پاورپوینت کامل فرهنگ گفتار در قرآن ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرهنگ گفتار در قرآن ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرهنگ گفتار در قرآن ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرهنگ گفتار در قرآن ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

اشاره:

قرآن کلام الهی و بزرگترین معجزه ی خاتم پیامبران(ص) و شایسته ترین راهنمای انسان ها تا پایان تاریخ می باشد. کتابی که هدف نزول خود را هدایت بشر و راهنمایی او برای خروج از تاریکی ها به سوی نور بیان کرده است. و از آن جایی که خود را بهترین سخنان دانسته، برماست برای دانستن فرهنگ گفتار، دست به دامن قرآن زده و در فهم آن سخن اهل ذکر یعنی ائمه ی معصومین(ع) را معیار حقّانیت و صحّت آن بدانیم؛ زیرا که خود قرآن می فرماید: «اگر نمی دانید از اهل ذکر بپرسید».(۱)

مفهوم شناسی

فرهنگ: برای «فرهنگ» تعریف های چندی بیان شده است: تنها یکی از جامع ترین آن ها را در این جا ذکر می کنیم: «فرهنگ عبارت است از: مجموعه ی دریافت ها، دانسته ها و یافته های رشد یافته ی عقلی و احساسی و اخلاقی که به زندگی انسان کمال و ارزش می بخشد و مایه ی بازشناسی زندگی انسانی از زندگی حیوانی است».(۲)

گفتار: گفتار، به گفتن، گفت، سخن، گفته می گویند،(۳) و بعضی دیگر، حدیث، مقاله، مقال، کلام را بر آن افزوده اند.(۴)

اهمیت سخن: زبان از نعمت های بزرگ

آفریدگار هستی به انسان است. خداوند متعال در سوره ی بلد پس از ذکر سوگندهایی پر معنا، و اشاره به زندگی پررنج انسان، شماری از مهم ترین نعمت هایی را که به بشر ارزانی داشته است یادآور می شود، که یکی از آن ها نعمت زبان است: «آیا برای او دو چشم قرار ندادیم و یک زبان و دو لب؟»(۵)

زبان از اعضای شگفت انگیز بدن انسان است و وظایف بزرگی را عهده دار می باشد که از مهم ترین آن ها سخن گفتن است. ایزد متعال در قرآن کریم پس از ذکر خلقت انسان، از نعمت بیان، سخن گفته و فرموده است: «خدای رحمان، قرآن را یاد داد، انسان را آفرید، و به او «بیان» را آموخت».(۶)

نگاهی به آفت های کلام: باید به یاد داشت که توان تکلّم، با آن که از نعمت های گران سنگ پروردگار و از خصایص بشر است و با آن که فوایدی بسیار را در راه رشد و تکامل انسان در بر دارد می تواند منشأ بسیاری از ضررهای مادی و معنوی شود و گاه انسان را به پرتگاه سقوط بکشاند. از این رو، بر هر فردی است که مراقب زبان خویش باشد، زیرا بیشترین گناه از زبان سر می زند. قرآن کریم در آیات زیادی به زشتی های گفتار اشاره می کند و روایات بسیاری نیز از معصومان(ع) رسیده است. امیرمؤمنان(ع) می فرماید: بلا و مصیبت انسان در زبان اوست.(۷) و نیز بیان می دارد: بسا آدمی، که زبانی او را هلاک کرده باشد.(۸) و یا می فرماید: مرد باید زبانش را حفظ کند، زیر همانا این زبان سرکش، صاحب خود را به هلاکت می اندازد. به خدا سوگند، پرهیزگاری را ندیده ام که تقوا برای او سودمند باشد مگر آن که زبان خویش را حفظ کرده بود.(۹)

معیارهای ارزشی گفتار

آیا هر سخنی دارای ارزش و اعتبار است؟ و بر هر سخنی می توان نام گفتار ارزشمند و پسندیده نهاد؟ مسلّم جواب منفی است. چه بسیار سخنانی که نه تنها ارزش ندارند که در بی ارزشی آنها همان بس که بلا(۱۰)، فتنه(۱۱)، خون ریزی(۱۲) و… را بدنبال دارند.

قرآن کریم معیارهایی را برای گفتار، بیان داشته که پاره ای از آنان را یادآور می شویم:

۱. عقلانیت و اندیشیدن: اندیشه و خردورزی، مهم ترین تکیه گاه اسلام در عقاید، اخلاق، کردار و گفتار است. از نظر این آیین توحیدی، انسان حق ندارد آن چه را که عقل نادرست می داند، باور کند؛ صفاتی را که خرد ناپسند می داند، بدان متّصف شود؛ و رفتاری که عقل ناشایست می داند انجام دهد؛ و گفتاری را که خرد بی ارزش و ناهنجار می داند به زبان جاری کند.

روایتی که از امامان معصوم(ع) بدست ما رسیده است نیز سخنی را با ارزش می داند که همراه با اندیشیدن باشد: امام علی(ع) می فرماید: اندیشه کردن در گفتار، ایمن می سازد از لغزش.(۱۳) و نیز می فرماید: کسی که در کلام خود تجسّس و تفحّص و تأمّل کند، غلط او کم شود.(۱۴)

از مجموع آیات و روایات، این مطلب به دست می آید که کلامی دارای ارزش و اعتبار است که خردمندانه و همراه با خردورزی و اندیشیدن باشد؛ یعنی افزون بر عاقلانه بودن گفتار، گوینده قبل از سخن گفتن در گفتار خویش اندیشه نموده و آنگاه لب به سخن باز کند، زیرا هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد.

