پاورپوینت کامل امام خمینی در عتبات عراق ۸۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام خمینی در عتبات عراق ۸۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام خمینی در عتبات عراق ۸۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام خمینی در عتبات عراق ۸۷ اسلاید در PowerPoint :

به سوی نجف

آن یک هفته ای که امام در کربلا بسر می برد، نماز جماعت باشکوهی در صحن حضرت امام حسین (ع) برگزار می شد، استقبال قابل توجّه اهالی کربلا و این برنامه از جریانات مؤثر در نهضت اسلامی بود، اوضاع نجف که تحت تأثیر القائات شیطانی ساواک و سفارت ایران در عراق چندان خوشایند نبود دگرگون شد و در این شهر زمینه بسیار مناسبی برای استقبال فراهم شد، این آمادگی در آن حد بود که اطرافیان امام نیازی ندیدند زودتر از دیگران به نجف بروند و مقدمات استقبال را مهیا کنند. امام عنایت و اهتمام داشت که شب جمعه آخری را در کربلا باشند و اعمال و آداب مخصوص زیارت بارگاه امام حسین (ع) را انجام دهند، روز جمعه بعد از آن، ایشان عازم نجف اشرف شدند. برای حاج شیخ نصراللّه خلخالی به آسانی میسّر شده بود که وسایل و امکانات استقبال را فراهم آورد. جمعیت بسیاری از علما، فضلا و طلاب و مردم تا «خان نصف» (جایی که راه کربلا و نجف نصف می شود) به استقبال آمده بودند. وقتی امام به خان نصف رسیدند جمعیت منتظر در خیابان اصلی اسفند دور کرده بودند، گوسفند ذبح نمودند، پلاکاردهایی هم با خود آورده بودند که بر روی آنها مطالبی در حمایت از امام وخیر مقدم به ایشان نوشته شده بود، خیل عظیم و بی سابقه علما و استادان حوزه نجف به همراه مردمانی مشتاق در این توقف گاه هیجانی فوق العاده پدید آورده بود، امام از ماشین پیاده شدند و به قهوه خانه ای که آنجا بود رفتند و با چایی و نیز انواع شیرینی که از نجف آورده بودند پذیرایی گردیدند، سپس از ابراز لطف مردم تشکر نموده و به مسیر خویش ادامه دادند.(۱) حجه الاسلام رحمانی می گوید در آن موقع آیات گرام: حکیم و خویی اتومبیل هایی فرستاده بودند که امام با آنها وارد نجف شود، حاج آقا مصطفی سوار ماشین آیه اللّه حکیم گردید و امام هم با ماشین ارسالی توسط آیه اللّه خویی وارد نجف شدند.(۲)

مدرّسان بزرگ و مراجع که موفق نشده بودند تا «خان نصف» خود را برسانند در مدخل شهر نجف روبه روی مدرسه بغدادی اجتماع کردند. استقبال بسیار غیر منتظره و با شکوه بود در این برنامه به عکس کربلا که غالب مستقبلین مردم بودند، تعداد علما و فضلا و طلاب نسبت به دیگر اقشار فزونی داشت، تنها اشتباهی در این استقبال رخ داد که برخی همراهان آن را با بدبینی تلقی می کردند و می گفتند برنامه ای عمدی بوده است و آن این بود که بدون آن که به ماشین های بعدی اطلاع دهند اتومبیل حامل حضرت امام را با سرعت از دایره محاصره استقبال کنندگان درآوردند و ماشین ایشان به صورت تک و تنها به نجف آمده بود و بنا به توصیه امام، ابتدا به حرم حضرت امیرالمؤمنین(ع) مشرف شدند به طوری که وقتی آقا از اتومبیل پیاده شدند جز یک یا دو نفری که همراهشان بودند کس دیگری آنجا نبود، در حالی که برنامه همراهان امام آن بود که ایشان در حلقه ای از فضلا و طلاب وارد صحن و حرم شوند، در هر حال امام بعد از زیارت به منزل محقّری برگشتند که توسط حاج شیخ نصراللّه خلخالی تهیه شده بود.(۳)

