پاورپوینت کامل آذرخشی در کویر جهل و ستم ۹۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آذرخشی در کویر جهل و ستم ۹۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آذرخشی در کویر جهل و ستم ۹۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آذرخشی در کویر جهل و ستم ۹۸ اسلاید در PowerPoint :

مقاومت در برابر واپس گرایان و اهل جمود

پس از ورود امام خمینی به نجف اشرف اگرچه ایادی ساواک و روحانی نماها می کوشیدند تا نام آن رهبر فرزانه به فراموشی سپرده شود امّا طلّاب حوزه نجف اعم از طلبه های ایرانی، لبنانی، افغانی، هندی، پاکستانی، حجازی، مناطق شیخ نشین خلیج فارس و حتی عراقی، تشنه راه و سیاست و روش مبارزاتی و انقلابی ایشان بودند، آنان اعتقاد داشتند خداوند امام را برای نجات امت اسلامی و ایجاد تحرّک در میان دانش آموختگان علوم دینی برگزیده است. هر روزی که می گذشت برنامه امام رونق افزون تری می یافت و زوّاری که برای زیارت اعتاب مقدسه از ایران، کویت و دیگر سرزمین های اسلامی می آمدند، برخود لازم می دیدند که خدمت مرجع و رهبر خویش برسند.(۱)

اصولاً غالب اقشاری که در نجف و برخی شهرهای مذهبی عراق زندگی می کردند امام را به عنوان قائد و زعیمی عالیقدر می شناختند که کوشش برای محو استبداد و تیرگی را مورد توجه قرار داده و روحیه مبارزاتی را تقویت نموده است، با وجود آن که امام به عنوان شخصیتی تبعیدی در نجف می زیست، اعتبار و موقعیت ایشان در حد بسیار بالایی ارتقا یافت و به دلیل عظمت او در میان قلوب مردم، دیگر مراجع و علما تکریم و تجلیل از امام را در برنامه خویش قرار داده بودند. امام در نجف به عنوان زعیمی بزرگ در حرکت های اسلامی نشاط و شادابی پدید آورد و در تمامی ناگواری و دردهای مردم خود را شریک دانست.(۲)

امام خمینی در نجف اشرف بدون هراس از هیاهو و دسیسه هایی که از سوی دشمنان در اطراف اوجریان داشت برآن شد که رسالت سنگین خود را جهت مبارزه با افکار و پندارهای انحرافی و غیر اسلامی در نجف که از طرف عوامل و ایادی کار آزموده استعمار ایجاد شده بود آغاز کند. به همین دلیل در نخستین قدم، علما و مقامات روحانی را از رویدادها و مسایل روز کشورهای اسلامی با خبر ساخت و با توطئه استعمار مبنی بر ایجاد خمودی و سستی در حوزه عراق به مبارزه برخاست.

گفتگوی کوتاه و هشدار دهنده امام با برخی مراجع، در میان روحانیون و محصلان علوم اسلامی حوزه نجف اثر مثبت و تکان دهنده ای داشت. امام به حق می دانست در محیطی که عوامل و ایادی استکبار بر شعار تفکیک دین از سیاست تاکید نموده و تبلیغات فراوانی کرده اند و چنین پندار غلط و انحرافی را رسوخ و نفوذ داده اند و اندیشه ها و اذهان را از اسلام راستین دور ساخته اند، از نهضت اسلامی ایران سخن گفتن و از مردم آن سامان انتظار یاری داشتن دور از واقعیت است. از این رو بر آن شد که پیش از هرگونه اقدامی مسؤولیت های عالمان اسلامی، طلاب و کارگزاران کشورهای اسلامی را بازگو کند و گرد و غبار تیره ای که بر سیمای اسلام ناب محمّدی(ص) نشسته بود بزداید.(۳)

