پاورپوینت کامل منافقان در قرآن (قسمت دوم ) ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منافقان در قرآن (قسمت دوم ) ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منافقان در قرآن (قسمت دوم ) ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل منافقان در قرآن (قسمت دوم ) ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

خداوند در آیه ۸۱ سوره نساء به رفتار جمعی از منافقین و افراد ضعیف الایمان اشاره کرده و می گوید: آنها به هنگامی که در صف مسلمانان در کنار پیغمبر قرار می گیرند. برای حفظ منافع و یا دفع ضرر از خود با دیگران هم صدا شده و اظهار اطاعت از فرمان پیامبر می کنند. «و می گویند با جان و دل حاضریم از او پیروی کنیم» (و یقولون طاعه) «اما هنگامی که از خدمت پیامبر خارج شدند (گفته ها و پیمانهای خویش را بدست فراموشی می سپارند) و در جلسات شبانه خود بر ضد سخنان پیامبر تصمیماتی می گیرند و خداوند آنچه را در این جلسات می گویند می نویسد: «فاذا برزوا من عندک بیت طائفهٌ منهم غیر الّذی تقول، و اللّه یکتب ما یبیتون».

در آیه ۵۰ سوره توبه خداوند با اشاره به یکی دیگر از صفات و نشانه های منافقان می فرماید: «اگر نیکی به تو (پیامبر اسلام) رسد آنها را ناراحت می کند». (ان تصبک حسنهٌ تسؤهم) این ناراحتی دلیل عداوت باطنی و فقدان ایمان منافقان است و همچنین ولی در مقابل، اگر مصیبتی به تو رسد و گرفتار مشکلی بشوی با خوشحالی می گویند: «ما از قبل تصمیم لازم را گرفتیم (پیش بینی چنین مسائلی را می کردیم) (و ان تصبک مصیبهٌ یقولوا قد أخذنا أمرنا من قبل). این منافقان کوردل از هر فرصتی به نفع خود استفاده می کنند و لاف عقل و تدبیر می زنند که این هوشیاری و درایت ما بود که باعث شد مثلاً در فلان میدان جنگ شرکت نکنیم. آنان این سخن را چنان می گویند که گویی از خوشحالی در پوست خود نمی گنجند. در برابر این منطق منافقانه خداوند به پیامبر می فرماید که به اینها از دو راه پاسخ گوی پاسخی منطقی و دندان شکن. «بگو هیچ حادثه ای برای ما رخ نمی دهد مگر آنچه خداوند برای ما مقرر داشته است، همان خدایی که مولای ماست»(۱). و همچنین «تو ای پیامبر این پاسخ را به آنان بگو که شما چه انتظاری درباره ما می کشید. جز این که ما به یکی از دو نیکی و سعادت خواهیم رسید»(۲) یا دشمنان را درهم می کوبیم و پیروز میدان می شویم و یا کشته شده و با افتخار شربت شهادت را می نوشیم که هر دو خوش است و مایه افتخار.

منافقان جسارت و گستاخی را از این فراتر گذاشته اند «آنها هرگاه به پیروزی برسند و نیکیها و حسناتی بدست آورند می گویند از طرف خدا است»، (و ان تصبهم حسنهٌ یقولوا هذه من عند اللّه)(۳)، و خود را شایسته مواهب الهی می دانند ولی هنگامی که شکستی دامنگیر آن ها شود و یا در میدان جنگ آسیبی ببینند می گویند: «اینها بر اثر سوء تدبیر پیامبر و عدم کفایت نقشه های او بوده است»، (و ان تصبهم سیئهٌ یقولوا هذه من عندک). قرآن کریم در پاسخ به آنها می گوید که از نظر یک موحد «همه این پیروزیها و شکستها از ناحیه خدا است»، (قل کلٌّ من عند

اللّه) که بر طبق لیاقتها و ارزشهای وجودی مردم به آنها داده می شود و در پایان آیه به عنوان اعتراض به عدم تفکر و تعمّق آنها در موضوعات مختلف می گوید: «پس چرا اینها حاضر نیستند حقایق را درک کنند» (فمال هؤلاء القوم یکادون یفقهون حدیثا).

گروهی از منافقان دورهم نشسته بودند و سخنان ناهنجار درباره پیامبر گفتند. یکی از آنان گفت: این کار را نکنید. زیرا می ترسیم به گوش او برسد. یکی از آنان گفت: مهم نیست، ما هرچه می خواهیم می گوئیم و اگر به گوش او رسید نزد وی می رویم و انکار می کنیم و او از ما می پذیرد، زیرا او آدم خوش باوری است و هرکس هرچه بگوید او قبول می کند. در این هنگام آیه ۶۱ سوره توبه نازل شد «از آن ها کسانی هستند که پیامبر را آزار می دهند و می گویند او آدم خوش باوری است». (و منهم الّذین یؤذون النّبی و یقولون هو أذن). آن ها در حقیقت یکی از نقاط قوّت پیامبر را که وجود آن در یک رهبر کاملاً لازم است را به عنوان نقطه ضعف نشان می دادند. لذا قرآن بلافاصله اضافه می کند که: «به آنها بگو: اگر پیامبر به سخنان شما گوش فرا دهد (و عذرتان را بپذیرد) این به نفع شما است. (قل اذن خیربکم). زیرا از این طریق آبروی شما را حفظ کرده و شخصیتتان را خرد نمی کند، در حالی که اگر او فوراً پرده ها را بالا می زد و دروغگویان را رسوا می کرد، دردسر فراوانی برای شما فراهم می آمد.

