پاورپوینت کامل محمد بن أبی بکر فرماندار دلاور امیرمؤمنان (ع) در سرزمین مصر ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محمد بن أبی بکر فرماندار دلاور امیرمؤمنان (ع) در سرزمین مصر ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محمد بن أبی بکر فرماندار دلاور امیرمؤمنان (ع) در سرزمین مصر ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل محمد بن أبی بکر فرماندار دلاور امیرمؤمنان (ع) در سرزمین مصر ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint :

دین حیات بخش اسلام؛ به ویژه مکتب اهل بیت (ع) در طول تاریخ افتخارآمیز خود، افراد و اشخاصی را در دامان خویش پرورانیده که در دین داری، خدا محوری وعدالت خواهی به درجات عالی و مراتب والای انسانی دست یافته و با رفتار و کردار عزت آفرین خود، سرمشق همگان گردیدند و تأثیرات شگفتی را در میان مسلمانان و جوامع اسلامی پدید آوردند.

آنان به همان مقداری که از سیره و سنّت پیشوایان معصوم (ع) پیروی کرده و آموزه های فکری و عملی آنان را شیوه رفتار و کردار خویش قرار دادند، به همان سان در وارستگی و تحصیل درجات کمال بشری پیشرفت نموده و تشویق و تحسین حقیقت جویان عالم را نصیب خود کردند.

محمد بن ابی بکر، یکی از رجال معروف و دلاور مردان صدر اسلام است که در زمره محبّان و ارادتمندان امیرمؤمنان (ع) بود.

به مناسبت شهادت وی در پانزدهم جمادی الاولی، این نوشتار را تحریر و به روح ملکوتی اش تقدیم می داریم:

آنچه در این مقال خدمت خوانندگان ارجمند ارائه خواهیم کرد عبارت اند از:

۱- پدر و نسب پدری؛ ۲- شخصیت مادر ارجمند؛ ۳- تولد در سفر حجه الوداع؛ ۴- در عصر خلفا؛ ۵ – حضور در ماجرای قتل خلیفه سوّم؛ ۶- تلاش در تثبیت خلافت امیرمؤمنان (ع)؛ ۷- پایداری در جنگ جمل؛ ۸ – استانداری مصر؛ ۹ – موقعیت سرزمین مصر؛ ۱۰- دشمنی های معاویه با او؛ ۱۱- انتصاب مالک اشتر به جای وی؛ ۱۲- ادامه درگیری با مخالفان امیرمؤمنان(ع)؛ ۱۳- شهادت جان سوز؛ ۱۴- اندوه مولا در شهادت یاری فداکار؛ ۱۵- عکس العمل های متفاوت.

* * *

پدر و نسب پدری

پدر محمد بن ابی بکر، شخصیت معروف صدر اسلام، یعنی عبدالله بن ابی قحافه بن عمرو تیمی، معروف به ابوبکر است، که در سال سوم عام الفیل (۵۰ سال پیش از هجرت پیامبر «ص») از بانویی به نام امّ الخیر سلمی بنت عمر بن عامر تیمی، در مکه به دنیا آمد.(۱)

ابوبکر، از نخستین گروندگان به دین پیامبر (ص) پس از حضرت علی(ع) و حضرت خدیجه کبرا(س) بود که هم زمان با زید بن حارثه و بلال حبشی در زمره یاران رسول خدا (ص) قرار گرفت. به گفته ابن خلدون، مردی مهربان و نرم خوی بود و مردان قریش با او الفت داشته و گروهی از اهالی مکه توسط او مسلمان شدند.(۲)

وی در هنگام هجرت پیامبر (ص) از مکه به مدینه همراه آن حضرت بود و در پنهان گاه غار ثور، بر اثر تعقیب کفار قریش، وحشت زده گشت. پیامبر (ص) نیز او را تسلّی داد، تا از کید و کین دشمن در امان ماندند.امّا هنگامی که به روستای «قبا» در حوالی مدینه رسیدند و رسول خدا (ص) برای پیوستن حضرت علی (ع) و سایر خانواده اش به وی در آن جا توقف کرده بود، ابوبکر تأمّل چندانی نکرد و از پیامبر (ص) جدا شد و به روستای «سنح» در نزدیکی مدینه رفت.(۳)

