پاورپوینت کامل سال های دشوار و راه های ناهموار ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سال های دشوار و راه های ناهموار ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سال های دشوار و راه های ناهموار ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سال های دشوار و راه های ناهموار ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

بازخوانی رفتار سیاسی امام حسین(ع) در عصر معاویه

O مدخل

امام حسین (ع) در سال ۴۱ هجری و پس از شهادت برادر ارشدش امام حسن مجتبی (ع), منصب الهی امامت را عهده دار شد. ده سال نخست امامت امام, با زمامداری معاویه تلاقی داشت. در این مقطع, معاویه که از شهادت امام مجتبی(ع) بسیار خرسند بود,(۱) در تثبیت سلطه امویان کوشید, و دایره اهل بیت ستیزی را گسترش داد, او حتی فدک را در سه قسم میان مروان حکم, عمرو بن عثمان و یزید تقسیم کرد.(۲) او در همین دوره ازخلافت خود دوستداران امیرمومنان(ع) را به جرم پیروی از حضرتش به شهادت رساند و آنگاه زمینه ولایت عهدی یزید را فراهم آورد. این مقطع از دوره امامت حسین بن علی (ع) را می توان مقطع ((پاورپوینت کامل سال های دشوار و راه های ناهموار ۵۱ اسلاید در PowerPoint)) نامید, از این رو بازخوانی این دوران مدخلی برای شناخت رفتار سیاسی آن حضرت است.

O دفاع از امیرمومنان (ع)

از اهداف اصلی معاویه, اعتبار بخشی به همه صحابه پیامبر و کاهش دادن جایگاه و فضیلت های اهل بیت بود و در این راستا دشنام امیرمومنان(ع), محوریترین ساز و کار او و کارگزارانش تلقی شد, به گونه ای که وقتی فردی چون مغیره در سال ۴۱ به عنوان والی کوفی منصوب شد, معاویه به او تإکید کرد که ((دشنام به علی و مذمت او را از یاد مبر, از یاران او عیبجویی کن, حرف آنان را گوش نکن و ایشان را تبعید کن))(۳) مروان حکم نیز در این مقطع که اداره شهر مدینه را در دست داشت, گستاخی و جسارت به امیرمومنان(ع) را به اوج رساند و با هر بهانه ای به علی(ع) دشنام می داد.(۴) معاویه در پی آن بود که ((کودکانی بر بدگویی ها و لعن ها بر امام علی(ع) تربیت شوند و قامت کشند و بزرگان پیر شوند و دیگر یاد کننده ای باقی نماند که یاد او و فضیلت های او را بداند و زنده نگاه دارد!))(۵)

در برابر چنین اندیشه باطلی, امام حسین(ع) با بهره گیری از هر فرصتی, نام و یاد امیرمومنان(ع) را زنده نگه داشت; امام حتی در نام گذاری فرزندانش نیز همگان را علی نامید; از جمله مروان حکم چون از نام امام سجاد(ع) و برادرش جویا شد و شنید که آن دو علی اند, خشمگین گشت و فریاد زد: ((علی, علی! پدر تو نمی خواهد فرزندان خود را جز علی بنامد.)) امام در واکنش به این سخن مروان فرمود:

((لو ولد لی مائه لاحببت ان لا اسمی احدا منهم الا علیا; اگر صد فرزندم آید دوست دارم هیچ یک را جز علی ننامم!))(۶)

امام حسین(ع) در تبیین جایگاه الهی و رفیع امیرمومنان(ع) بسیار کوشید تا از تإثیر حملات تبلیغی معاویه بکاهد, حضرت در حضور معاویه و در یک مجلس رسمی, لب به سخن گشود و فرمود:

((من فرزند کسی هستم که در بزرگواری برجسته, در شرافت والا, در نیکنامی دیرین خانوادگی بر همه اهل دنیا سرور است, من فرزند کسی هستم که خشنودی او خشنودی خدای رحمان و خشم او خشم خدای رحمان است)).

آن گاه رو به معاویه کرد و فرمود:

((آیا پدر تو همچون پدر من است؟ آیا پیشینه تو هم چون پیشینه من است؟ اگر بگویی نه, شکست خورده ای, و اگر بگویی آری, دروغ گفته ای.))(۷)

یک سال قبل از مرگ معاویه, در سال ۵۹ امام حسین(ع) پیش از عزیمت به حج از همه بنی هاشم و دوستداران, پیروان و نخبگان دعوت کردند که به حج آیند و در منی در جمع ۷۰۰ نفر که ۲۰۰ نفر آنان از صحابه رسول خدا(ص) بودند, به ایراد سخن پرداختند.(۸) حضرت با بیان این جمله که ((دیدید و شاهد بودید که این شخص طغیانگر (معاویه) درباره ما و شیعیان ما چه اعمالی روا داشت!)) از عملکرد معاویه در تثبیت قدرت در خاندان اموی انتقاد کرد و همگان را بر ثبت و انتشار واقعیت حاکمیت دینی و محوریت آن در امیرمومنان(ع) فراخواند و با سوگند دادن صحابه و تابعین, به هفده مورد از فضیلت های انحصاری امیرمومنان(ع) و شإنیت او برای خلافت پیامبر(ص) اشاره کرد, امام حسین(ع) هیچ مطلبی را که خدا در قرآن در شإن علی بن ابی طالب و خاندانش نازل کرده یا بر زبان پیامبرش جاری ساخته بود, نگذاشت مگر که آنان را پیرامون آن قسم داد, از جمله فرمود:

((شما را به خدا سوگند می دهم, آیا می دانید که:

علی بن ابی طالب برادر رسول خدا(ص) بود, هنگامی که پیامبر(ص) بین اصحابش برادری پدید آورد, بین او و خودش برادری برقرار کرد و فرمود: تو برادر منی و من برادر تو هستم, در دنیا و آخرت!