از این رو امام قبل از آن که سعی کنند رهبری نهضت را پی گیرند در صدد برآمدند جوّ ارتجاعی و واپس گرایانه حاکم بر نجف را بشکنند تا بتوانند در آن محیط تحول به وجود آورند بر این اساس در نخستین سخنرانی خویش کوشیدند شیوه رسول اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) را در کشورداری، مبارزه با طاغوت و زمامداران ستمگر بیان کنند و از این رهگذر نقش مؤثری در جهت زدودن اندیشه استعماری جدایی دین از سیاست ایفا نمودند، در آن زمان روحانیون نجف چند دسته بودند. عده ای از علمای متدین و متعهد، باورود امام به نجف اشرف فرصت را مغتنم شمردند و مقدم امام را گرامی داشتند و باتمامی وجود در راه تقویت و گسترش راه امام کوشیدند و از اندیشه های امام توشه برگرفتند، گروهی دیگر افرادی منفی باف، متحجر و واپس گرا بودند که خط امام را نادرست تلقی می کردند و اندیشه استعماری جدایی دین از سیاست در روح و روان آنان اثر گذاشته بود لذا امام نتوانستند در عراق میان مردمان این سرزمین رسالت خود را دنبال کنند و مبارزه را بین آنان رواج دهند و به قیام و حرکت وادارند همین ضایعه موجب شد که حزب بعث بر عراق مسلط شود و شرایط آشفته و خفقانی خطرناک در آنجا به وجود آورد اما این طیف نتوانستند امام را از رهبری نهضت ایران باز دارند. ایشان از طریق پیامهایشان که از راههای گوناگون به ایران می رسید به مردم آگاهی می دادند و افشاگری می کردند و توطئه ها، جوّسازی ها و شایعه پراکنی های عناصر مرموز که در نجف بودند هرگز نتوانست امام را از این رسالت باز بدارد.(۴)

ناگفته نماند بعد از این که امام راتبعید نمودند و به دنبال دستگیری ها و فشارهای سیاسی که بر حوزه علمیه قم وارد آمد و تضییقاتی که پس از قیام پانزده خرداد برای طلاب این حوزه بوجود آوردند، عده ای از طلّاب و فضلای قم که از این وضع ناراحت شده و نوعی ناامیدی را احساس می کردند، و می دیدند درسهای قم آنان را اغناء نمی کند به سوی نجف مهاجرت کردند. البته برخی به صورت اختیاری و عده ای در وضعی اضطراری راهی نجف شدند که این افراد در تقویت اهداف امام و حمایت از مشی سیاسی ایشان مؤثر بودند و بر این اساس بر خلاف آن اوضاع ارتجاعی و انجماد فکری، روزنه هایی امید بخش و نوید دهنده در نجف قابل مشاهده بود.(۵) این مهاجرین به همراه برخی طلاب لبنانی، افغانی، پاکستانی، هندی و شرق عربستان چون پروانه گرد شمع وجود امام را گرفتند و عرصه را بر یاوه گویان تنگ نمودند و اوضاع به گونه ای شد که مخالفین احساس خطر کردند.