پیامبر اکرم (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) مشغول تقسیم اموالی (از غنائم و مانند آن)

بود که یکی از منافقان فرا رسید و صدا زد، ای رسول خدا عدالت کن! پیامبر فرمود: «وای بر تو اگر من عدالت نکنم چه کسی عدالت خواهد کرد. در این هنگام آیه ۵۸ سوره توبه نازل شده و به این گونه افراد اندرز داد: «بعضی از آن ها در تقسیم صدقات بر تو عیب می گیرند». (و منهم من یلمزک فی الصّدقات) و می گویند که عدالت را رعایت نکردی. قرآن با اشاره به اینکه آنها هرگز راضی به حق خود نیستند و به منافع خویش می نگرند می فرماید: «اگر سهمی به آنان داده شود راضی و خوشحالند و اگر چیزی به آنها داده نشود خشمگین می شوند» و تو را به بی عدالتی متهم می کنند. در حقیقت منافقان همیشه خود محور هستند، هرچه به سودشان بوده خوب است و هرچه به ضررشان بوده از دیدگاه آنها بد است. آنان نه به خدا و احکام او اعتقاد واقعی دارند و نه به رسول خدا و دستوراتش.

یکی از یهودیان مدینه با یکی از مسلمانان منافق اختلافی داشت. قرار گذاشتند یک نفر را به عنوان داور در میان خود انتخاب کنند. مرد یهودی چون به عدالت پیامبر اسلام اطمینان داشت. پیامبر را بعنوان داور معرفی کرد ولی مرد منافق زیر بار نرفت و او را به داوری یک فرد یهودی دعوت کرد و به این ترتیب با داوری پیامبر اکرم (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) مخالفت کرد. قرآن کریم بعنوان مذمت این چنین منافقانی که دم از ایمان می زنند ولی در دلشان نوری از ایمان وجود ندارد می فرماید: «آنها می گویند به خدا و پیامبر ایمان داریم و اطاعت می کنیم، ولی بعد از این ادعا، گروهی از آنها رویگردان می شوند، آنها در حقیقت مؤمن نیستند.(۴) و در ادامه بعنوان یک دلیل روشن بر بی ایمانی آنها می فرماید:«و هنگامی که از آنها دعوت می شود که بسوی خدا و پیامبرش بیایند تا در میان آنها داوری کند، گروهی از آن روی گردان می شوند.»(۵)

خداوند در سوره نساء نیز با نهی شدید از مراجعه به طاغوت و داوران جور درباره منافقان می فرماید: «این گونه مسلمان نماها نه تنها برای داوری به سراغ طاغوت می روند، بلکه هنگامی که به آنها گفته شود بسوی آنچه خداوند نازل کرده، و به سوی پیامبر بیائید، منافقان را می بینی که از (قبول دعوت) تو اعراض می کنند»(۶) و با اصرار روی این کار می ایستند یعنی مقاومت و اصرار آنها در این کار نشان دهنده روح نفاق و ضعف ایمان آنها است وگرنه با دعوت پیامبر بیدار می شدند و به اشتباه خود معترف می گشتند. در آیه بعد خداوند نقاب از چهره آنها کنار می زند و می فرماید: «پس چگونه موقعی که بر اثر اعمالشان گرفتار مصیبتی می شوند، سپس به سراغ تو می آیند و سوگند یاد می کنند که منظور آنها (از بردن داوری نزد دیگران) جز نیکی کردن و ایجاد توافق در میان (طرفین نزاع) نبوده است»(۷). گویا این منافقان برای مخفی نگهداشتن چهره واقعی خود تنها چاره را سوگند دروغ یافته اند و در هر ماجرا و جریانی به آن دست می آویزند.