رسول خدا (ص) روز غدیر خم علی(ع) را به ولایت نصب کرد و فرمود: باید حاضران به غایبان برسانند؟

پیامبر در جنگ تبوک به علی(ع) فرمود: تو نسبت به من مانند هارون نسبت به موسایی و تو پس از من زمامدار هر مومنی.

رسول خدا(ص) هنگامی که نصارای نجران را برای مباهله فراخواند جز علی (ع) و همسرش (فاطمه ((ع))) و دو فرزند او (حسن و حسین ((ع))) را نیاورد.

پیامبر هیچ سختی و گرفتاری پیش نمیآمد مگر که علی(ع) را پی آن می فرستاد به خاطر اطمینانی که به او داشت او هیچ گاه او را به اسمش صدا نمی زد مگر که می گفت: ای برادرم! و (یا) برادرم را فرا خوانید!

او هر روز با رسول خدا(ص) خلوتی داشت و هر شب بر منزل پیامبر(ص) داخل می شد, هرگاه می پرسید, پیامبر(ص) پاسخش می گفت و هر گاه سکوت می کرد, پیامبر(ص) خود آغاز سخن می کرد.))

هنگامی که امام این ویژگی ها را بیان داشت, همگان سخنان حضرت را تصدیق کردند, آنگاه امام تإکید نمود که:

((سخن مرا بشوید و گفتارم را بنویسید, سپس به شهرها و قبایل خود برگردید و هر کس را که به او اطمینان دارید به آنچه درباره ما و حق ما می دانید دعوت کنید, چون من بیم دارم این امر کهنه شود و حق از بین رفته مغلوب گردد. خداوند نور خود را به اتمام می رساند اگر چه کافران را خوش نیاید.))(۹)

O نقد عملکرد معاویه

امام حسین(ع) هرچند که بر پیمان صلحی که برادر امضإ کرده بود وفادار ماند,(۱۰) اما این به معنای سکوت در برابر رفتارهای زشت معاویه نبود. وقتی معاویه در نامه ای به امام, به دروغ از تلاش حضرت برای نقض صلح سخن راند, امام حسین(ع) در پاسخ چنین ادعایی را رد کرد و فرمود:

((گمان ندارم که برای پیکار نکردن با تو نزد خدا بهانه ای داشته باشم! و من برای این امت هیچ فتنه ای را بزرگتر از زمامداری تو سراغ ندارم.))(۱۱)

به گفته مورخان, امام به معاویه نامه ای نوشت که در آن با او به تندی سخن راند و او را بر کارهایش ملامت کرد,(۱۲) این رفتار سیاسی امام تا پایان دوره خلافت معاویه ادامه داشت و حضرت هرگز از نقد عملکرد معاویه خودداری نکرد, امام به او فرمود:

((من تو را نمی بینم جز این که خود را هلاکت و دینت را نابود و زیر دستان خود را تباه ساخته ای.))(۱۳)

O واکنش در برابر حذف های خونین

معاویه همپای حذف نام و یاد علی(ع), به تصفیه خونین یاران و دوستداران امیرمومنان(ع) پرداخت و چهره های شاخص و نامداری چون حجر بن عدی را که در علی دوستی و ترویج فرهنگ علی شهره بودند, و با ستمگری و بدعت های او مخالف بودند, از دم تیغ گذرانید, حجر یکی از مدافعان سرسخت امیرمومنان(ع) بود و در مقابل بی حرمتی و جسارت های بنی امیه نسبت به امام ایستاد, زیاد بن ابیه, حجر را دستگیر کرد و او و یارانش را به زنجیر کشید و به شام فرستاد. او در نامه اش به معاویه, حجر را رإس طاغوت های طرفدار ابوتراب علی(ع) دانسته که معاویه را قبول ندارد, او در نامه شهادت برخی از بزرگان شهر را نیز برای معاویه یادآور شد.(۱۴)

امام در شهادت دوستان امیرمومنان(ع), همچون عمروبن حمق, حضرمی و حجربن عدی که تنها به این بهانه که آنان پیرو دین علی بودند, واکنش نشان داد و به معاویه تإکید کرد که ((از بدگویی تو به علی(ع) و تلاش تو در کینه توزی ما و عیبجویی از بنی هاشم آگاهم))(۱۵) , آن گاه در نامه ای فرمود:

((آیا تو نبودی که حجر و یاران او را که عبادت گر و خاشع در برابر خداوند بودند کشتی؟ کسانی که بدعت ها را وحشتناک می شمردند و امر به معروف و نهی از منکر می کردند. آیا تو نبودی که عمرو بن حمق را به شهادت رساندی؟ او که پرستش خدا چهره ا