بانگ بیداری

امام در اواخر آبان سال ۱۳۴۴ ه. ش که با نیمه رجب مصادف بوده در مسجد شیخ انصاری نجف درس خود را شروع نمودند، البته در اولین روز تدریس سخنرانی نمودند قبلاً از سوی برخی یاران امام اعلام شده بود که ایشان در نخستین جلسه مطالبی را بیان خواهند کرد، اکثر طلاب و علمای نجف آمده بودند که به سخنان امام گوش دهند و از این جهت مسجد و حتی شبستان آن مملو از جمعیت شده بود، فراز اول این سخنرانی در خصوص تهذیب و تزکیه طلاب و علمای حوزه بود، فراز دوم هشداری به علما و مراجع به حساب می آمد که آنان تنها به امور عبادی اکتفا نکنند و خودشان را برای وظایفی که در قبال اداره امور اجتماع و مسایل سیاسی دارند مهیا نمایند و تأکید نمودند ما باید صدایمان را به جهان برسانیم، و برای تحقق این برنامه به یک ایستگاه رادیویی نیاز داریم و خاطر نشان ساختند کشورهای اسلامی تأمین کننده منابع انرژی دنیا بخصوص کشورهای غربی هستند اما سران این سرزمین های نفت خیز به جای این که با فروش این ثروت مهم بر اقتدار و موقعیت سیاسی خود بیفزایند در حالتی توأم با ذلت نفت را در اختیار ابرقدرت ها قرار می دهند، مطرح کردن این موضوعات برای حوزه نجف خیلی تکان دهنده بود خصوص آن که در چنین موقعی حتی استکبار جهانی به سیاستمداران کشورها هم اجازه نمی داد به طرح این مسایل بپردازند، افشای این نکات آنهم در نخستین روزهایی که امام وارد نجف شده اند خود بر حساسیت آن افزود، چون برخی از علما گفته بودند ما برای مبازره با استبداد و استکبار کسی را نداریم، به سیره رسول اکرم(ص) در نبرد با کفّار و مشرکان اشاره نمودند و افزودند آن حضرت هم تنها بودند و هم امکاناتی در اختیار نداشتند با این وجود به سران کشورها نامه نوشتند و از آنان خواستند به سوی آیین یکتا پرستی اسلام روی آورند، در همین بیانات امام بر این واقعیت پافشاری نمود که باید مسلمانان اعم از شیعه و سنی باهم اتحاد داشته باشند و از تفرقه بپرهیزند و خاطرنشان ساختند اگر مسلمین وحدت کلمه داشتند به ملت فلسطین این گونه ستمی نمی شد و چنین ناگواری هایی به دلیل اختلافاتی است که افراد مسلمان با هم دارند. این سخنرانی بازتاب های مختلفی داشت یعنی تا مدت ها در بیوت مراجع و علماء، در محل تدریس بحث طلاب حوزه نجف این موضوع مسئله شده بود. موضع گیری های امام مخالفت برخی را برانگیخت، محل تجمع مخالفین بیت فردی بود که در سخنا

نی گفته بود آقای خمینی حوزه علمیه قم را برهم زد و حالا هم آمده است نجف را به سرنوشت قم دچار سازد وی بعدها به قم مهاجرت نمود و این اواخر درگذشت. این ها تصورشان این بود که امام به نجف می آید و همچون برخی تبعیدی های دیگر، گوشه ای را انتخاب می کند و چون مورد قهر و غضب یک رژیم سیاسی قرار گرفته سکوت می نماید و منزوی شده و فراموش می گردد زیرا به زعم آنان عالمی که بخواهد روش سیاسی پیش گیرد در نجف پایگاهی ندارد اما حالا فردی تبعیدی بیاید این گونه با ساختار و تشکیلات نجف برخورد کند و به علما هشدار بدهد و طلّاب را متوجّه مسایل بکند اینها برای عده ای سنگین و غیر قابل تحمل بود.(۶)

عوامل و ایادی استعمار و ارتجاع در نجف که انتظار داشتند امام در همان نخستین سخنرانی خود با موضع گیری تند و پرخاش جویانه علیه استبداد در آن محیطی که نمی شد اسم سیاست را بر زبان آورد زمینه کوبیدن خود را در سطح حوزه نجف هموار کند و سوژه ای به دست آنان بدهد تا با برچسب آخوند سیاسی او را از دانشگاه علوی ساقط کنند، از این موضع تاکتیکی و اصولی او در اولین نطق، سخت در شگفت ماندند و از روشنگری ریشه دار و دگرگون کننده اش که رشته های چندین ساله آنان را پنبه می کرد نگران شدند و تمام نیروی خود را بکار گرفتند تا از هر راه ممکن صدای این فریاد بزرگ قرن را خاموش سازند و او را در میان حوزه و جامعه نجف منزوی نمایند و برای پیشبرد نقشه خود شماری از کارآموزده های حوزه را واداشتند که در درس امام شرکت کنند و با ایراد و اشکال بکوشند او را درمانده سازند یا وی را در تجزیه و تحلیل مسایل علمی ناتوان جلوه دهند و از این راه او را از سطح مراجع و علمای حوزه نجف تنزل دهند و خاطر آشفته و نگران شاه و ساواک را برای همیشه از خطرسازی های او آسوده سازند.(۷)