در خیابانهای نجف و اطراف صحن مطهر پارچه ای نصب کرده بودند که در آنها ورود امام را به نجف تبریک و تهنیت گفته بودند. ازدحام دیدار کنندگان آن قدر زیاد بود که منزل گنجایش این جمعیت انبوه را نداشت از این روی مجلس دیدار و ملاقات با امام به مدرسه آیه اللّه بروجردی انتقال یافت. در آن مدرسه مجلس بسیار با شکوهی به یمن حضور امام برگزار شد و شعرا قصایدی در مدح ایشان سرودند و مقامات علمی و معنوی او را ستودند.(۴)

دیدار و بازدید با شکوه

از همان شب اول دیدارها شروع شد، در نخستین شب اقامت امام در نجف، تعدادی از مراجع و بزرگان حوزه نجف به دیدن آمدند، آیه اللّه حکیم در شب دوم به محل اقامت امام آمد و دیدارشان با ایشان جالب بود، حضرت امام، طبق روشی که داشتند معمولاً کم صحبت می کردند مگر این که از ایشان سؤال می شد ولی در نشست های نجف بنا را بر این گذاشته بودند که بیشتر سخن بگویند، آیه اللّه حکیم از امام پرسیدند: جناب عالی جایی نماز جماعت اقامه می نمائید، ایشان فرمودند من قم هم که بودم نماز جماعت نمی خواندم. نظر آیه اللّه حکیم این بود که جایی را تعارف کنند یا امام جای وی را برای نماز بپذیرد که حضرت امام با این جواب، خاطرنشان ساختند که مایل به آن نمی باشند. ملاقات آن دو مرجع بزرگ دقایقی طول کشید و عکس هایی هم از این دیدار گرفته شد، آن تصاویر می توانست دلیل واضحی براین باشد که بین امام و آیه اللّه حکیم تفاهم کامل وجود دارد و شایعاتی که دستگاه ستم منتشر می نمود که چنین نیست با تکثیر این عکس ها خنثی می شد، اما متأسفانه آن عکس توسط برخی خائنان و دخالت سفارت ایران در بغداد شبانه از بین برده شد.

آیه اللّه شاهرودی و آیه اللّه خویی هم از جمله مراجعی بودند که به دیدن امام آمدند، دیدارها ادامه داشت، استادان و طلبه های مدرسه سید محمد کاظم یزدی، آخوند خراسانی و آیه اللّه بروجردی در زمره دیدار کنندگان بودند بعد از این که چند صباحی از این دیدارها گذشت حضرت امام اظهار تمایل نمودند که بازدیدها را آغاز کنند در تمامی این بازدیدها تعداد قابل توجهی از طلاب، امام را همراهی می کردند. حتی از درشکه که استفاده می شد، طلبه ها پشت سرشان حرکت می نمودند هرچند حضرت امام از این وضع اکراه داشتند ولی آنان از شدت اشتیاقی که به رهبر و مرجع خویش داشتند نمی توانستند خودداری کنند. شبی که حضرت امام به بازدید آیه اللّه حکیم رفتند و طلّاب زیادی ایشان را همراهی می نمودند، امام در آن ملاقات به وی پیشنهاد کردند: خوب است به ایران تشریف ببرید تا اوضاع این کشور را از نزدیک مشاهده کنید و تنها به گزارش ها اکتفا نکنید سپس آیه اللّه حکیم نکته ای فرمودند و امام توضیح دادند، رهبری قیام اسلامی ایران در این بازدید دقیقاً موضع خود را نسبت به ادامه نهضت مشخص کردند. سپس امام اظهار تمایل نمودند که به دیدن استادان هم بروند و پس از آن، مدرسه به مدرسه به بازدید طلّاب مبادرت نمودند که باشکوه ترین این بازدیدها همین قسمت بود. اگر چه امام در آن مدارس بیاناتی نمی فرمودند ولی در چنین شرایطی حالات ایشان بیان کننده بسیاری از مسایل بوده و هرکس دقّت می نمود می توانست حقایقی را دریافت نماید و مطالبی برداشت کند.(۵)

