پاورپوینت کامل آسیب شناسی وضعیت خدمت رسانی ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آسیب شناسی وضعیت خدمت رسانی ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آسیب شناسی وضعیت خدمت رسانی ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آسیب شناسی وضعیت خدمت رسانی ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

عدم سخت کوشی

بنابراین زمانی که کار و تلاش صرفاً جهت رفع تکلیف و یک امر ملال آور تلقی شود، هیچ گاه پرکار بودن و سخت کوشی مفهوم خوشایندی نخواهد بود. سخت کوشی یعنی این که افراد در طلب انجام کار باشند. یعنی علاوه بر انجام وظایف تعریف شده سازمانی در جستجوی راه های بهتر، سریع تر و با حداقل هزینه در محیط کار خود باشند. افراد به دنبال کار بروند نه اینکه کارهای روزمره معطل افراد باشد.

متأسفانه یک روحیه تنبلی و تن پروری کاملاً محسوسی بر نظام خدمت رسانی جامعه ما حاکم است. این فرهنگ در اغلب امورات و مشاغل ما سایه افکنده است که با حداقل کار، به حداکثر درآمد برسیم. بدمان نمی آید که یک شبه، ره صدساله را پیموده و دارای امکانات رفاهی و زندگی راحت باشیم. بعضی اوقات نیز با مقایسه سطح زندگی و رفاه در جوامع غربی با جامعه خودمان، حسرت و اندوه می خوریم که چرا ما نتوانستیم آن طور که آنها به تفریحات و سرگرمی های خود مشغول هستند، مشغول باشیم. اما کمتر بدان اندیشیده ایم که آنها چه راه های سخت و پرفراز و نشیبی طی کرده اند که به لحاظ بهره برداری از ابزار و فناوری روز، بدین جا رسیده اند.

این روحیه «کار کمتر، پول بیشتر» مثل خوره به جان نظام امرار و معاش و خدمات رسانی عمومی جامعه افتاده است. غافل از اینکه این روحیه به دلایل متعددی که ناشی

از عدم استفاده صحیح از نیروی تفکر، قدرت خلاقه و پرورش متناسب جسم و روح ما می باشد، به جای اینکه ما را به سمت پول دار شدن و مثلاً رفاه بیشتر سوق بدهد، بیشتر ما را درگیر تلاش و زحمات بیهوده ای می کند که بعضاً مجبور هستیم فقط به اندازه ای که گرسنه نمانیم، درآمد داشته باشیم. داشتن چندین شغل تمام وقت و نیمه وقت و به اصطلاح «سه شیفته کار کردن» که جز خستگی روح و فرسودگی جسم سودی ندارد، و در آخر هم ناراضی بودن از نسبت کسب درآمد به کار انجام شده و به عبارتی به «هیچ جا» نرسیدن از نتایج همان روحیه غلط و فرهنگ اشتباه کار در جامعه ما است که بعضی اوقات نتیجه عکس می دهد «کار بیشتر، پول کمتر».

وجود واسطه گری و دلالی های بسیار شایع در نظام توزیع و تولید کالا چه در بخش دولتی و چه غیر دولتی که فقط با انجام چندین تلفن توسط برخی افراد صورت گرفته و از طرق غیرقانونی و غیر شرعی درآمدهای کلان نصیب سودجویان می شود نیز ناشی از همان تفکر کاملاً غلط «کار کمتر، پول بیشتر» است. که فقط نمونه هایی جهت روشن تر شدن موضوع هستند. ظاهراً در جامعه ما مفهوم دقیق آیه شریفه «لیس للانسان الا ما سعی.»(۱) هر کس به اندازه سعی و تلاشی که کرده برخوردار از مزایای آن می باشد، به درستی درک نشده است. واقعاً به این نتیجه نرسیده ایم که بدون رنج و مرارت، دستیابی به گنج و راحت، امکان پذیر نیست. لذا می بینیم که یک روحیه متوقع بودن و بعضاً نق زدن از سوی اغلب کارمندان، در مورد وضعیت حقوق و مزایای دریافتی مشاهده می شود. البته منظور، این نیست که درآمدها و حقوق کارگران و کارمندان جامعه ما خیلی زیاد است و باید کمتر شود، بلکه اگر بخواهیم مقایسه دقیقی داشته باشیم می بینیم که نسبت کار انجام شده (بازده کار) با دریافت حقوق، تعادل منطقی ندارد. خیلی از حقوق و مزایایی که حتی در حال حاضر پرداخت می شود به نوعی اضافه است.

برای مثال: شخصاً شاهد بوده ام که در طول یک روز کاری، فقط خواندن یک یا چند نامه و یا حتی فقط امضای یک نامه اداری که از لحاظ زمانی شاید ۵ دقیقه هم نشود، تنها فعالیت یک کارمند یا حتی مسئول یک واحد اداری بوده است. حال اگر به لحاظ آماری میزان هزینه و استهلاک فضای فیزیکی اداره، گاز،آب، برق، تلفن به مدت ۸ ساعت در مقابل ۵دقیقه فعالیت محاسبه شود، آن وقت بهتر می توان میزان بازده کار و مفید یا مضر بودن نوع خدمات بعضی سازمانها را بررسی کرد.