خداوند در جای دیگر با اشاره به یکی از گفته های بسیار زشت منافقان که روشنترین گواه نفاق آنها محسوب می شود می فرماید: «منافقان کسانی هستند که می گویند به افرادی که نزد رسول خدا هستند انفاق نکنید(و از اموال و امکانات خود در اختیار آنها نگذارید) تا از نزد پیامبر پراکنده شوند»(۸). این بی نواها نمی دانند که هرکس هرچه دارد از خدا دارد و به خیال خام خود می خواهند با پیامبر و یاران او مبارزه نمایند. جالب اینجاست که این منافقین که از زشتی و وقاحت فعالیتهای خود شرم ندارند در واقع خلافی از پیامبر ندیده بودند و هیچ لطمه ای از ناحیه اسلام بر آنان وارد نشده بود. بلکه بر عکس در پرتو حکومت اسلام به انواع نعمتهای مادی و معنوی رسیده بودند. بنابراین «آن ها در حقیقت انتقام نعمتهایی را می گرفتند که خداوند و پیامبر با فضل و کرم خود تا سرحد استغنا به آن ها داده بودند.(۹)»

یکی دیگر از نقشه های شوم منافقان این بود که آن ها می خواستند با متهم ساختن یک فرد بی گناه و سپس کشیدن پیامبر به این ماجرا، هم ضربه ای به شخصیت اجتماعی و معنوی پیامبر بزنند و هم اغراض سوء خود را درباره یک مسلمان بی گناه عملی سازند، ولی خداوندی که حافظ پیامبر خویش است، نقشه های آنها را نقش بر آب کرد. که خداوند در آیه ۱۱۳ سوره نساء با اشاره به این جریان می فرماید: «اگر فضل و رحمت پروردگار شامل حال تو نبود جمعی از منافقان یا مانند آنها تصمیم داشتند تو را از مسیر حق و عدالت منحرف سازند. ولی لطف الهی شامل حال تو شد و تو را حفظ کرد» و در ادامه خداوند تأکید می کند که: «اینها فقط خود را گمراه می کنند و هیچ گونه زیانی به تو نمی رسانند».

منافقان که هر روز خود را به رنگی در می آورند و هر روز توطئه ای تازه راه می انداختند در یک جلسه سری برای قتل پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) توطئه کردند. آنها نقشه کشیدند که پس از مراجعت پیامبر از جنک تبوک در یکی از گردنه های سر راه بصورت ناشناس کمین کرده، شتر پیامبر را رم دهند و حضرت را به قتل برسانند خداوند پیامبرش را از این نقشه آگاه ساخت و او دستور داد جمعی از مسلمانان مراقب باشند و این توطئه آنها نیز خنثی شد.

از آن جهت که خداوند برای رفع خطر منافقان از پیامبر، گهگاه پرده از روی نقشه های آنان بر می داشت و آنان را به مسلمانان معرفی می کرد. غالباً منافقان در یک حالت وحشت و ترس به سر می بردند. قرآن کریم ضمن اشاره به این وضع می فرماید: «منافقان می ترسند که بر ضد آنها سوره ای نازل شود و آنان را به آنچه در دل دارند آگاه سازد» (یحذر المنافقون أن تنزّل علیهم سورهٌ تنبّئهم بما فی قلوبهم)(۱۰)، ولی عجیب این که بر اثر شدّت لجاجت و دشمنی بازهم دست از استهزاء و تمسخر نسبت به کارهای پیامبر برنمی داشتند. لذا خداوند در پایان آیه به پیامبرش می گوید: «به آنها بگو هرچه می خواهید استهزاء کنید. اما بدانید خدا آنچه را از آن بیم دارید آشکار می سازد» و شما را رسوا می کند.

یکی دیگر از برنامه های منافقان که خداوند در آیه ۶۵ سوره توبه به آن اشاره کرده اینست: «اگر از آنها (منافقان) بپرسی (که چرا چنین سخن نادرستی را گفته اند و یا چنین کار خلافی را انجام داده اند، می گویند: ما مزاح و شوخی می کردیم و در واقع قصد و غرضی نداشتیم»، (و لئن سئلتهم لیقولنّ انّما کنّا نخوض و نلعب)، منافقان امروز و منافقان هر زمان که برنامه های یکنواختی دارند، از این روش بهره های فراوان می برند. حتی گاه می شود جدی ترین مطالب را در لباس مزاحها و شوخیهای ساده مطرح می کنند، اگر به هدفشان رسیدند چه بهتر و الّا با عنوان کردن شوخی و مزاح می خواهند از چنگال مجازات فرار کنند. اما قرآن با تعبیری قاطع به آنها پاسخ می دهد و به پیامبر(صلی اللّه علیه و آله و سلّم) می فرماید که: «به آنها بگو آیا خدا و آیات او و رسولش را مسخره می کنید و به شوخی می گیرید».

در ادامه بحث به بررسی نقش منافقان در جنگها و جهادهای با کفار می پردازیم و عکس العمل آن ها را در موارد حساس و زمانی که مسلمین بیشتر از قبل به همدلی و همکاری نیاز داشتند می پردازیم: در آیه ۷۲ سوره نساء خداوند به بیان حال جمعی از منافقان در زمانی که فرمان عمومی جهاد صادر می شد می پردازد: «این افراد دو چهره که در میان شما هس