پاورپوینت کامل یهود در قرآن(آخرین قسمت) ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یهود در قرآن(آخرین قسمت) ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یهود در قرآن(آخرین قسمت) ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یهود در قرآن(آخرین قسمت) ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

حال که با افکار و رفتارهای اجتماعی یهود بیشتر آشنا شدیم. برخوردهای یهودیان را با مسلمانان که در آیات قرآن به آن اشاره شده است مورد بررسی قرار می دهیم، باشد که برای مسلمانان امروز مخصوصاً دولت های اسلامی تذکری باشد و به رفتارهای یهودیان و صهیونیزم با مسلمانان با دقت بیشتری بنگرند: «لتجدن اَ شَدّ النّاس عَداوهً للّذین امنوا الیهود والّذین أشرکوُا(۱)؛ به طور مسلم یهود و مشرکان را دشمن ترین مردم نسبت به مؤمنان خواهی یافت.» در این آیه خداوند یهود و مشرکان را در یک صف قرار داده است.

تاریخ به نحوی نشان می دهد که در بسیاری از نبردهای ضد اسلامی، یهود به طور مستقیم یا غیر مستقیم دخالت داشته اند و از هیچ کارشکنی و دشمنی دریغ نورزیده اند. اکثریت یهود به خاطر این که خود را نژاد برتر می دانستند از پذیرش آئین حق سرباز می زدند و افراد بسیار کمی از آنان به اسلام گرویده اند. با آن که دارای کتاب آسمانی بودند، امّا به خاطر دلبستگی بیش از اندازه به مادیات در صف مشرکانی قرار گرفته اند که از نظر مذهبی با آنها هیچ وجه اشتراکی نداشتند.

این تعبیر در جای دیگری از قرآن نیز بیان شده است، آن جا که می فرماید:«وَلَنَسمَعُنَّ مِنَ الّذین اوتُوا الکتاب مِن قَبلِکم وَ مِنَ الّذین أشرکوا أذی کثیراً(۲)؛ و از آنها که پیش از شما کتاب آسمانی داده شد(یهودیان) و هم چنین از مشرکان سخنان آزار دهنده فراوان خواهید شنید.»قرآن با بیان این مطلب مسلمانان را به ادامه مقاومت با این دو گروه که در یک صف قرار گرفته اند، دعوت می کند. از آن جا که اذیت و آزار یهودیان اکثراً به صورت زخم زبان بود. این اذیت ها در روح مسلمان ها تأثیر بیشتری می گذاشت و آن آیات باعث دلگرمی و صبر بیشتر مسلمانان می شد.

در صدر اسلام عده ای از مسلمانان به سبب همسایگی، قرابت یا پیمانی که پیش از اسلام بسته بودند با یهودیان دوست بودند تا آن جا که بعضی از اسرار مسلمانان را با آنها در میان می گذاشتند. بدین وسیله یهودیانی که سرسخت ترین دشمن مسلمانان بودند به ظاهر خود را دوست آنها نشان می دادند و از اسرار مسلمین آگاه می شدند. خداوند راجع به این دوستی به مسلمین هشدار می دهد: «ها أنتُم اولاءِ تُحبّونَهُم ولا یحِبّونکم و اذا لقوکم قالوا آمَنّا و إذا خَلَو عَضّوا علیکم الأ نامِلَ مِنَ الغَیظ قُل موُتوُابِغیضِکم(۳)؛ شما ای مسلمانان! آنان را (یهودیان) از روی هم جواری یا خویشاوندی و یا به علل دیگر دوست می دارید غافل از این که آنها شما را دوست نمی دارند، در حالی که شما به تمام کتاب هایی که از طرف خداوند نازل شده ایمان دارید، ولی آنان به کتاب آسمانی شما ایمان ندارند.» سپس به بیان چهره واقعی آنان پرداخته و می فرماید: «و این دسته از اهل کتاب منافق هستند. چون هرگاه با شما ملاقات کنند، می گویند: ما ایمان داریم و آیین شما را تصدیق می کنند، ولی چون تنها شوند از شدت عداوت و خشم سرانگشتان خود را به دندان می گیرند. ای پیامبر! بگو با همین خشمی که دارید بمیرید»

این همان تعبیر شهید مظلوم دکتر بهشتی است که می فرماید: «به آمریکا بگویید از دست ما عصبانی باش و از این عصبانیت بمیر». گروهی از یهود که دشمنی با حق نداشتند در ملاقات با مسلمانان، صفات پیامبر را که در تورات بیان شده بازگو می کردند. بزرگان یهود بعد از اطلاع از این ماجرا ناراحت شده و آنان را از این کار منع کردند. خداوند پرده از روی حقیقت تلخ دیگری پیرامون این جمعیت حیله گر و منافق بر می دارد و یادآور می شود که: «إذا لَقُوا الّذین آمَنوا قالوا آمَنّا و إذا خَلا بَعضُهُم إلی بعضٍ قالوا أتُحَدّثونَهم بما فَتَح اللّهُ عَلیکم لِیجاجّوکم بِهِ عِندَ ربّکم،افلا تَعقِلون(۴)؛ هرگاه با مؤمنان روبه رو شوند گویند: ما نیز مانند شما ایمان آورده ایم و چون با یکدیگر خلوت کنند گویند: چرا دری که خداوند از علوم برای شما گشوده بر روی مسلمانان باز می کنید تا به کمک همان علوم (و ادلّه رسالت پیامبر خاتم) با شما محاکمه و خصومت کنند. چرا تعقّل نمی کنید؟.»

آری یهودیان هر چند با مسلمین به روی خوش ملاقات کنند و اظهار محبت کنند و به نحوی برخورد کنند که گویا خیرخواه هستند وای بسا حرف هایی بزنند که به طبع مسلمین خوش آید، ولی جز گمراه کردن مسلمین از صراط مستقیم قصدی ندارند لذا برای رسیدن به این هدف از دوستی ریاکارانه، نفاق، دروغ و خدعه نیز به کرّات بهره می گیرند.

قرآن کریم یکی دیگر از آیین های دوستی یهود را این چنین برمی شمرد: «ان تَمسَسکم حسنهٌ تَسُؤهُم و ان تُصِبکم سَیئهٌ یفرحوا بها(۵)؛ اگر نیکی به شما برسد آنها را ناراحت می کند و اگر حادثه ناگواری برای شما رخ دهد آنها خوشحال می شوند.» این دوستان در آیین دوستی خود این گونه عمل می کنند. همان گونه که بر مسلمانان صدر اسلام لازم بوده که از قرابت با یهود بپرهیزند، امروز هم مسلمانان و به ویژه حکومت ها و دولتهای اسلامی وظیفه سنگین تری بردوش دارند. مبنای اعتقادی یهود از پای بست ویران است، لذا هر چقدر هم که از تاریخ و قدمت آن می گذرد نه تنها تفکر خود را اصلاح نکرده، بلکه با سرعتی بیشتر به سمت انحراف و خود برتربینی و سرکشی در مقابل خداوند و انسان ها پیش رفته اند. در قرآن مشاهده می کنیم که باز خداوند یهود را در کنار مشرکان قرار داده و از دوستی آنها توصیف می کند: «ما یوَدُّ الّذین کفَرُوا مِن أهل الکتابِ و لاَ المشرکینَ أن ینَزّلَ علیکم مِن خیرٍ مِن رَبِّکم(۶)؛ کافران اهل کتاب (یهود) و مشرکین دوست ندارند خیر و برکتی از سوی خداوند بر شما نازل گردد.»

این دشمنان تاریخی از شدّت حسادت حاضر نبودند این افتخار را بر مسلمانان ببینند که پیامبری بزرگ و صاحب یک کتاب آسمانی با عظمت از سوی خداوند بر آنها مبعوث گردد.آنها از یک طرف خود را دوست و خیرخواه مسلمانان نشان می دادند و از طرف دیگر حاضر نبودند خیر و نیکی ای به مسلمین برسد، یعنی همه چیز را برای خود می خواستند. این افراد تنها به این قناعت نمی کردند که خود آئین اسلام را نپذیرند، بلکه اصرار داشتند که مؤمنان نیز از ایمانشان باز گردند. انگیزه آنان در این امر چیزی جز حسادت نبود. قرآن کریم با اشاره به این مطلب می فرماید: «وَدّ کثیرٌ من اهل الکتاب لو یرَدوّکم من بَعدِ ایمانِکم کفّارًا حسداً من عِندِ أنفسهم(۷)؛ بسیاری از اهل کتاب (یهود) از روی حسد که در وجود آنها ریشه دوانده دوست داشتند شما را بعد از اسلام و ایمان، به کفر بازگردانند. این حسادت آنها که جنبه شخصی داشت در جان و عمق آنها ریشه دوانده بود.»

دشمنان اسلام؛ مخصوصاً یهود برای دور ساختن تازه مسلمانان از اسلام از هیچ کوششی فرو گذار نبودند و حتی درباره یاران مخصوص پیامبر نیز چنین طمعی داشتند که بتوانند آنها را از اسلام باز گردانند. بی شک اگر می توانستند در یک یا چند نفر از یاران نزدیک آن حضرت نفوذ کنند ضربه بزرگی به اسلام وارد می شد و زمینه برای تزلزل دیگران نیز فراهم می گشت. خداوند در قرآن با اشاره به این مطلب می فرماید: «ودّت طائفهٌ مِن اهلِ الکتابِ لَو یضِلّونکم و ما یضلّونَ الاّ انفسکم و ما یشعُرون(۸)؛ جمعی از اهل کتاب (یهود) دوست داشتند شما را گمراه کنند(امّا آنها بابد بدانند که نمی توانند شما را گمراه سازند) آنها مگر خودشان را گمراه نمی کنند و نمی فهمند»

آیه فوق ضمن افشای این نقشه دشمنان به آنها یادآور می شود که دست از تلاش بیهوده خود بازدارند. اینان غافل بودند که این تربیت شدگان مکتب اسلام هرگز دست از آیین خود بر نخواهند داشت. آنها اسلام را با تمام هستی خود دریافته بودند و به آن عشق می ورزیدند و این عداوت آنها جز خسران برای خودشان و دور کردن بیشتر آنان از حق فایده ای به آنان نمی رساند.

همانطور که می دانیم مسلمانان ابتدا به سوی بیت المقدس نماز می خواندند. پس از ورود پیامبر به مدینه، یهود این موضوع را دستاویز خود قرار دادند و مرتباً مسلمانان را سرزنش می کردند که آنهااز خود استقلال ندارند و قبول قبله ما دلیل بر قبول مذهب ما است. تا این که خداوند آیه نازل فرمود و قبله مسلمین را به سمت مکه تغییر داد. جالب این جاست که تغییر قبله یکی از نشانه های پیامبر بوده که در کتب پیشین ذکر شده بود و یهودیان در کتب خود خوانده بودند که او به سوی دو قبله نماز می خواند. خداوند با اشاره به این موضوع تأکید می فرماید که: «انّ الّذین اوُتوا الکتاب لیعلمون اَنّهُ الحَقُّ من ربّهم(۹)؛ کسانی که کتاب آسمانی به آنها داده شده (یهود) می دانند که این فرمان حقی است از ناحیه پروردگارشان.»

با توجه به این موضوع باز تعصب ها و لجاجت های یهود نگذاشت که آنان حقیقت را پذیرفته و به پیامبر ایمان آورند، بلکه بر شدت تمسخر و اذیت خود افزودند. خداوند برای دلداری پیامبر و بیان رفتار یهود با قاطعیت می فرماید: « وَلَئن أتَیتَ الّذینَ اوُتوا الکتاب بِکلِّ آیه ما تَبعوا قِبلَتَک(۱۰)؛ سوگند که اگر هر گونه آیه و نشانه و دلیلی برای این گروه از اهل کتاب(یهود) بیاوری از قبله تو پیروی نخواهند کرد.» باز برای تأکید و قاطعیت بیشتر به پیامبر اخطار می کند: «اگر پس از این آگاهی که از ناحیه خداوند به تو رسید تسلیم هوس های آنان شوی و از آنان پیروی کنی مسلّماً از ستم گران خواهی بود: «وَ لَئِن اتّبعت أهواءَهم مِن بَعدِ ماجائک مِنَ العِلمِ انّک اذاً لِمن الظّالمین(۱۱)»

بعد از آن که یهود در این جریان هم شکست خوردند خداوند به پیامبر اعلام کرد که این گروه از یهود و نصاری نه با هماهنگی در قبله و نه با چیز دیگر از تو راضی نخواهد شد، مگر این که به طور کامل تسلیم خواسته های آنان شوی و آیین آنان را بپذیری: «وَلَن ترضی عنک الیهود و لا النّصاری حَتّی تَتَّبِعَ مِلَّتَهم(۱۲)؛ آنها هرگز از تو راضی نخواهند شد، مگر این که به طور کامل تسلیم خواسته ها و پیرو آیین آنها شوی.»

البته این ادعای یهود که می گویند اگر این کار را انجام دهی ایمان می آوریم همه بهانه جویی است و با قصد کارشکنی و اذیت و آزار مسلمانان این درخواست ها را مطرح می کنند.

با این که یهودیان این قدر به اذیت و آزار مسلمین دست می زدند و آنان را از لحاظ روحی در فشار قرار می دادند ولی تا مدتی پیامبر اجازه جهاد با یهودیان را نداشتند و در برابر اذیت و آزار و کارشکنی های یهود آیه «فَاعفوا و اصفحوا حتّی یأتی اللّه بأمره؛(۱۳)در گذرید و مدارا کنید تا هنگامی که فرمان خدا برسد.» دستور تاکتیکی به مسلمانان داد و آنها در برابر فشار شدید دشمن در آن شرایط خاص از سلاح عفو و گذشت استفاده می کردند و به ساختن خویشتن و جامعه اسلامی می پرداختند و در انتظار فرمان خداوند بودند.

تا این که بعد از مدتی آیه بیست و نه سوره توبه نازل شد. از آن جا که اهل کتاب از نظر پیروی از یک دین آسمانی شباهتی با مسلمانان دارند، خداوند در صورتی اجازه کنار آمدن با اهل کتاب را به مسلمانان می دهد که اهل کتاب حاضر شوند به عنوان یک اقلیت سالم مذهبی با مسلمانان زندگی مسالمت آمیز داشته باشند؛ اسلام را محترم شمرده و دست به تحریکات ضدّ اسلامی نزنند و در برابر آن به مسلمانان «جزیه» بپردازند، در غیر این صورت خداوند در این آیه اجازه مبارزه و پیکار را صادر می کند: «قاتِلوا الّذین لا یؤمِنونَ باللّه و لا بالیومِ الآخِر و لا یحرِّمون ما حَرَّم اللّهُ و روسله و لا یدینُون دینَ الحَقِّ من الذّین اوُتوا الکتابَ حتّی یعطوُا الجِزیهَ عن یدٍ و هم صاغِروُنَ(۱۴)؛ با کسانی ا