پاورپوینت کامل قرآن شناسی در سیره پیشوایان ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قرآن شناسی در سیره پیشوایان ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قرآن شناسی در سیره پیشوایان ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قرآن شناسی در سیره پیشوایان ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

با فرا رسیدن ماه رمضان، ماه بهار قرآن، و ماه نزول قرآن، و ماه شهادت قرآن ناطق حضرت علی (ع)، نظر شما را به یکی از بحث های مهم قرآنی، یعنی شناخت قرآن در سیره پیشوایان (ع) و از نظر آنان جلب می کنیم:

اهمیت شناخت قرآن

به طور کلی ارزش هر کاری قبل از هر چیز، به مراتب معرفت و شناخت آن بستگی دارد، چرا که بسیار فرق است بین انجام آگاهانه و انجام کورکورانه. شناخت مانند چراغ اتومبیل است که شب تاریک در جاده خطرناک و پرفراز و نشیب و پر پیچ و خم حرکت می کند، که اگر به راستی آن اتومبیل، چراغ نداشته باشد، به مقصد می رسد؟ بسیاری بر اثر عدم شناخت، راه را گم می کنند، و یا نمی توانند از مفاهیم اسلام به طور بهینه استفاده نمایند، و گاهی ناخود آگاه کارشان به تحریف و انحراف و راه هایی درست بر ضد آن مفاهیم کشیده می شود. از این رو پیامبر (ص) فرمود: «مَن عَمِلَ غَیرَ عِلمٍ کان ما یفسِدُ اَکثَرُ ممّا یصلِحُ؛ کسی که بدون شناخت، کاری انجام دهد، بیشتر از آن چه به اصلاح بپردازد، به افساد و تباهی دست می زند.»(۱)

قرآن که ارجمندترین و آخرین کتاب آسمانی است، و به عنوان یک کتاب انسان ساز تا قیامت از سوی خدا به انسان ها هدیه شده، شناخت آن بر همه چیز مقدم تر است، چرا که انسان سازی از همه چیز مهم تر است، پس باید کتاب انسان سازی را قبل از هر چیز شناخت، و از آن آگاهانه بهره برداری نمود، چنان که خداوند می فرماید: «اَفَلا یتَدَبَّرُونَ القُرآنَ اَم عَلی قُلوبٍ اَقفالُها؛ آیا در آیات قرآن، عمق نگری نمی کنید و نمی اندیشید، یا بر دل هایشان قفل زده شده است.»(۲)

پیامبر (ص) و امامان معصوم (ع) بسیار به شناخت علمی و عملی قرآن و تدبّر در آن اهمّیت می دادند، تا آنجا که روایت شده حضرت رضا (ع) در هر سه روز، تمام قرآن را تلاوت می کرد و می فرمود: «اگر خواسته باشم می توانم در کمتر از سه روز همه قرآن را تلاوت کنم، ولی هرگز به هیچ آیه ای نمی رسم، مگر این که در معنی آن می اندیشم…». و در حدیثی آمده: مردی نزد پیامبر (ص) آمد: از آنچه خدا به تو یاد داده به من بیاموز. پیامبر (ص) سوره زلزال را برای او خواند تا به این آیه رسید «فَمَن یعمَل مِثقالَ ذَرَّهٍ خَیراً یره…؛ کسی که ذرّه ای کار نیک یابد را انجام دهد، آن را می بیند» او گفت: همین سوره (یا همین آیه) مرا کفایت می کند پیامبر (ص) فرمود: «او را به حال خودش بگذارید «رَجَعَ فَقِیهاً؛ او فقیه شد و بازگشت»(۳) نتیجه این که شناخت کامل، موجب تحوّل است.

مراحل شناخت قرآن

باید توجه داشت که شناخت قرآن مانند شناخت سایر موضوعات، مراحل و درجاتی دارد مانند: شناخت علمی، فلسفی، عرفانی، روایی، سطحی و… و از روایات امامان (ع) استفاده می شود که شناخت کامل قرآن جز برای اهلش میسّر نیست، بر همین اساس مطابق روایات متعدّد از امامان (ع)؛ آنان که مورد خطاب مخصوص قرآن (یعنی پیامبر (ص) و امامان معصوم (ع) هستند قرآن را می شناسند. چنان که امام باقر (ع) در ضمن گفتاری با قتاده (که قرآن را طبق نظریه خود، بدون توجه به سخنان معصومین (ع) تفسیر می کرد) فرمود: «اِنّما یعرِفُ القُرآن مَن خُوطِبَ بِهِ؛ قرآن را کسی که مورد خطاب به قرآن است می شناسد.»(۴)