وی پس از رحلت رسول خدا (ص) بدون در نظر گرفتن وصیت رسمی پیامبر (ص) در جانشینی حضرت علی (ع) از سوی عده معدودی از مهاجر و انصار در مکانی به نام «سقیفه بنی ساعده» به خلافت اسلامی برگزیده شد و علی رغم مخالفت حضرت علی (ع)، حضرت فاطمه (س) و برخی از اصحاب رسول خدا (ص)، از مردم بیعت گرفت. لذا دو سال و سه ماه و پنج روز خلافت مسلمین را بر عهده داشت و سرانجام در هفتم جمادی الآخر بیمار شد و پس از پانزده روز درد و رنج، در ۲۲ جمادی الآخر، سال سیزدهم قمری از دنیا رفت.

بدنش را به درخواست دخترش عایشه (همسر پیامبر«ص»)در جوار قبر مطهّر رسول خدا (ص) به خاک سپردند.(۴)

وی دارای سه پسر و چند دختر بود. پسران وی عبارت بودند از: عبدالله، عبدالرحمان و محمد که عبداللّه در حیات پدرش فوت کرد ولی دو پسر دیگرش هنگام مرگ پدر، زنده بودند.(۵)

شخصیت مادر ارجمند

مادر محمد بن ابی بکر، بانویی شریف و عفیف به نام اسماء بنت عمیس بود. وی از زنان معروف، شجاع و ولایت مدار صدر اسلام بود که در شهر مکه با جعفربن أبی طالب(ع) ازدواج کرد و با ظهور بعثت نبوی (ص) به همراه همسرش از پیش کسوتان مسلمانان و ایمان آورندگان به پیامبر (ص) قرار گرفت.

آن گاه که مسلمانان تحت فشار فزاینده قریش قرار گرفتند، تعدادی از آنان به حبشه هجرت کردند تا در پناه نجاشی – پادشاه بی آزار حبشه – در امنیت و آسایش زندگی کرده و از حیثیت دینی خویش محافظت کنند. اسماء بنت عمیس نیز با همسر و فرزندانش در این هجرت بزرگ شرکت کرد. همسرش (جعفر بن ابی طالب«ع») در آن دیار غریب، سخن گوی مسلمانان مهاجر بود و در کنار نجاشی و دولت مردان حبشه، از پیامبر اکرم (ص) و دین اسلام به نیکی دفاع نمود و زمینه اقامت هم کیشان خویش در آن سرزمین را فراهم کرد.

پس از هجرت پیامبر (ص) به مدینه و تشکیل حکومت اسلامی، بار دیگر مهاجران حبشه بار سفر بستند و مهاجرت دیگری را آغاز کردند. این بار به سوی مدینه هجرت کرده و در کنار رسول خدا (ص) و سایر مسلمانان، زندگی عزّت بخش اسلامی را آغاز نمودند.

امّا دیری نگذشت که جعفر بن ابی طالب (ع) به همراه زید بن حارثه و عبدالله بن رواحه، از سوی رسول خدا(ص) در رأس سپاهی عازم نبرد با رومیان شدند و پس از رویارویی با آنان در سرزمین شام، هر سه نفر به همراه تعداد زیادی از مسلمانان در آن جنگ که به جنگ موته معروف شد، به شهادت رسیدند.

پس از شهادت جعفر بن ابی طالب(ع) معروف به جعفر طیار، اسماء به عقد ابوبکر بن ابی قحافه درآمد و پس از مدتی، محمد بن ابی بکر را به دنیا آورد. (۶)

وی با این که همسر خلیفه اوّل بود، همیشه جانب اهل بیت (ع) را می گرفت و از آنان حمایت می کرد، محرم اسرار حضرت فاطمه (س) بود و در غسل و کفن کردن آن حضرت حضور داشت.

پس از مرگ ابی بکر (سال سیزدهم قمری) به عقد امیرمؤمنان علی بن ابی طالب (ع) درآمد و فرزند خردسالش (محمد) را نیز به خانه امیرمؤمنان (ع) آورد و در مکتب تربیتی آن حضرت پرورشش داد.

تولد در سفر حجه الوداع

آخرین سفر زیارتی رسول خدا (ص) به مکه – که بسیاری از مسلمانان در آن حضور داشتند – به «حجه الوداع» معروف گردید.