منزل و محل سکونت

حاج شیخ نصراللّه خلخالی که از دوستان آقا بود برای امام در نجف منزلی محقّر تهیه نمود این خانه در کمرکش خیابان شارع الرسول و در محله ای به نام حویش قرار داشت، این خیابان را شارع الرسول گفته اند برای این که امتداد آن در بیابانهای عراق و عربستان به مدینه النبی می رسد. یکی از کوچه های منتهی به منزل امام از آن طایفه شربه ای ها می باشد، شربه به کوزه آب می گویند و چون شغل این افراد سقایی و تهیه آب توسط این ظروف بوده به آنها شربه دار می گفته اند، مکتبه امیرالمؤمنین که توسط علامه امینی ساخته شد و نیز منزل این عالم عامل در همین کوچه و نزدیک منزل امام قرار داشت. خانه مذکور در مجموع ۱۵۰ متر مساحت داشت و شامل یک بیرونی و یک اندرونی بود، بیرونی شامل حیاط به ابعاد شش متر در سه متر، اتاق سه متر در دو متر، توالت و آشپزخانه بود که توسط راه پله ای با طبقه بالا ارتباط پیدا می کرد، اتاق بالایی به ابعاد شش در سه متر بود که در طرفین آن اتاق های کوچکی دیده می شد، دلیل وسیع تر بودن فضاهای دومین طبقه این بود که به طرف داخل کوچه کمی پیشرفتگی دارند و معمولاً در نجف این سبک ساختمان قابل مشاهده است و چون منازل از طرفین به سوی معبر جلو آمده اند در آن آفتاب سوزان تابستان، این معابر سایه هستند. آشپزخانه این مجموعه مشترک بود و پاگرد این راه پله محوطه ای بود که در آنجا سماوری می نهادند و چایی درست می کردند، اگر روز بود مراجعه کننده ها داخل حیاط می نشستند و با چایی از آنان پذیرایی می شد. خانه مورد اشاره سردابی داشت که در آن هوای گرم و طاقت فرسای نجف به دلیل خنکی و رطوبت پناهگاه خوبی بود، زیر زمین یا سرداب پنجره یا هواکشی به سوی حیاط داشت که وقتی پنکه ای آنجا می نهادند یک تهویه مطبوعی درست می شد زیرا وقتی پنکه کار می کرد هوای خنک داخل سرداب را به سوی حیاط هدایت می کرد. امام تابستان ها روی حیاط را پرده ای می کشیدند که آفتاب پایین نیاید. آن وقت در حیاط می نشستند و مطالعه می کردند، قرآن تلاوت می نمودند یا کارهای خود را انجام می دادند و بدین گونه حدود سیزده یا چهارده سال در چنین خانه ای زندگی کردند.(۶)

در مدت شبانه روز امام در این خانه محقر و اجاره ای سکونت داشتند و مدام یا در حال عبادت و یا مطالعه بودند و این کار منظم امام برای آنانی که به بیرونی رفت و آمد داشتند و وضع ایشان را از نزدیک می دیدند، درس بزرگی بود. شب ها امام نیم ساعتی در بیرونی می نشستند و فضلا و علما و طلّاب خدمتشان می آمدند، آمدن و رفتن آن روح قدسی به قدری منظم بود که ساعت نه شب وارد صحن شریف می شدند.(۷)

شهید آیه اللّه سید محمد رضا سعیدی می گوید: وقتی خدمت حضرت امام – در نجف – مشرف شدم ابتدا فکر کردم ایشان در منزلی ییلاقی سکونت دارد ولی مشاهده کردم در خانه ای عادی اقامت دارند از چند نفر پرسیدم چرا آقا در این هوای گرم به جای خنکی تشریف نبرده اند، گفتند آقایان مراجع به ایشان توصیه نموده اند ولی امام نپذیرفته است. از حاج آقا مصطفی آقازاده ایشان هم سؤال کردم، در جواب گفتند: اصرار بی فایده است شما نزد آقا بروید شاید قبول کنند. من پیش امام رفتم و به ایشان گفتم آقاجان هوا در اینجا گرم است و وجودتان در چنین هوایی ناراحت می شود تمنّا می کنم به جای خنک تری تشریف ببرید. فرمودند: فرق من و مردمان دیگر چیست؟ که آنها در شهر باشند و من به جای خنکی بروم. به آقا گفتم: شما برای اسلام زحمت کشیده اید و اسلام به شما احتیاج دارد. عزت و عظمت اسلام را شما تا مرزهای دوردست کشانیده اید ما عزت و عظمت اسلام را از شما داریم که در تمام مراحل پیش قدم بوده اید باز هم آقا قبول نکردند لذا برای بار دوم پیش ایشان مشرف شدم و به آقا گفتم ممکن است در این هوای گرم به شما آسیب برسد تقاضا می کنم برای حفظ سلامتی خود از شهر خارج شوید اگر ممکن است خواهش ما را بپذیرید آخر چرا قبول نمی کنید. در این موقع امام به من نگاهی کرد و فرمود: سعیدی آیا فکر می کنی که من خیال راحتی دارم در حالی که مردم این همه به خاطر من رنج کشیده و مصیبت دیده اند، با وجودی که عدّه ای به خاطر من در گوشه زندان ها بسر می برند چگونه راضی شوم: که در مکانی خنک استراحت کنم.(۸)