منظور از این سخن (خوطب به) ظاهراً این است که پیامبر و امامان (ع) و بعضی از خواص مصداق روشن قرآن هستند، و آیات قرآن در سیره درخشان زندگی آنها تجسّم و عینیت یافته است، چنان که گویند، حضرت علی (ع) قرآن ناطق است، قطعاً چنین افرادی قرآن را کامل تر می شناسند، چرا که آن را با تدبّر و عمل، پیروی می کنند.

به عنوان مثال، حضرت رضا (ع) یادی از زیدبن امام سجّاد (ع) انقلابی بزرگ شهید، نمود و او را تمجید کرد، سپس فرمود: «زید از کسانی است که با این آیه مورد خطاب قرار گرفته.» آنگاه آیه ۷۸ سوره حج را که مربوط به جهاد کامل با دشمنان است، تلاوت فرمود.(۵)

تفسیر، کلید فهم قرآن

شناخت قرآن بستگی به تفسیر قرآن دارد، تفسیر از واژه «فَسر» به معنی آشکار کردن و پرده برداری گرفته شده، و در یک کلمه، تفسیر به معنی نیکو آشکار کردن و پرده برداشتن از موضوع پوشیده ای است.(۶)

و باید توجّه داشت که تفسیر قرآن دارای انواع مختلف است، و تفسیر کامل، آن تفسیری است که همه انواع در آن، مورد توجّه قرار گیرد مانند:

۱- تفسیر مفردات؛ و واژه های قرآن.

۲- تفسیر ترتیبی؛ که آیات قرآن به ترتیبی که اکنون در دسترسی همه است، تفسیر گردد.

۳- تفسیر موضوعی؛ که با کنار هم قرار دادن آیات قرآن بر اساس موضوعات مختلف از اصول و فروع، عقیدتی، سیاسی، اجتماعی، اخلاقی و فرهنگی انجام می شود، و پس از مقایسه و جمع بندی، نتیجه گیری می گردد.

۴- تفسیر ارتباطی، که موضوعات مختلف قرآن (مثلاً ایمان و تقوا و عمل صالح) در رابطه با همدیگر مورد توجه قرار می گیرند، که با مقایسه دقیق این موضوعات در آیات قرآن و پیوند آنها نسبت به همدیگر، مطالب جالب و تازه ای کشف می گردد.

۵ – تفسیر کلی یا جهان بینی، مثلاً مفسّر تمام محتوای قرآن را در رابطه با جهان هستی در نظر می گیرد، و کتاب تکوین را با کتاب تدوین پیوند می دهد.(۷) این نوع تفسیر همان است که گاهی می گوییم؛ روح قرآن با چنان مسأله و برخوردی سازگار نیست، یا روح قرآن طرفدار حمایت از مستضعفین، و رفع شکاف عمیق طبقاتی است.

آیات محکم، متشابه در قرآن

در قرآن دوگونه آیات وجود دارد، آیات محکمات و آیات متشابهات، چنان که در قرآن می خوانیم:

«هُوَ الَّذِی اَنزَلَ عَلَیک الکتابَ مِنهُ آیاتٌ مُحکماتٌ هُنَّ اُمَّ الکتابِ، وَ اُخَرُ مُتَشابِهاتٌ…؛ او کسی است که این کتاب (آسمانی) را بر تو نازل کرد، که قسمتی از آن آیات محکم (صریح و روشن) که اساس قرآن می باشند( و هرگونه پیچیدگی در آیات دیگر با مراجعه به اینها برطرف می گردد) و قسمتی از آن متشابه (آیاتی که به خاطر بالا بودن سطح مطلب، و جهات دیگر، در نگاه اول دارای احتمالات مختلف است، ولی با توجّه به آیات محکم، تفسیرشان آشکار می گردد) است.»(۸)

نتیجه این که بخشی از آیات قرآن، آیات محکمات (روشن) هستند، مانند: «لَیسَ کمِثلِهِ شی؛ هیچ چیزی همانند خدا نیست»(۹). و بخشی آیات متشابه (غیر روشن) هستند، مانند: «یدُ اللّهِ فَوقَ اَیدیهم؛ دست خدا بالای دست آنها است.»(۱۰)

با مقایسه این دو آیه روشن می شود که منظور از دست، دست معمولی نیست، بلکه کنایه از قدرت الهی است، زیرا خدا نظیر ندارد. متأسّفانه – چنان که قرآن (در آیه ۷، سوره آل عمران) می فرماید: آنان که قلب منحرف و بیمار دارند، با تمسّک به آیات متشابه (بدون توجه به آیات محکم) فتنه انگیزی می کنند، و با تفسیر به رأی، در پی انحراف افکار مردم هستند.