ابوبکر و همسرش (اسماء بنت عمیس) بسان سایر مسلمانان عازم مکه معظمه شدند تا مراسم حج را به جای آورند. در آن زمان، اسماء به فرزندش محمد، حامله بود و همین که به نزدیکی های مکه رسیدند، وضع حمل کرد و محمد را به دنیا آورد.

روایت شده است که اسماء بنت عمیس در اوایل ذی الحجه سال دهم قمری، در بین راه مدینه و مکه، در مکانی به نام «ذوالحلیفه» محمّد را به دنیا آورد و وی را به همراه خود به مکه برد.(۷)

بدین سان، فرزند دلبندش را در آغاز زندگی با تهلیل و تکبیر و زیارت خانه خدا آشناو روح و روانش را با عبادت و عرفان عجین کرد.

ادامه درگیری با مخالفان امیرمؤمنان(ع)

محمد بن ابی بکر، در عصر خلفای سه گانه، دوران خردسالی، کودکی و نوجوانی را پشت سر گذاشت و در اواخر خلافت عثمان بن عفان، جوانی رشید و دلیر بود. هنگامی که پدرش (خلیفه نخستین) مرد، تنها دو سال ونیم داشت. او پس از مدتی به خاطر ازدواج مادرش با امیرمؤمنان (ع) به خانه آن حضرت، نقل مکان کرد و عملاً از مکتب تربیتی امیرمؤمنان (ع) و فرزندان والامقامش امام حسن مجتبی (ع) و امام حسین (ع) بهره مند گردید و از همان هنگام، روحیه دلاوری و عدالت خواهی در جان و روانش نهادینه شد، به طوری که از کودکی در صراط مستقیم الهی قرار گرفته و از هر گونه آلودگی و فسق و فجور در أمان ماند.

امام رضا (ع) در حدیثی از جدش امیرمؤمنان (ع) روایت کرده که آن حضرت در شأن محمد بن ابی بکر فرمود: «ان المحامده تأبی أن یعصی اللّه عزّ و جل.

قیل: و من المحامده؟ قال (ع): محمد بن جعفر، و محمد بن ابی بکر، و محمد بن ابی حذیفه و محمد بن الحنفیه؛(۸) محمدّها مرتکب معصیت الهی نمی گردند.

پرسیده شد: محمّدها چه کسانی اند؟ آن حضرت فرمود: محمّدها، عبارت اند از: محمد بن جعفر(بن ابی طالب)، محمد بن ابی بکر، محمد بن ابی حذیفه و محمد بن حنفیه(فرزند امیرمؤمنان(ع).»

به هر حال درعصر خلافت عمربن خطاب، دوران خردسالی و نوجوانی را پشت سر گذاشت، ولی در عصر خلافت عثمان بن عفان، که به مرحله جوانی رسیده بود، در برابر تبعیض ها و رفتار ناخوش آیند خلیفه و مأموران حکومتی او ساکت نمی نشست و اعتراض خویش را آشکار می کرد. عثمان که از اعتراضات محمد بن ابی بکر و موقعیت اجتماعی وی هراسان بود، او را به همراه دوستش محمد بن حذیفه به سرزمین مصر فرستاد، تا در آن جا در سپاه عبدالله بن ابی سرح قرار گرفته و با مشرکان و کافران آفریقا مشغول جهاد گردند و از اعتراض بر خلیفه، غافل شوند.

امّا هنگامی که محمد بن ابی بکر و محمد بن حذیفه وارد مصر شدند، مشاهده کردند که رفتار و کردار عبدالله بن ابی سرح، عامل عثمان در آفریقا، هیچ شباهتی به رفتار و کردار یک فرماندار اسلامی ندارد واساساً با اسلام و مسلمانی فاصله زیادی دارد و با حمایت های خلیفه بساط ظلم و فسق در آن دیار پهن گردیده است. لذا طاقت نیاورده و در آن جا نیز بر ضد ظلم و جنایت فعالیت نموده و مردم را بر ضد عامل خلیفه شورانیدند.

عبد الله بن ابی سرح از رفتار آنان بسیار ناراحت و دل گیر گشته و برای اخراج آنان از مصر، نامه هایی برای عثمان بن عفان نوشت، ولی عثمان وی را به خویشتن داری توصیه کرد.

