پاورپوینت کامل انفاق در سیره پیشوایان ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انفاق در سیره پیشوایان ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انفاق در سیره پیشوایان ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انفاق در سیره پیشوایان ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

اشاره :

بدون تردید طبیعت انسان اقتضا می کند که زیست اجتماعی داشته باشد، و روابط تنگاتنگ با انسان های دیگر برقرار کند، و مسائل اجتماعی خود را سامان بخشد، و جامعه فاضله مدنی به وجود آورد. و نیز بدون شک، حوادث و گرفتاری های مختلف که در جامعه رخ می دهد، موجب شکست و نابه سامانی های گوناگون در بعضی از انسان ها و خانواده ها می گردد، در نتیجه آنها به طور طبیعی نیاز به کمک و مساعدت دیگران خواهند داشت، و باید به آنها کمک نمود و زندگیشان را آبرومندانه تأمین کرد، چرا که همه افراد جامعه همانند اعضاء یک پیکرند، که اگر یک یا چند عضو به درد آید، اعضاء دیگر را بی تاب می کند، و آدمیت انسان می طلبد که نسبت به محنت دیگران بی غم نباشد، بلکه با تعاون و همکاری به یاری رسانی پردازد.

خداوند در قرآن می فرماید: «وتَعَاوَنُواْ عَلَی الْبرِّ وَالتَّقْوَی؛ در راه نیکی و پرهیزکاری با هم تعاون و همکاری کنید.»(۱)

تعاون یک اصل کلی اسلامی در سراسر مسائل اجتماعی، حقوقی، اخلاقی و سیاسی است. طبق این اصل همه مسلمانان موظفند، دردهای جامعه را بشناسند، و به سامان بخشی و گره گشایی بپردازند، و با همدلی و همفکری، چالش های مختلف، از جمله چالش های اقتصادی و مالی را پر کنند. و تعبیر «برّ و تقوا» در آیه فوق بیانگر آن است که این تعاون باید از یک سو همراه نیکی ها باشد، و از سوی دیگر با هر گونه فساد و بدی ها مبارزه کرده و از آنها جلوگیری نماید. براساس خلوص و نیت پاک باشد، و در آن هیچ گونه منّت گذاری و آزاردهی نباشد.

امام صادق(ع) فرمود: «المؤمن اخو المؤمن، کالجَسَدِ الواحِد، اِن اشتَکی شیئاً وَجَدَ الم ذلک فی سائر جَسَدِه؛ مؤمن برادر مؤمن است، همانند اعضاء یک پیکر نسبت به همدیگر پیوند دارد، که اگر یکی از اعضاء درد گرفت، سایر اعضا نیز آن درد را احساس می کنند.»(۲)

اینجا است که به اهمیت مسائل اعتقادی و لزوم و ضرورت انفاق پی می بریم، بر همین اساس، اسلام دارای قوانین محکم پیرامون انفاق های واجب و مستحب است، و آن را تحت عناوین مختلف مانند: زکات، خمس، نذر، قَسَم، آزاد کردن برده، قرض الحسنه، صدقه، کفّارات و جرائم و… مطرح نموده است.

در قرآن در آیات متعدد به مسأله انفاق پرداخته شده، تا آن جا که آن را به عنوان جهاد مطرح نموده «وَجَاهَدُواْ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ اللّهِ؛ و با انفاق مال و ایثار جان، در راه خدا جهاد کنید.»(۳)

بنابراین اسلام به مسأله انفاق، بسیار توجه نموده، و مسلمانان قطعاً باید در زندگی دارای انفاقات گوناگون باشند؛ و آن را در سرلوحه زندگی خود قرار دهند.

بر همین اساس، یکی از اموری که در زندگی درخشان پیشوایان و چهارده معصوم(ع) بسیار می درخشد، و در کنار توحید و نماز و سایر برنامه های نخستین آنها قرار دارد انفاق با مال است، تا آنجا که انفاق آنها در بسیاری از موارد، به ایثار، و مقدم داشتن دیگران بر خود، می رسید، که آیات قرآنی در شأن این فداکاری های خالصانه آنها نازل شد، به عنوان نمونه، نظر شما را به چند رخداد زیر جلب می کنیم:

۱. ماجرای معروف نذر روزه گرفتن سه روز حضرت علی(ع) و فاطمه(س) و فضّه برای شفای بیماری حسن و حسین(ع) است، آنها سه روز روزه گرفتند، در آن وقت حضرت علی(ع) در شدّت تهی دستی به سر می برد، سه من جو قرض کرد، فاطمه(س) آن را آرد نموده و از آن نان پخت، شب اول هنگام افطار مسکین به در خانه علی(ع) آمد و غذا طلبید، آنها غذای خود را به او دادند، و گرسنه ماندند، روز دوم هنگام افطار، یتیمی آمد و تقاضای غذا کرد، آنها غذای خود را به او دادند، و گرسنه ماندند. روز سوم نیز هنگام افطار اسیری گرسنه آمد، آنها غذای خود را به او دادند، و آن شب را نیز با گرسنگی شدید به سر آوردند. صبح حضرت علی(ع) دست حسن و حسین (ع) را گرفت و نزد پیامبر(ص) آورد، پیامبر(ص) دید آنها از شدت گرسنگی می لرزند. به خانه فاطمه(س) رفت، او را در محراب عبادت دید، در این هنگام سوره دهر (هفتاد و ششمین سوره قرآن) نازل شد، که آیات پنجم تا یازدهم این سوره در ستایش انفاق و ایثار خاندان حضرت علی(ع) است در آیه ۸ می خوانیم:

«وَیطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَی حُبِّهِ مِسْکینًا وَیتِیمًا وَأَسِیرًا؛ این ها غذای خود را با این که به آن غذا علاقه و نیاز دارند، به مسکین و یتیم و اسیر می دهند.»(۴)

۲. شیخ طوسی به سند خود از ابوهریره نقل می کند که گفت: مرد فقیری به محضر رسول خدا(ص) آمد، و از شدّت گرسنگی خود شکایت کرد، پیامبر(ص) دستور داد از منزل غذایی برای او بیاورند، ولی در نزد هیچ یک از همسران او غذا نبود، حضرت در مسجد چنین اعلام کرد:

«چه کسی امشب این مرد را مهمان می کند؟»

حضرت علی(ع) عرض کرد: من.

آن گاه علی(ع) آن مستمند گرسنه را به خانه اش برد، به فاطمه (س) فرمود: «آیا غذایی در خانه هست؟»

فاطمه(س) فرمود: «چیزی جز به اندازه غذای شب خودمان و بچه ها وجود ندارد، ولی ما امشب مهمان را بر خود مقدّم می داریم.»

علی(ع) فرمود: ای دختر رسول خدا! چراغ را خاموش کن، و کاری کن که بچه ها بخوابند. حضرت زهرا(س) چنین کرد. آن شب غذای خود را به مهمان دادند و خود و بچه ها گرسنه خوابیدند. صبح علی(ع) به محضر رسول خدا(ص) آمد، و ماجرا را خبر داد. در همین هنگام این آیه در تمجید و شأن ایثار و انفاق علی(ع) و افراد خانواده اش نازل گردید: «وَیؤْثِرُونَ عَلَی أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کانَ بِهِمْ خَصَاصَهٌ؛ آنها گرسنگان را بر خودشان مقدم می دارند، هرچند خودشان بسیار در سختی و نیاز باشند.»(۵)

۳. انفاق و ایثار رسول خدا(ص) به محرومان و مستمندان در حدّی بود که هیچ کسی را نزد خود ناامید رد نمی کرد، فقیری به محضرش آمد و درخواست کمک کرد، در نزد آن حضرت چیزی نبود، به او فرمود: مشکل تو به خواست خدا حل خواهد شد. او عرض کرد: پیراهنت را که پوشیده ای به من بده، آن بزرگوار، پیراهنش از تنش بیرون آورده و به او داد. در نتیجه در تنگنا قرار گرفت و از خانه بیرون نیامد. خداوند این آیه را توسط جبرئیل بر او نازل نمود: «وَلاَ تَجْعَلْ یدَک مَغْلُولَهً إِلَی عُنُقِک وَلاَ تَبْسُطْهَا کلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَّحْسُورًا؛ هرگز دستت را بر گردنت زنجیر نکن (و ترک انفاق ننما) و بیش از حد هرگز (نیز) دستت را مگشا، تا مورد سرزنش قرارگیری و از کار فرو مانی.»(۶)

۴. روزی فقیری به محضر امام صادق(ع) آمد و تقاضای کمک کرد، آن حضرت برخاست و کنار زنبیلی که پر از خرما بود آمد، دو دستهایش را از خرما پر کرد و به او داد، فقیر دیگری آمد، باز آن حضرت این گونه به او کمک کرد، به همین ترتیب چندین فقیر را کمک کرد، و اندکی از خرما ماند، و آن را برای خود نگهداشت. آنگاه فرمود: پیامبر(ص) هر چیزی را که نزدش بود، به محرومان انفاق می کرد، بانویی پسرش را برای درخواست کمک نزد پیامبر(ص) فرستاد، و گفت: اگر چیزی نداشت، پیراهنش را مطالبه کن، آن پسر نزد پیامبر(ص) آمد و تقاضای کمک کرد. پیامبر(ص) فرمود: چیزی در نزدم نیست تا به شما بدهم. او عرض کرد: پیراهنت را بده. آن حضرت پیراهنش را از تن بیرون آورد و به او داد. در این هنگام آیه (۲۹ اسراء) نازل شد «وَلاَ تَجْعَلْ یدَک مَغْلُولَهً إِلَی عُنُقِک…» و آن حضرت را به اعتدال در انفاق امر فرمود.(۷)

منظور امام صادق(ع) این بود که به حاضران خبر دهد که من به پیامبر(ص) اقتدا می کنم، و مطابق آیه اندکی را برای خودم باقی می گذارم.

۵. در یکی از جنگ ها، سرباز دشمن که از کرَم و سخاوت علی(ع) خبرهایی شنیده بود، نزد آن حضرت آمد و گفت: «هَبْ لی سیفک؛ شمشیرت را به من ببخش.» حضرت علی(ع) شمشیرش را به او بخشید. او تعجّب کرد که در چنین موقعیتی علی(ع) خود را خلع سلاح کرد، و دشمن را مسلّح نمود، با تعجّب پرسید: آیا در چنین موقعیتی به سؤال من پاسخ مثبت دادی؟

آن حضرت در پاسخ فرمود:

«یا هذا انّک مددت ید المسأله الی و لیس من الکرم ان یردّ السّائل؛ ای شخص! تو دست سؤال به سوی من دراز کردی، و از کرم نیست که سائل رد شود.»

آن سرباز آن چنان تحت تأثیر بزرگواری حض