادانی بوده است. حضرت امام خمینی(ره) که در مکتب تربیتی امام حسین(ع) رشد کرده بود و با تعالیم عاشورایی خود، اوضاع اجتماعی و سیاسی و نیز حالات اخلاقی و تمایلات مردم را متحوّل ساخت و آنان را در قیام، مبارزه و فداکاری رهرو شهیدان کربلا نمود، اساسی ترین محور بیاناتشان در خصوص نهضت حسینی در بعد اصلاح اجتماعی و نیز تهذیب و خودسازی آحاد جامعه و جلوگیری از عواملی که به این دو تلاش آسیب وارد می نمایند جلوه گر می شود و این که برای صیانت از دیانت از کمی نیرو و قدرت زورگویان باید نهراسید و با روح ایثار و فداکاری به ذلت تن در نداد و مرگ سرخ را بر حیات ننگین برگزید. آنان که از چشمه جوشان عاشورا جرعه های حیات بخشی نوشیده اند بر طبق بینش متعالی خویش هم فرهنگ قرآن و عترت را در زندگی خود پیاده نموده اند و جان خویش را سیر ساخته اند تا حقیقت و فضیلت به نورافشانی خود ادامه دهد و نیز افراد جامعه را به سوی تعالی و مکارم عالی هدایت کند. شهید سید عبدالکریم هاشمی نژاد می نویسد: «…خون حسین ریخته شد و نهضت مقدّس او انجام گردید تا آن عباد گمراه، آن اجتماع سرگردان، آن ملت نادان و بی خبر از آن وضع دردناک، خلاصی یابد. تا امت بصیرت پیدا کند و دانا شود. از گمراهی و ضلالت نجات یابد تا بداند چه می کند وبه کجا می رود. به چه کسی بار می دهد و نیروی انسانی خود را در اختیار چه قدرتی می گذارد.»(۲) به لحاظ تاریخی، نخستین مربی و معلم در جامعه اسلام شخص رسول اکرم(ص) است که به تعبیر قرآن کریم «اسوه حسنه»(۳) می باشد و مورد تأسی صحابه و تابعین و دیگر مسلمانان در اعصار بعد قرار گرفت و این تأثیر پذیری از خاتم رسولان منحصر به زمان و مکان خاصی نمی باشد و استمرار آن قطعی است. رزمندگان صدر اسلام به رغم نداشتن تحصیلات رسمی در مکاتب تربیتی و مراکز آموزشی، از پیامبرشان نکات خوبی را فرا گرفته بودند. وقتی که رستم فرخ زاد از ربیع بن عامر – فرمانده فاتح سپاهیان اسلام – پرسید: هدف شما از نبرد با ما چه می باشد؟ وی همانند معلمی توانا که می داند چه مقصدی را تعقیب می کند و چه کاری انجام می دهد، پاسخ داد: «لنخرج العباد من عباده العباد الی عباده اللّه و من ضیق الدنیا(الارض) الی سعتها و من جور الادیان الی عدل الاسلام».(۴) امام حسین(ع) نیز به عنوان انسانی والا و مربی ملتزم و متعهد و نشان دهنده نمونه ای از تربیت اسلامی به همه دست اندرکاران تربیت و پرورش انسان ها آموخت که در این مسیر در برابر بدعت ها و انحراف ها مقاومت کنند، چهره نفاق افکنان و افراد ظاهر ساز و مردم فریب را افشا سازند، از تصفیه و پالایش نیروهای فرصت طلب و جذب انسان های خالص، اهل صداقت و دارای انگیزه های پاک غفلت نورزند و با اهتمام در تربیت و آماده سازی نیروهایی که بتوانند ادامه دهنده راه حق و حقیقت باشند، این مسیر را هموار سازند و وصول به هدف ها و آرمان های آن را امکان پذیر نمایند.