پاورپوینت کامل علمای نجف در مصاف با استبداد و استعمار ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل علمای نجف در مصاف با استبداد و استعمار ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل علمای نجف در مصاف با استبداد و استعمار ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل علمای نجف در مصاف با استبداد و استعمار ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

ستیز با اشغال گران

در اواخر قرن سیزدهم هجری شمسی استعمار انگلستان، عراق را تحت اشغال خود درآورد. با انتشار این خبر تمامی مردم عراق مصمم شدند با دولت مرکزی (عثمانی) همکاری کرده و کشور را از این سلطه گری برهانند. آیات عظام: شیخ الشریعه اصفهانی، مصطفی کاشانی و علی داماد به نمایندگی از بزرگان نجف به کاظمین رفتند تا پس از هماهنگی با آیه اللّه سید مهدی حیدری، از علمای برجسته این شهر، به بررسی راه های مقابله با تجاوز انگلیسی ها بپردازند.

آیه اللّه سید محمد سعید حبوبی همراه برخی بزرگان دیگر نجف بی درنگ رهسپار نواحی جنوب عراق گشت، زیرا اشغالگران در این مناطق استقرار یافته بودند. آن عالم مجاهد در مسیر راه با سخنرانی های مهیج و یادآوری نبردهای صدر اسلام و بیان اهمیت جهاد با کافران، صدها نفر را با خود همراه نمود. سرانجام نیروهای بسیج شده به رهبری مجتهدان بزرگ در خط مقدم جبهه، یعنی ناحیه استراتژیک قرنه (جایی که دجله و فرات به هم می رسند) مستقر شدند. با وجود مقاومت مجاهدین، انگلستان قرنه را به تصرف درآورد و سپس به شعیبه حمله کرد. در این جبهه نیز شیعیان ناگزیر به عقب نشینی شدند، اما به دلیل عمل نمودن به فتوای مجتهدان مبنی بر استمرار ستیز با استعمار، به مقاومت خود ادامه دادند.

در چنین وضعی دولت عثمانی تصمیم ناگواری گرفت، زیرا در تاریخ هشتم رجب سال ۱۳۳۳ ه. ق نیروهای نظامی خود را به فرماندهی عزت بیک به نجف، که مرکز اصلی سازماندهی مجاهدین بود، اعزام داشت. این افراد در نجف اقدامات ناروایی انجام دادند؛ از جمله: برقراری غرامت های سنگین مالی، غارت اشیای گران بها، مصادره مواد غذایی و تحت فشار قرار دادن مردمان ساکن این دیار.

بدین ترتیب در شرایطی که عراق به اتحاد و انسجام بیشتری نیاز داشت شهرهای مذهبی، مورد آزار و اذیت سربازان عثمانی قرار گرفت. که در نتیجه این فشارها مردم نجف به مقاومت در برابر نیروهای دولت مرکزی برخاستند. آنها نیز گُردانی مجهز به چند قبضه توپ، روانه نجف کردند و مردمانی را که مشتاقانه در نبرد با استعمار جانفشانی نموده بودند مورد تهاجم خود قرار دادند، اهالی نجف که این وضع را مشاهده نمودند در خیابان ها و معابر سنگربندی نموده و در اطراف حرم مطهر اجتماع کردند تا از به غارت رفتن اموال ارزشمند بارگاه امیرمؤمنان (ع) جلوگیری کرده و آستانه مقدسه مولایشان را از هرگونه گزندی حفظ کنند.

سربازان ترک عثمانی به روی شیعیان این دیار آتش گشودند و به یکی از گلدسته های حرم آسیب وارد کردند. آیه اللّه سید محمد کاظم یزدی در این باره تلگراف اعتراض آمیزی به اسلامبول (واقع در ترکیه کنونی و مقر دولت عثمانی) مخابره نمود. مبارزات مردم نجف در مقاب بودند. این جمعیت پس از تشکیل اولین جلسه، یکی از افسران انگلیس را که مارشال نام داشت به هلاکت رسانیدند. محافظین وی به انتقام کشتن او، با اسلحه خود به سوی مردم نجف آتش گشودند و عده ای را به خاک و خون کشیدند. سرهنگ بالفور از مأموران انگلیس برای بررسی موضوع به نجف رفت، ولی مردم او را نیز هدف قرار دادند.