البته هستند کارمندان و کارگرانی که در طول ساعات کاری شاید فرصت استراحت کافی نداشته باشند ولی در مجموع نسبت این گونه کار کردن با اتلاف وقتی که صورت می گیرد اصلاً قابل درک و تحمل نیست.

متوسط کار مفید انجام شده در بخش دولتی و صنعتی (که کارگران به نسبت بقیه ادارات، کارهای سخت تر، و اتلاف وقت کمتری دارند) در کشور ۵/۱ ساعت (در مقابل ۸ ساعت) در روز گزارش شده است.(۲) در حالی که مکرراً خوانده یا شنیده ایم مقدار کار مفید در کشورهای صنعتی مانند ژاپن در حدود ۵/۷ ساعت (در مقابل ۸ ساعت) است. و جالب تر اینکه فضای فیزیکی و محیطی که یک کارمند ژاپنی در آن کار می کند، ۱۵/۱ فضایی است که کارمند ایرانی در آن مشغول کار است.(۳) یعنی در این فضای خیلی کم، ژاپنی ها ۵ برابر ایرانی ها کار مفید انجام می دهند. (کار مفید انجام شده در ایران ۷/۱۸% و در ژاپن ۷/۹۳% است.)

به عنوان مثال خوب است بدانیم اصول اعتقادی حاکم بر کارکنان شرکت بزرگ ماتسوشیتا به قرار زیر است:

۱- روحیه خدمت در صنعت

۲- روحیه انصاف و مروت

۳- روحیه همنوایی و همیاری

۴- روحیه کوشیدن برای پیشرفت

۵- روحیه ادب و فروتنی

۶- روحیه همسازی با قوانین طبیعی

۷- روحیه سپاس و حق شناسی.»(۴)

بنابراین با مروری بر مباحث قبلی، متوجه می شویم که اصولاً موضوع اهتمام به امور دیگران و خدمت رسانی به مردم بدون تلاش و سخت کوشی امکان پذیر نیست. و تا فرهنگ همیاری و تلاش مضاعف در جامعه ای حاکم نشود محال است که مسیر سازندگی، پیشرفت و آبادانی آن جامعه به خوبی طی شود. برای نمونه در این قسمت – به لحاظ تفاوت فاحش فرهنگ و کار و تلاش بین ایران و ژاپن – به همین مقدار بسنده می کنیم که قدمت تأسیس کارخانه اتومبیل سازی ایران خودرو و تویوتا تقریباً به یک اندازه است و حالا پس از گذشت چند دهه فاصله عمیق کیفیت تولید و محصولات دو کارخانه را به وضوح و بدون هیچ گونه توضیحی می توان دید.

با مقایسه وضعیت کارخانه ایران خودرو و تویوتا در نظر بگیرید، بعد از حدود چندین سال انواع مدل های متنوع پیشرفته اتومبیل تویوتا در سراسر دنیا عرضه شده و هر سال سعی می شود در طراحی محصولات جدید، ظرافت و استحکام بیشتری مدنظر قرار بگیرد. اما شکل ظاهری و اسکلت بندی اتومبیل پیکان به جز تغییر مختصری در چراغ های جلو و عقب آن، تفاوت چندانی با اتومبیل های سال های ابتدای تولید ندارد. و دردآورتر اینکه هر سال به جای بهبود کیفیت و دقت در تولید محصولات و ارائه خدمات مناسب پس از فروش، شاهد کاهش کیفیت، نارضایتی مردم و سایر موارد مربوطه هستیم.

چه تفاوت اساسی از لحاظ جسمی و روحی بین یک کارمند یا کارگر ژاپنی با ایرانی وجود دارد که، نتیجه ای این چنین حاصل می شود؟ آیا منابع فرهنگی و ایدئولوژیکی آنها برتر از منابع ایدئولوژیکی و تربیتی ماست؟ آیا سلول های خاکستری مغز آنها بیشتر است؟ یا اینکه به لحاظ فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی از افراد جامعه در سطح بالاتری قرار دارند؟

قطعاً در تمام مواردی که اشاره شد آنها به مراتب در سطح پایین تری قرار دارند. اما تنها تفاوت عمده و اساسی موجود، در نوع نگرش ما و آنها به مقوله کار و تلاش است.

تفسیری که ما از فرهنگ و اخلاق کار داریم، با تفسیر آنها کاملاً متفاوت است. روحیه سخت کوشی و عشق به کار در آحاد مردم آنجا به گونه ای عجیب، ریشه در باورها و اعتقاداتشان دارد.