(۵) از زمان امام سجاد(ع) به بعد، ائمه هدی اهتمام داشتند که ماجرای کربلا به عنوان یک درس تلقی گردد و برای مسلمانان جنبه تربیتی داشته باشد. البته در عین این که عاشورا نسخه آموزنده ای برای همه حق جویان است ماجرایی الهی هم می باشد یعنی در ضمن آن که همه جهات آن می تواند الگو قرار گیرد ولی در این حماسه کارهایی اختصاصی انجام شده که تنها از عهده امام حسین(ع) و فرد معصوم بر می آید و نکاتی قابل مشاهده است که مختص ایشان است اگر چه امام ماجرا را به گونه ای پیش برده که هر کس به کارنامه عاشورا می نگرد کاملاً کار امام حسین(ع) را معقول و منطقی و درس آموز تلقی می نماید، در این صورت حرکتش می تواند آموزنده باشد. صحنه های عاشورا در تمامی ابعادش رشد دهنده هستند و هر یک از افراد حاضر در این صحنه اعم از پیر و جوان، کودک و نوجوان، زن و مرد، همه اسوه های تربیتی اند. در واقع امام حسین(ع) با فداکاری های خالصانه و همه جانبه اش سرمشق جاویدان مسلمانهایی شده که در مقام امامی هدایت آفرین با خون جوشان و تحول آفرین، رهبری الهی و الهام بخش بر اعماق قلوب و اندیشه آنان پرتو افشانی می نماید و ضمیر آنها را از امور دنیوی و حالات فناپذیر فراتر می برد و به ملکوت و عرش و حقیقت پیوند می دهد. یک مورد از این تحولات درونی آن است که آنها را در عرصه های زندگی مقاوم و مبارز می نماید و به دستشان نهضت های الهی را بر ضد قدرتهای استبدادی بنیان می نهد. قیام هایی که به اعتراف مورخان و شرح نگاران در تمامی اعصار و جوامع، دگرگونی های مطلوب و مفیدی به وجود آورده است و مصالح توده های مسلمان را تا حدودی زنده نموده و حفظ کرده است که نمونه بارز آنها در عصر کنونی، انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی (قدس سره) است. عباس محمد عقاد می نویسد: حسین در روز عاشورا به ظاهر شکست خورد و پیروانش دچار مصائب گشتند ولی دعوتی به جای گذاشت که پس از آن قیام ها و دولتهایی شیعی را پدیدار ساخت، دعوتی که پیش چشم مردم در حلّه ای از نور که پرتوش دیده ها را خیره می کند نمایان است.(۶) علامه طباطبایی به نکته ای مهم تر و بنیانی تر اشاره می کند: اسلام زنده این واقعه است و اگر اتفاق نیفتاده بود، بنی امیه اسم و رسمی از اسلام نگذاشته بودند.(۷) و در جای دیگر خاطرنشان می نماید: واقعه کربلا عامل مؤثری بود که با تأثیر مؤجّل خود حکومت بنی امیه را برانداخت و ریشه شیعه را استوار ساخت.(۸) امام خمینی در فراز یکی از بیانات خود، خطاب به علمای حوزه و دانشگاه فرمودند: «اگر مردم را تربیت کنید به یک تربیت سالم و دعوت کنید به این که با خدا آشنا شوند. با معارف اسلامی آشنا بشوند. اگر این طور شد کشور شما سالم می ماند و به سایر جاها سرایت می کند…»(۹) بدیهی است عاشورا با عزت معنوی و قدرت ملکوتی خود می تواند در افراد پرورش های پرمایه و سالمی پدید آورد. از این جهت ذیلاً به برخی آموزه های تربیتی عاشورا اشاره می گردد: ۱- مقدم داشتن شرافت دین بر هر چیزی: اسلام برای تأمین و حفظ مصالح پنجگانه: دین و عقیده، نفس و جان، اموال، نسب و ناموس و عقل و خرد بوجود آمده است و فلسفه اصلی تمامی موازین شرعی و دستورات فقهی اعم از عبادات، احکام، معاملات و امور سیاسی تضمین مصالح و منافع مرتبط با این احتیاجات و نیازهای زندگی مسلمانان می باشد و هر فرد وظیفه