ارتش انگلیس پس از این حوادث نجف را محاصره و شرایط رفع محاصره در چند محور را چنین اعلام کردند: تحویل دادن اشخاصی که رهبری این حرکت را عهده دار بوده اند، تحویل یک هزار قبضه تفنگ به عنوان غرامت، پرداخت غرامتی معادل پنجاه هزار لیره انگلیسی طلا، تبعید یک هزار نفر به عنوان اسیر جنگی به هندوستان.

ادامه محاصره نجف مخالفت برخی شخصیت های مذهبی سیاسی جهان اسلام را برانگیخت، اما نیروهای استعمارگر بدون اعتنا به اعتراضات مسلمانان، محاصره نجف را ادامه دادند و سرانجام به دلیل برتری تسلیحاتی و عدم همکاری قبایل اطراف شهر با مردم نجف، محاصره کنندگان این دیار را به تصرف درآوردند و حدود یک هزار خانوار را از مساکن خویش بیرون نمودند که آنان هم ناگزیر در اماکن مقدس و مساجد اقامت نمودند، اما مبارزان هم چنان مقاومت می کردند و از تسلیم شدن در برابر اشغال گران امتناع ورزیدند. تعقیب خانه به خانه برای در بند کردن آنان آغاز شد و این وضع به دستگیری یک صد و پنجاه نفر انجامید.

مهاجمان در کوفه برای قوای انقلابی مذکور دادگاه نظامی تشکیل دادند که سیزده نفر را محکوم به اعدام نمود که با وساطت آیه اللّه سید محمد کاظم یزدی محکومیت برخی از آنان به حبس ابد یا تبعید تبدیل شد که سرانجام، این گونه جنایات روابط بین شیعیان عراق و انگلیسی ها را تیره تر نمود.(۱)

از سلطه تا استقلال

پس از تصرف عراق و اشغال بغداد در سال ۱۳۲۵ ه. ق انگلستان در صدد رسمی کردن سلطه خود بر این سرزمین برآمد. کارگزاران انگلیس با برپایی یک همه پرسی صوری و نظرخواهی از رؤسای سرسپرده برخی قبایل، چنین اظهار کردند که مردم عراق به قیمومت انگلستان رأی داده اند.

ویلسن افسر عالی رتبه انگلیس در عراق دست به کارهایی زد که مسلمانان این سامان را خشمگین کرده و نفرت آنان را برانگیخت.

در رجب سال ۱۳۳۷ ه. ق آیه اللّه سید محمد کاظم یزدی رحلت یافت و میرزا محمد تقی شیرازی رهبری شیعیان را عهده دار گردید. او که از مخالفان سرسخت سلطه انگلیسی ها بر عراق بود با صدور فتوایی مسلمانان را از قبول حکومت بیگانگان منع کرد و از تمامی مردم عراق خواست با هم متحد شوند و برضد استعمار قیام کنند.

وعّاظ و خطبا نیز مردم را برای مبارزه با مهاجمان تهییج نمودند. نخستین برخورد مسلحانه بین مردم عراق و قوای انگلیسی در شهر رمیثه در حوالی دیوانیه روی داد که دلیل آن توقیف شیخ شعلان الجون، بزرگ قبیله ظوالم بود. وی با نجف و کربلا تماس داشت و مصمم بود پس از اعلام جهاد توسط مجتهدین و رهبران مذهبی، قبیله خود را برای ستیز با نیروهای انگلیسی تجهیز کند. فرستاده ای نیز از نجف به رمیثه رفته و فعالیت شیخ شعلان را با مبارزین نجف هماهنگ می نمود. بازداشت وی طرح نجف را برای مقابله با دولت دست نشانده با خطر مواجه ساخت.

افراد قبیله ظوالم یک روز پس از دستگیری شعلان، وی را آزاد ساختند. پس از رهایی او، دستور قیام از سوی رهبران نجف صادر گردید. انقلابیون راه آهن شمال به جنوب را قطع کردند. این نهضت در فاصله اندکی به سراسر عراق سرایت نمود و نیروهای مبارز پایگاه های انگلیس را به محاصره خویش درآوردند. از سوی اشغال گران تلاش هایی برای شکستن حلقه محاصره و آزاد سازی رمیثه و سماوه صورت گرفت، ولی همه آنها با شکست مواجه شد. همین موضوع، انقلابیون را تشویق کرد تا مقاومت افزون تری از خویش بروز دهند.

مجاهدان در شهرهایی چون کربلا و نجف حکومت را به دست گرفته و خود به اداره امور پرداختند. در آغاز ماه ذیحجه سال ۱۳۳۸ ه. ق آیه اللّه میرزا محمد تقی شیرازی در نجف در گذشت و رهبری انقلاب را مراجعی چون شیخ الشریعه اصفهانی، سید ابوالحسن اصفهانی، میرزا حسین نائینی و برخی دیگر از بزرگان نجف به عهده گرفتند.