آنان نیز هم چنان هسته های انقلاب و قیام را کاشته و زمینه را برای اقدامی سراسری بر ضد خلاف کاری های دستگاه خلافت آماده کردند.(۹)

حضور در ماجرای قتل خلیفه سوم

هنگامی که خلاف کاری های خلیفه سوم و جنایت پیشه گی عاملان و حاکمان او به اوج خود رسید، از سراسر شهرهای مهم اسلامی اعتراض هایی بر ضد عثمان به راه افتاد.علاوه بر مدینه مردم کوفه، مصر، یمن و بصره نیز با اعزام نمایندگان خویش به مدینه، خواهان برکناری خلیفه از مقام خود و کوتاه شدن دست حاکمان ستمگرش گردیدند. مصری ها – که تعدادشان پانصد و به قولی یک هزار تن بود – با رهبری محمد بن ابی بکر و فرماندهی افرادی، چون عبدالرحمان بن عدیس بلوی، کنانه بن بشر لیثی، سودان بن حمران سکونی، میسره سکسکی و غافقی بن حرب عکی به جمع معترضان عثمان بن عفان در مدینه پیوستند. مصریان به پیروی از محمد بن ابی بکر، خواهان خلع خلیفه سوم و انتخاب خلیفه راستین و عدالت پرور بودند.

محمد بن حذیفه در مصر باقی مانده با انقلابیون این ناحیه، این سرزمین را از دست عبد الله بن ابی سرح بیرون آورد. محمد بن ابی بکر عازم مدینه شد و در صدد خلع خلیفه وقت بر آمد.

سرانجام عثمان بن عفان در محاصره انقلابیون قرار گرفت و به علت برآورده نکردن درخواست آنان و عدم صداقت با معترضان، در ذی حجه سال ۳۵ قمری کشته شد و برخی از کشندگان وی از معترضان مصر بودند.(۱۰)

بدین جهت هواداران عثمان وطایفه بنی امیه، شایعه کردند که محمد بن ابی بکر در قتل وی دخالت داشت، حال آن که او مانند مولایش امیرمؤمنان (ع) بود و آن حضرت هیچ گاه راضی به قتل عثمان نبود، بی تردید او نیز در قتل عثمان مشارکت نکرد و دست خود را به خون وی آلوده ننمود.

تلاش در تثبیت خلافت امیرمؤمنان(ع)

پس از قتل عثمان، انقلابیون درباره انتخاب خلیفه بعدی به مشورت پرداخته و درباره برخی از صحابه، از جمله اعضای قبلی شورای منتخب به گفت و گو پرداختند.

از میان صحابه معروف رسول خدا (ص) در مدینه – عمار بن یاسر – و از مهاجران کوفه – مالک اشتر نخعی – و از مهاجران مصر – هم چون محمد بن ابی بکر – از خلافت حضرت علی (ع) حمایت کرده و همگان را در این باب مجاب نمودند و مردم را به حرکت درآورده و نزد آن حضرت رفتند و از او درخواست بیعت نمودند.

مهاجران انقلابی مصر به پیروی از محمد بن ابی بکر خواهان خلافت حضرت علی (ع) بودند و پس از اصرار زیاد و تأکید فراوان صحابه بزرگ پیامبر و مهاجران و انصار، سرانجام علی (ع) درخواست آنان را پذیرفت و خلافت را بر عهده گرفت و قلب تمامی شیفتگان ولایت و اهل بیت (ع)، به ویژه محمدبن ابی بکر را شاد کرد

پایداری در جنگ جمل

با این که چند ماه از حکومت تازه تأسیس امام علی (ع) نگذشته بود، جنگی ناخواسته بر وی تحمیل گردید.

افرادی چون طلحه، زبیر و دیگر بستگان عثمان در مکه گرد آمده و آشکارا با خلافت حضرت علی (ع) به مخالفت برخاستند و خواهان کیفر قاتلان خلیفه مقتول شدند.

سر دستگی این جماعت فتنه انگیز را عایشه دختر ابی بکر بر عهده داشت و با استفاده از موقعیت اجتماعی خود، به خاطر قرابت سببی با پیامبر (ص) و دختر خلیفه نخستین، هوادارانی برای خویش فراهم کرد و آنان را در نبرد با امیرمؤمنان (ع) با خود هم دست نمود.