شناسی مکلف است حداکثر توان و نیروی خود را برای حفاظت این مقاصد به کارگیرد و در صورت تزاحم هر کدام با دیگری به حکم قاعده فقهی «اهم و مهم» باید امور مهم فدای موارد مهم تر شود، در میان پنج موضوع مورد اشاره، دین و باورها ارزش بالاتری دارند و انسان مسلمان، متعهد و مسؤول باید برای صیانت از دیانت مهیا باشد تا به تعبیر قرآن به «احدی الحسنیین» (پیروزی یا شهادت) برسد. امام حسین(ع) به عنوان اسوه مسلمانان و رهبر جبهه حق، شرافت ایمان و دین را بر جان و مال و فرزندان خویش مقدم داشت و برای بقاء اسلام از زندگی عادی خویش چشم پوشید و به همگان آموخت که همه چیز خود را در پیشگاه حق نثار نموده و رضایت پروردگار را جلب کرده و به لقای حق نائل گردیده و با این حرکت حماسی پایه های حکومت خلافکاران و غاصبان را به لرزه درآورده است و با جوشش خونش که در واقع ثاراللّه بود درخت مطهر اسلام را بارورتر گردانید و مجد و عظمت آیین محمدی را تجدید نمود: گذشت از سر فرزند و مال و جان و عیالش چو می دید می نتوان گذشت از سر دینش امام خمینی در این باره فرموده اند: «تکلیف ما در آستانه شهر محرم الحرام چیست؟ تکلیف علمای اعلام و خطبای معظم در این شهر(ماه) چیست، در این شهر محرم تکلیف سایر قشرهای ملت چیست؟ سیدالشهداء و اهل بیت آموختند تکلیف را فداکاری در میدان، تبلیغ در خارج میدان، تکلیف ما را حضرت سیدالشهداء معلوم کرده است، در میدان جنگ از قلت عدد نترسید، از شهادت نترسید.»(۱۰) ۲- ایجاد روحیه حق طلبی و احقاق حق نهضت عاشورا دین رسول اللّه را احیاء کرد و آن را از بدعت و تحریف نجات داد. در حقیقت باید خاطرنشان ساخت که آن حضرت صرفاً به خاطر امتناع از پذیرش حکومت یزید و عدم بیعت با او از مدینه خارج نگردید، بلکه برای احیای سنت نبوی که در آن زمان در معرض خطر جدی بود و آداب و رسوم جاهلیت و تبلیغات مسموم اموی جایش را گرفته بود و به منظور ایجاد اصلاح در رفتارهای فردی و اجتماعی و تحقق امر به معروف و نهی از منکر به چنین حماسه ای روی آورد. امام خمینی در این باره یادآور شده اند: «آنها(امویان) می خواستند اصل اسلام را از بین ببرند و یک مملکت عربی درست کنند».(۱۱) آن روح قدسی در جای دیگر فرموده اند: «اگر نبود این نهضت، یزید و اتباع یزید اسلام را وارونه به مردم نشان می دادند.»(۱۲) امام حسین(ع) با قیام خود به پیروان خویش آموخت که در برابر تحریف اسلام و آلوده نمودن ارزشها و جعل احادیث و رواج های فرقه های انحرافی که حکومت جور و ضد عدل را توجیه می کنند، نباید خاموش بنشینند. همچنین احیای فرهنگ قومی و قبیله ای و دامن زدن به امتیازات و تعصب های نژادی و مفاخر قومی و باب کردن طعن و هجو گروهها و احزاب نسبت به یکدیگر و ترویج ادبیات منحط آمیخته به جهل، خرافات و اسطوره های موهوم، به جای فرهنگ قرآن و عترت کار درستی نمی باشد. این برنامه ها با روح دیانت در تعارض است باید در مقابل آنها به مقاومت برخاست، جاحظ امویان را نخستین کسانی می داند که آشکارا در تاریخ اسلامی، رسوم و آداب غیر دینی را بدعت گذاشتند و کوشیدند تا از شاهنشاهی ایران و بیزانس تقلید کنند و خلافت را به امپراتوری کسری و قیصری تبدیل سازند.