شیخ الشریعه نمایندگان فعالی را به استان متنفق اعزام کرد تا ناصریه را در اختیار گرفته و سراسر منطقه فرات جنوبی را زیر نظر نجف اشرف درآورند. هنگامی که نماینده ها به شهر شطره رسیدند هزاران نفر از مردمی که برای استقبال از آنها بدان شهر روی آورده بودند، مقدمشان را گرامی داشتند. از آن سوی استعمار انگلیس که مشاهده نمود مجاهدین به رهبری علمای نجف پیروزی هایی به دست آورده اند با طرح پیشنهاد صلح، بین انقلابیون تفرقه افکندند. در این حال سرپرسی کاکس که در ایران به سر می برد در محرم سال ۱۳۳۹ ه.ق وارد عراق شد و فرمان حمله عمومی را صادر کرد که به دنبال آن شهرهای کربلا و نجف سقوط نمود و بسیاری از نیروهای انقلابی پس از صدور فرمان عفو عمومی، اسلحه را بر زمین نهادند.

دولت انگلیس پس از فرو نشانیدن انقلاب، پاره ای از رهبران آن را تبعید کرد و بسیاری را روانه زندان ساخت، اما وقوع انقلاب عراق موجب گردید که عراق استقلال خود را به دست آورد. در این رویداد، استعمار انگلستان بار دیگر نیروی معنوی مراجع شیعه را تجربه کرد و متوجه شد که آنان سدی استوار در برابر حیله های آنان می باشند.

مقاومت در برابر مهره ای سرسپرده

قوای انگلیس با تعیین مهره های به نام “فیصل” و گماردن وی بر تخت قدرت کوشیدند تا از پشت پرده امور عراق را در اختیار گیرند. اما مراجع و شیعیان عراق حاضر به قبول فیصل نشدند. فیصل زمانی زمام امور را به دست گرفت که آیه اللّه سید محسن حکیم مانند ستاره ای فروزان در نجف درخشید.

در سال ۱۳۲۷ فیصل به سوی دیار امیرمؤمنان (ع) روانه گردید. عبدالرسول خالصی (فرماندار کربلا) نماینده ای نزد سید محسن حکیم فرستاد تا ورود شاه را به وی اعلام کند، آن مرجع والا مقام فرمود: من هرگز به استقبال فیصل نخواهم آمد، حاکم کربلا خود نزد ایشان آمد و گفت این کار شما به مصلحت شیعه نمی باشد. اما آیه اللّه حکیم در جوابش گفت: هدف از سفر شاه به نجف تبلیغات شخصی است و نمی خواهم از فردی که در جهت رفع مشکلات مردم هیچ گامی برنداشته استقبال نمایم. آن بزرگوار نه تنها از دیدار با فیصل در نجف امتناع ورزید،بلکه با سیاست های ضد دینی پادشاه مذکور به مقابله برخاست و از تصویب لوایح ضد اسلامی وی، از جمله قانون فروش اموال و املاک وقفی جلوگیری کرد.

از حوادث این روزگار حمله سه کشور فرانسه، انگلیس و رژیم اشغالگرقدس به مصر بود که مردم نجف با شنیدن این خبر به خیابانها ریختند و باشعارهای نابود باد استعمار به حمایت از مصر پرداختند. قوای دولتی در نجف به تظاهرکنندگان حمله کرد و گروهی را مجروح و عده ای را زندانی نمود. آیه اللّه سید محسن حکیم برای دفاع از مردم نجف و آزاد ساختن زندانیان، نخست طی تلگرافی به ملک فیصل نوشت: خونریزی و وحشی گری ای که در نجف رخ داد بسیار رفتار پست و نادرستی بود. بسیار متأسفیم که حکومت عراق به چنین کاری اقدام کرده است. مردم نیز از این کردار دولت متنفّر و منزجراند. وقتی دریافت که دولت نسبت به آزادی زندانیان اقدامی نمی کند به عنوان اعتراض به رفتار مذموم مذکور در نماز جماعت حاضر نگردید. دیگر بزرگان و اساتید نیز به او اقتدا کردند. پس از یک هفته اعتراض، دولت ناگزیر گردید به خواست علمای نجف گردن نهد، زیرا موجی از اعتراض و اعتصاب، اکثر شهرها را در بر گرفت و فیصل که این حوادث را به نفع خود نمی دید رؤسای مجالس ملی و سنا را با نامه ای به شرح ذیل به نجف فرستاد.