در روایت آمده: شخصی از امام صادق (ع) پرسید: «فرق بین قرآن و فرقان (نام دیگر قرآن) چیست؟ آن حضرت در پاسخ فرمود: منظور از قرآن همه کتاب قرآن است، ولی منظور از فرقان آیات محکمات (روشن) قرآن است که عمل به آن واجب می باشد».(۱۱)

بطن ها و تأویل های قرآن

مطلب دیگر این که، گرچه ظاهر قرآن، و آنچه که از ظواهر آیات استفاده می شود، حجت است، ولی قرآن یک کتاب عمیق و ژرفی است که غیر از ظواهر آن، معانی عمیق دیگری نیز دارد، در این راستا، امام علی (ع) می فرماید:

«وَ اِنَّ القُرآنُ ظاهَرُهُ اَنِیقٌ وَ باطِنُهُ عمِیقٌ، لا تَفنَی عَجائبُهُ وَ لا تَنقَضِی غَرائِبُهُ، وَ لا تُکشَفُ الظُّلُماتُ اِلاّ بِهِ؛ قرآن دارای ظاهری زیبا و شگفت انگیز، و باطنی پرمایه و عمیق است، نکات شگفت آور آن فانی نگردد، و اسرار نهفته آن پایان نپذیرد، و تاریکی های نادانی جز به آن برطرف نخواهد شد.»(۱۲)

امام باقر (ع) در ضمن گفتاری به جابر فرمود:

«اِنَّ لِلقُرآنِ بَطناً وَ لِلبَطنِ بَطنٌ؛ قرآن دارای بطن (معنی ناپیدا) است، و بطن آن نیز دارای بطن می باشد.»(۱۳) و نیز فرمود: «ما فی القُرآنِ آیهٌ اِلاّ وَلَها ظَهرٌ و بَطنٌ؛ در قرآن هیچ آیه ای نیست، مگر این که دارای معنی ظاهری و باطنی است.»(۱۴)

و حضرت علی (ع) در ضمن گفتاری، امامان را حاملان بطون قرآن (۱۵) یعنی آگاهان به اسرار باطنی قرآن خواند.

نتیجه این که: قرآن دارای معانی مختلف است، که بعضی از ظاهر آیات آن استفاده می شود، و بعضی از معانی باطنی قرآن است. باید توجّه داشت که بخشی از معانی باطنی قرآن همان تأویل قرآن است، که دانستن تأویل قرآن اختصاص به راسخون در علم که همان پیامبر (ص) و امامان معصوم (ع) باشند دارد، چنان که در قرآن می خوانیم: «وَ ما یعلَمُ تَأوِیلَهُ اِلاّ اللّهُ وَالرّاسِخُونَ فِی العِلمِ؛ تأویل و معانی باطنی قرآن را جز خدا و راسخان در علم و دانش الهی، نمی دانند.»(۱۶) روایات متعددی نقل شده که منظور از راسخون در علم، پیامبر(ص) و امامان معصوم (ع) هستند. و از امام باقر (ع) و امام صادق (ع) نقل شده که فرمودند: «نَحنُ الرّاسِخُونَ فِی العِلمِ، وَ نَحنُ نَعلَمُ تَأوِیلَهُ؛ راسخون در علم ما هستیم، و ما تأویل قرآن را می دانیم.»(۱۷)

باید توجّه داشت که بطون قرآن، همان تأویل قرآن می باشند، به عبارت روشن تر تنزیل قرآن همان ظاهر قرآن است که نازل شده، و تأویل آن، همان باطن قرآن است که راسخان در علم به آن آگاهی دارند. چنان که فضیل بن یسار می گوید: از امام باقر (ع) پرسیدم: «منظور از این روایت چیست که هیچ آیه ای در قرآن نیست، مگر این که دارای معنی ظا