از میان پسران ابوبکر عبدالرحمان با خواهر خویش (عایشه) هم فکر و هم عقیده شد و او را در جنگ جمل همراهی کرد، ولی محمد بن ابی بکر(برادر دیگر عایشه) رفتار و کردار وی را تقبیح و غیر اسلامی دانست و در برابرش ایستاد و با مشارکت در سپاهیان امام علی (ع)، عملاً با سپاهیان عایشه به نبرد برخاست و در جنگ جمل فداکاری های بزرگی به عمل آورد.

محمد بن ابی بکر در برابر هر کسی که از روی عناد و کینه ورزی، با امیرمؤمنان (ع) دشمنی می کرد، می ایستاد و با صلابت تمام با او مبارزه می نمود برای او تفاوتی نداشت آن شخص یا گروه، چه کسی و چه طیفی و حتّی اگر برادر و خواهر خود او باشند. روایت ذیل، گویای این مطلب است:

«ابو جمیله بکایی که از سربازان سپاه حضرت علی (ع) در جنگ جمل بود گفت: إنّی لفی الصّفّ مع علی (ع) إذ عقر بأمّ المؤمنین جملها، فرأیت محمد بن ابی بکر و عمار بن یاسر یشتدان بین الصفین ایهما یسبق الیها،فقطعا عرضه الرحل فاحتملاها فی هودجها.»(۱۱)

سرانجام با تلاش های بی دریغ امیرمؤمنان (ع) و یاران نزدیکش؛ چون مالک اشتر، عمار یاسر و محمد بن ابی بکر و دیگران پیروزی کامل نصیب جبهه حق شد و اصحاب جمل باخواری و ذلت تمام متحمل شکست سنگین گردیدند. امّا امیرمؤمنان (ع) از شکست خوردگان در گذشت و عایشه را با محافظت برادرش محمد بن ابی بکر به مدینه برگردانید.(۱۲)

استانداری مصر

حضرت علی (ع) پس از خلافت، حاکمان و عاملان نالایق قبلی را بر کنار و افرادی شایسته به جای آنان منصوب کرد. در همین راستا قیس بن سعد انصاری را در ماه صفر سال ۳۶ قمری به جای عبد الله بن ابی سرح، به استانداری مصر منصوب و او را به آن دیار اعزام کرد.

هنگامی که امام علی (ع) سرگرم دفع غائله عایشه و اصحاب جمل بود، معاویه بن ابی سفیان (حاکم طاغی و خود خوانده شام) در صدد نفوذ در سیاست های قیس بن سعد و جذب وی به سوی خود برآمد. لذا با ارسال نامه هایی متعدد عملاً وی و سرزمین مصر را هدف تیرهای شیطانی خویش قرار داد. قیس بن سعد با پاسخ های قاطع و اعمال رفتارهای متناسب با دیپلماسی آن زمان امید معاویه را به یأس تبدیل کرد، ولی تبادل نامه های متعدد میان آن دو، شایعاتی مبنی بر روابط و توافق های پنهانی آن دو، علیه قیس منتشر و شخصیت وی را مورد پرسش قرار داد.

امیرمؤمنان (ع) با این که به صداقت و وفاداری قیس، اعتماد کامل داشت، در عین حال برای حفظ شخصیت و منزلت وی از یک سو و اجابت درخواست های یاران نزدیک خود مبنی بر عزل او از استانداری مصر از سوی دیگر، به ناچار تصمیم گرفت به جای قیس، محمد بن ابی بکر را به این مقام منصوب نماید. به همین خاطر او را که جوانی انقلابی، متعهد و مبارز بود به مصر اعزام کرد.(۱۳)

متن حکم امیرمؤمنان (ع) و توصیه های او در أمر زمامداری و کشورداری به محمد بن ابی بکر، بدین قرار است:

«هذا ما عهد عبداللّه علی أمیرالمؤمنین؛ الی محمد بن ابی بکر حین ولاّه مصر. أمره بتقوی اللّه و طاعته فی خاص أمره و عامه، سره و علانیته، و خوف اللّه و مرا