حضرت علامه آقای سید محسن طباطبایی حکیم با سلام، رحمت و درود خداوند بر شما باد. خبر تلگراف شما به ما رسید ما از جریان تأسف آور نجف اشرف که شهر مقدسی است متأسفیم و امر کردیم اقدامات قانونی به عمل آید.

آیه اللّه حکیم پس از ملاقات با فرستادگان شاه و دریافت قول آزادی زندانیان، سرانجام به اعتصاب یک هفته ای خود پایان داد و اندکی بعد زندانیان آزاد شدند.(۲)

آیه اللّه حکیم هیأتی مرکب از بزرگان شیعه و سنّی را به کشورهای ترکیه، افغانستان، پاکستان، هند، اندونزی، مالزی، سنگاپور و ایران فرستاد تا در خصوص مسئله فلسطین و کمک به آنها با مقامات رسمی این سرزمین ها مذاکراتی صورت گیرد. در واقع رهبران و کارگزاران کشورهای اسلامی را به اتحاد و انسجام در برابر اسرائیل غاصب در ماجرای نبرد شش روزه اعراب و اسرائیل فراخواند. در پی این اقدام آیه اللّه حکیم، که دامنه ای فراتر از عراق داشت، و اغلب کشورهای اسلامی را شامل می گردید. آن بزرگوار شخصیتی جهانی یافت. نجف مرکز کشورهای اسلامی تلقی می گردید. برخی از دیدار کنندگان با آیه اللّه حکیم شعاری بدین مضمون سر می دادند:

سید محسن قائدنا

والنجف عاصمتنا

یعنی سید محسن حکیم رهبر ماست و نجف مرکز و پایتخت ما به شمار می رود.(۳)

مخالفت با دیکتاتوری و کودتا

عبدالکریم قاسم در سال ۱۳۳۶ ه.ش رژیم پادشاهی عراق را سرنگون ساخت و به عنوان نخستین رئیس جمهور، زمام قدرت را به دست گرفت. با این کودتا نظام سلطنتی در عراق برچیده شد و شیوه ای جدید از دیکتاتوری با نام رئیس جمهوری بر آسمان این سرزمین سایه افکند.

حوزه علمیه نجف و خصوص علمای این دیار و در رأس آنان آیه اللّه سید محسن حکیم که از نقشه های پشت پرده اجانب آگاه بود با تشکیلات جدید مخالفت کرد. آن مرجع بیدار از ارسال تلگراف و تأیید عبدالکریم قاسم – رهبر کودتا – اجتناب نمود و بدین ترتیب در برابر نظام جدید قرار گرفت.

چند روز پس از کودتا، در اولین گام عبدالکریم قاسم مخالفت خود را با احکام اسلام نشان داد و زمزمه لزوم کنار نهادن حجاب زنان از سوی مسئولین بالا گرفت. آنها با این استدلال ابلهانه که چون نوری سعید با چادر زنانه قصد فرار از کشور را داشته است پس شایسته نیست بانوان از این پوشش استفاده کنند، زمینه را برای پیاده کردن اصل استعماری کشف حجاب آماده ساختند، علما و شیعیان نجف؛ به ویژه آیهاللّه سید محسن حکیم در برابر این توطئه ایستادند. شیخ محمد امین زین الدین هم برای روشن ساختن افکار عمومی و درهم کوبیدن جوّ مسموم و ضد حجاب، کتابی تحت عنوان (العفاف بین السلب و الایجاب)،نگاشت ولی کارگزاران حکومتی به بهانه این که اثر مذکور حاوی اندیشه های منجمد و ارتجاعی است از طبع آن جلوگیری کردند. مردم نیز با شنیدن این خبر اجتماع مهمی در منزل آیه اللّه حکیم تشکیل دادند و مخالفت خویش را با اقدامات کودتاگران اعلام کردند، این اجتماع را می توان نخستین گردهمایی بزرگ در منزل ایشان (در نجف) دانست. آن بزرگوار ضمن اعزام نماینده ای، پیام کوبنده ای برای کارگزاران رژیم کودتا ارسال نمود به گونه ای که آنان ناگزیر عقب نشینی کرده و به کتاب یادشده اجازه چاپ و نشر دادند.

حزب دعوت اسلامی با حمایت های آیهاللّه حکیم پا به عرصه حیات اجتماعی نهاد و فعالیت های خود را توسعه داد. کم