پاورپوینت کامل نگاهی به سینمای ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به سینمای ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به سینمای ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به سینمای ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

پیشگفتار

تاریخ سینمای ایران مانند بسیاری از مقولات دو قرن اخیر کشور قص پر غصه ای دارد.

سینما در شرایطی وارد ایران شد که یکی از بی خیال ترین حکام تاریخ ما بر کشور حکومت می کرد، آن هم در حالی که اروپای قرن ۱۹ و آغاز قرن بیستم به سرعت به جلو می تاخت و هر روز ابداعی جدید که منشأ تحول همه جانبه بود در آن دیار به ثبت می رسید و بلافاصله به زندگی مردم وارد می شد.

نوزاد نارس و ناقص الخلق روشنفکری به گمان خود مترصد پیشرفت، ولی به واقع متکفل به قهقرا کشاندن فرهنگ مقاوم و مذهبی مردمی بود که قرن ها بیگانگان را مستأصل کرده بودند. وای بر زمانی که عوامیت و جهالت لباس مدرنیته بر تن کند و گوش های خود را بر هر سخن حقی ببندد و جنون آسا بر طبل لجاجت و حماقت بکوبد تا صدای حسین های زمان را نه تنها بر خود، که بر دیگران هم سد کند! در آن صورت از خواب غفلت که بیدار شود همه چیز را بر باد رفته می بیند و حتی کسوت نوکری منفعلانه و بدون مواجب خود را مندرس می یابد؛ به گونه ای که خوش رقصی و عربده کشی مفرط او نیز خریداری ندارد.

عجبا که این قص پر غصه چند بار باید در تاریخ تکرار شود! و لجاجت تا چه حد باید پرده پوش اخلاق و کرامت انسانی گردد. تلاش ما بر آن است که از این شماره تحلیلی عبرت آموز از تطور سینما ارائه کنیم. با ما همراه باشید.

آغاز داستان:

مظفرالدین شاه قاجار در سفر سال ۱۹۰۰ میلادی خود به فرانسه، با دستگاه سینمای اولیه که «سینماتوگراف» نامیده می شد، آشنا شد و از آن خوشش آمد. او در سفرنامه اش آورده است: «دستگاهی است که روی دیوار می اندازند و مردم در آن حرکت می کنند».

شاه به «میرزا ابراهیم خان عکاس باشی» که نقش رئیس روابط عمومی پادشاه را در آن سفر بر عهده داشت، دستور خرید دستگاه را می دهد و از همان موقع از کارناوالی که در فرانسه برپا شده بود، فیلمبرداری می کند. با این حساب شاید بتوان «ابراهیم عکاس باشی» را نخستین تصویربردار ایرانی لقب داد.

دستگاه سینما در اوایل سال ۱۲۷۹ شمسی به ایران وارد شد و چند سال بعد نمایش عمومی آن آغاز شد. البته قبل از نمایش عمومی، فیلم های کوتاه در دربار قاجار و برای درباریان نشان داده می شد. در سال ۱۲۸۳ شمسی نخستین سالن سینما در خیابان چراغ گاز (امیرکبیر فعلی) به وسیل «میرزا ابراهیم خان صحاف باشی» افتتاح شد. در این سالن به طور عمده فیلم های کوتاه کمدی ده دقیقه ای نمایش داده می شد.

«مهدی روسی خان» که در آن روزگار مغاز عکاسی داشت، در سال ۱۲۸۶ با راه اندازی سالن نمایش فیلم، فیلم های کوتاه ۸ تا ۹ دقیقه ای را راه اندازی کرد. ابتدا در دربار «محمدعلی شاه» و سپس در خیابان علاءالدوله (فردوسی فعلی) سالن عمومی سینما دایر کرد. سپس سالن دیگری هم در خیابان لاله زار راه اندازی کرد. در ماجرای مشروطه، سینمای او تخریب شد و خود به پاریس فرار کرد و در مارس ۱۹۶۸ (اسفند ۱۳۴۶) همان جا درگذشت.

روسی خان رقیبی داشت به نام «آقایف» که او هم برای نمایش فیلم سالن سینمایی راه انداخته بود. سپس «اردشیرخان ارمنی» و «ژرژ اسماعیل یف» نیز سالن های سوم و چهارم سینما را راه اندازی کردند.

در سال ۱۳۰۳ شمسی دو نفر آمریکایی به نام «مریان سی. کوپر» و «ارنست.بی. شودزاک» فیلمی به نام «علف» دربار کوچ ایل بختیاری ساختند. اینها دو سال همراه ایل بختیاری زندگی کردند. گمان می رود که هدف آنها آشنایی با فرهنگ مردم بختیاری برای جاسوسی سیاسی بوده باشد و ساخت فیلم ففط یک بهانه ای به نظر می رسد. بعد از آن «خان بابا معتضدی» در سال های ۱۳۰۴ تا ۱۳۱۰ فیلم های صامت زیادی ساخت که مشهورترین آنها «مجلس مؤسسان» بود. ای فیلم ماجرای انتقال سلطنت از قاجار به پهلوی را به تصویر کشید. او در سال ۱۳۰۵ خورشیدی فیلمی از مراسم تاجگذاری رضاخان نیز ساخت.

نخستین سالن سینمایی که برنامه های منطقی برای نمایش داشت «گراند سینما» متعلق به «علی وکیلی» بود که روزهای دوشنبه و چهارشنبه فیلم های تازه نشان می داد. به دلیل درآمد زیاد، سینماداری به تدریج رونق گرفت و بعداً سینماهای دیگر مثل «سپه»، «ایران»، «مایاک» (دیده بان)، «فردوسی» (نور)، «ناسیونال» (نادر)، «همایون» (هما)، «استخر» و «گیتی» (ونوس) آغاز به فعالیت کردند.

نخستین سالن سینمای ناطق در سال ۱۳۰۹ به نام سینما «پالاس» به وسیل «مرتضی قلی خان بختیاری» افتتاح شد.

به تدریج از سال ۱۳۰۸ در کنار فیلم های خارجی، فیلم ایرانی نیز تولید شد. اولین فیلم بلند سینمایی ایرانی «آبی و رابی» نام داشت که توسط «اوانس اوهانیان» کارگردانی و آماده شد. آبی و رابی ۱۸۰۰ متر طول داشت و ۵۶۰ تومان برای تولید آن هزینه شد. پخشاین فیلم ۷ هزار تومان درآمد داشت.

نخستین فیلم ناطق ایرانی به نام «دختر لُر» به وسیل «عبدالحسین سپنتا» در هندوستان ساخته شد. بازیگر زن فیلم «روح انگیز سامی نژاد» اصالتاً کرمانی و دارای لهجه غلیظ آن دیار بود. بنابراین سپنتا برای واقعی نشان دادن فیلم، تغییرات زیادی در فیلمنامه داد. از آنجا که این فیلم در هندوستان ساخته می شد، ایجاد فضا و لوازم، لوکیشن، لباس ها و… سایر وسایل ایرانی در آنجا ناممکن بود. بنابراین همه از ایران تهیه و به آن دیار ارسال شد. دلیل اصلی ساخت فیلم در پشت قص ظاهری که عشق و عاشقی است، نمایش ترقیات زمان رضاخان بود. شبیه آنچه هم اکنون در هالیوود مرسوم است و هدف اصلی، بیان عظمت تمدن غرب است. دومین فیلم سپنتا «فردوسی» نام داشت که رضاخان پس از دیدن آن دستور تغییراتی برای ارائ چهر خوب و عدالت خواه از سلطان محمود غزنوی داد تا مشابه سازی با خودش در اذهان بازتاب منفی ایجاد نکند. هرچند این تغییرات به فیلم آسیب فراوانی رساند، ولی مجموعاً فروش خوبی داشت.

سومین فیلم سپنتا «شیرین و فرهاد» بود که از منظوم معروف نظامی گنجوی اقتباس شده بود.

فیلم چهارم او به نام «چشمان سیاه» ماجرای جنگ های نادرشاه در هندوستان و فتح لاهور (که آن موقع جزء هند بود) را در قالب داستانی از زندگی عاطفی بیان می کرد.

پنجمین و آخرین فیلم سپنتا «لیلی و مجنون» بود که در شهر کلکته در کمپانی «ایست ایندیا» ساخته شد.

به طور خلاصه می توان گفت که عبدالحسین سپنتا در کار ساخت فیلم توانایی خوبی داشت و نکات ظریف و علمی آنروز سینما را با دقت مراعات می کرد. او در فروردین سال ۱۳۴۸ خور