در نجف رسم بود برای خنکی داخل خانه از کولرهای دستی استفاده می کردند تا از هوای زیرزمین استفاده شود چون نجّار آوردند تا جعبه ای برای پنکه جلو روزنه سرداب تهیه کند امام با لحنی شدید خطاب به اطرافیان فرمود شما همه دست به یکی می کنید مرا جهنمی نمائید، همه ترسیده بودند. سر انجام با اصرار زیاد آقا پذیرفت که دو قطعه فیبر نصب گردد و پنکه در آن جای گیرد.(۹) ساختمان بیرونی این منزل خیلی فرسوده بود و آیه اللّه اشراقی پیشنهاد کرده بود رنگ آمیزی شود ولی امام تأکید نموده بود از پول بیت المال نمی توانم بدهم، مرحوم اشراقی هم قبول کرد تا خود هزینه آن را شخصاً بپردازد. امام به کربلا مشرف شدند، فرصت را غنیمت شمرده اتاق بیرونی را درست کردند در اطراف آن تشک هایی گذاشتند هنگامی که امام بازگشت و وضع جدید اتاق را دید ناراحت شد و به آیه اللّه رضوانی فرمود: من گفته بودم رنگ کنید ولی نه این طور با آن که کار زیادی نشده بود و فرش اتاق هم همان زیلو بود و در اطراف آن تشک انداخته و پارچه هایی ارزان هم برای روکش آنها خریده بودند.(۱۰)

خانه ای که امام در نجف اجاره کرده بود پله های باریک و تنگی داشت که رفتن به طبقات دوم و سوم و پشت بام از طریق آنها مشکل بود. پشت بام دری داشت که روزها آن را می گشودند و شب ها باید بسته می شد. امام بعد از صرف شام و مسواک کردن هر شب این پله های بلند و باریک را طی می نمود و شخصاً درب بام را می بست. روزی یکی از افراد خانواده گفت: این کار شما نیست. امام فرمودند برای من زحمتی ندارد و سخت نیست.(۱۱) دکتر صاحب حکیم می گوید: منزل امام در وسط کوچه ای تنگ و آسفالته قرار داشت که در میان آن جوی آب کوچکی روان بود و دو قسمت بیرونی و اندرونی داشت من معاینه امام را به عنوان دندان پزشک در اندرونی انجام می دادم که از حیاطی بدون سایبان تشکیل شده و دیوارهایش با آجرهای زرد مربع شکل ساخته شده و در بالای آنها برای استحکام بیشتر گچ به کار رفته بود، همه پنجره ها مشرف به حیاط بودند.(۱۲)

خبرنگار روزنامه لوموند چنین گزارش می دهد: اکنون ما در حضور آیه اللّه خمینی در اتاقی به مساحت دو متر در سه متر و در خانه ای هستیم که در دورترین قسمت نجف واقع است. در پیچ یکی از کوچه های تنگ نجف که خانه ها برای آن که سپری در مقابل تابش سوزان آفتاب باشد سخت به هم فرو رفته اند. مسکن محقر آیه اللّه خمینی قرار دارد. این خانه نظیر مسکن فقیرترین افراد نجف است و درسه اتاق آن حداکثر دوازده تن از نزدیکان وی حضور داشتند. در این منزل کوچک از قدرت رؤسای شورش و یا مخالفانی که در تبعید به سر می برند علامتی دیده نمی شود و بدین جهت آیه اللّه خمینی قدرت آن را دارد که ایران را به حرکت در آورد و قیام برانگیزد.(۱۳)

برخی طلبه ها و عدّه ای از مردم به سفارش شیخ نصراللّه خلخالی لوازمی چون فرش، گلیم، سه چهار دست رختخواب، وس