آشنا شدن با کار و رسیدن به نتایج درخشان سعی و کوشش از جایگاه مهمی در نظام تربیتی و پرورشی کودکانشان برخوردار می باشد. شاید گزارش هایی که چندی پیش در تلویزیون منتشر شد شما هم دیده و شنیده باشید که مسئولان کشور ژاپن نسبت به میزان تلاش و تکالیفی که دانش آموزان مدارس آنجا به طور روزانه مجبورند انجام دهند، هشدار داده اند یا اینکه اکثر کارمندان ژاپنی از مرخصی استحقاقی سالانه خود به طور کامل استفاده نمی کنند و ترجیح می دهند بیشتر در محل کار خود باشند. نکته قابل تأمل این است که به لحاظ حاکم بودن روحیه کار و تلاش در آنجا، مسئولین جامعه به فکر راه حل کاهش تلاش و پرهیز از افراط در زمینه انجام کار زیاد هستند. در حالی که در کشور ما عکس این قضیه حاکم است. در اینجا برخی مسئولین دلسوز نظام مکرراً به ترغیب و تشویق مردم در مورد رعایت وجدان کاری، انضباط اجتماعی، تلاش و سازندگی می پردازند. و الا در جامعه ای که مبانی نظری و تئوریک و همچنین سیره عملی بزرگان دینش، آن چنان به سعی و تلاش و همت گماردن به امور دیگران تأکید و سفارش نموده که حتی بعضی از مضامین احادیث و روایات ائمه(علیهم السلام) لرزه بر اندام آدمی می اندازد، چه لزومی دارد که توسط رهبر جامعه، بحث نهضت خدمت رسانی به مردم مطرح شود؟

بد نیست به گوشه هایی از سخت کوشی و تلاش بی وقفه پرسنل و مدیریت شرکت بزرگ «دیوو»(۵)(کره جنوبی) نیز اشاره بکنیم:

«بسیاری از مردم پیشرفت بی نظیر شرکت را طی ۲۲ سال اخیر یک معجزه می دانند. عده ای نیز به این پیشرفت سریع مشکوکند. اما مطلبی که باید به این دسته از افراد گوشزد کنم، این است که پیشرفت ما را تنها در چارچوب فعالیت ۲۲ ساله تقویمی به حساب نیاورند. چون در حقیقت ما در این مدت دو برابر سایرین فعالیت کردیم. این شرکت به جای پیروی از ساعات مرسوم کاری یعنی ۹ صبح تا ۵ بعدازظهر، از ساعت ۵ صبح تا ۹ شب فعالیت داشته است. من هنوز هم روزهای آغاز فعالیت «دیوو» را به خوبی به خاطر دارم که مقارن با ساعات منع عبور و مرور بین ساعات ۱۲ شب تا ۴ بامداد بود. در آن زمان، کراراً جلساتی بعد از وقت اداری تشکیل می دادیم که بیشتر اوقات تا پاسی از شب به طول می انجامید. همگی مجبور به اقامت در یکی از مهمان سراهای نزدیک می شدیم. ما سخت تلاش کرده و دو برابر سایر شرکت ها کار می کردیم. بنابراین موفقیت هایی که ما در عرض ۲۲ سال فعالیت کسب کردیم در حقیقت برابر است با موفقیت هایی که یک شرکت، به احتمال قوی در عرض ۴۴ سال کار و فعالیت به دست آورد… یک شبانه روز برای همه به طور یکسان دارای ۲۴ ساعت است، اما تفاوت در این است که شما چگونه از این ۲۴ ساعت استفاده و بهره می برید. اگر شخصی در عرض یک روز سه برابر دیگران کار و مطالعه داشته باشد، او سه روز جلوتر از دیگران خواهد بود…هر لحظه تنها یک بار فرا می رسد و به همین دلیل بسیار ارزشمند است.»(۶)

این درحالی است که مدیر «شرکت دیوو» از «معجزه راین» که به عنوان سمبل پیشرفت و توسعه آسمان به شمار می آید، نتیجه کار طاقت فرسا و ۲۴ ساعته آلمانی ها می داند.

ماکس وبر جامعه شناس معروف آلمانی که مطالعات پهن دامنه وی در خصوص ریشه یابی و علل رشد سریع اقتصادی و توسعه ممالک غربی، مورد استناد محققین دیگر نیز قرار گرفته در کتاب خود ضمن بررسی مکاتب پروتستانیزم و کالونیزم، ماحصل تحقیقات خود را در عمل به وظایف و تکالیف توسط پروتستان ها می داند.

«اگر خدا به شما راهی نشان دهد که بتوانید از آن راه بیش از راه دیگر به نحو مشروع کسب کنید(بدون اینکه به نفس خود یا دیگری ستم روا دارید)، اگر از آن راه امتناع و راه کم درآمدتر را انتخاب نمائید، بر ضد یکی از غایات تکلیف (Beraf) خود عمل کرده اید و از اینکه کارگزار خدا باشید و عطایای او را بپذیرید و هرگاه که او اراده کند از آنهادر سبیل او استفاده کنید، سرباز زده اید. فقط به خاطر خدا و نه به خاطر لذات جسمانی و گناه می توانید زحمت بکشید و ثروتمند شوید.»(۷)

نهایتاً ماکس وبر نتیجه می گیرد که بر اساس آموزه های پروتستانی، تنها عامل پیشرفت جهشی غرب نسبت به سایر ممالک دیگر در زمینه توسعه و تکنولوژی، تلاش برای رسیدن به رستگاری بندگان است. و رستگاری مردم نیز در سایه «ایمان فعال» و