۲. علم و آگاهی: قرآن مجید یکی از معیارهای ارزشی را در تمامی برنامه های بشر و از جمله در گفتار علم و عمل می داند. از این رو، انسان را از بر پایی نماز در حال مستی باز می دارد و علت آن را آگاهانه سخن گفتن انسان ذکر می کند و می فرماید: «ای کسانی که ایمان آورده اید! در حال مستی به نماز نزدیک نشوید، تا بدانید چه می گویید…»(۱۵)

یکی از علت های حقانیت و برتری سخنان نوح(ع) را، علم و آگاهی آن حضرت به پروردگارش دانسته و می گوید: «رسالت های پروردگارم را به شما ابلاغ می کنم؛ و خیرخواه شما هستم؛ و از خداوند چیزهایی می دانم که شما نمی دانید»(۱۶)

از مجموع آیات، این مطلب به دست می آید که یکی از معیارهای ارزشی گفتار آگاهانه بودن آن است و سخنی که ناآگاهانه به زبان آید بسیار سست، پَست، بی ارزش و ناپسند است.

۳. عمل: از معیارهای ارزشی دیگر سخن، عمل گوینده به کلام خویش است. خداوند متعال در آیاتی از گفتار بدون عمل نهی کرده و آن را نکوهش نموده و مورد خشم و غضب خود دانسته است: «ای کسانی که ایمان آورده اید! چرا سخنی می گویید که عمل نمی کنید؟ نزد خدا بسیار موجب خشم است که سخنی بگویید که عمل نمی کنید»(۱۷)

۴. حق و استوار: پروردگار متعال در قرآن مجید مؤمنان را به گفتار حق و همراه بودن سخن با برهان و استحکام دعوت و فرموده است: «ای کسانی که ایمان آورده اید، تقوای الهی پیشه کنید، و سخن حق [و استوار ]گویید.»(۱۸)

علامه طباطبایی(ره) پس از معنای کلمه ی «سدید» می فرماید: «قول سدید، عبارت است از کلامی که هم مطابق با واقع باشد و هم لغو نباشد، و یا اگر فایده دارد فایده اش چون سخن چینی و امثال آن، غیر مشروع نباشد، پس بر مؤمن لازم است که به راستی آنچه می گوید مطمئن باشد و نیز گفتار خود را بیازماید که لغو و یا مایه ی افساد نباشد».(۱۹)

۵. رعایت ادب: از دیدگاه قرآن کریم، گفتاری با ارزش است که همراه با فرهنگ و ادب باشد، سخنی گرچه فی نفسه باارزش باشد (مانند آیات شریفه قرآن) ولی اگر گوینده با عدم رعایت ادب، آن را به زبان آورد، سخنی بی ارزش و بی اثر خواهد بود. از این رو، پروردگار عالم آن گاه که موسی و هارون را مأمور به رفتن به پیش فرعون و دعوت او می نماید، می فرماید: «با او سخنی نرم گویید، شاید که پند پذیرد یا بترسد».(۲۰)

ادب گفتار در فرهنگ وحی

علامه طباطبایی(ره) در تعریف ادب می فرماید: «ادب، بنابر آنچه از معنای آن استفاده می شود، هیأت زیبا و پسندیده ای است که طبع و سلیقه چنین سزاوار می داند که هر عمل مشروعی چه دینی باشد و چه عقلی مانند آداب دعا و آداب دیدار دوستان بر طبق آن هیأت واقع شود. به عبارت دیگر: ادب عبارتست از ظرافت عمل».(۲۱)

سخن گفتن، همچون دیگر کارهای شرعی، ادب خاص خود را می طلبد که در این مختصر به آن می پردازیم و یادآور می شویم آنچه در این بحث مطرح می شود عملی کردن آن مختصّ به گروهی خاص نمی باشد بلکه عمومیت دارد و لازم است در رابطه با تمامی انسان ها اعم از مرد و زن، مؤمن و کافر، بزرگسال و خردسال دانا و نادان به اجرا در آید.

۱. نیکو سخن گفتن و رعایت عفت کلام: در آیات مختلف قرآن کریم، خداوند متعال با پیامبران، ملائکه، مؤمنان، عموم مردم و حتی با کفار و مشرکان، ادب در کلام را کاملاً رعایت می کند. به مؤمنان نیز دستور می دهد با دیگران زیبا سخن گفته و از به زبان آوردن گفتار زشت و بی ادبانه (حتّی در مقابل کافران و ابلهان) دوری گزینند: «با مردم (به زبان) خوش سخن بگویید»(۲۲) و نیز می فرماید: «و به بندگانم بگو: آنچه را که بهتر است بگویند، که شیطان میانشان را به هم می زند، زیرا شیطان همواره برای انسان دشمنی آشکار است.»(۲۳)

۲. آهستگی در کلام: آهسته سخن گفتن از بهترین و زیباترین آداب گفتار و نشانه ادب است. قرآن مجید مسلمانان را به رعایت این خصلت بزرگ و با ارزش دعوت کرده و صدای افرادی که با فریاد سخن می گویند را به صدای درازگوش تشبیه نموده است: «[لقمان به فرزند خود گفت: ای پسرک من ] در راه رفتن خود میانه رو باش، و صدایت را آهسته ساز، که بدترین آوازها بانگ خران است»(۲۴)

۳. پرهیز از بیهوده گویی: