پاورپوینت کامل فلسفه توسل ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فلسفه توسل ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فلسفه توسل ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فلسفه توسل ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

یکی از معارف مسلم و مشهور مکتب تشیع، مسئله توسل به اولیاء الهی و معصومین«ع» و بزرگان دین، برای رفع مشکلات و برآورده شدن حاجات مشروع است. از سویی معاندین و مخالفین فرهنگ تشیع همواره در طول تاریخ، مسئله توسل را مشوّه جلوه داده و عقیده به آن را به منزله شرک به خداوند قلمداد کرده و از این طریق تشیع را به نسبت های ناروایی متهم ساخته اند. در عصر ما وهابیون ـ که بحق آلت دست استعمار و استکبار جهانی هستند ـ بیش از دیگران به این نسبت های ناروا و تهمت های بی جا دامن می زنند.

ابن تیمیه (متوفای ۷۲۸ ق) که پایه گذار وهابیت است، توسل به پیامبر«ص» و طلب حاجت از حضرتش را شرک نسبت به خداوند و آزار و اذیت خود پیامبر«ص» می پندارد و زیارت قبر معصومین«ع» و تضرّع و استغاثه در بارگاه آنان را بت پرستی می شمارد(۱). وی توسل را به معنی ندا کردن شخص معدوم و آن را عملی حرام می داند.

محمدبن عبدالوهاب (۱۱۵ـ۱۲۰۶ ق) نیز که از رهبران فرق وهابیت است، می گوید: «خطاب کردن شخص معدوم قبیح است، زیرا مرده هرگز توانایی پاسخگویی ندارد».(۲)

ما معتقدیم که همه این نارواگویی ها ناشی از عدم درک صحیح آنان از مسئله توسل در مکتب تشیع است و البته این مطلب را نیز نفی نمی کنیم که وهابیت معاصر به خاطر اغراض پلید استعماری، عالماً و عامداً سعی در تحریف معارف شیعی دارد، گرچه رهبران وهابیت خود می دانند که حقیقت این معارف، خلاف پندارهای باطل آنان است. ما در این مقاله برآنیم که به اختصار اشارتی به پاورپوینت کامل فلسفه توسل ۷۱ اسلاید در PowerPoint داشته باشیم و این مسئله را از دیدگاه عقل و نقل بررسی کنیم:

معنای لغوی توسل

توسل در لغت به معنای تقرّب به غیر از طریق ابزار، عمل یا شخص دیگر است. «وَسّلَ» نیز به همین معنا به کار می رود. در المنجد آمده است: «وسَّل و توسَّل الی الله بعملٍ او وسیله: عَمِلَ عملاً تقرّبَ به الیه تعالی». و وسیله به معنای چیزی است که با آن، این تقرّب حاصل می شود: «الوسیله: ما یتقرَّبُ به الی الغیر». توسل به معنای تضرّع، استجداء [استعطاء]، التماس، استرحام، استدعا، و تذرُّع، نیز آمده است.(۳)

معنای اصطلاحی توسل

توسل به معنای مصطلح در فرهنگ شیعی را می توان به صورت زیر تعریف کرد:

توسل عبارت است از خواستن حقیقی از حقیقت وجود انسان هایی برگزیده و کامل برای وساطت در امر خیری مربوط به دنیا یا آخرت.

از این تعریف چندین مطلب به دست می آید:

الف) بدیهی است که توسل صرفاً لقلقه زبان نیست، بلکه خواستنی حقیقی است.

ب) روشن است که ما در توسل هرگز از قبر یا بدن فیزیکی و جسم پیامبر یا امام و… چیزی طلب نمی کنیم، بله از حقیقت وجودی آنان که به عقیده ما نفس نبوی و یا وَلَوی آنان است، استمداد می طلبیم.

ج) متوسلٌ به می بایست نسبت به متوسل از کمال و مرتبت وجودی بیشتر و بالاتری برخوردار باشد، زیرا وساطت جز در این صورت که واسطه، فوق متوسل و دون متوسل الیه باشد، معنا ندارد.

د) توسل می بایست در امر خیر یعنی امری که منافاتی با نظام احسن الهی ندارد، باشد.

ه‍ ) موضوع توسل می تواند امر خیر دنیوی و یا اخروی باشد.

و) ظرف توسل دنیاست، به خلاف شفاعتِ مصطلح که ظرف آن، جهان آخرت است.

برخی شفاعت به معنای عام و لغوی آن را در تعریف توسل آورده و چنین گفته اند:

الاستغاثهُ بالنبی«ص» و بإخوانه النبیین و المرسلین و بالأولیاء و الصالحین، هی عبارهٌ عن سؤال الشفاعه منهم لقضاء الحوائج و دفع النوائب و تفریح الکروب.(۴)

روشن است که شفاعت در تعریف فوق به معنای وساطت است و نه به معنای شفاعت مصطلح که ظرف تحقق آن قیامت است.

توسل، نوعی شفاعت در دنیا

معنای اصطلاحی شفاعت، واسطه شدن شخص در قیامت برای بهره مندی دیگران از فیض و رحمت الهی است.(۵) با توجه به این معنا می توان گفت که اگر این گونه وساطت در همین جهان نیز واقع شود، نوعی شفاعت محسوب می شود و طلب کردن این گونه وساطت نیز نوعی شفاعت خواهی است. در فرهنگ اسلامی ما از این مسئله تحت عنوان توسل یاد شده است.

بنابراین می توان گفت توسل عبارت است از خواستن و تقاضا کردن از شخصی در دنیا برای وساطت در حصول نعمت و سعادت و یا رفع نقمت و شقاوت دنیوی یا اخروی که جامع این دو، همان معنای خیر است و خیر امری است که هماهنگ با نظام احسن الهی باشد. از همین رو شرور نمی توانند متعلق نذر و امثال آن و نیز موضوع توسل باشند، چون در قلمرو اراده الهی و خواست وسائط قرار نمی گیرند.

نکته قابل تذکر آن که توسل هرگز به معنای طلب وساطت تکوینی نیست، یعنی در توسل، شخص واسطه، خود در سلسله علل تکوینی مطلوب واقع نمی شود و آن را به وجود نمی آورد، بلکه تنها به این معناست که او نیز دعا می کند و از خدا می خواهد که حاجت و نیاز شخص متوسل برآورده شود، به بیان دیگر از خداوند می خواهد که دعاهای شخص متوسل، مستجاب شوند.(۶)

حاجت باید مشروع یعنی موافق با نظام اسباب و مسببات باشد تا در راستای اراده متوسلٌ به مثل نفوس انبیاء اولیاء الهی و متوسل الیه یعنی خداوند قرار گیرد. سرّ این که برخی توسلات و دعاهای ما اجابت نمی شوند همین است که با نظام کلی هستی که نظام احسن است، سازگار نیستند.

شکی نیست که شرط مؤثر بودن توسلات این است که افرادی که برای وساطت مورد توسل قرار می گیرند، افرادی شایسته و برگزیدگانی وارسته باشند که درخواستشان در پیشگاه الهی مقبول افتد و به اصطلاح «مستجاب الدعوه» باشند. اینان کسانی هستند که اراده و مشیت آنها فانی و مندک در اراده الهی و مطابق نظام الهی است. هر موجودی که در مقایسه با شخص متوسل، قرب بیشتری نسبت به خداوند داشته باشد، نبوتاً می تواند مورد توسل قرار گیرد.(۷) اما اثباتاً مصداق روشن و متیقن متوسلٌ به، معصومین علیهم السلام هستند که از طریق روایات به ما معرفی شده اند.

آیات قرآن در زمینه دعا و توسل

چنان که گفتیم توسل به معنی طلب دعا و جوهر توسلات همان دعاست. اینک باید دید آیا از دیدگاه قرآن اصل دعا و درخواست از مسبب الاسباب یعنی خداوند تعالی امری مقبول و منطقی است؟

قرآن کریم نمونه های متعدد از این گونه توسلات و درخواست ها را نقل کرده است که به بعضی از آنها اشاره می کنیم:

برخی از آیات در باره حضرت ابراهیم«ع» است که برای اهل مکه از خداوند درخواست نعمت می کند. روشن است که وقتی دعای حضرت ابراهیم«ع» در حق اهل مکه است و نه در حق خود، مفهوم توسل و وساطت در دعا و طلب، بخوبی صادق است، گرچه دعا برای خود، مصداق توسل مصطلح نیست، دعای حضرت ابراهیم«ع» چنین است:

۱ـ و إذا قال إبراهیم رب اجعل هذا بلداً امناً وارزق أهله من الثمرات من امن منهم بالله و الیوم الاخر…(۸)

و آن هنگام که ابراهیم به درگاه الهی عرضه داشت: ای پروردگار من، تو خود این سرزمین را در امنیت و آسایش گیر و اهل آن را از ثمرات و نعمت های خویش بهره مند ساز، آنها که به خدا و روز رستاخیز ایمان آورده اند….

۲ـ ربنا وابعث فیهم رسولاً منهم یتلوا علیهم ایاتک و یعلمهم الکتاب و الحکمه و یزکیهم.(۹)

پروردگارا، در بین این قوم فرستاده ای از میان خودشان برگزین که آیات تو را بر آنها تلاوت نماید و آنان را کتاب و حکمت آموزد و از پلیدی ها پاکشان سازد.(۱۰)

در بعضی از آیات، حضرت ابراهیم«ع» برای خود، پدر و مادر خویش و دیگر مؤمنین از خداوند طلب آمرزش و مغفرت می نماید:

ربنا اغفرلی و لوالدی و للمؤمنین یوم یقوم الحساب.(۱۱)

پروردگارا، رحمت و مغفرت خویش را در روز حسابرسی اعمال، نصیب من و والدینم و دیگر اهل ایمان بفرما.

حضرت موسی«ع» نیز به پیشگاه خدا عرضه می دارد:

رب اغفرلی و لأخی و أدخلنا فی رحمتک و أنت ارحم الراحمین.(۱۲)

ای پروردگار من، من و برادرم (هارون) را مورد مغفرت و آمرزش خویش قرار ده و ما را در رحمت خویش داخل گردان، همانا تو مهربانترین مهربانانی.

بنابراین دعای حضرت ابراهیم و حضرت موسی علیهما السلام برای دیگران ـ چنان که گفتیم ـ مصداق توسل است.

فرشتگان؛ وسیله تقرب

ملائکه الهی از آن حیث که از سعه و مرتب وجودی بالا و والایی برخوردارند، می توانند به عنوان متوسلٌ به برای دیگران، اسباب تقرب و وسیله مغفرت باشند و لذا براساس آیات قرآن کریم ملائکه الهی در حق مؤمنین دعا و از پیشگاه خداوند برای آنان طلب آمرزش می کنند:

…ربنا وسعت کل شیءٍ رحمهً و علماً، فاغفر للذین تابوا و اتبعوا سبیلک و قهم عذاب الجحیم* ربنا و أدخلهم جنات عدنٍ وعدتهم و من صلح من آبائهم و أزواجهم و ذریاتهم إنک أنت العزیز الحکیم* و قهم السیئات، و من تق السیئات یومئذٍ فقد رحمته، و ذلک هو الفوز العظیم.(۱۳)

ملائکه الهی عرضه می دارند: پروردگارا، علم و رحمت تو همه چیز را فراگرفته است، پس آنان را که توبه کرده و راه تو را پیش گرفته اند، بیامرز و از عذاب دوزخ رهایشان ساز، بار الها آنها را در بهشت عدن (و برین) که وعده شان داده ای، همراه با پدران و مادران و همسران و فرزندان شان که صالحند داخل گردان که براستی تویی خداوند مقتدر حکیم و مؤمنان را (به لطف و عنایت خود) از ارتکاب اعمال زشت مصون دار که هر کس را از زشتکاری محفوظ داری، او را مورد عنایت و رحمت خود قرارداده ای و این است که براستی رستگاری و فیروزی به شمار می رود.

در مواردی خداوند به پیامبر«ص» خطاب می کند که در مورد زنان و مردان با ایمان و پیروان خویش، عفو و گذشت داشته باشد و برای آنان طلب آمرزش نماید. مدلول الزامی این امر این است که دیگران نیز از پیامبر«ص» طلب وساطت نمایند و به ایشان متوسل شوند تا تقرب بیشتری به خداوند پیدا کنند:

۱ـ. .. فاعف عنهم و استغفر لهم…. (۱۴)

(ای پیامبر ما) از خطاهای مردم درگذر و برای آنها طلب آمرزش کن.

۲ـ واستغفر لهم الله، ان الله غفور رحیم.(۱۵)

برای مؤمنان از خداوند طلب مغفرت کن که براستی خداوند بخشنده و مهربان است.

۳ـ واستغفر لهن الله ان الله غفور رحیم.(۱۶)

برای زنان مؤمن از درگاه الهی طلب آمرزش نما که براستی خداوند بخشنده و مهربان است.

آنچه در تمامی آیات گذشته به آن اشاره شد، واسطه شدن انسانی شایسته و برگزیده در بارگاه خداوند و درخواست و تقاضای او در حق خود و دیگران در همین دنیاست که اگر در حق خود و بطور مستقیم باشد مصداق توسل مصطلح نیست و اگر در حق دیگران باشد مصداق توسل است. نکته قابل توجه این است که اگر انسان از طریق حقیقت یک عمل شایسته مثل نماز، به خداوند توسل پیدا کند، در این صورت گرچه توسل مصطلح اطلاق نمی شود، اما می توان این عمل را وسیله متوسلٌ به و شخص مصلی را متوسل و خداوند را متوسل الیه نامید.

ابتغاء وسیله

در دو آیه از آیات قرآن مسئله ابتغاء وسیله یعنی جستجو و گزینش راه و وسیله برای قرب به پروردگار مطرح شده است. در آیه ۵۷ سوره اسراء می خوانیم:

اولئک الذین یدعون یبتغون الی ربهم الوسیله.

معبودهایی غیر از خداوند (مثل مسیح و فرشتگان)، خود، خدا را می خواهند و برای تقرب به او وسیله ای می جویند.

در آیه دیگر به مؤمنین دستور داده شده است