بر کرسی تدریس

امام خمینی درس بیع را از مکاسب شیخ انصاری شروع فرمودند که این درس ها تا آنجا که مقدور بود در پنج جلد چاپ گردید، بعد از اختتام این مباحث به تدریس بحث خلل فی الصلاه پرداختند. در یک فرصتی (رسیدن سخن در مکاسب به موضوع ولایت فقیه) امام مبحث ولایت فقیه را به طرز کلاسیک و دسته بندی شده در دوازده درس که در قالب شش جزء چاپ شد طرح فرمودند. برای فراگیری و استماع این بحث ها مسجد شیخ انصاری از خاص و عام مملو می شد حضرت امام بسیار شیوا مباحث را مطرح می کردند و پیکره درس های ایشان دارای فرازهای آموزنده و مبانی اصولی و فروعی مشهور و معروف بود.(۸)

حجه الاسلام فردوسی پور می گوید: با این که امام اجازه نمی دادند درس ضبط شود و یا عکس گرفته شود، بر خلاف روش متعارف، شب هنگام حاج آقا عبدالعلی قرهی که مسؤول بیرونی امام امت در نجف اشرف بود گفت: امام فرموده اند فردا ضبط صوت بیاورید. احساس شد مطلب تازه ای است یک ضبط مجهز آماده شد، درس آن روز که مقدمه ای بر حکومت اسلامی (ولایت فقیه) بود ضبط گردید، درس اول را امام در روز چهارشنبه ۱۳ ذیقعده ۱۳۸۹ ه.ق مطابق با اول بهمن ماه سال ۱۳۴۸ ه.ش برای طلّاب مطرح نمودند.(۹)

حجه الاسلام محمد علی رحمانی نیز در این زمینه به نکاتی اشاره نموده است: به تدریج زمینه مبارزه علنی امام در عراق فراهم می شد تا این که امام در بحث بیع رسیدند به ولایت فقیه. ایشان اعلام کردند که از فردا درس من برای عموم طلاب آزاد است، هر طلبه ای می تواند بیاید استفاده کند و لذا عموم طلبه های سطح خوان نجف در جلسه درس امام حاضر شدند و این دوازده جلسه درس تأثیر خوبی در افکار طلّاب داشت. بعدها هم درس ها به صورت جزوه ای به زبان عربی ترجمه و در عراق منتشر شد و عده ای از جوان های روشنفکر دانشگاهی اهل عراق با مطالعه آن، به امام توجه پیدا کردند. البته در زمینه مرجعیت اجازه ندادند در عراق تلاشی صورت گیرد، کسی مجاز نبود عکس یا رساله ایشان را توزیع نماید حتی توضیح المسایل آقا به عربی ترجمه نشد جز همین تحریر الوسیله، آن هم برای عموم مردم قابل فهم نبود.(۱۰)

حجهالاسلام مصطفی اشرافی یادآور شده است: امام در نجف اشرف تنها به تدریس فقه مشغول بودند که پس ختم کتاب بیع و خیارات مقداری هم در خلل الصلوه بحث کردند. گهگاه نیز در مناسبت های مختلف مباحث عرفانی را به عنوان نصیحت و راهنمایی برای شاگردان در آخر درس مطرح می فرمودند که جداً اثر تبلیغی در نفوس داشت اما تعداد شاگردان معظم له در ایام تدریس در نجف اشرف مختلف بود زیرا وقتی به بحث ولایت فقیه وارد شدند ازدحام جمعیت تقریباً دو برابر ایام دیگر شد و در غیر آن ایام حاضران در درس امام به دویست نفر می رسیدند.