(۱۳) همچنین قیام عاشورا به حق طلبان می آموزد که وقتی به احکام اسلام عمل نمی شود و دستورات دینی معطل گذاشته شده و جامعه در فساد و جهل غوطه ور است آمِر به معروف و ناهی از منکری باید به تحول اوضاع اقدام کند و برای اصلاح اجتماع بکوشد. احیای معیارهای حق و برگردانیدن جامعه از سمتی که پیدا کرده در بیانات و موضع گیریهای امام حسین(ع) به خوبی برمی آید. امام هنگام خروج از مدینه فرموده اند: هر کس متابعت کند و سخن حق از من قبول نماید سعادت و سلامت یابد و هر کس خودداری کند و از دایره اطاعت من بیرون رود صبر کنم تا آن وقتی که خدای تعالی میان من و او حکم کند.(۱۴) حضرت در نامه ای خطاب به بزرگان و رجال می نویسد: «انا ادعوکم الی کتاب اللّه و سنه نبیه فانّ السنه قد امیتت و البدعه قد احییت»(۱۵) یعنی من شما را به سوی قرآن و سنت نبوی فرا می خوانم زیرا سنت را میرانده و بدعت را زنده کرده اند. در واقع سخن اصلی قیام عاشورا آن است که باید برای اقامه حق قیام کرد اگر چه مقرون به توفیق ظاهری نباشد. ۳- ایجاد آگاهی در میان انسانهای غافل و بیدار کردن فطرت ها در اثر برخی خطاها، بازی های سیاسی، هجوم غنائم جنگی و بیدار شدن طمع نهفته و به دنبال آن حرکت انحرافی و تبلیغات مسموم ادیان، مسلمانان از اعتقادات و ارزشها فاصله گرفتند و حتی عاطفه و عرق مذهبی آنان رو به کاستی رفت، این گونه دگرگونی ها، جامعه را در غفلتی مرگ بار و توأم با ذلت فرو برد. همت و غیرت مذهبی که زمانی مسلمانان را برای ابلاغ پیام دین حق به سرزمین های دوردست می کشانید رو به ضعف رفت، دل ها و رفتارها با هم هماهنگی نداشت و ضعف در تصمیم گیری در جامعه آن روز قابل مشاهده بود. سخن فرزدق خطاب به امام حسین(ع): «قلوبهم معک و سیوفهم علیک»(۱۶) در این باره صادق بود. سکوت شکننده و آزار دهنده همراه با تأییدهای منفعت طلبانه و سودجویانه برخی خواص تحولات روحی ناگوار در امت اسلامی پدید آورد. امام به رغم این تیرگی، فطرت پاک انسانی و روح غیرتمندی را برانگیخت و در روح و نهادشان تحول ایجاد کرد. برای امام کاملاً مشخص و مسلم بود که بذرهایی در مزرعه هستی انسانهاست که در صورت شکوفایی، سعادت واقعی را بدست می آورند و خود را از این وضع ذلت بار و غفلتی ویران کننده نجات می دهند و به سوی مقاصد والا و مقدّس گام برمی دارند و از امور پست و فناپذیر فاصله می گیرند. در خطبه ها و بیانات امام از مدینه تا کربلا به خوبی عظمت روحی امام و علو مقام ایشان و نیز مسؤولیت و تکلیفی که برای دستیابی به هدف متعالی حفظ ارزشها و رسوخ آن در روح و روان انسانها دارد، مشخص است. رفتارشناسی دقیق امام در این سخن نهفته است: «الناس عبید الدنیا و الدین لعق علی السنتهم یحوطونه مادرّت معایشهم فاذا محّصوا بالبلاء قلّ الدیانون».(۱۷) امام خطاب به دینداران آن زمان و هر عصری هشدار می دهد که مردمان بندگان دنیا هستند و این به اظهاراتشان منحصر گردیده است، حمایتشان از دیانت تا زمانی است که زندگی خویش را بگذرانند و اگر در میدان ابتلاء و امتحان قرار بگیرد دینداران در اقلیت هستند و به همین سبب با وجود آن که مردم در اعماق گرایشهای فطری خویش معتقد بودند که طرفدار حق باشند، لیکن این باور را به فراموشی سپردند و قیام عاشورا با کیمیای خود و آگاهی سریع و عمیقش انسانها را از غفلتی که در پیش گرفته بودند نجات داد و عده ای از خفتگان با فریاد حماسه آفرینان عاشورا بیدار شدند و برای جبران مسیر خطایی که پیموده بودند راه توبه پیش گرفتند. عدّه ای نیز که تحت تأثیر تبلیغات مخرّب حاکمیت غاصبانه آن زمان دچار خودباختگی شده و هویت اصیل خویش را در برابر عوامل نفاق، جهل و بیداد از دست داده بودند چگونه زیستن را از کربلا آموختند. تربیت فکری و شکل گیری شخصیت ها بر صواب آگاهی ها و رشد شناخت ها و اصلاح نگرش ها گام مهمی است که عاشورائیان مربی آن هستند، معرفت هایی که با خود آگاهی و روشن بینی پیوند خورده اند و جهت دهنده گرایش های انسانی هستند، عاشورا به همه آموخت که خود را بشناسند، توانایی ها، استعدادها، نیازهای اصیل، رسالت و مسؤولیت خطیر آدمی در ارتباط با خداوند جهان هستی، جامعه و تاریخ را مورد ارزیابی و بازنگری قرار دهند. امام حسین(ع) و یاران او تبلور این ایمان سرشارند و آموزگار آن هستند که چگونه تمایلات، احساسات و عواطف خود را جهت دهیم تا تمامی آنها در خدمت اعتقادات، باورها و بنیان های دینی به کار گرفته شوند. ۴- ایثار و فداکاری عنصری که در عاشورا حضور قطعی، تأثیرگذار و تعیین کننده دارد ایثار است: عشقی ملکوتی که از رحمت الهی سرچشمه می گیرد و بر تعلقات وجود فایق می آید و رشادت و فداکاری خلق می کند، جانبازان کربلا متوقع پیامدهای دنیوی امر به معنای امور عادی نبودند و سنجش های وسوسه گر را بر وجود خود حاکم نکردند و اقدامات دلیرانه را بر تحلیل های خواص و افراد زیرک ترجیح دادند، انسانی که این گونه گذشتی را بر وجود خود چیره ساخت دنیا را از چشم دیگر می بیند، هستی بخش جهان هستی را با معرفتی فوق العاده می شناسد. آدمی وقتی دعای عرفه را که نمودهای بسیار عالی روح بزرگوار امام حسین(ع) است، می خواند متوجه می شود که این فروغ شهادت چگونه مهیای آن فداکاری بی نظیر در صحرای کربلا بوده و آن چنان جان خویش را در طبق اخلاص می گذارد و با اشتیاق به درگاه احدیت نثار کند. هنگامی که امام از مدینه بیرون آمده به خواص خاندان بنی هاشم نوشت: «من لحق بی استشهد و من تخلّف لم یبلغ الفتح؛(۱۸) من راهی را برگزیده ام که هر کس در این مسیر به من بپیوندد به شهادت می رسد و آن که چنین نکند (به من ملحق نشود) پیروزی را در آغوش نخواهد گرفت. به بیان دیگر این حرکت به پیروزی منجر می شود ولی باید از طریق ایثار و فداکاری و شهادت این فتح به دست آید. اگر فردی تشخیص داد که این حرکت به لحاظ وظیفه دینی و شرعی امر لازمی است، باید افشاگری کند و امت مسلمان را از خواب غفلت بیدار نماید تا جهان اسلام مسیر صحیح خود را بیابد اگر چه به بهای دادن جانش تمام شود. زنده ماندن و کشته شدن هدف نیست، هدف مقدس بالاتر از این چیزهاست. مصالح و منافع فردی و اجتماعی در بوته مقصدی والا ذوب می شوند. امام خمینی در این باره فرم