در درس بیع مبنای درس کتاب نفیس مکاسب شیخ انصاری بود و امام به کلیه حواشی این بحث مراجعه و مخصوصاً به حواشی آیه اللّه کمپانی و میرزای نائینی عنایت بیشتری داشتند، نظرات شیخ حبیب اللّه رشتی را نیز دقیقاً مطرح می نمودند. شیوه تدریس معظم له نقل اقوال و ارزیابی آنها، ذکر احتمالات گوناگون و توجه خاص به فهم عرفی دور از نگرش های فلسفی، در متون آیات و روایات بود.شدیداً عاشق مباحثه و اشکال گرفتن در درس بودند، از سکوت شاگردان و اکتفا به گوش دادن محض تنفر داشتند. به شاگردان فاضل ارج می نهادند و به سخنان آنان خوب گوش می کردند و هیچ گاه خشونت و عصبانیت به خرج نمی دادند بلکه با عطوفتی خاص پرسندگان و اهل انتقاد را مجاب می کردند و می فرمودند: بزرگی فقها نباید شما را تسلیم محض آنان نماید بلکه در مطالب علمی و بحث ها به اظهارات آنان با دیده نقّادی نگاه کنید نه به حالت مرید و مرادی.(۱۱)

سید حمید روحانی نوشته است: عناصر کار آزموده حوزه نجف که به منظور درمانده ساختن و یا دست کم در منگنه علمی قرار دادن امام در جلسه درس او حضور یافته بودند در برابر موقعیت علمی او آنچنان بهت زده می شدند که نتوانستند لب به اشکال و ایراد بگشایند تا آنجا که خود امام در مقام اعتراض برآمد: که چرا در جلسه درس ساکتید مگر در مجلس روضه نشسته اید؟ امام هل من مبارز گفت در میدان علم و تحقیق رقیب طلبید نه به آن منظور که برتری و کمالی برای خود ثابت کند بلکه به شیوه پژوهش و انتقاد و مباحثه خو گرفته بود. امام درهای تازه ای از ژرفای دانش و اندیشه خود را بر روی دانش پژوهان حوزه نجف گشود و مطالب ارزنده و ناشنیده ای به حوزه علمیه نجف عرضه کرد که بسیاری از علمای فارغ التحصیل و بی نیاز از تحصیل را به شگفتی وا داشت و بهت زده کرد تا آنجا که برخی از مقامات برجسته روحانی آنگاه که در حوزه درس امام حضور می یافتند صریحاً اعتراف کردند: ما پیش از آمدن آیه اللّه خمینی به نجف اشرف باور نمی کردیم که در دنیای اسلام حرف تازه ای باشد که ما نشنیده باشیم ولی آنگاه که ایشان به نجف اشرف منتقل شدند و درس شروع فرمودند دریافتیم که خیلی از مطالب علمی و پر ارزش است که ما نشنیده ایم، همچنین قبل از تشریف فرمایی ایشان به نجف ما خود را فارغ التحصیل پنداشته گمان می کردیم که از تحصیل بی نیازیم لیکن وقتی در محضر درس آیه اللّه خمینی حاضر شدیم فهمیدیم که باید هنوز درس بخوانیم.(۱۲) ارتجاع نجف که از تصمیمات جاهلی برخوردار بود در برابر این اعترافات واقعی، موضعی شدید گرفت و به آن فضلایی که حقیقتی مسلّم را مطرح کرده بودند چنین پیغام داد: آبروی خود را که از بین بردید حداقل آبروی اساتید و حوزه نجف را حفظ کنید! حضرت آیه اللّه فاضل لنکرانی فرموده اند: دشمنان در صدد آن بودند که